Νάιτζελ Χέιζ-Ντέιβις στο Gazzetta: «Ας χάσουμε τώρα από τον Παναθηναϊκό κι ας τον νικήσουμε τον Μάιο!»

Από ένας παίκτης που δεν έκανε μεγάλο θόρυβο στην διάρκεια της κολεγιακής του καριέρας στο Ουισκόνσιν και δεν επελέγη στο draft του 2017, μέχρι το καλοκαίρι του 2024 που ο Κέβιν Ντουράντ εξεπλάγη όταν έμαθε ότι δεν είχε ποτέ την ευκαιρία αγωνιστεί ποτέ στο ΝΒΑ!

Σε αυτό το διάστημα των επτά ετών, ο γεννημένος στα προάστια του Κολόμπους (Οχάιο), από ένας Αμερικανός που ακουμπούσε πιο πολύ στο “4” και ήταν περισσότερο ρολίστας και λιγότερο πρωταγωνιστής, τουλάχιστον για το επίπεδο της Euroleague, ο Νάιτζελ Χέιζ-Ντέιβις έχει μετατραπεί σε έναν από τους κορυφαίους ξένους παίκτες που αγωνίζονται στην Ευρώπη.

Η επιλογή του στην καλύτερη πεντάδα της περυσινής EL και το νέο ρεκόρ όλων των εποχών στο σκοράρισμα της διοργάνωσης (50 πόντους), που κατέγραψε τον περασμένο Μάρτιο στο ματς με την Άλμπα, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να συμπεριληφθεί – βοηθητικούς λόγους – στην προετοιμασία της Εθνικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών μαζί με τον πρώην συμπαίκτη του στους Μπάτζερς, Μάικα Πότερ και τον Λάνγκστον Γκάλογουέϊ.

Ο λόγος για τον πρώτο σκόρερ (μ.ο. 15,0π., 5,0ρ., 1,5ασ. & 1,0κλ. με 57,9% τριπ.) της Φενέρμπαχτσέ στα πρώτα τέσσερα ματς της εφετινής Euroleague, που λίγες ώρες πριν το αποψινό (20.45) τζάμπολ με τον Παναθηναϊκό, μίλησε εφ' όλης της ύλης στο Gazzetta.

Για το ιστορικό παιχνίδι των 50 πόντων και το credit που έδωσε στον υπεύθυνο Τύπου της ομάδας του, Ιλκερ Ουτσέρ και στον Γιώργο Παπαγιάννη που του έδωσε την τελευταία πάσα. Για την δουλειά που έριξε στο γήπεδο και η οποία τον βοήθησε να αλλάξει επίπεδο και να καθιερωθεί στην Euroleague. Για την εμπειρία της ολυμπιακής προετοιμασίας με τον ΛεΜπρόν, τον Στεφ Κάρι, τον “KD” και τους υπόλοιπους αστέρες και φυσικά για την εφετινή αμφίρροπη χρονιά στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης και τις μάχες με τις δύο ελληνικές ομάδες.

Αυτά και άλλα πολλά, όπως και κάποιες αιχμές για το συνάφι μας που βιάζεται να χρίσει τα φαβορί για την εκάστοτε σεζόν, στις 2300 λέξεις που ακολουθούν.

Photo credit: Χρήστος Ζωίδης

Θα ‘λεγε κανείς ότι η Τουρκία και ειδικότερα η Κωνσταντινούπολη έκρυβε το μπασκετικό σου πεπρωμένο. Μπορούμε να το πούμε αυτό; Από την άποψη ότι στην ευρωπαϊκή πλευράς της Πόλης άρχισε η επαγγελματική σου καριέρα εκτός Αμερικής (Γαλατασαράι) και στην ασιατική (Φενερμπαχτσέ) εκτοξεύθηκε στο υψηλότερο επίπεδο...

«Αυτή είναι ίσως η εικόνα που έχει ο περισσότερος κόσμος. Προσωπικά δεν κάνω τέτοιες συνδέσεις και όπου βρίσκομαι προσπαθώ για το καλύτερο. Στην προκειμένη περίπτωση με την Κωνσταντινούπολη, έχουν τύχει όλα αυτά που ανέφερες, αλλά ποτέ δεν τους έχω δώσει και τόση σημασία...»

Ειδικότερα από την πρώτη στην δεύτερη σεζόν σου στην Φενέρ έχεις γίνει άλλος παίκτης. Κατέκτησες πρωτάθλημα και Κύπελλο Τουρκίας, επελέγης στην καλύτερη πεντάδα της Euroleague, έσπασες το ρεκόρ σκοραρίσματος στην ιστορία της διοργάνωσης, με τους 50 πόντους εναντίον της Άλμπα χωρίς να σε ακολουθεί η φήμη του μεγάλου σκόρερ στην καριέρα σου... Πως συντελέστηκαν όλα αυτά;

«Κατά κύριο λόγο οφείλονται στα δύο πολύ εποικοδομητικά καλοκαίρια που προηγήθηκαν και τα οποία περιελάμβαναν πραγματικά πολλές ώρες καθημερινά στο γυμναστήριο και στο video με στόχο την ατομική μου βελτίωση. Έκανα πάρα πολλά σουτ με το μηχάνημα που σου επιστρέφει την μπάλα, δούλεψα πολύ στο footwork και το positioning πριν το πάτημα, ενώ ταυτόχρονα βλέπαμε τις ανάλογες προσαρμογές και προόδους άλλων παικτών με τους οποίους συνεργάζονται οι προπονητές μου. Σε γενικές γραμμές ήταν δύο πολύ γεμάτες off seasons, οι οποίες όμως απέδωσαν καρπούς.»

Την βραδιά που έκανες το ρεκόρ, αισθανόσουν κάπως ξεχωριστά στην διάρκεια του ματς; Και καθώς ξεπερνούσες τους 30 και τους 40 πόντους, ήξερες ότι πλησιάζεις το ρεκόρ;

«Θυμάμαι ότι πριν το παιχνίδι, είχα πει στον Σέρτακ (σ.σ.: Σανλί) ότι θα έπαιρνα πολλά σουτ εκείνο το βράδυ. Κάποτε, στο σχολικό πρωτάθλημα είχα πετύχει 43 πόντους σε ένα ματς! Αυτό, βέβαια, ήταν αδύνατον να επαναληφθεί σε αγώνα επαγγελματικού μπάσκετ και μάλιστα σε τόσο υψηλό επίπεδο, αλλά ακόμη και οι 23 προσπάθειες που έκανε σε εκείνο το ματς ήταν πολλές! Που να ήξερα τι θα συνέβαινε... Αλλά αισθανόμουν πολύ καλά στο ζέσταμα και μου είχε μπει στο μυαλό να σκοράρω πολύ εκείνο το βράδυ. Ωστόσο, ούτε ήξερα για το ρεκόρ, ούτε φανταζόμουνα ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία να φτάσω τόσο ψηλά. Το κλικ στο μυαλό μου έγινε όταν συνέχισα να είμαι ζεστός και στην 4η περίοδο, ξέροντας ότι στο πρώτα 30 λεπτά είχα σκοράρει 36 πόντους, έβαλα στόχο απλά να ισο το ατομικό μου ρεκόρ. Να φανταστείς ότι όταν το πέτυχα, ζήτησα αλλαγή, αλλά μόλις κάθισα στον πάγκο ο Ίλκερ (σ.σ.: ο επί σειρά ετών υπεύθυνος Τύπου της Φενέρ) είπε σε μένα και τον coach ότι χρειάζομαι 7 ακόμη για να σπάσω την κορυφαία επίδοση όλων των εποχών στην διοργάνωση, σχεδόν αμέσως ξαναμπήκα! Αυτοί οι 6-7 πόντοι που χρειάστηκε να πετύχω στα 3 τελευταία λεπτά, μου έμοιαζαν... βουνό! Ειδικά τα δύο τελευταία καλάθια μου φάνηκαν από τα πιο δύσκολα της καριέρας μου! Αυτό που έχει σημασία να σου πω όμως, είναι ότι δεν θα κατάφερνα χωρίς την βοήθεια των συμπαικτών μου! Σε όλες τις τελευταίες κατοχές, ο Σεστίνα και ο Μαντάρ έπαιζαν full court press για να κλέψουμε την μπάλα και να έχω την ευκαιρία μου, ενώ ο απόλυτος ήρωας ήταν ο Παπαγιάννης! Μόλις έπιασε την μπάλα μέσα στο παρκέ, προσποιήθηκε ότι θα την κρατήσει για να λήξει το ματς, μέχρι να τον πλησιάσω για να μου την δώσει και να πάω μέχρι το lay up!»

Τους έβγαλες για φαγητό αμέσως μετά;

«Όχι εκείνο το βράδυ (χαμογελάει...)! Γύρισα σπίτι, έκανα ένα post στο instagram, πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου στην Αμερική, απάντησα σε καμιά 500αριά μηνύματα και στην συνέχεια έκλεισα ένα αεροπορικό εισιτήριο για να επισκεφτώ την Βαρσοβία, την επομένη που είχαμε ρεπό!»

Πάμε στο περασμένο καλοκαίρι, οπότε, υποθέτω ως μία επιβράβευση της χρονιάς που έκανες, συμμετείχες στην προετοιμασία και στα φιλικά παιχνίδια της Εθνικής ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κατ’ αρχάς πως ήταν η εμπειρία;

«Ίσως ήταν η κορυφαία της ζωής μου! Ποτέ δεν αισθάνθηκα τόσο γεμάτος και ευτυχισμένος από το διάστημα που πέρασα με την ολυμπιακή ομάδα της πατρίδας μου! Ποτέ δεν υπήρξα τόσο ενθουσιασμένος στο πρωινό ξύπνημα και εκνευρισμένος που έπρεπε να πέσω για ύπνο! Είμαι ευγνώμων που είχα αυτή την ευκαιρία και που ο ατζέντης έκανε τις κατάλληλες επαφές για να ζήσω αυτές τις στιγμές. Όπως περιέγραψα στο ντοκιμαντέρ που γύρισα με τίτλο “η κορυφή του βουνού”, η συμμετοχή μου στο training camp ήταν το peak της επαγγελματικής μου καριέρας, από πλευράς των εμπειριών που αποκόμισα και των παραστάσεων που απέκτησα. Ήταν απερίγραπτη η χαρά που ένιωθα και μπορούμε να μιλάμε ώρες για όλη αυτή την διαδρομή...»

Τι σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;

«Πόσο απλά και καλά παιδιά ήταν όλοι οι superstars του ΝΒΑ, που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω. Τους βλέπεις στην τηλεόραση, παίζεις αντίπαλός τους ή διαβάζεις διάφορες ιστορίες για εκείνους και μόλις τους γνωρίζεις από κοντά και τους ζεις καθημερινά, η άποψη που έχεις διαμορφώσει αλλάζει ριζικά. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που μπήκα στην αίθουσα για το video κι έπιασα τον εαυτό μου να είμαι περισσότερο συγκεντρωμένος από ποτέ, για να μην μου ξεφύγει τίποτε! Ήταν σαν να μετρούσα κάθε αναπνοή μου! Και ξαφνικά μπαίνουν ο Στιβ Κερ, ο Έρικ Σπόλστρα και ο Τάιρον Λου, όλοι τους πρωταθλητές του ΝΒΑ και ακολουθούν ο ΛεΜπρόν, ο KD και ο Στέφ Κάρι και δεν το πιστεύεις! Αλλά όταν βλέπεις όλους αυτούς τους γίγαντες του παγκοσμίου μπάσκετ, να σε χαιρετάνε και να σου συστήνονται, εκεί είναι που τσιμπιέσαι για να συνειδητοποιήσεις ότι δεν βλέπεις όνειρο! Μόνο και μόνο που ήμουν μέλος της προετοιμασίας, που προπονήθηκα, ταξίδεψα και γνωρίστηκα με όλους αυτούς τους παιχταράδες, ήταν μία απίστευτη εμπειρία.»

Ποιος αστέρας του ΝΒΑ είναι λιγότερο ή περισσότερο «γήινος»;

«Όλοι! Απλά επειδή οι περισσότεροι από μας δεν τους έχουμε γνωρίσει από κοντά, έχουμε την λανθασμένη εντύπωση ότι είναι δύσκολοι άνθρωποι, εγωιστές ή αλαζόνες. Με την επιτυχία, την δόξα, τα χρήματα και το status που έχουν αποκτήσει, όμως, είναι δύσκολο να είναι προσιτοί σε όλον τον κόσμο. Έχοντας την ευλογία να ζήσω ανάμεσά τους για ένα διάστημα, διαπίστωσα ότι όλοι τους είναι μία χαρά παιδιά...»

Πίστευες εξ’ αρχής ότι η Αμερική θα κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο αήττητη και χωρίς μεγάλες δυσκολίες ή επειδή γνωρίζεις από πρώτο χέρι το ευρωπαϊκό μπάσκετ και δεν σε εξέπληξε η εξέλιξη του ημιτελικού με την Σερβία και του τελικού με την Γαλλία;

«Αυτό ήταν το πιο συχνό θέμα συζήτησης με τα υπόλοιπα παιδιά και τον coach Λου, μόλις έμαθαν ότι παίζω εδώ και 6 χρόνια στην Ευρώπη. Με ρωτούσαν αν “μπορούμε να χάσουμε από κάποια ομάδα;” και η απάντησή μου ήταν ότι οι πιθανότητες είναι πολύ μικρές, αλλά όχι μηδενικές! Κοινώς τους έλεγα ότι ένας αντίπαλος πρέπει να παίξει επί 40 λεπτά το τέλειο ματς, για να κινδυνεύσουμε να χάσουμε, κάτι που σχεδόν συνέβη, περισσότερο με την Σερβία και λιγότερο με την Γαλλία στον τελικό. Μάλιστα, είχα κατονομάσει αυτές τις δύο ομάδες, μαζί με τον Καναδά – επειδή στηριζόταν κατά βάση σε NBAers – ως τις πιο επικίνδυνες ομάδες. Το ότι οι Σέρβοι είχαν επί 37 λεπτά εκπληκτική απόδοση, έκαναν εξαιρετική δουλειά και παρ' όλα αυτά έχασαν, δείχνει την ποιότητα και το ταλέντο που διέθετε η ομάδα που παρουσιάστηκε στο Παρίσι και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Το συζητάγαμε πρόσφατα και με τον συμπαίκτη μου στον Φενέρ, τον Μάρκο Γκούντουριτς που ήταν στο παρκέ σε εκείνο τον ημιτελικό και είχε την ίδια άποψη. Καμιά φορά σε αυτό το επίπεδο, το ταλέντο είναι αρκετό...»

Συμφωνείς με την άποψη ότι όσο περνάνε τα χρόνια οι Ευρωπαίοι και οι μη Αμερικανοί παίκτες, θα κυριαρχούν ολοένα και περισσότερο στο ΝΒΑ;

«Εξαρτάται! Δεν υπάρχει σωστή ή λάθος απάντηση σε αυτό το ερώτημα! Με αυτούς τους 3-4 Ευρωπαίους που κυριαρχούν στο ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια ή πρόκειται να κυριαρχήσουν στο άμεσο μέλλον, δεν μπορείς να πεις πολλά. Ο Γιάννης (σ.σ.: Αντετοκούνμπο) είναι θαύμα της φύσης σωματικά, ο Γιόκιτς είναι κι αυτός μία κατηγορία μόνος του από πλευράς μπασκετικής αντίληψης, ο Ντόντσιτς είναι ένα ταλέντο που βγαίνει μία φορά ανά 30 χρόνια, οπότε αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν αστειεύεται στο μπάσκετ! Και βλέπεις ότι πολύ σύντομα θα είναι εκεί και ο Γουεμπανιαμά. Όταν στο Top10 ξεχωρίζουν 3-4 Ευρωπαίους παίκτες, τότε σίγουρα κάτι μπασκετικά σπουδαίο γίνεται εκτός των συνόρων της Αμερικής...»

Θα γίνει νο1 στο επόμενο draft ο Κούπερ Φλαγκ;

«Όταν ήρθε κι έπαιξε εναντίον μας, με την ομάδα επιλέκτων στο Βέγκας, εντυπωσιάστηκα. Ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και μπορώ να πω ότι διαθέτει όλα τα στοιχεία να φτάσει πολύ ψηλά. Αρκεί να είναι υγιής!»

Πάμε λίγο στα δικά σου. Τι δεν πήγε καλά και δεν έπαιξες ποτέ στο ΝΒΑ;

«Δεν ήμουν τόσο καλός γι' αυτό το επίπεδο εκείνη την εποχή. Από τις ικανότητες που είχα και τον τρόπο που αντιλαμβανόμουν το μπάσκετ τότε, μέχρι τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν. Τώρα, βέβαια, είμαι πολύ καλύτερος μπασκετμπολίστας, αλλά δεν ξέρω αν το παράθυρο του ΝΒΑ, παραμένει ανοικτό. Μου φαίνεται δύσκολο πάντως...»

Νικήσατε σχετικά εύκολα στο τέλος του αγώνα, τον Ολυμπιακό στην πρεμιέρα και τώρα έρχεται ο πρωταθλητής Ευρώπης, Παναθηναϊκός που πέρυσι σας στέρησε την πρόκριση στον τελικό. Οι «πράσινοι» δεν άρχισαν καλά και δεν έχουν βρει ακόμη ρυθμό, ωστόσο, έχουν τρομερή ποιότητα. Τι βλέπεις;

«Κατ' αρχάς, το ματς με τον Ολυμπιακό δεν ήταν καθόλου εύκολο και δεύτερον, τους έλλειπαν τρεις παίκτες! Συν το γεγονός ότι ήταν το πρώτο ματς της σεζόν, οπότε η νίκη μας δεν είχε τόσο μεγάλη σημασία! Λίγο ή πολύ το ίδιο ισχύει και για το ματς με τον Παναθηναϊκό, που όλοι τον υπολογίζουν περισσότερο επειδή κατέκτησε το τρόπαιο πέρυσι... Η δική μου οπτική λέει ότι στη νέα σεζόν που διανύουμε, δεν υπάρχει κάποιος πρωταθλητής μέχρι να το αποδείξει. Εννοείται ότι θυμάμαι καλά τι συνέβη πριν λίγους μήνες στο Final 4! Και πως θα μπορούσα να το έχω ξεχάσει από την στιγμή που μας ο αντίπαλος μας νίκησε στον ημιτελικό, για να φτάσει στον τελικό. Για την ώρα βλέπω πολλές ομάδες με δυνατότητες να φτάσουν ψηλά, αλλά καμία να ξεχωρίζει. Από την άλλη πλευρά, αυτό δεν σημαίνει ότι ζω στον δικό μου κόσμο! Σαφώς και καταλαβαίνω ότι στην κουλτούρα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, κάθε παιχνίδι είναι ζωής ή θανάτου και όταν κερδίζεις, εσείς οι δημοσιογράφοι γράφετε για την καλύτερη ομάδα και αντίστοιχα όταν χάνεις, ότι ο coach πρέπει να φύγει και η ομάδα χρειάζεται αλλαγές! Οπότε προσπαθώ να μην ενθουσιάζομαι στις νίκες, ούτε να απογοητεύομαι στις ήττες! Ας χαλαρώσουμε όλοι γιατί είναι ακόμη Οκτώβριος! Δείτε που ήταν πέρυσι τέτοια εποχή ο Παναθηναϊκός... Αν δεν κάνω λάθος είχε αρνητικό ρεκόρ και σίγουρα απείχε πάρα πολύ από την εικόνα που είχε τον περασμένο Απρίλιο και Μάιο. Επομένως, η συγκέντρωσή μου επικεντρώνεται στο τι μπορώ να κάνω εγώ και η ομάδα μου για να γινόμαστε καλύτεροι. Άλλωστε, το πιο σημαντικό δεν είναι το πως αρχίζεις, αλλά το πως τελειώνεις την σεζόν...»

Πολλοί λένε ότι οι δύο ελληνικές ομάδες έχουν το πιο πλήρες και ποιοτικό ρόστερ στην Euroleague και συγκεντρώνουν τις περισσότερες πιθανότητες να φτάσουν μέχρι τέλους. Βλέπεις εφικτό το παραπάνω σενάριο;

«Δεν βλέπω τίποτε άλλο εκτός από τον Νάιτζελ να δουλεύει σκληρά για να βοηθήσει τον εαυτό του και την ομάδα του να νικήσει τον Παναθηναϊκό. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που έλεγαν πέρυσι ότι η Ρεάλ είναι η 31η καλύτερη ομάδα στον κόσμο (σ.σ.: εννοεί μετά τις 30 του ΝΒΑ) και ότι θα πάρει την Euroleague και δεν την πήρε, λένε τώρα – Οκτώβριο μήνα – ότι κάποιες ομάδες ξεχωρίζουν. Ας λένε ό,τι θέλουν και τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο. Για μένα μετρούν περισσότερο οι ομάδες που μπορούν να φτάσουν έως τον Απρίλιο και να συνεχίσουν. Κατά συνέπεια, είναι προτιμότερο να χάσουμε αύριο (σ.σ.: απόψε) και να κερδίσουμε τον Μάϊο, όπως έκανε ο Παναθηναϊκός πέρυσι...»