Γκραντ όπως λέμε Ίμπο, Λεσόρ όπως... Λαζάρ!

O Σάνι Μπετσίροβιτς έβλεπε τον αγώνα από τον πάγκο του Παναθηναϊκού ντυμένος στα πράσινα, θυμόταν τον τελικό του 2002 -όταν ο ίδιος φορούσε τα μαύρα της τότε Κίντερ, δίπλα σε Τζινόμπιλι, Γιάριτς, Σμόντις και σία- και τσιμογελούσε.

Τότε ήταν ο Ίμπο Κουτλουάι ο άνθρωπος που εκτέλεσε τους Ιταλούς με ένα ασήκωτο τρίποντο στο τελευταίο δίλεπτο, ενώ απόψε φόρεσε τα παπούτσια του Τούρκου (όχι ο Όσμαν, όπως θα ταίριαζε στην περίσταση λόγω καταγωγής, αλλά) ο Τζέριαν Γκραντ: τρίποντο 1:06 πριν το φινάλε με τις ομάδες εγκλωβισμένες στην ισοπαλία, μετά από έναν καρσιλαμά που ζάλισε τον δύσμοιρο Σενγκέλια.

Ο Ματίας Λεσόρ ήταν ένας Λάζαρος (Παπαδόπουλος) σε μοντέρνα μελαχρινή έκδοση, ο Σλούκας με τον Ναν μοιράστηκαν τον ρόλο του ηγέτη αποτίοντας φόρο τιμής στο νυν αφεντικό της Euroleague και ο Παναθηναϊκός κέρδισε, στο ίδιο γήπεδο (ΠαλαΜαλαγκούτι), σχεδόν με την ίδια διαφορά: 83-89 τότε, 77-82 απόψε.

Από ένα παράξενο παιχνίδι της τύχης, Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Έτορε Μεσίνα βρέθηκαν και απόψε αντιμέτωποι, σε κάποια άλλη γωνιά της Ευρώπης, υπηρετώντας άλλα χρώματα και λάβαρα. Και ο Ιταλός νίκησε στα ξεκούδουνα τον Σέρβο μέσα στο σπίτι του «Ζοτς»!

Πρωταθλητής Ευρώπης τότε ο Παναθηναϊκός, πρωταθλητής Ευρώπης και τώρα. Με προηγούμενο «θύμα» τη Μακάμπι, και τότε και τώρα. Να συνεχίσω με τις συμπτώσεις ή σας κούρασα; Σύμφωνοι, ας το αφήσουμε στην άκρη το παρελθόν, αφού άλλωστε εκείνος ο τελικός του 2002 στην πόλη των torri, titti, tortellini δεν έγινε Νοέμβριο μήνα, αλλά ανήμερα Λαμπρή.

Η εμφάνιση των «πρασίνων» απόψε δεν ήταν δα λαμπρή ή αναστάσιμη, είχε όμως τα στοιχεία που απαιτούνται για να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι: προσωπικότητα, αποφασιστικότητα, μέταλλο, κτηνώδη αυτοπεποίθηση, παίκτες που βγαίνουν μπροστά και φωνάζουν «εγώ».

Ο Γκραντ δεν παίζει το πρώτο βιολί σε αυτή την ομάδα, ούτε καν το δεύτερο ή το τρίτο, αλλά γαλουχήθηκε με νοοτροπία alpha male (αν τον θυμάστε με τη φανέλα του Προμηθέα) και δεν διστάζει να φορέσει τον μανδύα του πρωταγωνιστή. Το γυμνό μάτι θαύμασε το εκκωφαντικό τρίποντό του και την τέλεια ασίστ (στον Λεσόρ) μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, αλλά εγώ θυμάμαι το κλέψιμό του μπροστά στον Σενγκέλια λίγο πιο πριν και το αμυντικό ριμπάουντ που τον έστειλε στη γραμμή για 2 εύστοχες βολές λίγο πιο μετά.

Δίχως τον τίμιο ιδρώτα των αμυντικών του στην τελική ευθεία, ο Παναθηναϊκός δεν θα έφτανε όρθιος στο νήμα. Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης μπήκε στη θέση του Ναν για να στραγγαλίσει τον Κορντινιέ του 12-7-7, ο Λεσόρ έκλεψε και αυτός μία μπάλα στο ποστ, ο Χουάντσο έδωσε τη χαριστική βολή με επιθετικό ριμπάουντ μετά από άστοχη βολή 6’’ πριν το τέλος. Οι Ιταλοί θα είχαν μία τελευταία ευκαιρία ισοφάρισης, αλλά ο Ισπανός, που μετά από καιρό ξαπόστασε, τους τη στέρησε.

Ο Παναθηναϊκός έγινε αφεντικό του αγώνα με την τρίποντη καταιγίδα της δεύτερης περιόδου (όταν είχε 7 στα 9 από τη γραμμή των 6,75 μέτρων), αλλά ερωτεύτηκε παράφορα το μακρινό σουτ και κινδύνευσε να το πληρώσει, αφού ξεκίνησε το δεύτερο ημίχρονο με 2/10. Οι Ιταλοί μετέτρεψαν με μαεστρία το ματς σε σκυλομαχία, φόρτωσαν τον ελλιπή Παναθηναϊκό με φάουλ και προσπέρασαν στο 33ο λεπτό: 65-64 με κάρφωμα του ηρωικού Πολονάρα.

Ο καταπονημένος Σλούκας έμεινε στο παρκέ για να μεταλαμπαδεύσει στους υπόλοιπους τη νηφαλιότητά του, ο Λεσόρ έβαλε τρεις καλαθάρες αξιοποιώντας ισάριθμες ασίστ και, το σημαντικότερο, η αμυντική γραμμή γέμισε με νύχια και δόντια. Το γεμάτο ρεζερβουάρ του Καλαϊτζάκη που περίμενε αγόγγυστα τη σειρά του έκανε διαφορά, επιτρέποντας ανάσες στον αδικαιολόγητα εκνευρισμένο Ναν.

«Μας αρέσει πολύ να παίζουμε εκτός έδρας, με χιλιάδες κόσμο να ουρλιάζει και να μας βρίζει», ομολόγησε ο Τζέριαν Γκραντ λίγο μετά τη λήξη του αγώνα. Κωνσταντινούπολη, Βελιγράδι, Μπολόνια: τρία διπλά μέσα σε καταιγίδα από ντεσιμπέλ. Τη μοναδική πραγματικά οδυνηρή ήττα των τελευταίων εβδομάδων, ο Παναθηναϊκός τη γνώρισε μπροστά στο δικό του κοινό.

Ναι, θυμάμαι, ηττήθηκε και στην Πόλη του Φωτός, αλλά σκρολάρετε παρακάτω ή κλικάρετε εδώ, θαυμάστε τα αποψινά κατορθώματα της πρωτάρας Παρί στη Βαρκελώνη κι έπειτα μετρήστε πόσες νίκες σερί έχουν πετύχει τα τρομερά παιδιά του Τιάγκο Σπλίτερ. Ίσως τελικά να μην ήταν ταπεινωτικό όσο φαινόταν, εκείνο το στραβοπάτημα στο Μπερσί.