Η ομάδα που έχασε από τον ίσκιο της

Οι νεότεροι μπορεί να μη πολυξέρουν για ποιο πράγμα μιλάω και να με περνάνε -δικαίως- για γραφικό αλλά δεν είναι πια αστείο. Θα βλέπω στους εφιάλτες μου τον Ρούντι Φερνάντεθ και θα πετάγομαι κάθιδρος στον ύπνο μου. Θα περπατάω στα πάρκα των πριγκίπων και των λοιπών Παριζιάνων και θα εμφανίζεται μπροστά μου ο Γιουλ να χώσει μια τριποντούρα με ταμπλό μέσα στα μούτρα μου. Ακόμα και ο εισπράκτορας στο τρένο τηςβ επιστροφής από τη Λιλ φτυστος ο Ρούντι μου φάνηκε.

«Μέχρι εδώ ήταν, δεν ξαναχάνουμε από τα γερόντια», υποσχόμασταν σε αυτούς και αλλήλους στο ίδιο γήπεδο το 2015. Να όμως που εννέα χρόνια αργότερα χάσαμε ξανά από τα ίδια γερόντια, που τώρα είναι ακόμα πιο γερόντια. Στο Βερολίνο χαχανίζαμε όταν είδαμε το δίδυμο να συνυπάρχει στην πεντάδα της Ρεάλ, αλλά τώρα ξεκαρδίζονται αυτοί. Όχι ότι είχαν κανέναν Ναν να μαρκάρουν απόψε.

Παιχταράδες βέβαια, αμφότεροι και οι δύο, αλλά πώς να το κάνουμε τώρα, νισάφι. Σήμερα στη Λιλ αισθανόμουν απόλυτα σίγουρος για την υπέρ της Εθνικής μας έκβαση του κρίσιμου αγώνα, σχεδόν ρουτίνα μου φαινόταν, μέχρι που είδα το δεύτερο τρίποντο του Σέρχι Γιουλ να σκάει σαν τορπίλλη στο ελληνικό καλάθι.

Από εκεί που κερδίζαμε 20-12, είδαμε ξαφνικά την πλάτη των Ισπανών, όχι τόσο του Αλντάμα, του Γουίλι και του Μπράουν, όσο των εφεδρικών και των παλαιμάχων και των δεινοσαύρων. Κάποια στιγμή υποψιάστηκα ότι ο Σπανούλης θα δανειζόταν τη στολή του Μωραΐτη και θα έμπαινε ο ίδιος στο ματς, να ανταποδώσει τα χτυπήματα που δεχόμασταν από τον (σχεδόν) συνομήλικό του.

Ο Πραντίγια ξαφνικά ένιωσε Ρέγιες, ο Μπριθουέλα Ρούμπιο, ο Λόπεθ-Αροστέγκι «Τσάτσο», ο ούτως ή άλλως εξαίρετος Αλντάμα κράμα των δύο Γκασόλ. Ο Πάου κοίταζε από την εξέδρα και καμάρωνε. Είμαι βέβαιος ότι στα σπανιόλικα αποδυτήρια οι δύο δαίμονες γελούσαν μαζί μας. «Μη φοβάστε ρε μουτσάτσος, τους έχουμε, δεν είναι παρά η Ελλάδα».

Χάσαμε τελικά στο αμήν, όπως και τότε, με ένα άστοχο τρίποντο του Γιάννη, όπως και τότε. Βεβαίως το 2015 η Εθνική μας είχε προβάδισμα και το άφησε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια της. Σήμερα, σε ματς που παρ’ ολίγον να αποδειχθεί χωρίς αύριο, η ελληνική ομάδα δεν προσπέρασε ποτέ.

Όταν ο Γιάννης ισοφάρισε σε 71-71, με καλαθάρα από το ράφι που γράφει «έτσι γουστάρω» (επιθετικό ριμπάουντ και κάρφωμα), πετάχτηκα από τη θέση μου και πανηγύρισα. «Επιτέλους, έφτασε η ώρα να τους φάμε», είπε ο αιθεροβάμων εαυτός μου. Ο κυνικός εαυτός μου γύρισε και μου θύμισε όλα τα χουνέρια της δεκαετίας 2006-15 και είχε απόλυτο δίκιο.

Οι Ισπανοί επέστρεψαν στο παρκέ σίγουροι για τον εαυτό τους, οι δικοί μας με τη διστακτικότητα της ομάδας που ακόμα και αν την αφήσεις μόνη στο γήπεδο θα χάσει από την κοκκινοκίτρινη σημαία. Ή από την ίδια της τη σκιά.

Το ακροβατικό καλάθι του Αλντάμα μπροστά στον Παπαγιάννη έδωσε νέα ώθηση στη «ρόχα», ενώ οι λευκές φανέλες γίνονταν ωχρές όσο πλησίαζαν στο νήμα. Oι παίκτες του Σκαριόλο χρειάστηκαν ακριβώς 2,5 λεπτά (ναι, και ένα γκρίζο χαμόγελο) για να πετύχουν το 8-0 που τους ξανάκανε αφεντικό.

Η Εθνική μας έμεινε ψύχραιμη και ξανάφτασε σε απόσταση βολής όσο ετοιμάζαμε τις πλερέζες, αλλά σε ένα σχήμα που δεν είχε ζεστό χέρι -αφού ο θαρραλέος Τολιόπουλος αποσύρθηκε στον πάγκο- κανένας δεν ήθελε να σουτάρει.

Οι Ισπανοί είδαν τον Γιάννη με τη μπάλα στα χέρια να το σκέφτεται, έκαναν ένα βήμα πίσω σε σχηματισμό ζώνης και τον προκάλεσαν να σουτάρει αυτός. Απέμεναν 24 δευτερόλεπτα για τον τερματισμό και ο «Greek Freak» σηκώθηκε για ένα από τα σημαντικότερα τρίποντα της καριέρας του, μαζί του και όλοι εμείς. Όχι. Σίδερο. Είναι από τα σουτ που σε στοιχειώνουν.

Το κακό δεύτερο δεκάλεπτο (όταν η ισπανική ομάδα πέτυχε σερί 28-13 με 7/9 τρίποντα, σχεδόν όλα ανοιχτά) πληρώθηκε σε πολύ σκληρό νόμισμα. Οι Ισπανοί μάζεψαν όλες τις πεσέτες, εμείς κρύψαμε τα πρόσωπά μας στις πετσέτες.

«Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κερδίζει όποιος εμφανίζεται πνευματικά δυνατός», τόνισε ο Βασίλης Σπανούλης. «Εμείς με την παραμικρή αναποδιά ξεχνούμε την άμυνα. Μάλλον είχαμε το μυαλό μας αλλού. Με ένα ημίχρονο καλής άμυνας δεν πρόκειται να νικήσεις κανέναν».

Απόλυτα σωστό, ιδίως αν έχεις ομάδα ορφανή από σουτέρ, υποχρεωμένη εν των πραγμάτων να σουτάρει 35 τρίποντα για να βάλει 12. Ο Καλάθης ξεκίνησε με 2/2 και συνέχισε με 0/4, ο Γουόκαπ με τον Λαρεντζάκη είχαν μαζί 2/10. Πόσα κεράκια πια να έσβηνε ο Βασίλης Τολιόπουλος στα γενέθλια που εκτάκτως γιόρτασε;

Η Εθνική έχασε τουλάχιστον τρεις ευκαιρίες για να προσπεράσει στην τελική ευθεία του αγώνα. Μία φορά να παίρναμε κεφάλι στο σκορ, μάλλον θα κερδίζαμε. Το πρόβλημα είναι, ότι αυτή η ελλιπής ομάδα δεν διαθέτει την πολυτέλεια να κουβαλήσει λαθρεπιβάτες και μαύρες τρύπες.

Ειδικά απέναντι στην Αυστραλία, που είναι γρήγορη και αθλητική όσο ο Καναδάς αλλά και ομοιογενέστερη, θα πρέπει να παίξουν όλοι οι Έλληνες καλά (τουλάχιστον οι βασικοί) για να έρθει το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Σε επίθεση και άμυνα. Μηδενός εξαιρουμένου.

Πριν ακόμη γίνει το τζάμπολ του αγώνα των «Μπούμερς» με τους Καναδούς, ο Σπανούλης δήλωσε ότι Ελλάδα, Αυστραλία και Ισπανία είναι ομάδες σχεδόν ισοδύναμες. «Μπορεί ανά πάσα χρονική στιγμή να νικήσει οποιοσδήποτε οποιονδήποτε», είπε. Δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι συμφωνώ, αλλά προφανώς ο προπονητής ξέρει καλύτερα.

Το θέμα είναι, ότι η Εθνική μας είχε δύο χρυσές ευκαιρίες να στρογγυλοκαθίσει κοντά στην έξοδο του λάκκου των λεόντων, αλλά τις σπατάλησε και τις δύο. «Θα τα χτυπήσουμε όλα τα ματς στη Λιλ», σας υποσχέθηκα στο ξεκίνημα των Αγώνων, όταν πολλοί μιλούξσαν για 40άρες. Το προγνωστικό δικαιώθηκε, αλλά θα πάρουμε τουλάχιστον ένα ροζ φυλλαράκι ή θα πήξουμε στο κίτρινο;

Εάν σπάσει επιτέλους το κίτρινο ρόδι την Παρασκευή, θα συναντηθούμε ξανά για ραντεβουδάκι με την «επίσημη αγαπημένη» στο Παρίσι, στις 6 Αυγούστου, παραμονή των 42ων γενεθλίων του Σπανούλη. Μπορεί του Μπίλι να του λείπει φριχτά η πολυμελής οικογένειά του, αλλά το τελευταίο που θέλει τώρα είναι να ανταμώσει μαζί της πρόωρα.