Ολυμπιακοί Αγώνες Ελλάδα: Τρία τραύματα ζητούν ένα θαύμα

Στις τρεις προηγούμενες Ολυμπιακές συμμετοχές της, η Εθνική μπάσκετ έπαιξε ισάριθμους προημιτελικούς και τους έχασε και τους τρεις: το 1996 στην Ατλάντα από τη Λιθουανία, το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο από τους Αργεντινούς. Ήμουν παρών και στους τρεις και δεν θα τους ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Τον πρώτο, βέβαια, τον είδα περισσότερο στον ύπνο μου, παρά στον ξύπνιο μου. Το έχουν αυτό οι εφιάλτες. Σου φαίνονται ψευδαίσθηση και χίμαιρα, αλλά είναι αληθινοί και σε στοιχειώνουν.

Το 1996, στην Ατλάντα, η Εθνική μας αποφάσισε να επιλέξει αντίπαλο στα προημιτελικά. «Να χάσουμε από τους Αυστραλούς για να αποφύγουμε τους Κροάτες», αποφάσισαν στα αποδυτήρια ο προπονητής (Μάκης Δενδρινός) με τους παίκτες.

Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, όμως, η δουλειά έγινε άγαρμπα. Η ελληνική ομάδα ηττήθηκε από τους «Μπούμερς» με το εκκωφαντικό 62-103 και πήγε στο ραντεβού με τον Σαμπόνις στραπατσαρισμένη. Η Λιθουανία ήταν ανώτερη της ασόβαρης Κροατίας, αλλά εμείς νιώθαμε ότι ο Κοόκοτς και ο Ράτζα μας είχαν για παιχνιδάκι και έσπαγαν πλάκα μαζί μας.

Τον μικρό τελικό του Ευρωμπάσκετ ’95 εν Αθήναις το χάσαμε από τα δεύτερά τους με 68-73, στον αντίστοιχο του Μουντομπάσκετ ’94 στο Τορόντο το κοντέρ έγραψε 60-78, ενώ στον αντίστοιχο του Ευρωμπάσκετ ’93 στο Μόναχο εισπράξαμε στρογγυλή 40άρα (59-99). Πώς να τους κοιτάζαμε στα μάτια μετά από αυτό το σετ παθημάτων; Για χαμένα μετάλλια μιλάμε, όχι για ματσάκια κατάταξης.

Oπότε, Σαμπόνις και Μαρτσουλιόνις. Και Καρνισόβας και Κουρτινάιτις. Ο προημιτελικός ορίστηκε να ξεκινήσει στις 10 το πρωί, αλλά με το πρωινό ξύπνημα, με το τράφικ στους δρόμους και με τους ελέγχους ασφαλείας μπήκα στο «Τζόρτζια Ντομ» με λίγα λεπτά καθυστέρηση.

Το πρώτο πράγμα που είδαν τα αγουροξυπνημένα μάτια μου ήταν τον Σαμπόνις να καρφώνει με μανία τη μπάλα στα μούτρα του Παναγιώτη Φασούλα. Το δεύτερο, το σκορ: 12-2 υπέρ των Λιθουανών. Ακούμπησα το πρόσωπό μου στα έδρανα και έσβησα, κατάκοπος καθώς ήμουν από την απερίγραπτη τρεχάλα.

Με ξύπνησε η κόρνα της γραμματείας για τη λήξη του ημιχρόνου. Σήκωσα τα μάτια στο ταμπλό, είδα 19-45 και γύρισα από το άλλο πλευρό. «Ξύπνα παλιομαλάκα, τσακίσου να πας για δηλώσεις», με πρόσταξε ο Συρίγος μόλις ολοκληρώθηκε το μαρτύριο. Κανονικά το μπάσκετ το κάλυπτε εκείνος για την Ελευθεροτυπία στην Ατλάντα, αλλά μετά από τη συντριβή της Εθνικής (66-99) δεν είχε καμία όρεξη για χαμαλίκι.

Οι Λιθουανοί πήραν μετάλλιο. Οι Κροάτες αποκλείστηκαν από την Αυστραλία στα προημιτελικά και τερμάτισαν στην 5η θέση, δύο σκαλοπάτια πιο χαμηλά από τους δικούς μας.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης και δευτεραθλήτρια κόσμου ήταν ακόμη κάπως άγουρη και πάντως όχι έτοιμη για Ολυμπιακό μετάλλιο. Μολαταύτα, ο προημιτελικός με την Αργεντινή μπροστά σε 20.000 κόσμο είχε την οσμή μεγάλης ευκαιρίας. Η ολυμπιακή αρένα στο Μαρούσι έτριζε από την προσμονή και από τον συνωστισμό, ενώ οι ιαχές «Κε-ντέ-ρης, Κε-ντέ-ρης» από το παραπλεύρως στάδιο τρυπούσαν τους τοίχους.

Η εθνική μας προηγήθηκε 35-27 στις αρχές του β΄ ημιχρόνου, σε έναν αγώνα που οι πόντοι έμπαιναν με ιδρώτα και αίμα. Οι θεατές παραληρούσαν, αλλά οι παλιοσειρές συνιστούσαν ψυχραιμία αφού τα φαντάσματα προηγούμενων αποτυχιών χόρευαν μέσα στα μυαλά.

Το πρώτο λάθος έφερε το τρίτο. Το δεύτερο άστοχο τρίποντο έφερε το τέταρτο. Ενα φαλτσοσφύριγμα, μια τεχνική ποινή, δύο χαμένοι πόντοι, αιμορραγία στο σταγονόμετρο. Η εξέδρα κόχλαζε, αλλά οι Λατινοαμερικάνοι γεννιούνται μέσα σε ηφαίστεια και δεν χαμπαριάζουν.

Ο Τζινόμπιλι βγήκε για να βρει ανάσα, αλλά στη θέση του μπήκε ένα παλικάρι που 13 μήνες νωρίτερα είχε χάσει τη μάνα, την αρραβωνιαστικιά, την αδερφή του και δύο στενούς φίλους σε ένα τρομερό τροχαίο. Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό το αβάσταχτο χτύπημα του κισμέτ, ο Βάλτερ Χέρμαν έχασε και τον χαροκαμένο μπαμπά του, ο οποίος πέθανε από τον καημό ανήμερα της επετείου της τραγωδίας: 18 Ιουλίου 2004.

Ο γιος, που τότε ετοιμαζόταν για το ταξίδι στην Αθήνα, κληρονόμησε το παγωμένο αίμα του Γερμανού πατέρα. Από αυτόν περιμέναμε, οι αφελείς, να κιοτέψει…

Ο Χέρμαν έβαλε δύο τρίποντα και ένα δίποντο ενώ γύρω του τα σίδερα έλιωναν. Χαλάλι του και χίλια μπράβο στον μάγκα. Ποιος αντέχει να μείνει όρθιος έπειτα από τέτοια συμφορά και ποιο ακριβώς υγρό τρέχει στις φλέβες του; Η Αργεντινή ισοφάρισε 53-53 και το ξανθό ρομπότ με τα κατασπαραγμένα σωθικά επέστρεψε στον πάγκο με γυάλινο βλέμμα. Τα μαλλιά του ήταν χρυσά, ασορτί με το μετάλλιο που τον περίμενε τέσσερις μέρες αργότερα.

Ο Λουίς Σκόλα μάς αποτελείωσε με δύο εύστοχες βολές, αφού ο Φραγκίσκος Αλβέρτης αστόχησε στο σουτ της παραλίγο ισοφάρισης στο 64-67. Η εθνική τερμάτισε στην πέμπτη θέση, όπως και στην Ατλάντα.

Η τελευταία εικόνα της εθνικής μπάσκετ από Ολυμπιακούς Αγώνες, το τελευταίο καυτό συναίσθημα της «επίσημης αγαπημένης», ήταν μια σκασίλα που δεν σβήνει εύκολα: Πεκίνο, Αύγουστος του 2008. Οι δύο άστοχες βολές του Τζινόμπιλι δέκα δευτερόλεπτα πριν από το φινάλε του προημιτελικού, με το σκορ στο 80-78, έστησαν ιδανικό σκηνικό για να σκαρφαλώσει κάποιος Ελληνας στο βάθρο του ήρωα. Το κρεσέντο του Κάρλος Ντελφίνο είχε εξανεμιστεί και η Εθνική απείχε ένα τρίποντο από την τετράδα, ένα απλό καλάθι από την παράταση.

Ο Βασίλης Σπανούλης παρέλαβε την μπάλα μέσα σε μια καταιγίδα από στριγκλιές, έφτασε με ντρίμπλα στη γραμμή του τρίποντου, εκτόξευσε την μπάλα μαζί με χιλιάδες προσευχές, αλλά στο σουτ της ζωής του βρήκε σίδερο.

Μερικά εκατοστά του μέτρου εξοστράκισαν την εθνική μας από τα ημιτελικά του ολυμπιακού τουρνουά, όπου θα την περίμεναν ο Κόμπι Μπράιαντ και ο ΛεΜπρόν Τζέιμς. Οι νικητές Αργεντινοί κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο και οι ηττημένοι Ελληνες επέστρεψαν στην Αθήνα απογοητευμένοι.

Η αύρα του Βελιγραδίου ήταν ακόμη ζωντανή, αλλά το 2008 στο Πεκίνο ο άνεμος φυσούσε κόντρα. Ο ανταποκριτής σας στα ορεινά της Γουκεσόνγκ Αρίνα ήπιε μονορούφι μια μπίρα κερασμένη ως χειρονομία παρηγοριάς από έναν Αγγλο συνάδελφο και αναρωτήθηκε πότε θα ανεμίσει ξανά η γαλανόλευκη σε ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ. «Θα είμαι εκεί», του υποσχέθηκε. «Αρκεί να μην έχω βγει στη σύνταξη…».

Το 2008 στη μακρινή Κίνα φόρεσαν τα μπλε, υπό τις οδηγίες του Παναγιώτη Γιαννάκη, οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Ζήσης, Σπανούλης, Πελεκάνος, Βασιλόπουλος, Φώτσης, Πρίντεζης, Τσαρτσαρής, Μπουρούσης, Σχορτσιανίτης, Γλυνιαδάκης.

Στους Αγώνες του 2004, Φάληρο και ΟΑΚΑ, έπαιξαν και οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Ζήσης, Σπανούλης, Χατζηβρέττας, Κακιούζης, Δ. Παπανικολάου, Φώτσης, Ντικούδης, Τσαρτσαρής, Παπαδόπουλος: ουσιαστικά η ίδια ομάδα που έμελλε να αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης ένα χρόνο αργότερα, με προπονητή ήδη τον Γιαννάκη, στο ξεκίνημα της δεύτερης θητείας του στον πάγκο της ομάδας που τόσο λάτρεψε και τίμησε.

Το 1996, ο «δράκος» δεν φορούσε κοστούμι αλλά φανέλα, την οποία ετοιμαζόταν να κρεμάσει. Δίπλα του έπαιξαν και οι Κακιούσης, Παταβούκας, Μπακατσιάς, Σιγάλας, Δ. Παπανικολάου, Χριστοδούλου, Αλβέρτης, Οικονόμου, Ρεντζιάς, Αγγελίδης, Φασούλας, με προπονητή τον μακαριστό Μάκη Δενδρινό.

Στις πρώτες τρεις Ολυμπιάδες της ζωής της, η Εθνική έγραψε δώδεκα νίκες, εννέα ήττες και τρεις 5ες θέσεις ,χωρίς να κερδίσει ένα, έστω, ντέρμπι! Στην Ατλάντα το 1996 η εθνική έφτασε στον προημιτελικό με νίκες επί της Βραζιλίας, του Πουέρτο Ρίκο και της Ν. Κορέας. Στην Αθήνα το 2004 νίκησε μόνο τους Αυστραλούς, τους Αγκολέζους και τους Πορτορικανούς. Στο Πεκίνο το 2008 τα μοναδικά θύματά της ήταν η Γερμανία, η Αγκόλα και η Κίνα. Μηδέν οξέα, μηδέν λιπαρά.

Στη Λιλ, όμως, πήρε το σκαλπ των Αυστραλών σε ματς επιβίωσης και, αν δεν το προσέξατε, μετράει τρεις νίκες σερί σε νοκ-άουτ αναμετρήσεις φέτος το καλοκαίρι: Σλοβενία, Κροατία, Αυστραλία. Θα σπάσει, εδώ στο Παρίσι, την κατάρα των χαμένων Ολυμπιακών προημιτελικών, απέναντι στους Γερμανούς; Δύσκολο, αλλά όχι απίθανο, αφού έχουμε και εμείς ομαδάρα. Στο ίδιο γήπεδο, θυμίζω, ξορκίστηκε κάποτε το φάντασμα των άγονων ελληνικών φάιναλ-φορ.