Μάγκες με τα όλα τους

Η υπόσχεση που έδινε η Εθνική ομάδα ξεκινώντας για τη Γαλλία, για την πρώτη Ολυμπιακή περιπέτειά της μετά από 16 χρόνια, ήταν η ίδια που μετέφερα κι εγώ σε κάθε ευκαιρία στους αναγνώστες αυτής της στήλης και στους θιασώτες του podcast Old School. «Η ομάδα θα χτυπήσει με αξιώσεις και τα τρία παιχνίδια της», έλεγα κι έγραφα, παπαγαλίζοντας τα λόγια του Βασίλη Σπανούλη και των παικτών της. «Καιρού επιτρέποντος, θα πετύχει τη μία τουλάχιστον νίκη που χρειάζεται για να προκριθεί στα προημιτελικά».

Οι υπολογισμοί αποδείχθηκαν όλοι σωστοί, με απειροελάχιστη επιφύλαξη για τον τελευταίο, αφού απαιτείται να τον συνυπογράψουν και οι Σέρβοι. Τους έχουμε εμπιστοσύνη; Καμία απολύτως, αλλά υπάρχει μία λεπτομέρεια που ελπίζω ότι θα κάνει τη διαφορά. Ο αγώνας τους με το Νότιο Σουδάν έχει βαρύ διακύβευμα και για τους ίδιους, καθώς μία ήττα μπορεί να τους ρίξει στην 3η θέση του Ομίλου της και να σπείρει λακκούβες στο δρόμο προς τον τελικό.

Εάν ήταν βαθμολογικά αδιάφοροι, μπορεί να υπέκυπταν στην πατροπαράδοτη τάση τους προς το σορολόπ απέναντι στα πεινασμένα για διάκριση παιδιά της προσφυγιάς. Ενδέχεται βέβαια να επιλέξουν μονοπάτι που θα τους κρατήσει μακριά από τις ΗΠΑ μέχρι τον τελικό, αλλά δεν ξέρω αν αξίζει να ρισκάρουν την υπερηφάνεια τους για τακτικισμούς. Άλλωστε, είναι προτιμότερο να αντιμετωπίσεις τους Αμερικανούς νωρίτερα, μπας και τους πιάσεις στον ύπνο. Θυμάστε το 2006 και τη Σαϊτάμα;

Η αλήθεια είναι, ότι τα «γαμώτο» που μαζεύτηκαν στη συγκεκριμένη εξίσωση για την Εθνική μας παραείναι πολλά για να αγνοηθούν. Η κουτουρού τελευταία επίθεση του σημερινού αγώνα, όπου οι παίκτες ρωτούσαν απεγνωσμένα τον πάγκο αν χρειαζόμασταν δίποντο ή τρίποντο ή …τίποτα. Τα καλάθια που δεχθήκαμε από τον Καναδό Μπάρετ και από τον Ισπανό Ντίεθ στην εκπνοή των προηγούμενων αγώνων μας. Η αδράνεια των Ιαπώνων στο τελευταίο δίλεπτο της αναμέτρησης με τη Βραζιλία, όταν ο αποκλεισμός τους είχε οριστικοποιηθεί. Εάν έστω μία από αυτές τις τέσσερις ζαριές έβγαζε διαφορετικό αποτέλεσμα, η αποστολή θα βρισκόταν τώρα στο TGV για το Παρίσι.

Εκτροχιάστηκα όμως και τράκαρα στα δέντρα, ενώ πίσω καμαρώνει καταπράσινο το δάσος, φτυστό με ΕΚΕΊΝΟ της Βουλώνης. Το βουλώνεις ή δεν το βουλώνεις, βλάσφημη Λίγκα της Αυστραλίας; Το «Beat It» («Δίνε του») που ακουγόταν από τα μεγάφωνα του σταδίου λίγο πριν το τζάμπολ ακουγόταν κακός οιωνός, αλλά η Εθνική φρόντισε να βουλώσει τα αυτιά της με βουλοκέρι για να μπλοκάρει το γελοίο κύμα της αμφισβήτησης και να αφοσιωθεί σε μία αποστολή δύσκολη, αλλά βατή.

Σε έναν Όμιλο με τέσσερις ομαδάρες, η Αυστραλία ήταν εμφανώς η πιο αδύναμη και ασφαλώς νιώθει κολακευμένη που τερμάτισε στη δεύτερη θέση. Η Εθνική μας σημάδεψε δίχως δυσκολία την αχίλλειο πτέρνα της -την made in America αφέλεια- και χτύπησε στο ψαχνό, αντιμετωπίζοντας το μπάσκετ όχι με αντάρτικο, αλλά με μπάσκετ.

Ωστόσο, οι δικοί μας βούτηξαν τα χέρια στη μαρμίτα με τη φαιά ουσία και πρόσφεραν στο αποσβολωμένο κοινό ένα 20λεπτο διαστημικού μπάσκετ. Άμυνα με ένταση που τσάκιζε κόκαλα, πόδια που έτρεχαν όταν έπρεπε χωρίς να βοηθούν τα σπριντ των γοργοπόδαρων Αυστραλών, τρομακτικό ξύλο στη ρακέτα (με χρυσό γαλόνι τα +10 ριμπάουντ της δεύτερης περιόδου), άψογη κυκλοφορία της μπάλας που έφερνε ανοιχτά σουτ, αξιοποίηση του Γιάννη απέναντι σε κορμιά που -πλην του Λαντέιλ- δεν ήταν τίποτε άλλο παρά κορμιά.

Αρχικά φοβήθηκα τα ζεστά χέρια του Πάτι Μιλς, αλλά ο Αυστραλός σκόρερ έμεινε αρκετή ώρα εκτός εξίσωσης, νικημένος και στην άλλη άκρη του γηπέδου. Το πρώτο ημίχρονο ήταν μία ραψωδία που άγγιξε την τελειότητα: 16/21 δίποντα, 5/15 τρίποντα, 27-17 ριμπάουντ,15 ασίστ για 8 λάθη, ενεργητικό 53, παθητικό 36, κρύψτε τα γυναικόπαιδα.

Ο Τόμας Γουόκαπ ήταν ο Χ-factor που η Εθνική χρειαζόταν για να ξεκολλήσει από τη λάσπη, ο Νικ ήταν ο Νικ, ο Γιάννης ήταν ο Γιάνναρος, ο Μήτογλου ξεκίνησε βασικός για να δείξει στον Παπαγιάννη πώς χρησιμοποιούνται τα μούσκουλα, ο Παπαγιάννης ήταν για 6-7 λεπτά πύργος του Άιφελ ή κολοσσός των Μεγάρων, ο Τολιόπουλος έπαιζε με το θράσος χιλιάδων καρδιναλίων, ο Καλαϊτζάκης κατέφτασε από τον πάγκο για να κάνει τη ζωή του Γκίντεϊ αβίωτη, o Xαραλαμπόπουλος έβαλε μία τριποντάρα την ώρα της αιμορραγίας.

‘Ετσι, με τους περισσότερους παίκτες διακριθέντες, ναι, κερδίζεις. Αρκεί να αντέξει το κορμί, γιατί η ομάδα τα έχει τα χρονάκια της. Οι Αυστραλοί επέστρεψαν και έφτασαν σε απόσταση βολής αρκετή ώρα πριν τη λήξη (69-71 στα 3:18), αλλά μία τριποντάρα του Βασίλη Τολιόπουλου και άλλη μία του Γουόκαπ τους αποτελείωσε.

Το δικό μου το μπλοκάκι επιμένει πάντως ότι το μεγάλο κόλπο της βραδιάς ήταν ένα κλέψιμο του Παπανικολάου όταν ο αυστραλέζικος αιφνιδιασμός θα έφερνε το ματς στα ίσα. Aπέμεναν 2 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα. Όταν το αντίπαλο καλάθι φαίνεται μικρό σαν δαχτυλήθρα, η άμυνα θα κρατήσει τα μπόσικα. Ο αρχηγός της Εθνικής πέτυχε μόλις 1 πόντο και σούταρε 0 στα 6, αλλά μόνο άσχετος θα τον κατατάξει στους υστερήσαντες.

Ο Γουόκαπ είναι Έλληνας εξ αγχιστείας, αλλά καταλαβαίνει καλά πού προσγειώθηκε και γίνεται σαρξ εκ σαρκός, αφού η συνταγή του ταιριάζει απόλυτα. «Αυτό που παίξαμε σήμερα είναι το μπάσκετ της ελληνικής σχολής», έλεγε μετά το ματς. «Αλληλεγγύη, αυτοθυσία και swagger». Το τελευταίο δεν μεταφράζεται εύκολα, αλλά στα πειραιώτικα θα το έλεγαν: «Μαγκιά».

Μάγκες με τα όλα τους, αυτό ήταν απόψε οι παίκτες της Εθνικής. Μετέτρεψαν το πληγωμένο «εγώ» σε καύσιμο και χάρισαν σε εαυτούς και αλλήλους μία νίκη που όλοι μας τη χρειαζόμασταν απεγνωσμένα, εδώ και πολλά χρόνια. Για το χθες, για το σήμερα, για το αύριο, για το μεθαύριο. Θα ήταν τελείως άδικο να φύγει από τον λάκκο των λεόντων κατασπαραγμένη και με ξεσκισμένα ρούχα.

Μετά το 77-71 επί των Αυστραλών δικαιούται να λέει ότι έκανε αρκετό θόρυβο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ακόμα και αν οι Νοτιοσουδανοί (και οι Σέρβοι) την εξορίσουν εκτός νυμφώνος. «Αυτή η νίκη ήταν το πρώτο μας μετάλλιο», δήλωσε, ορθότατα, ο Σπανούλης, ο οποίος πήρε πολύ ανάστημα μέσα σ’ αυτό το καλοκαίρι.

Κατά τη δική μου, όχι ιδιαίτερα ταπεινή γνώμη, η Ελλάδα ήταν ο καλύτερη ομάδα του Ομίλου, ανώτερη και από τον παινεμένο Καναδά που τερμάτισε με 3-0. Σήμερα έβαλε από κάτω και τους Ισπανούς, που για δεύτερο σερί καλοκαίρι τερματίζουν χαμηλότερα από την αφεντιά μας, ενώ στις 6 Αυγούστου πιθανότατα θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία από τις Γαλλία, Γερμανία.

Ξέρω, ξέρω. «Θα φάμε σαραντάρα», σαν αυτή που θα τρώγαμε σύμφωνα με τους ειδήμονες του διαδικτύου από τους Καναδούς και από τους Αυστραλούς. Τι λέτε, τη θέλουν την Ελλάδα για αντίπαλο στα προημιτελικά οι πρωταθλητές Κόσμου και οι οικοδεσπότες ή θα προτιμούσαν την 3η κάποιου άλλου Ομίλου; Βραζιλία, υπενθυμίζω, και μάλλον Νότιο Σουδάν.