Το μπουρλότο έκαψε εμάς

Εάν θέλεις να νικήσεις την καλύτερη ομάδα του Κόσμου, μιλάμε για ομάδες με θεμέλια και όχι για αυτοσχέδια συγκροτήματα επίδειξης όπως η Team USA, χρειάζεται να πάρεις πολλά από πολλούς. Τα πάντα από τους πάντες!

Να παίξουν άμυνα όσοι χρησιμοποιηθούν, να σκοράρουν όλοι και τ’ αδέλφια τους, να έρθουν από τον πάγκο ζεματιστοί οι εφεδρικοί, να εμφανιστούν δυο-τρεις που θα έχουν γενέθλια, να βγάλει λαγούς από το καπέλο ο προπονητής, να έχουν και τίποτε ημικρανίες και μητρικά οι αντίπαλοι.

Χώρος για λαθρεπιβάτες δεν υπάρχει στο σκάφος που αναλαμβάνει το μπουρλότο. Το ενοχλητικό «δεν πειράζει» απαγορεύεται να ακουστεί έστω και σε μία φάση. Εάν δεν τα κάνεις όλα σωστά, πολύ απλά θα χάσεις. Θα γίνεις εσύ παρανάλωμα.

Η θαρραλέα Εθνική πάτησε το παρκέ του Μπερσί άρτια προετοιμασμένη, έπαιξε μία άμυνα της κολάσεως που έκανε τη ζωή των πρωταθλητών Κόσμου αβίωτη, παρουσιάστηκε πνευματικά έτοιμη για την πρόκληση, αλλά όχι, δεν πήρε τα πάντα από τους πάντες.

Χρειαζόταν καλύτερη επίδοση στο αμυντικό ριμπάουντ, απ’ όπου ξεκίνησε η αιμορραγία όταν όλα πήγαιναν πρίμα. Χρειαζόταν να βάλει 10-11 τρίποντα στα 22 που επιχείρησε και όχι μόνο 6. Χρειαζόταν το σκοράρισμα του Παπαγιάννη (που έμεινε άποντος) και του Μήτογλου (που σκόραρε μόνο στο πρώτο δίλεπτο).

Χρειαζόταν να πάρει ανάσες από τον πάγκο για να ισοσκελίσει τους 32 πόντους που πέτυχε το second unit των Γερμανών. Χρειαζόταν καλύτερη δημιουργία και μεγάλα σουτ για να ξεκλειδώσει την προσαρμοσμένη πάνω στον Γιάννη άμυνα. Χρειαζόταν κάποιον παλαβό τύπου Λαρεντζάκη να έρθει από το πουθενά και να γίνει X factor.

Δεν είχε τίποτε από τα παραπάνω και μολαταύτα έπεσε μαχόμενη και αποχώρησε από το γήπεδο σκασμένη από τη στενοχώρια. Λες και είχε ηττηθεί από κανέναν παρακατιανό ή έστω ισάξιο.

«Εγώ δεν είδα καμία τρομερή ανωτερότητα», σχολίασε στο τέλος ο Βασίλης Σπανούλης, υπενθυμίζοντας το 21-8 της πρώτης περιόδου, το 36-36 του ημιχρόνου και το 47-42 του 25ου λεπτού. «Αυτή τη φορά δεν μου άρεσαν και τόσο οι Γερμανοί, ήταν υπερβολικά στατικοί σε σχέση με την περυσινή ομάδα της Μανίλα», μου έλεγε σε μία γωνία της μικτής ζώνης ο Δήμος Ντικούδης.

Έλα όμως που έφεραν μαζί τους τον αέρα των δύο συνεχόμενων βάθρων; Τριταθλητές Ευρώπης το 2022, πρωταθλητές Κόσμου το 2023, με κεντρικό πυρήνα ίδιο κι απαράλλαχτο, με σιγουριά απύθμενη και με τον παιχταρά Φραντς Βάγκνερ στο τιμόνι, οι Γερμανοί γνώριζαν ότι ο χρόνος δούλευε για λογαριασμό τους και ότι η γαλάζια κλεψύδρα αργά ή γρήγορα θα άδειαζε.

Η Εθνική μας έβαλε 16 πόντους στην τρίτη περίοδο, μόλις 11 στην τέταρτη. Στο δεύτερο μισό του αγώνα έγραψε μόλις 13 στα 31 σουτ, ενώ το κλάσμα ασίστ προς λάθη, 12/15, αποτελεί μουντζούρα στο βιογραφικό αυτής της ομάδας. Στο δεύτερο μέρος, μόνο 3 ελληνικά καλάθια προήλθαν από ασίστ, ενώ οι χαμένες μπάλες έφτασαν τις 11. Εξουθενωμένη και χωρίς επιθετικές λύσεις όποτε η μπάλα έφευγε από τα χέρια του Γιάννη, η ομάδα κατέρρευσε.

Όπως και αν το διαβάσει κανείς, η Εθνική νικήθηκε από έναν αντίπαλο καταφανώς ανώτερο. Μπορεί με την υπερπροσπάθεια και με το προπονητικό πλάνο της να έδωσε στον εαυτό της και στους φίλους της δικαίωμα στην ελπίδα, αλλά ισάξια με τη Γερμανία δεν ήταν.

Θυμάμαι στιγμές που της έκοψαν τη φόρα πάνω που πάσχιζε απεγνωσμένα να συντηρήσει το όνειρο: το επιθετικό φάουλ (3ο προσωπικό) του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε απόπειρα αιφνιδιασμού μετά το 47-42, την απρόσεκτη πάσα αιφνιδιασμού του Κώστα Παπανικολάου στο 61-56, ορισμένα εκκωφαντικά καλάθια του Μπόνγκα και του Φραντς Βάγκνερ.

Μισό λεπτό, όμως. Έχουμε εμείς Φραντς (ή έστω Μόριτς) Βάγκνερ; Έχουμε δαίμονα σαν τον Σρούντερ; Έχουμε θηρίο σαν τον Τάις; Παίζουν τυχαία στο ΝΒΑ όλοι αυτοί οι λεβέντες; Διαθέτουμε έναν έστω σουτέρ όπως εκείνος ο Ομπστ, που σήμερα πέρασε απαρατήρητος αν και πενταδάτος;

Στη δική μας ομάδα, MVP είναι ο προπονητής, διότι αυτό σημαίνει ελληνικό μπάσκετ. Εάν προσπαθήσουμε να φορέσουμε παπούτσια που δεν μας ταιριάζουν, θα στραπατσαριστούμε άσχημα, όπως στον προημιτελικό του Βερολίνου. Τότε ηττηθήκαμε με ενεργητικό 96 πόντων, σήμερα ηττηθήκαμε με παθητικό 76 πόντων. Τουλάχιστον χάσαμε σαν Έλληνες.

Να ‘μαστε, λοιπόν, καμαρωτοί, στο ίδιο σκαλοπάτι του 1996, του 2004, του 2008. Έναν χρόνο μετά τις προηγούμενες Ολυμπιάδες, η Εθνική μας έφτασε στην τετράδα των αντίστοιχων Ευρωμπάσκετ, με απολογισμό ένα τρόπαιο (Βελιγράδι 2005), ένα χάλκινο μετάλλιο (Κατοβίτσε 2009) και έναν χαμένο μικρό τελικό (Βαρκελώνη 1997).

Ο προχωρημένος μέσος όρος ηλικίας της Εθνικής ομάδας του 2024 δημιουργεί ζωηρές αμφιβολίες για το μέλλον της, αλλά ο Σπανούλης αρνείται να συμμετάσχει σε αυτή τη συζήτηση: «Στην Ελλάδα φτάνει κάποιος στα 34 και τον λέμε παππού. Σας φάνηκε ο Παπανικολάου παππούς; Εγώ τον είδα να τρέχει και να χτυπιέται σαν εικοσάχρονος».

Είπε και κάτι άλλο ενδιαφέρον ο Ομοσπονδιακός προπονητής: «Στην Εθνική θα έρχονται όλοι, εκτός αν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα υγείας». Χμμμ. «Δεν είναι αιχμή για κανέναν αυτό που είπα», έσπευσε να διευκρινίσει.

Θυμίζω ότι από τη φετινή ομάδα απουσίασε ένα κουιντέτο παικτών, που θα ήταν όλοι στη 12άδα και με ρόλους: Σλούκας, Παπαπέτρου, Ρογκαβόπουλος, Θανάσης και Κώστας Αντετοκούνμπο. Δεν είναι να πεις ότι παίξαμε πλήρεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες ούτε ότι η ομάδα ξεχείλιζε από φρεσκάδα.

Θα κατόρθωνε άραγε η Εθνική μας να αποκλείσει την πλήρη Γερμανία εάν ερχόταν εδώ χωρίς απώλειες; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Στο Βερολίνο, άλλωστε, έπαιξαν οι πάντες (αλλά με τον Ντόρσεϊ στο σημερινό πόστο του Γουόκαπ). Αλλά θα ήταν λιγότερα τα «γαμώτο» και τα «what if». Εάν κάποιοι -οι υγιείς- από τους προαναφερθέντες αισθάνονται τύψεις, ας βγουν να το δηλώσουν, εκεί που κάθονται στην καναπεδάρα τους.

Η Εθνική που τερμάτισε 15η πέρυσι στη Μανίλα έβαλε από κάτω της φέτος τους Ισπανούς, τους Λιθουανούς, τους Ιταλούς, τους Σλοβένους, τους Κροάτες, τους Τούρκους, τους Αργεντινούς, τους Λετονούς που τόσο θαυμάστηκαν πέρυσι και κάμποσους άλλους μεγαλόσχημους. Τερματίζει ισόβαθμη με την Αυστραλία (παρ’ ολίγον Σερβία), με τη Βραζιλία και μία από τις Γαλλία, Καναδά.

Πέτυχε μόνο μία νίκη στους Ολυμπιακούς Αγώνες η ελληνική ομάδα, αλλά έκανε αρκετό θόρυβο και χτύπησε με αξιώσεις όλα τα ματς, απέναντι σε ομάδες που ήρθαν εδώ με στολή γεμάτη γαλόνια: την πρωταθλήτρια Κόσμου, την τριταθλήτρια Κόσμου, την πρωταθλήτρια Ευρώπης και τη χάλκινη Ολυμπιονίκη του Τόκιο.

Η «επίσημη αγαπημένη» αναζωπύρωσε τον διαχρονικό έρωτα με το πιστό κοινό της, έκαψε καρδιές και μας έκανε ξανά να τραγουδήσουμε στις στέγες (και στα τρένα Παρίσι-Λιλ και τούμπαλιν). Το καλοκαίρι που μας χάρισε δεν ήταν ονειρικό, ήταν όμως υπέροχο.

Και, ναι, ανέμισε διά χειρός Γιάννη και τη σημαία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έτσι, για να σκάνε οι κάθε λογής εχθροί. Και έχει πολλούς τέτοιους η Εθνική μπάσκετ. «Σε ευχαριστούμε που μας στήριξες», μου είπαν με ένα στόμα Σπανούλης και Ζήσης. Τους απάντησα ότι το θεωρώ αυτονόητο και με κοιτούσαν καλά καλά.