Με τα πουκαμισάκια τ' αμερικάνικα

Όταν η Εθνική μας έδινε τον αγώνα της ζωής της, στον παγκόσμιο ημιτελικό του 2006 στο Τόκιο, είχε στο πλευρό της την κοινή γνώμη σε ολόκληρη την υφήλιο του μπάσκετ, με εξαίρεση φυσικά τους Αμερικανούς, που εδώ που τα λέμε δεν έδιναν πεντάρα για το Παγκόσμιο Κύπελλο.

«Ολόκληρη»; Όχι. Στο υπερήφανο ανατολίτικο μη γαλατικό χωριό που λεγόταν Σαϊτάμα, περίπου 10.000 Γιαπωνέζοι στήριζαν με αλαλαγμούς όχι τον Δαβίδ, που πάλευε με σφεντόνες να σωριάσει το θηρίο στο παρκέ, αλλά τον Γολιάθ. Την ομάδα των ΗΠΑ! Σας ορκίζομαι ότι λέω αλήθεια. Τα Γιαπωνεζάκια δεν κατάλαβαν τίποτε από Δαβίδ, Γολιάθ και σφεντόνες. Στην τελική ευθεία του αγώνα, το σύνθημα που ακουγόταν μονότονα -αλλά με ενθουσιασμό- από τις κερκίδες ήταν: «U-S-A! U-S-A!»

Με τη συμπαράσταση περίπου 300 Ελλήνων εκδρομέων, η Εθνική μας νίκησε και τους Αμερικανούς και τη δανεική εξέδρα τους. Αποχωρώντας τρελαμένος από τον αγωνιστικό χώρο, ο Μιχάλης Κακιούζης στράφηκε προς την εξέδρα και φώναξε με όλη του τη δύναμη: «Χιροσίμα ρε! Ναγκασάκι!»

Αυτοί μωρέ σας έριξαν δύο ατομικές βόμβες και εσείς τους υποστηρίζετε; Τι σόι Σύνδρομο Στοκχόλμης ή μάλλον Χιροσίμας είναι αυτό;

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και χθες, αλλά χωρίς τις βόμβες νετρονίου. Η εκπληκτική απόδοση και η ηρωική υπερπροσπάθεια των Σέρβων απέναντι στην πληρέστερη Εθνική ΗΠΑ των τελευταίων 30 ετών συγκλόνισε σύσσωμη τη μπασκετική κοινότητα και απείλησε να ανάψει φυτίλια που δεν γνωρίζαμε καν ότι υπήρχαν.

Και πώς αντέδρασαν οι Γάλλοι στις εξέδρες της Αρένα Μπερσί; Σαν ραγιάδες της πορτοκαλί μπάλας, να πώς. Με μυριόστομη ιαχή «U-S-A! U-S-A!» , εκεί που οι παιχταράδες Σέρβοι χρειάζονταν λίγα ντεσιμπέλ συμπαράστασης για να ξαναγεμίσουν το άδειο ντεπόζιτο και να τελειώσουν τη δουλειά. Τι κρίμα. Τι ντροπή.

Δυσκολεύομαι να σας περιγράψω πόσο πολλές φανέλες «USA» είδα στις κερκίδες, πάνω σε κορμιά Γάλλων και Γαλλίδων. Στα μάγουλα προσωρινό τατουάζ με την τρικολόρ σημαία της οικοδέσποινας, στο σώμα αστερόεσσες και επιγραφές χιλίων σουπερνόβα: CURRY, JAMES, DURANT, μη σας πω και του ακατονόμαστου EMBIID. Βόλευαν και τα χρώματα των δύο σημαιών, οπότε έδεσε το γλυκό.

Στο Metropolitain, μετά, όλοι μιλούσαν για τον «Κιουρί», για τον «Ντυράν», για τον «Ντεβίς», για τον «Ολιντέ». Εγώ έφυγα από το γήπεδο φαρμακωμένος για την πικρή ήττα του μπάσκετ όπως το ξέρουμε και το αγαπήσαμε, ήττα σαν νίκη βέβαια, ωστόσο τα τρένα πλημμύριζαν από τη χαρά.

«Δεν είναι φίλοι του μπάσκετ και του αθλητισμού αυτοί, αλλά οπαδοί του ΝΒΑ», μου έλεγε ο Κροάτης φίλος μου, ο Ντράζεν Μπράιντιτς. «Και εγώ τους συμπαθώ τους Αμερικανούς, αλλά σήμερα ήθελα να χάσουν. Δεν τους άξιζε η νίκη. Μπήκαν στο γήπεδο χωρίς καμία προετοιμασία και αδιάφοροι για την άμυνα, λες και αρκεί ποτέ η επίθεση για να πάρει τέτοιο ματς. Μεγάλη απογοήτευση, ο Στηβ Κερ».

Απογοήτευση ο Κερ, αλλά ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση ο «έκτος παίκτης». Τι είδους και ψυχοσύνθεσης κοινό γυρίζει την πλάτη στο ατρόμητο αουτσάιντερ και συντάσσεται με το αποσβολωμένο φαβορί; Πόσο έχει αλλοιώσει τα φίλαθλα χαρακτηριστικά των μπασκετόφιλων η εμμονή με το θέαμα και τη λάμψη του ΝΒΑ;

Και στην Ελλάδα ακόμα, ίσως πολύ περισσότερο από άλλες χώρες, έχω παρατηρήσει ότι το κοινό του ΝΒΑ δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του. Κάθε ψήγμα αμφισβήτησης αντιμετωπίζεται με προσβολές και ύβρεις, θαρρείς και το ΝΒΑ είναι το απαύγασμα της παγκόσμιας αθλητικής τέχνης. Το είδα για πολλοστή φορά και στο ελληνικό Twitter, που χύμηξαν τα ορκ να με φάνε όταν έγραψα ότι νικήθηκε το μπάσκετ. Σαν να είχα προσβάλει τα ιερά και τα όσιά τους.

Χθες το βράδυ στο Μπερσί, αριστούργημα για το Λούβρο δεν ήταν η ρουτινιάρικη παράσταση των Αμερικανών, αλλά το θεσπέσιο ρεσιτάλ των Σέρβων. Χειρότεροι παίκτες, αλλά καλύτερη ομάδα. Τέτοιου είδους υπερβάσεις δεν αποτελούν την πεμπτουσία του αθλητισμού; Αυτές δεν είναι που έκαναν και το ελληνικό μπάσκετ να αναρριχηθεί σε κορυφές; Ναι, και το ελληνικό ποδόσφαιρο, το 2004. Πολύ μάλλον, αυτό.

Βεβαίως στη Γαλλία δεν υπάρχει ο διάχυτος αντιαμερικανισμός που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία. Ίσως επειδή οι Γάλλοι δεν βίωσαν ποτέ αμερικανόπνευστη χούντα όπως εμείς ούτε πολύνεκρους νατοϊκούς βομβαρδισμούς όπως οι Σέρβοι. Ο σύγχρονος Ιάπωνας, πάλι, παραείναι καταναλωτικό πλάσμα για να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στο καλά αμπαλαρισμένο προϊόν και τον πραγματικό αθλητισμό.

Και πάλι, όμως, περιμένει κανείς ότι το ένστικτο του θεατή θα αγκαλιάσει την παρέα που ξεπερνάει τον εαυτό της, καθώς και όλους τους προηγούμενους εαυτούς όλων των ομάδων που επιχείρησαν παρόμοιο θαύμα. Όχι. Non. Oι Γάλλοι φόρεσαν τα πουκαμισάκια τ’ αμερικάνικα και αποθέωσαν τους παίκτες που απλά αποσόβησαν με την προσωπική κλάση τους το στραπάτσο του αιώνα. Ήταν το απόλυτο μίνιμουμ, για κολοσσούς αυτού του διαμετρήματος. Απορώ με τι κουράγιο πανηγύρισαν και οι ίδιοι οι παίκτες την πρόκριση.

Δεν απασχόλησε καν τους αλλοτριωμένους Γάλλους θεατές το γεγονός ότι ο νικητής του ημιτελικού θα έπαιζε τελικό ενάντια στη δική τους ομάδα, οπότε είχαν κάθε λόγο να υποστηρίξουν τη Σερβία ως πιο βατό αντίπαλο. Jamais. Πάνω απ’ όλα, η τύφλα με το ΝΒΑ. Σίγουρα θα τους αποθεώσουν και αύριο, που θα παίρνουν το χρυσό ασελγώντας πάνω στα κορμιά των ίδιων των Γάλλων.

Έφευγαν κλαμμένοι χθες από το παρκέ οι φουκαράδες οι Σέρβοι, έβλεπαν γύρω τους χαρωπά προσωπάκια και δεν είχαν πού να διηγηθούν τον πόνο τους. «Έλα να σου πω, μπρε μπράτε», μου είπε ο Νίκολα Μιλουτίνοφ στη μικτή ζώνη. «Χιροσίμα. Ναγκασάκι».