Εθνική Ελλάδος: Ένα μακροβούτι στον Σηκουάνα

Στο ΠαλαΆλπι του Τορίνου, το βράδυ της ήττας από την Κροατία στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2016, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ένιωθε μάλλον πεισμωμένος, παρά απαρηγόρητος. Μόλις 21 ετών τότε, το ανερχόμενο αστέρι του ελληνικού μπάσκετ βγήκε στο παρκέ όσο οι συμπαίκτες του έκαναν μπάνιο και έδωσε μία υπόσχεση.

«Να ξέρετε ότι θα επιστρέψουμε», μου είπε, με φωνή τρεμάμενη αλλά σχεδόν στεντόρεια. Μερικούς μήνες νωρίτερα, ένα άστοχο δικό του σουτ από τη σέντρα, στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ, έστειλε τους Ισπανούς στην τετράδα και την «επίσημη αγαπημένη» θλιμμένη στο σπίτι της. «Θα επιστρέψουμε», είπε και τότε ο Γιάννης. Και υποσχέθηκε, να είναι πάντοτε παρών στο προσκλητήριο.

Μέσα σε μία θεσπέσια βραδιά στο Στάδιο Ειρήνης και Θριάμβων, ο Γιάννης τήρησε και τις δύο υποσχέσεις του, με έναν σμπάρο. Η Εθνική κέρδισε το Προολυμπιακό τουρνουά και επιστρέφει σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 16 χρόνια.

Θα παίξει όχι στο Μπερσί, όπου θα γίνει μοναχά η τελική φάση, αλλά στη Λιλ, ναι, στο ίδιο γήπεδο της οδυνηρής ήττας του 2015 από τους Ισπανούς. Και θα αντιμετωπίσει ξανά τους Ισπανούς, εκεί όπου ο Βασίλης Σπανούλης φόρεσε για τελευταία φορά τα γαλανόλευκα ως αθλητής. Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να σας θυμίσω, ποιος δοκίμασε το τελευταίο -άστοχο- σουτ σε εκείνο τον τραυματικό προημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, με τους Αργεντινούς στο Πεκίνο…

Σε ορισμένους θα φανεί αναχρονιστικό να πανηγυρίζουμε προκρίσεις και όχι διακρίσεις, λες και έχουμε 1985, αλλά αυτό το Προολυμπιακό τουρνουά δεν ήταν μία συνηθισμένη υπόθεση. Εγκλωβισμένη ανάμεσα στη χειμερινή τοξικότητα και τη θερινή εσωστρέφεια, η Εθνική βασανιζόταν από τον χορό των φαντασμάτων και κινδύνευε να γκρεμοτσακιστεί στο κενό,

Με τον τίτλο του φαβορί αυτή τη φορά κολλημένο στο μέτωπό της. Εάν έχανε από τους Κροάτες ή από τους Σλοβένους, θα ζούσε τη χειρότερη αποτυχία της σύγχρονης ιστορίας της. Όμως, όχι. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια, η Εθνική ενέπνεε εμπιστοσύνη. «Μη φοβάστε, έχουμε ομαδάρα», ήταν το μήνυμα που έφτανε από το παρκέ στις κερκίδες. Τέσσερις διψήφιες νίκες αργότερα, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να αμφισβητήσει την ανωτερότητα της ελληνικής ομάδας. Τα τρικ και το αντάρτικο της ομάδας με τα τετραγωνάκια στο στήθος ήταν αδύνατο να τετραγωνίσουν τον κύκλο.

Ο προπονητής των Κροατών έπραξε αυτό που θα έκανε οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος στη θέση του. Εγκλώβισε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ανάμεσα στα τερατώδη κορμιά των Ζούμπατς, Σάριτς και έστησε τους άλλους τρεις σε μία πρόχειρη άμυνα ζώνης, που τους προστάτευε από φάουλ και κούραση, μεταφέροντας παράλληλα το άγχος στην απέναντι πλευρά: «Σουτάρετε τρίποντα, να δούμε πόσα θα βάλετε».

Ο ελληνικός πάγκος φυσικά περίμενε αυτή την κίνηση και έδωσε το χρίσμα στον Γιώργο Παπαγιάννη: «Εσύ, που θα είσαι ελεύθερος, πυρ κατά βούληση». Ο Παπαγιάννης έβαλε 4/5 σαν Έλληνας Μπρουκ Λόπεζ, ο υπέροχος Βασίλης Τολιόπουλος έφερε από τον πάγκο το απύθμενο θράσος του και η Εθνική ξεκίνησε με 6/9 τρίποντα, τα οποία την κράτησαν ζωντανή όσο ο Ζούμπατς, Χέζονια κέρδιζαν μάχες (και φάουλ και βολές) στην άλλη άκρη.

Η κροατική άμυνα ένιωσε για πρώτη φορά νικημένη στα τέλη της β’ περιόδου, όταν ο Γιάννης έβαλε δύο σουτάκια από μέση απόσταση και ο Κώστας Παπανικολάου έριξε μία μαχαιριά με τη λήξη του ημιχρόνου. Η Εθνική προηγήθηκε με 45-39 στην ανάπαυλα ενός αγώνα όπου αυτά που της πήγαιναν στραβά ήταν περισσότερα από εκείνα που της πήγαιναν ίσια. Ξαφνικά, ο ορίζοντας έμοιαζε ανοιχτός.

Και ο Νικ Καλάθης κάνει θραύση, όταν βλέπει ανοιχτό ορίζοντα. «Αφήστε τον να σουτάρει», φώναζαν από τον κροατικό πάγκο όταν τον έβλεπαν με τη μπάλα στα χέρια. «Πάρτε δύο τριποντάρες για να μάθετε», απάντησε αυτός, και φρόντισε να κάνει τη σχετική καζούρα: 60-50, με 8 σερί πόντους από τον Νικ.

Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης ήρθε από την άκρη του πάγκου σαν έτοιμος από καιρό και έβγαλε δύο αμυνάρες, μία στο ποστ και μία στην περιφέρεια. Ο Γιάννης σκόραρε απ’ έξω και ξεκλείδωσε μία ήδη κουρασμένη άμυνα, ο Λαρεντζάκης γέμιζε τα αντίπαλα κορμιά με νυχιές, ο Γουόκαπ μάρκαρε πίσω όλους τους Κροάτες και τους μισούς Έλληνες, όλα έγιναν πιο εύκολα.

Όταν το χρυσοποίκιλτο βιονικό κορμί του Γιάννη Αντετοκούνμπο βούτηξε στο παρκέ για να κερδίσει μία αδέσποτη μπάλα, στο 68-55 εξανεμίστηκαν οι τελευταίες αμφιβολίες. Μόλις ο Γιάνναρος αναδύθηκε από το μακροβούτι, είδε μπροστά του τον Πύργο του Άιφελ.

Μία νύχτα και δύο μεσημέρια, λοιπόν, ατουταλέρ: πρεμιέρα στις 27 Ιουλίου στις 10 το βράδυ με παρτενέρ τους χάλκινους της Μανίλα Καναδούς, συνέχεια στις 12 το μεσημέρι της 30 Ιουλίου απέναντι στους ίδιους Ισπανούς που προ οκταετίας γκρέμισαν το όνειρο του Σπανούλη και του Γιάννη στο ίδιο γήπεδο και φινάλε (της πρώτης φάσης) στις 2 Αυγουστου στις 2.30 μ.μ. απέναντι στην σκληροτράχηλη Αυστραλία.

Στα προημιτελικά, που θα γίνουν στις 6 Αυγούστου στο παριζιάνικο Μπερσί, θα προκριθούν οι πρώτοι δύο και δυνητικά ο τρίτος του Ομίλου. Την επόμενη μέρα, ο Σπανούλης θα κλείσει τα 42 του χρόνια. Και ελπίζει να γιορτάσει τα γενέθλιά του επί γαλλικού εδάφους. Όχι βέβαια στο αεροδρόμιο.