Το ποδόσφαιρό μας είχε ανάγκη αυτό το «Τι ζήσαμε ρε...!

Τη χρειαζόμασταν ως ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή τη βραδιά. Αυτό που οι πιτσιρικάδες και όχι μόνο, αποτύπωσαν στα social media με την φράση «τι ζήσαμε ρε…», το είχε ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο να του συμβεί. Όχι για τα χρήματα, όχι για τους βαθμούς, όχι για τις προκρίσεις, αλλά για τη δημιουργία εκείνης της αίσθησης στα νέα παιδιά, ότι υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο που μπορεί να είναι ανταγωνιστικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Υπάρχει ελληνική ομάδα που μπορεί να αντιμετωπίσει και να αποκλείσει την 3η κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα της Γαλλίας.

Αυτή η βραδιά είναι από αυτές που κάνουν τα νέα παιδιά να ρίξουν ξανά μία ματιά στο ελληνικό ποδόσφαιρο όχι ως κάτι μίζερο που ο ανταγωνισμός του αφορά μόνο τις εγχώριες διοργανώσεις. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει αμέτρητες παθογένειες, στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια και βουλιάζει στην προχειρότητα, την τοξικότητα και την καχυποψία. Για πολλούς, για να μην γράψω για τους περισσότερους νέους που ασχολούνται με το κανονικό ποδόσφαιρο, είναι στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορο και στην χειρότερη αποκρουστικό. Αλλά αυτοί ακριβώς οι νέοι είναι που θα έπρεπε να αφορούν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτοί που σήμερα προτιμούν να κυκλοφορούν μία φανέλα της Ρεάλ και όχι του Παναθηναϊκού, αυτοί που σήμερα προτιμούν να βλέπουν τη Λίβερπουλ σε κάθε ματς της στην τηλεόραση και σπανίως την ΑΕΚ, αυτοί που δηλώνουν Αρσεναλ και όχι Ολυμπιακός κ.ο.κ.

Ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ την Τρίτη το βράδυ σε αυτούς απευθύνθηκαν και αυτούς ενθουσίασαν πρωτίστως. Ο μπαμπάς που διηγούνταν στον γιο ιστορίες από τις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές του Παναθηναϊκού, τώρα πλέον έζησε και μία μαζί του και αυτό είναι πολύτιμο. Όταν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είπε «αργότερα θα καταλάβουμε τι έχουμε πετύχει…» αυτό εννοούσε ή μάλλον και αυτό.

Η πρόκριση στη Μασσαλία και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε, είναι από αυτές που κάνουν τα μικρά παιδιά να αγαπήσουν την ομάδα, να λατρέψουν τον πρωταγωνιστή, τον Μπρινιόλι, τον Ιωαννίδη, τον όποιο αληθινό πρωταγωνιστή. Τους κάνουν να ζητήσουν από τον μπαμπά να τους πάει στο γήπεδο στο ματς με τη Μπράγκα για να φωνάξουν, να τραγουδήσουν, να βοηθήσουν. Εκεί θα ταυτιστούν ακόμη περισσότερο με τον όποιο Ιωαννίδη ή Μπρινιόλι, εκεί θα αποφασίσουν όχι να τον κάνουν αφίσα στο δωμάτια (άλλη εποχή πλέον), αλλά ένα screenshot στο τάμπλετ ή στο κινητό τους.

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα γι’ αυτούς πρωτίστως τους λόγους την είχε ανάγκη αυτή την βραδιά. Οσο για τη νίκη της ΑΕΚ στο Ζάγκρεμπ την είχε ακόμη περισσότερο ανάγκη. Η φωτογραφία του Γαλανόπουλου να πανηγυρίζει με ψηλά τη γροθιά κρατώντας το μαύρο περιβραχιόνιο, είναι ήδη στα δικά μου μάτια μία από τις σημαντικότερες φωτογραφίες στο άλμπουμ της ιστορίας της ΑΕΚ. Το ποδόσφαιρο στο Ζάγκρεμπ νίκησε μαζί με την ΑΕΚ, γιατί αυτή τη φορά το άφησαν να νικήσει και πραγματικά ελπίζω και εύχομαι οι φίλοι της ΑΕΚ το ερχόμενο Σάββατο να επιτρέψουν στο ποδόσφαιρο να θριαμβεύσει.

Όχι, η ΑΕΚ δεν πήρε καμία εκδίκηση για τον Μιχάλη, ούτε θα πάρει το Σάββατο αν επιβεβαιώσει την πρόκριση, όχι κανένα γκολ και καμία νίκη δεν θα τον φέρει πίσω, ούτε θα απαλύνει έστω και στο ελάχιστο τον πόνο των δικών του ανθρώπων. Το ίδιο το ποδόσφαιρο όμως, το οποίο στάθηκε η αφορμή ασφαλώς και όχι η αιτία για να χάσει ένα τόσο νέο παιδί τη ζωή του, τη χρειαζόταν αυτή την βραδιά για να πάρει μία ανάσα. Αν το ποδόσφαιρο είχε ανθρώπινη όψη την Τρίτη το βράδυ, στο Ζάγκρεμπ, θα έβγαζε ένα τεράστιο «ουφ» ανακούφισης από μέσα του.

Η ΑΕΚ νίκησε γιατί είναι καλύτερη ομάδα από την Ντινάμο και ο Αλμέιδα κατάφερε να βγάλει από το μυαλό των παικτών του όσα είχαν προηγηθεί. Αυτό το περίφημο «προετοιμαστήκαμε και παίξαμε σαν μηχανές που δεν έχουν συναισθήματα…» που είπε ο Τσούμπερ. Η ΑΕΚ χρειάστηκε ένα ημίχρονο για να βρει ρυθμό, πολύ λογικά αφού είχε 16 ημέρες να παίξει έστω και φιλικό. Όταν τον βρήκε δεν κοίταξε ποτέ πίσω της. Μακάρι και να υπήρχε ένας τρόπος να φανταστούμε ότι και το ελληνικό ποδόσφαιρο, μετά από αυτή τη βραδιά, δεν θα ξανακοιτάξει πίσω του…. Αλλά ούτε να το «ονειρευόμαστε» δεν μπορούμε.

Υ.Γ. Η σύσκεψη για τη βία ήταν μία παρωδία και μια ξεκάθαρη ασέβεια του Πρωθυπουργού απέναντι στους νεκρούς. Το να ανακοινώνεις μετά το θάνατο του Μιχάλη μέτρα αντιμετώπισης της βίας, τα οποία είχε ανακοινώσει επισήμως μετά το θάνατο του Αλκη, είναι τουλάχιστον ντροπή και ασέβεια προς τους νεκρούς.