Παναθηναϊκός: Η αλλαγή που πρέπει να κάνει ο Αλόνσο και η εκτυφλωτική γκολάρα που δεν πρέπει να κρύψει την πραγματικότητα

Aφουγκράζομαι πάλι... μπόλικο πανηγυρισμό μετά το 2-1 του Παναθηναϊκού από τη Λανς. Ευτυχώς για τους Πράσινους όχι από τους οπαδούς του και από την πλειονότητα των παικτών του, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις και του Ιωαννίδη και του Ινγκασον. Οχι, αυτή τη φορά δεν καταγράφονται στα media τα τρομερά υπερβολικά που αναφέρονταν μετά από τον αποκλεισμό στο Αμστερνταμ όταν παραλίγο να πιστέψουμε ότι... «έπρεπε» να προκριθεί, ότι ήταν άτυχη ή ακόμα και ότι «δικαιούταν» (!!!) να προκριθεί μια ομάδα που θα μπορούσε να είχε δεχθεί τέσσερα γκολ (δύο δοκάρια, Ιωαννίδης σωτήριο ψαλιδάκι επί της γραμμής κι άλλες δύο καθαρές φάσεις τα «χοντρά» που θυμάμαι από τον Αγιαξ) προτού το ματς φτάσει στη ρουλέτα των πέναλτι. Oμως η αλήθεια είναι ότι το σούπερ σλάλομ του Φώτη ωραιοποιεί την όλη συνθήκη...

Προφανώς γκολ σαν του Ιωαννίδη δεν μπαίνουν σε κάθε ματς. Προφανώς είναι αφειδώς «καταναλώσιμες» οι απίθανες παρομοιώσεις με... Μέσι, με «Φαινόμενο», με Μπενζεμά και οποιονδήποτε άλλο σούπερ σταρ και όλοι θα θυμόμαστε για χρόνια αυτή τη γκολάρα ως μια από τις καλύτερες Ελληνα παίκτη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο Φώτης είναι ούτως ή άλλως παικταράς και δεν χρειαζόταν αυτό το γκολ για να το πιστοποιήσει σε αστείους που ισχυρίζονται ότι τα μισά γκολ τα βάζει με πέναλτι, ότι δεν είναι σκόρερ (;;;;!!!) και άλλες εξυπναδίκιστικες κουταμάρες.

Πρόπερσι – επί Ιβάν – ήταν ο πιο βελτιωμένος παίκτης του πρωταθλήματος. Πέρυσι του κόστισε πολύ η «κατσαπλιάδικη» αποκοτιά του Τερίμ που τον είχε χρησιμοποιήσει χωρίς να είναι έτοιμος, ήταν και πάλι ο πιο βελτιωμένος της σεζόν (μαζί με τα ευρωπαϊκά ματς και τα παιχνίδια της Εθνικής Ελλάδας εναντίον Γαλλίας – Ολλανδίας) μαζί με τον θεαματικά ανερχόμενο Κωνσταντίνο Κουλιεράκη που έφυγε νωρίς. Ο Φώτης μάλλον θα μείνει και εφέτος (με καινούριο συμβόλαιο τον Σεπτέμβριο, μαζί με τον Τσέριν) και θα πωληθεί σε κάποια από τις μελλοντικές μεταγραφικές σεζόν. Μέχρι να φύγει θα μονοπωλεί το ενδιαφέρον. Ομως, όπως αποδείχθηκε και εναντίον του Αγιαξ, ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη, όμως δεν είναι αυτός ο κανόνας.

Μετά από το 2-1 στο «Μπολάρ» οι πιθανότητες πρόκρισης του Παναθηναϊκού μειώθηκαν αισθητά. Η Λανς είναι ως σύνολο καλύτερη ομάδα από τον Αγιαξ. Κι ας μην έχει έστω 4-5 πολύ γνωστούς παίκτες, όπως ο «Αίας». Πιο δουλεμένη, πιο έτοιμη, με πιο έντονο ρυθμό, καταπληκτική στο αμυντικό και επιθετικό transition της και απροσδόκητα πειθαρχημένη τακτικά! Η κληρωτίδα – ας είμαστε ρεαλιστές – ήταν σκληρή με τον Παναθηναϊκό. Αν προκρινόταν επί του Αγιαξ θα έπαιζε με τη Γιαγκελόνια στα play offs του Europa League. Αποκλείστηκε και πιθανότατα πια θα τα χάσει όλα.

Για να αυξήσει τις λιγοστές σε 11 Vs 11 ρεβάνς εναντίον της συγκεκριμένης ομάδας που είναι ανώτερη, ταχύτερη, πιο δυναμική και πιο ομοιογενής, ο Παναθηναϊκός καλείται να κάνει σειρά υπερβάσεων! Τόσο σε ατομικό, όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Με απόδοση σαν τη προχθεσινή από τόσο πολλούς παίκτες πρέπει να... κοιμηθεί ο Θεός του ποδοσφαίρου για να προκριθεί. Ομως διαφοροποιήσεις πρέπει να γίνουν και τακτικά. Εχω την εντύπωση ότι η Λανς είναι μια ομάδα την οποία «στα ίσια» δεν μπορεί να την ρίξει νοκ άουτ ο Παναθηναϊκός που έπαιζε από το 22' με παίκτη παραπάνω και κατάφερε να δημιουργήσει μόνο δύο σοβαρές φάσεις (κεφαλιά Τσέριν στο πρώτο ημίχρονο, πέναλτι που αναιρέθηκε μέσω VAR στο β΄ μέρος) σε 76 λεπτά αγώνα, εκτός ασφαλώς του ασύλληπτου για Ελληνα επιθετικό, highlight του Φώτη.

Αν πάει να την αντιμετωπίσει με προσπάθεια για το... «my way», με κατοχή και κυκλοφορία μπάλας, με «ορθολογική» ανάπτυξη και τα... γνωστά, μάλλον δεν θα τα καταφέρει. Είναι ωραία όλα αυτά, είναι... πολιτικά ορθά ποδοσφαιρικά, αλλά ουδείς θα θυμάται έναν αποκλεισμό με (προσπάθεια για) «σωστό ποδόσφαιρο». ΑΝ ήταν ομάδα δύο ετών, ΑΝ δεν χτιζόταν από την αρχή, ΑΝ ο Ιωαννίδης, ο Τετέ και ο Πελίστρι έπαιζαν μαζί από τον Ιούλιο στα φιλικά και κυρίως ΑΝ είχε τους μέσους που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν αυτό το πλάνο εναντίον αυτής της Λανς (και όχι της Μπότεφ...) τότε, ίσως να είχε ρεαλιστικά σημαντικές πιθανότητες πρόκρισης ο σημερινός, ανέτοιμος για τέτοιο επίπεδο Παναθηναϊκός. Δεν τα έχει όλα αυτά! Και γι' αυτό ο Ντιέγκο Αλόνσο καλείται να κάνει «εκπτώσεις» σ' αυτό που θέλει να «χτίσει» μακροπρόθεσμα στον Παναθηναϊκό, ή - αν θέλετε - να προσαρμοστεί περισσότερο στον τρόπο παιχνιδιού που ο αντίπαλός του επέβαλε ακόμα και με δέκα παίκτες μέχρι το 60'.

Γι΄ αυτό και η ρεβάνς απαιτεί απίστευτη υπομονή, κανονικό «κλεφτοπόλεμο», τρεις χαφ με το μυαλό κυρίως στις καλύψεις και στην αποφυγή κοστοβόρων σφαλμάτων (Αράο – Τσέριν – Μαξίμοβιτς) και απόλυτη αξιοποίηση της έκρηξης των Τετέ-Πελίστρι και της κλάσης του Ιωαννίδη. Ασφαλώς και ενθουσιώδη αύρα από το κοινό! Το ΟΑΚΑ δεν είναι «στρούγκα» σαν το «Μπολάρ», αλλά μια μεγάλη βραδιά με 40.000 οπαδούς (τι... ψυχή έχει ένα δεκάρικο τη σήμερον ημέρα;) την αξίζουν οι παίκτες. Κι ό,τι γίνει!