H AEK «άνοιξε» πέρυσι την απόσταση, αλλά οι ανταγωνιστές της αλλάζουν απειλητικά και όμορφα...

• ΑΕΚ: Ψηλά ο πήχης από πέρυσι, ελάχιστες αλλαγές, βαρύ διπλό «καρπούζι»
• Παναθηναϊκός: Ενισχυμένος, πιο ελκυστικός, πιο ευάλωτος, συνεχίζει να αλλάζει...
• Ολυμπιακός: Σχεδόν ολική ανακατασκευή με επιθετικές ομορφιές και αμυντικές δυσκολίες
• ΠΑΟΚ: Αξιοθαύμαστος μετά την απώλεια τριών «βαριών» στελεχών, αλλά έχει πολύ δρόμο μπροστά του

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ΑΕΚ και Παναθηναϊκός θα «καθαρίσουν» (και... εύκολα μάλιστα) στις έδρες τους τον Παναιτωλικό που μόλις άλλαξε κόουτς και τον Ατρόμητο που έχει βελτιωθεί, αλλά δεν έχει ξεκολλήσει από τις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας. Μπορεί το ντεπόζιτο μυαλού και ενέργειας να έχει αδειάσει από τα ματς εναντίον του Αγιαξ και της Μακάμπι, μπορεί πάλι και όχι: μερικές φορές οι «ήρεμες» μίνι διακοπές είναι τόσο πολύτιμες που παίκτες και προπονητές βρίσκουν τρόπο να το... γεμίσουν το ντεπόζιτο. Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί την Κυριακή, τα δεδομένα δεν αλλάζουν σ΄αυτή την άνω τελεία που μπαίνει στο πρωτάθλημα, μετά την ολοκλήρωση του μίνι δεύτερου κύκλου για τους τέσσερις «Ευρωπαίους».

ΑΕΚ: Ψηλά ο πήχης από πέρυσι, ελάχιστες αλλαγές, βαρύ διπλό «καρπούζι»

Θέλετε να κάνουμε μια σύγκριση με το πώς αγωνιζόταν η ΑΕΚ πριν από έναν χρόνο, όταν ο Αλμέιδα «ψαχνόταν» ακόμα και για τη βασική διάταξη της ομάδας, πολλώ δε μάλλον για τους ρόλους των παικτών; Εκείνος έκανε τον Λιβάι σέντερ φορ, εκείνος «είδε» στον Αραούχο ένα «δεκάρι» που τα κάνει όλα και συμφέρει (εκτός από το να βάζει εύκολα γκολ, βάζει μόνο δύσκολα!), εκείνος αξιοποίησε τον Τσούμπερ σε τρεις και τον Πινέδα σε τέσσερις διαφορετικές θέσεις. Εκείνος επέβαλε με τις προπονήσεις του το τέμπο μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής ομάδας, η οποία πέρυσι, στη σεζόν που άρχισε το χτίσιμό της, είχε και ένα τεράστιο πλεονέκτημα: ένα ματς ανά εβδομάδα. Εφέτος δεν το έχει. Και δεν... έπρεπε να το έχει! Είναι όλα πιο δύσκολα για την ΑΕΚ και τον Αλμέιδα με δυο τεράστια καρπούζια και τον πήχη των απαιτήσεων πάρα πολύ ψηλά λόγω της κατάκτησης του νταμπλ.

Πήχης, ο οποίος ανεβαίνει πιο ψηλά με τις εμφανίσεις της στα ντέρμπι. Και πέρυσι και εφέτος! Βάσει απόδοσης, μόνο από τον Αγιαξ θα μπορούσε να ηττηθεί στα τελευταία της μεγάλα ματς. Νίκησε δίκαια Μπράιτον και Παναθηναϊκό, έφερε ισοπαλία, ούσα ανώτερη στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, εναντίον του Ολυμπιακού. Γι' αυτό και η αποτυχία της με την απογοητευτική εμφάνιση στο Ηράκλειο, ήταν τόσο... σοκαριστική. Η Ευρώπη, όμως, φέρνει και σωματική και πνευματική καταπόνηση και η ΑΕΚ δεν είναι Μάντσεστερ Σίτι να αλλάζει 7-8 παίκτες και να νικά πάντα. Δεν θα νικά πάντα όταν έχει απουσίες κομβικών παικτών. Δεν έχει τόσο μεγάλο ποιοτικό βάθος στην αμυντική γραμμή της, ούτε άλλο επιθετικό με τα χαρακτηριστικά του Λιβάι. Ομως ότι παίζει με τον ίδιο τρόπο ανεξαρτήτως ενδεκάδας είναι μια μεγάλη νίκη του Αλμέιδα...

Παναθηναϊκός: Ενισχυμένος, πιο ελκυστικός, πιο ευάλωτος, συνεχίζει να αλλάζει...

Για τον περυσινό Παναθηναϊκό μην τα ξαναλέμε και γινόμαστε κουραστικοί. Μετά από την εκκωφαντική του εκκίνηση, τέθηκε νωρίς νοκ άουτ ο MVP του, «αυτοκτόνησε» στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου και τελικά έχασε για πάρα πολλούς λόγους το πρωτάθλημα, ένας εκ των οποίων ήταν και η δυσκολία του στη δημιουργία και στο γκολ, την οποία «πλήρωσε» στα δυο εντός έδρας ματς των play offs με το Βόλο και τον ΠΑΟΚ (ισοπαλίες). Οι εφετινές καλοκαιρινές μεταγραφές του δεν ήταν πανάκριβες, αλλά σίγουρα τον βοηθούν να παρουσιάσει κάτι πιο όμορφο, πιο παραγωγικό και πιο ανθεκτικό στην πίεση πρωταθλήματος – Ευρώπης την οποία δεν είχε ούτε πρόπερσι (πρώτη σεζόν Γιοβάνοβιτς), ούτε πέρυσι (πρώτη σεζόν που διεκδίκησε τον τίτλο μετά από 13 χρόνια).

Βλέπει βελτιωμένους σημαντικούς παίκτες (Ιωαννίδης, Μπερνάρ, Βαγιαννίδης), ενισχύθηκε εκεί όπου «φωνάζαμε» πέρυσι ότι πονούσε περισσότερο (μεσαία γραμμή, με Αράο, Βιλένα, Τζούρισιτς), ήδη πετυχαίνει κατά μέσο όρο 2 γκολ/ματς, ενώ πέρυσι έκλεισε τη σεζόν με 1,3/ματς. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει – ειδικά μετά τον τραυματισμό του Μάγκνουσον και δεδομένου ότι ο Αϊτόρ δεν έχει επιστρέψει για τα καλά – αν όλα αυτά θα είναι αρκετά για να κατακτήσει τον τίτλο. Ομως ήδη παίζει καλύτερα, πιο γρήγορα, με περισσότερους αυτοματισμούς. Είναι πιο ελκυστικός πιο παραγωγικός και σίγουρα πιο ευάλωτος συγκριτικά με την περυσινή σεζόν. Πάει μια χαρά στην Ευρώπη αν αναλογιστεί κάποιος από πού ξεκίνησε, όμως ουδείς μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για το μέλλον διότι προσπαθεί να αλλάξει φυσιογνωμία κατά τη διάρκεια της σεζόν και ίσως αυτό να έχει το (μεγάλο) βαθμολογικό κόστος του.

Ολυμπιακός: Σχεδόν ολική ανακατασκευή με επιθετικές ομορφιές και αμυντικές δυσκολίες

Ο Ολυμπιακός είναι στο άλλο άκρο από την ΑΕΚ: άλλαξε περισσότερο από όλους, εν αντιθέσει με την Ενωση που άλλαξε λιγότερο απ' όλους. Οχι μόνο ως προς τα πρόσωπα και τον προπονητή, αλλά και ως προς την αγωνιστική της ταυτότητα, η οποία είχε διαμορφωθεί σχεδόν από τα μέσα της περυσινής σεζόν. Οι Ερυθρόλευκοι, εκτός από την αλλαγή έξι βασικών παικτών, ήταν και οι μόνοι από το Big – 4 που άλλαξαν και προπονητή και τεχνικό διευθυντή. Το σημειώνουμε διότι πρόκειται περί αναμόρφωσης εκ βάθρων στο κλαμπ και ο εφετινός Ολυμπιακός δεν έχει την περυσινή... ξεκούραση της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού. Συμμετέχει... κανονικότατα στην Ευρώπη και... φθείρεται επίσης κανονικότατα όπως και οι ανταγωνιστές του. Ο Μαρτίνεθ σιγά – σιγά βρήκε τους βασικούς του. Σιγά - σιγά τον έχτισε τον κορμό μετά το «μεγάλο ξεκαθάρισμα».

Bοηθήθηκε πολύ ψυχολογικά ο Ολυμπιακός από την πρόκριση στους ομίλους όταν ακόμα «ψαχνόταν», βοηθήθηκε από το πρόγραμμα με 5/6 πρώτα ματς στο Φάληρο (χωρίς ούτε ένα ντέρμπι), πήρε την ισοπαλία στην OPAP Arena, μα όλα αυτά δεν αρκούν. Εχουν περισσότερα κίνητρα όλοι οι παίκτες (το βλέπεις κυρίως στους παλιούς, τον Φορτούνη, τον Μασούρα, τον Πασχαλάκη, τον Ροντινέι, τον Καμαρά, τον Ρέτσο), είναι σαφώς βελτιωμένος στη μεσαία γραμμή και στην επίθεσή του, προφανώς όμως – και είναι σημειωμένο εδώ και πολύ καιρό – ο τρόπος παιχνιδιού του Μαρτίνεθ είναι πολύ απαιτητικός και ανασταλτικά για τους Ερυθρόλευκους. Και οι μεταγραφές τους δεν ήταν ισοβαρείς: άλλο Ποντένσε, Γιόβετιτς, Ελ Κααμπί, Σολμπάκεν και Εσε, άλλο Φρέιρε, Ορτέγα, Κίνι, Πορόσο και Μπιανκόν. Χαώδης η διαφορά! Κι αν δεν την καλύψει η βελτίωσή του ίσως να μην είναι αρκετή για τον τίτλο που θα κριθεί στα ντέρμπι των play offs.

ΠΑΟΚ: Αξιοθαύμαστος μετά την απώλεια τριών «βαριών» στελεχών, αλλά έχει πολύ δρόμο μπροστά του

Πάρα πολλές αλλαγές είχε και ο ΠΑΟΚ. Mόνο και μόνο οι αποχωρήσεις του καλύτερου στόπερ του (και καλύτερου στόπερ του πρωταθλήματος) Ινγκι Ινγκασον, του καλύτερου χαφ του, Αουγκούστο, και της πιο επιτυχημένης περυσινής μεταγραφής του μαζί με τον Κοτάρσκι (Νάρεϊ), αρκεί για να αντιληφθεί κάποιος τι έχει ήδη καταφέρει ο Λουτσέσκου. Μια χαρά ο Μπάμπα, τώρα «μπαίνουν» σιγά – σιγά Μεϊτέ, Οζντόεφ, Ντεσπόντοφ, δεν φαίνονται για πολλά – πολλά οι Σαμάτα – Εκόνγκ, όμως υπάρχει και μια «μαγιά» από πέρυσι. Σούπερ βελτιωμένος συγκριτικά ο Κουλιεράκης, στελέχη πια οι Κωνσταντέλιας – Τσιγγάρας, εξαιρετικό για τα ελληνικά δεδομένα το δίδυμο Ζίβκοβιτς – Τάισον στις πτέρυγες, βάζει και θα συνεχίσει να βάζει στοιχεία στην ταυτότητά του ο ΠΑΟΚ.

Μοιάζει αρκετά ευάλωτος αμυντικά όπως όλοι, όμως παίζει πιο γρήγορα από πέρυσι και είναι φανερό ότι έχει σκαμπανεβάσματα, τα οποία θα του κοστίσουν και βαθμούς: αν θυμηθούμε μόνο το πρώτο του ημίχρονο εναντίον του Παναθηναϊκού και το πρώτο του ημίχρονο εναντίον της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, θα το καταλάβουμε πολύ «χειροπιαστά». Ακόμα «πλάθεται» και θα αναδιαμορφώνεται για καιρό ο ΠΑΟΚ, o οποίος - όπως όλοι - έχει αρκετά ζητήματα να λύσει στην ανασταλτική λειτουργία του και ίσως να χρειαστεί κι αυτός ενίσχυση τον Ιανουάριο στα μετόπισθεν.

Ο Λουτσέσκου, όπως και ο Μαρτίνεθ και ο Γιοβάνοβιτς, επιχειρούν το upgrade για να «φτάσουν» σ' αυτό που παίζει από πέρυσι η ΑΕΚ. Και το πάνε καλά σε γενικές γραμμές έως τώρα. Δεν είναι αλώβητοι, δεν είναι αχτύπητοι, δεν είναι αήττητοι. Ομως αυτό που καταθέτουν οι ομάδες τους είναι ήδη ομορφότερο απ' αυτό που παρουσίαζαν πέρυσι. Και δεδομένου ότι η μαθημένη να παίζει στα «κόκκινα», πρωταθλήτρια, δεν έχει δα και τεράστια περιθώρια βελτίωσης διότι ήδη από πέρυσι είχε μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους σε τέμπο και διαμορφωμένη ταυτότητα, δικαιούνται να ελπίζουν...