Ο Παναθηναϊκός πρέπει να περιμένει τον Ολυμπιακό του Φράιμπουργκ και ο πρωταθλητής να βρει αντοχές μετά το 70'

• Ο «οδηγός χρήσης» που βρήκε στη Γερμανία
• Η... σταθερή κατάρρευση μετά το 65'-70'
• Ο Παναθηναϊκός που κερδίζει πόντους (πια) στο δεύτερο ημίχρονο

O Oλυμπιακός του Κορμπεράν που ακόμα έφερνε και έδιωχνε παίκτες είχε ηττηθεί στα «χασομέρια» από τη Ναντ στη Γαλλία και είχε δεχθεί δυο γκολ σε πέντε λεπτά στο «Κλεάνθης Βικελίδης» από τον Αρη. Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ που σουλουπώθηκε, βρήκε 8-9 βασικούς παίκτες και προσπαθεί σταδιακά να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και ποδοσφαιρική ταυτότητα με τον τρίτο κατά σειρά προπονητή του, δέχθηκε και τα έξι γκολ του σε ευρωπαϊκούς αγώνες μετά το 68’. Τρία από την Καραμπάγκ στο Φάληρο, την ισοφάριση από τη Φράιμπουργκ στο 93’ (μετά από 25λεπτο μονότερμα), τα δυο γκολ από τη Ναντ μετά το 80’. Θα’ πρεπε να αποτελεί κριτήριο ενόψει του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό αυτό το χθεσινό 0-2 από τους Γάλλους; Όχι, σε καμία περίπτωση!

Ο «οδηγός χρήσης» που βρήκε στη Γερμανία

Κι όχι μόνο διότι ο Μίτσελ σωστά χρησιμοποίησε τους «αναπληρωματικούς». Αλλά και διότι ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν εντός έδρας. Και εντός έδρας, με ομάδες επιπέδου Εuropa και Conference League αυτός ο εφετινός Ολυμπιακός είναι πολύ πιο επιρρεπής στο λάθος, στο άγχος, στην ήττα. Μακριά από το «Γ. Καραϊσκάκης» ο Ολυμπιακός του Μίτσελ συμπεριφέρεται πολύ πιο σωστά ποδοσφαιρικά. Μήπως επειδή δεν έχει την πίεση της απαιτητικής κερκίδας. Όχι.

Πιθανότατα επειδή αυτή την περίοδο, εναντίον ισοδύναμων ή καλύτερων ομάδων το στυλ στο οποίο μπορεί να ανταποκριθεί περισσότερο είναι αυτό που λάνσαρε στο 0-0 με την Καραμπάγκ και έδειξε να εξελίσσει (έστω για 60 λεπτά) στο 1-1 εναντίον της Φράιμπουργκ. Κοντά οι γραμμές διότι οι αντοχές είναι ακόμα υψηλές, σωστό/μεθοδικό πρέσινγκ, καλή χημεία Εμβιλά-Χουάνγκ-Μπιέλ (αυτό είναι το μεγάλο του όπλο κατά τη διάρκεια του τελευταίου μήνα αν αντικαταστήσουμε τον τραυματία Μπιέλ με τον βελτιωμένο Χάμες) και προσπάθεια αξιοποίησης της ταχύτητας του Μπακαμπού και των εξτρέμ του (Μασούρας - Γκάρι εν προκειμένω) της κλάσης του Αραμπί, της ευφυϊας του Χάμες στην εκτέλεση. Και των στατικών φάσεων στις οποίες πλέον δεν είναι τόσο ικανός όσο τα προηγούμενα χρόνια…

Αυτόν τον Ολυμπιακό πρέπει να περιμένει ο Παναθηναϊκός. Τον Ολυμπιακό του Φράιμπουργκ! Μια ομάδα που για 60 λεπτά απορροφούσε εύκολα την ανά μικρά διαστήματα γερμανική πίεση, ένα σύνολο που έμοιαζε λεπτό με λεπτό να «βρίσκει» τις κινήσεις των παικτών με και δίχως τη μπάλα, μια ενδεκάδα που δεν κλείστηκε στα καρέ της, προσπάθησε για κλεψίματα, είχε αξιοσημείωτο ποσοστό κατοχής μπάλας και πάρα πολύ πάθος και συγκέντρωση! Μια ομάδα που δεν καταλαμβανόταν από πανικό ακόμα κι όταν οι Γερμανοί έκλεβαν τη μπάλα και έχτιζαν κόντρα επιθέσεις, όταν οι Γερμανοί ανέβαζαν τον ρυθμό του πρέσινγκ, όταν η Φράιμπουργκ άρχισε να παίζει πιο δυναμικά.

Η... σταθερή κατάρρευση μετά το 65'-70'

Ταυτόχρονα, όμως, αυτός ο ίδιος Ολυμπιακός που επί μία ώρα θύμιζε την πολύ καλή προ τριετίας ομάδα του Μαρτίνς και μάλιστα σε ματς υψηλού ρυθμού, σχεδόν διαλύθηκε μετά το 65’. Δεν είχε τον Χάμες σ’ εκείνο το παιχνίδι και κάπως πρέπει εναντίον του Παναθηναϊκού να καμουφλάρει το μειονέκτημα του Κολομβιανού μπαλαδόρου στο αμυντικό transition και το pressing. Οι υπόλοιποι όμως; Εβαλε τον Κούντε αντί του Μπιέλ ο Μίτσελ στο 69’, δεν πήρε τίποτα. Δεν έβαλε ποτέ τον Μπουχαλάκη που είναι ιδανικός για τέτοιες καταστάσεις πίεσης από τον αντίπαλο. Δεν είχε ούτε έναν άλλο χαφ στον πάγκο (!!!). Αργησε να βάλει και τον Βαλμπουενά που είναι απών από το μεθαυριανό ντέρμπι, αλλά επίσης είναι ιδανικός με την πείρα και την ποιότητά του να κρατήσει τη μπάλα, να κερδίσει φάουλ, να χτίσει σωστές αντεπιθέσεις, να «καλμάρει» το τέμπο του ματς υπέρ της ομάδας του. Η Φράιμπουργκ έπαιξε μονότερμα από το 70’ μέχρι το 97’, ο Πασχαλάκης αποσόβησε τρία γκολ, νικήθηκε μία φορά, ο Ολυμπιακός έφυγε με την ισοπαλία από τη Γερμανία, αλλά το σημαντικότερο δεν ήταν αυτό: ούτως ή άλλως η πρόκριση χαμένη ήταν. Το ουσιώδες ήταν ότι βρήκε έναν οδηγό χρήσης για τα μεγάλα ματς. Όχι εναντίον Ατρομήτου, ΟΦΗ, Παναιτωλικού και Λαμίας, με τους οποίους πήρε 12 βαθμούς. Εναντίον Αρη, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Παναθηναϊκού. «Οδηγό», όχι απόλυτο μπούσουλα! Ειδικά για τα εκτός έδρας παιχνίδια του.

Αυτή τη φορά στη Λεωφόρο θα έχει τον Χάμες. Όμως - κακά τα ψέματα - θα πάει «πληγωμένος» στο ντέρμπι χωρίς τους Βαλμπουενά-Γκάρι και με τον Μπιέλ στο 50%-50%. Σε κάθε περίπτωση, όποιος κι αν επιλεγεί από τον Μίτσελ, είτε σε 4-2-3-1, είτε σε 4-3-3 με τον Σαμαεσέκου στη μεσαία γραμμή, θα κληθεί να υποστηρίξει εκείνο το στυλ αγώνα στη Γερμανία. Με δυο υποσημειώσεις: ότι ο κόουτς πρέπει να φανεί καλύτερα προετοιμασμένος για τα σενάρια που μπορεί να του παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης και ότι πρέπει οπωσδήποτε να βρει αναλγητικό για τους οξείς πόνους μετά το 70’. Ειδικά στη μεσαία γραμμή του, αλλά και στα άκρα της επίθεσης. Διότι εκτός όλων των άλλων (αύρα/πίεση κερκίδας, αυτοπεποίθηση Παναθηναϊκού) έχει να αντιμετωπίσει μια ομάδα η οποία εδώ και ενάμιση μήνα «φορτσάρει» στο δεύτερο ημίχρονο!

Ο Παναθηναϊκός που κερδίζει πόντους (πια) στο δεύτερο ημίχρονο

Μέχρι και το ματς με την ΑΕΚ στην τέταρτη αγωνιστική είχε και ο Παναθηναϊκός τα προβλήματά του μετά το 70’ ελλείψει και πολλών εναλλακτικών λύσεων από τον πάγκο και δεδομένης της διστακτικότητας του Γιοβάνοβιτς στις πολλές αλλαγές. Μετά από το 2-1 επί της Ενωσης όμως ο Παναθηναϊκός: α) νίκησε στην Τούμπα μ’ ένα εκρηκτικό 25λεπτο στο δεύτερο ημίχρονο β) λύγισε τον Αστέρα αυξάνοντας σε μεγάλο βαθμό την πίεσή του στο δεύτερο ημίχρονο γ) λύγισε και τον Αρη με γκολ στο 92’ επίσης πιέζοντας ασφυκτικά από το 70’ και έπειτα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δημιούργησε και έχασε πολλές και τεράστιες ευκαιρίες.

Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς ήταν και παραμένει μια ομάδα στην οποία τρέχουν όλοι, πρεσάρουν όλοι, μαρκάρουν όλοι. Κι αν τελικά πάρει αυτό το πρωτάθλημα, αυτός θα είναι ο βασικός λόγος, μαζί με τη χημεία που είχε αποκτήσει σταδιακά από την περυσινή σεζόν. Απέναντι, λοιπόν, σ’ αυτού του «τύπου» την ομάδα, η οποία θα αγωνίζεται με διπλό κίνητρο (την εκτόξευση στην κορυφή και τον οριστικό εκτροχιασμό του Ολυμπιακού από την κούρσα για τον τίτλο), δεν αρκεί μία ώρα «ανταγωνιστικού» ποδοσφαίρου.

Για να μείνει όρθιος ο πρωταθλητής στη Λεωφόρο θα χρειαστεί να κάνει μικρές και μεγαλύτερες υπερβάσεις σε πολλά διαφορετικά πεδία (ατομικά λάθη, ευστοχία, ένταση, ωριμότητα). Υπερβάσεις τις οποίες έκανε για μία ώρα στο Φράιμπουργκ, όχι όμως και με τον ΠΑΟΚ και τον Αρη, από τους οποίους ηττήθηκε στα δυο πιο δύσκολα παιχνίδια του έως τώρα στο εφετινό πρωτάθλημα.