Στην κορυφή του κόσμου υπάρχει απόλυτη ησυχία. Στο πρόσωπο κυλούν μερικά δάκρυα. Όσα τουλάχιστον μπορεί να προσφέρει ένας ταλαιπωρημένος οργανισμός. Είναι δάκρυα χαράς. Για την ολοκλήρωση ενός στόχου.
Στο μυαλό της Χριστίνας Φλαμπούρη, της πρώτης Ελληνίδας που ανέβηκε στο Έβερεστ και ολοκλήρωσε τα περίφημα Seven Summits, τον... Μόμπι Ντικ των ορειβατών πριν από δύο χρόνια ανήμερα των Φώτων, το επίτευγμα δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη.
Πλέον, αυτό το κατόρθωμα έχει γιγαντωθεί. Έχει εξελιχθεί σε κάτι που ούτε η ίδια περίμενε. Και όμως. Όσα έχει κάνει αγγίζουν και άλλους ανθρώπους. Όχι απαραίτητα για να πάρουν τα... βουνά, αλλά για να κυνηγήσουν τη δική τους «φάλαινα».
Η Χριστίνα Φλαμπούρη μπορεί να κατέκτησε τις επτά κορυφές του κόσμου και να γέμισε με απίστευτες και μοναδικές εικόνες τον λογαριασμό της στο Instagram, αλλά δεν σκοπεύει να σταματήσει. Η ορειβασία μπήκε στη ζωή της εντελώς συμπτωματικά. Και εξελίχθηκε σε μανία. Μία αντίδραση, μία απάντηση σε εκείνους που την έβλεπαν και θεωρούσαν ότι δεν ταίριαζε σε ένα βουνό, παρά μόνο ως η άτολμη συνοδός ενός πραγματικού ορειβάτη.
Ακόμη το λαμβάνει. Παρά τις επτά κορυφές. Δεν την μέλλει. Πλέον, η Χριστίνα Φλαμπούρη θέλει να κατακτήσει κάτι άλλο.
Οι περιπέτειές της έγιναν (και) βιβλίο, με τον τίτλο «Στις 7 Κορυφές». Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι, άλλωστε; Και η ίδια θέλει να συναντήσει όσα περισσότερα παιδιά μπορεί. Να της μιλήσουν για τα όνειρά τους. Για να τους δώσει αυτοπεποίθηση. Να τους βοηθήσει να σπάσουν στερεότυπα.
Είναι μία νέα πόρτα που έχει ανοίξει στη ζωή της. Και δεν σκοπεύει να βλέπει από τη χαραμάδα. Θέλει να την ανοίξει διάπλατα και να γευτεί κάθε σπιθαμή της.
Και μία ημέρα, εξαιρετικά σύντομα, θα έχει την ευκαιρία να μιλήσει και στο δικό της παιδί. Βλέπετε, η Χριστίνα Φλαμπούρη ετοιμάζεται να κατακτήσει και την πιο γλυκιά κορυφή, τη μητρότητα.
Πώς ξεκίνησες την ορειβασία;
Μέχρι τα 24 δεν είχε περάσει καν από το μυαλό. Ήμουν ένα ήρεμο παιδί, καλή μαθήτρια, καλή φοιτήτρια. Άρχισα από νωρίς να δουλεύω σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες στο κομμάτι του μάρκετινγκ και ένιωθα ότι έπρεπε να βρω την ισορροπία ανάμεσα στη ζωή και τη δουλειά μου. Ήθελα να βγάλω κάπου το άγχος και την ενέργειά μου.
Ξεκίνησα να κάνω ιστιοπλοΐα τα Σαββατοκύριακα. Έκανε ο πατέρας μου και ο μεγάλος αδελφός μου. Ήμουν ένας άνθρωπος που ακολουθούσε τα βήματα που κάποιος άλλος είχε ανοίξει για εμένα, οπότε ήταν εύκολο να διαλέξω την ιστιοπλοΐα.
Photo Credits: Δώρα Δημητρίου
Ο αγαπημένος μου ξάδερφος ο Δημήτρης μου λέει ότι μου έχει κλείσει μία εκδρομή αναρρίχησης για ένα Σαββατοκύριακο που δεν είχα μάθημα ιστιοπλοΐας. Τη θυμάμαι σαν χθες αυτή την ημέρα, ήμουν πολύ κακή, φοβόμουν πάρα πολύ, ενώ είχα δεμένα το σχοινί. Με το που σήκωνα το πόδια μου απ' το έδαφος με έλουζε κρύος ιδρώτας. Εκείνη την ημέρα τα παράτησα. Ήμουν η μόνη που δεν ολοκλήρωσα καμία διαδρομή. Τις επόμενες ημέρες κάτι με έτρωγε μέσα μου, το γεγονός ότι δεν προσπάθησα. Το γεγονός ότι έβλεπα ότι είμαι δεμένη, ότι άλλα 30 άτομα στην εκδρομή το κάνανε και εγώ δεν μπορούσα. Δεν υπήρχε δικαιολογία. Με έπιασε το πείσμα μου. Αυτή τη φορά με βοήθησε και αποφάσισα να γυρίσω στο βουνό. Μαζί με τον ξάδερφό μου ξεκινήσαμε μαθήματα αναρρίχησης και παρατηρούσα ότι κάθε φορά που έκανε ένα δύσκολο πέρασμα ή περνούσα με ευκολία κάτι που με είχε δυσκολέψει πριν, γέμιζα από αυτοπεποίθηση.
“Κοίτα με την προπόνηση γίνεσαι καλύτερα”, έλεγα στον εαυτό μου. Και αυτό είχε θετικό αντίκτυπο και στη ζωή μου. Άρχισα να αισθάνομαι μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και στη δουλειά μου και στη ζωή μου και στα προσωπικά μου. Κάπως έτσι αγάπησα το βουνό, έγινε τρόπος ζωής. Και έχω να κάνω ιστιοπλοΐα επτά χρόνια από τότε».
Είναι αυτό αρκετό, να γίνει ένα χόμπι στο να φτάσεις στην ολοκλήρωση του Seven Summits;
Το έχουν περίπου 500 άνθρωποι στον κόσμο, κάπου 70 γυναίκες και είμαι η πρώτη Ελληνίδα που το ολοκλήρωσα πριν από δύο χρόνια. Υπάρχει μία απόσταση ανάμεσα στο χόμπι και σε αυτό που έκανα. Βοήθησε λιγάκι μία... εμμονή, η τάση που έχω να προσπαθώ να κάνω καλά, οτιδήποτε κάνω.
Όταν είχα ένα στόχο, όταν έβαζα στόχο μία κορφή, ξύπναγα πιο εύκολα. Σηκωνόμουν πιο εύκολα απ' το κρεβάτι μου, έκανα τις αγγαρείες του σπιτιού, πήγαινα στη δουλειά μου με περισσότερη χαρά γιατί σκεφτόμουν πρέπει να δουλέψω για να βγάλω τα χρήματα που χρειάζομαι, για να πάω στο ταξίδι που θέλω. Τα συνδύαζα όλα με την απώτερο στόχο, δια μαγείας, η ζωή μου γινότανε λίγο πιο οργανωμένη, πιο ευτυχισμένη. Γι' αυτό έβαλα τόσο υψηλό στόχο. Η κάθε κορφή αντιπροσώπευε έναν μεγάλο προσωπικό στόχο, ο οποίος με προετοίμαζε για τον επόμενο. Και τον επόμενο... Μέχρι να ολοκληρωθεί.
Μικρότερη, πάντως, είχες και υψοφοβία; Ήταν μία προσπάθεια να νικήσεις και ένα φόβο;
Ναι. Κάπως έτσι ξεκινάει και το παραμύθι που έχω γράψει μαζί με την Μαρία Ρουσάκη, για ένα μικρό κοριτσάκι, τη Χριστίνα που έβλεπε τη μαμά της να απλώνει στην ταράτσα και φοβόταν. Ο περισσότερος κόσμος έχει υψοφοβία. Απέφευγα τα ύψη, δεν μου άρεσαν και όταν τελικά έπρεπε να το αντιμετωπίσω σε εκείνη την αναρρίχηση, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ένας φόβος να ξεβολευτώ, αλλά να κάνω κάτι που δεν έχει δοκιμάσει κάποιος δικός μου, που δεν μου έχει ανοίξει το δρόμο. Έτσι το είδα. Αυτό ξεκίνησε σε μία εσωτερική αναζήτηση, πολύ μετά, όταν είχα ολοκληρώσει τις τέσσερις πρώτες κορυφές, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι το προσωπικό μου όνειρο δεν είναι μόνο αυτό και έχει θετικό αντίκτυπο ίσως σε ζωές άλλων κοριτσιών ή ανθρώπων. Όταν άρχισα να λαμβάνω μηνύματα στα social media “σε ευχαριστώ που προσπαθείς, μου δίνεις κίνητρο” και “χάρη σε εσένα έχω ξεκινήσει το δικό μου προσωπικό στόχο, άσχετο με την ορειβασία” κατάλαβα ότι είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο να προσπαθείς να πραγματοποιήσεις ένα θεωρητικά άπιαστο όνειρο, από μία προσωπική εκπλήρωση ενός στόχου.
Όταν τα ολοκλήρωσα, η μεγαλύτερη χαρά μου, θυμάμαι στην τελευταία κορυφή, δεν ήταν η ολοκλήρωση των Seven Summit, ήταν ότι δεν απογοήτευσα τον κόσμο που με έχει στηρίξει, τον Ορέστη, τον κολλητό μου, που έφυγε απ' τη δουλειά του για κάνει προπόνηση, την Άννα που με βοηθούσε με τα logistics. Όλη η παρέα που στάθηκε δίπλα μου και ο καθένας έβαλε το λιθαράκι του. Χάρηκα! Ήταν η απόδειξη ότι όλα είναι δυνατά. Ήταν κάτι μεγαλύτερο απ' το “έβαλε η Χριστίνα κάτι στο μυαλό της”. Ο καθένας μπορεί να βάλει κάτι στο μυαλό του, να δουλέψει σκληρά και να το πετύχει. Το έχω μεταφράσει σαν όρεξη για ζωή.
Είχες στο μυαλό σου ότι αυτό που πέτυχες, θα είχε αντίκτυπο σε άλλους;
Βγήκε στην πορεία. Δεν είχα αντιληφθεί πόσο μεγάλο είναι. Όταν το ζεις ήταν η καθημερινότητά μου. Πέρασα δύο μήνες στο Έβερεστ, ένα μήνα στην Ανταρκτική, αυτή ήταν η καθημερινότητά μου, δεν μπορούσα να αντιληφθώ τι συμβαίνει. Ακόμη και για έναν αθλητή. Βάζω το “κάποιον αθλητή” για να τονίσω ότι δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με έναν Ολυμπιονίκη ή έναν πρωταθλητή, σέβομαι πάρα πολύ τη δουλειά τους. Το διαφορετικό που έχει η ορειβασία υψηλού υψομέτρου είναι ότι αφήνεις τη ζωή σου και ζεις σε ένα περιβάλλον ταλαιπωρίας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Για παράδειγμα, για δύο μήνες δεν είχα κοιμηθεί σε κρεβάτι, δεν είχα κάνει μπάνιο κανονικά σαν άνθρωπος, έβραζα χιόνι, δεν είχα φάει σωστά. Άρα όλο αυτό έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο απ' το να κατακτήσεις έναν ορειβατικό στόχο, σε μαθαίνει να ζεις, να εκτιμάς πράγματα.
Ποια στιγμή σου έχει μείνει;
Η πρώτη κορυφή δεν ήταν τόσο ψηλά στο μυαλό μου, τότε. Όταν πάτησα την πρώτη κορυφή, το Ελ Μπρους (η ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης) δάκρυσα. Δεν το είχα καταλάβει και αναρωτιόμουν γιατί δακρύζω. Ήταν εκεί που γεννήθηκε η ελπίδα. Η τελευταία κορυφή ήταν η πιο έντονη, η πιο ψηλή κορυφή της Ανταρκτικής, το Βίνσον. Όταν άνοιξα εκείνη τη στιγμή την ελληνική σημαία, τότε συνειδητοποίησα πως δεν θα είχα καταφέρει αν δεν είχα υπομονή. Την προηγούμενη ημέρα είχε γίνει ένα συμβάν, όπου έχασα την υπομονή μου, ήθελα να προχωρήσω για την κορυφή ενώ ο καιρός ήταν κακός. Ήταν ένα μελανό σημείο στην αποστολή, φέρθηκε λίγο εγωιστικά, ρίσκαρα το να χάσω τη ζωή μου. Ευτυχώς ένα μέλος της αποστολής με τράβηξε πίσω και επανήλθα. Άρα όταν άνοιξα τη σημαία, σκέφτηκα πως αν δεν είχα την ελπίδα από την πρώτη κορυφή να μην ξεκίναγα, αλλά αν δεν είχα υπομονή να μην τα είχα καταφέρει ποτέ. Έπρεπε να περάσουν 3.5 χρόνια με τα πάνω και τα κάτω τους, τα καλά, τα άσχημα, για να μπορέσει να ολοκληρωθεί.
Θα μας πεις την ιστορία με το πτώμα ορειβάτη που συνάντησες σε μία από τις αναρριχήσεις σου;
Γενικά είναι ένα κομμάτι που δεν μου αρέσει να αναφέρομαι. Με ρωτάνε αν φοβάμαι στο βουνό. Και τους απαντάω πως, ναι, ο φόβος είναι μέσα σε όλο το παιχνίδι. Πρέπει να μάθεις να τον διαχειρίζεσαι. Η πιο σοκαριστική στιγμή που έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου ήταν την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι είδα ένα παγωμένο σώμα, ενός ορειβάτη, το οποίο ήταν εκεί για 10 χρόνια. Ήταν στην κορυφή Λότσε, το οποίο είναι εκτός των Seven Summits, είναι η 4η ψηλότερη κορυφή στον κόσμο και πήγα εκεί μία εβδομάδα πριν ανεβώ στο Έβερεστ. Ήταν μία ορειβατική... τρέλα, γιατί πρέπει να είμαι η μοναδική από την Ελλάδα (σ.σ.: μετρώντας και γυναίκες και άνδρες) που έχει ανέβει δύο "οκτάρες" κορυφές σε μία αποστολή. Είναι κάτι extreme να βάλεις τον εαυτό σου σε ακραίες συνθήκες και μετά από λίγες μέρες ξανά το ίδιο. Εμένα με βοήθησε. Λίγο πριν πάω στην κορυφή του Λότσε, 10 μέτρα πριν από την κορυφή, βλέπω έναν άνθρωπο να κάθεται και λέω ότι κάποιος με προσπέρασε και δεν τον κατάλαβα. Ήμουν πρώτη στη σειρά για εκείνη την ημέρα. Πηγαίνω κοντά του και συνειδητοποιώ ότι ήταν ένα παγωμένο σώμα που φορούσε όμως τον ίδιο εξοπλισμό με εμένα. Εκεί σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του, να είναι ο διπλανός μου, να είναι ο κολλητός μου. Εκεί κατάλαβα πόσο κοντά είναι η ζωή με τον θάνατο. Με βοήθησε πολύ, γιατί δεν είμαι ριψοκίνδυνη, τηρώ όλα τα μέτρα ασφαλείας, ξέρω να κάνω πίσω. Έχω πάει σε βουνά και έχω γυρίσει με αποτυχία. Η κορυφή θα είναι εκεί και μπορούμε να πάμε μία άλλη φορά. Το σημαντικό είναι να ζούμε όλες τις εμπειρίες στο φουλ και να ξέρουμε πότε να κάνουμε πίσω και να σεβόμαστε τη φύση, γιατί εκεί παλεύεις με τον εαυτό σου και τις δυνάμεις της φύσης. Δεν παλεύεις με άλλους αθλητές.
Άρα μιλάμε για δύο διαφορετικές Χριστίνες, αυτή πριν την ορειβασία και αυτή μετά;
Απόλυτα. Όσο περίεργο και αν φαίνεται, ο κάθε άνθρωπος, όχι μόνο ως Χριστίνα, μπορεί πλέον να καταφέρει τα πάντα. Αν πριν 7 χρόνια δεν μπορούσα να σταθώ στην άκρη μιας πλαγιάς και τώρα έχω ανέβει την ψηλότερη κορυφή κάθε Ηπείρου, τι μπορεί να μου πει κάποιος ότι είναι αδύνατο; Άρα, ναι, έχω γεμίσει αυτοπεποίθηση, έχω γεμίσει όρεξη για ζωή, αλλά δεν είναι μόνο αυτό που μου έφερε. Η κάθε κορυφή ήταν ένα μάθημα. Και αυτό προσπαθώ να περάσω και μέσα από το παραμύθι μου. Ξέρω πόσο σημαντικό είναι να είσαι μέλος μίας τόσο δυνατής ομάδας. Μόνη δεν θα μπορούσα να τα έχω καταφέρει. Ίσως να είχα φτάσει στην κορυφή, αλλά δεν θα είχε καταφέρει να γυρίσω πίσω. Εκτιμώ πάρα πολύ την αφοσίωση κάποιου ανθρώπου σε ένα πρότζεκτ, αποδέχομαι τη διαφορετικότητα. Είναι πράγματα που με έμαθαν να τα κάνω καθώς σκαρφάλωνα. Για παράδειγμα, ήμουν με έναν Ινδό σε μία αποστολή. Οι Ινδοί τρώνε με τα χέρια. Οι Ευρωπαίοι έχουμε το πιρούνι μας. Κάποια στιγμή μπαίνω στη σκηνή, ενώ τρώει. Μόλις με βλέπει σταματάει και αρχίζει να ψάχνει να βρει ένα πιρούνι. Ξέρω ότι οι Ευρωπαίοι το θεωρείτε σιχαμένο, μου είπε. Από την πλευρά του προσπαθούσε να αποδεχτεί τη δική μου διαφορετικότητα και να μην με κάνει να νιώσω άσχημα. Από την πλευρά μου όταν το κατάλαβα, του είπα ότι εξυπακούεται ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αποδέχομαι τη δική σου διαφορετικότητα και είμαστε μαζί. Έμαθα λίγο τις κουλτούρες των διαφορετικών λαών, ήταν ένα μάθημα ζωής. Και φυσικά έμαθα να σέβομαι το περιβάλλον. Μπορεί στο σχολείο να μάθαμε, πρέπει να αγαπάς το περιβάλλον, αλλά ήταν αποστασιοποιημένο. Όταν πηγαίνεις στην άκρη του κόσμου. Εκτός από τα Seven Summits έχω φτάσει στο Νότιο Πόλο, εκεί που περάνει ο άξονας της γης. Όταν φτάνεις εκεί είσαι κυριολεκτικά στην άκρη της γης. Και βλέπεις τον αντίκτυπο που έχει αφήσει ο άνθρωπος ακόμη και εκεί, όταν φτάνεις στο ψηλότερο σημείο του κόσμου και βλέπεις σκουπίδια στα 8.000 μέτρα. Είναι το τελευταίο καμπ εκεί. Θα τοποθετήσεις τη σκηνή σου. Εκεί φυσάει πάρα πολύ και οι σκηνές σπάνε. Δεν αντέχουν. Πολλοί ορειβάτες ήταν τόσο κουρασμένοι που δεν σκεφτόντουσαν ότι έπρεπε να την κατεβάσουν κάτω. Δεν είναι κρίμα να πηγαίνεις σε ένα τόσο αγνός μέρος και να βλέπεις το αρνητικό αποτύπωμα του ανθρώπου; Άρα έχω αλλάξει πράγματα στην καθημερινότητά μου που μπορεί να ακούγονται χαζά, αλλά αυτές οι εμπειρίες με βοήθησαν να τα κάνω. Έχω σταματήσει να παίρνει καφέ καθημερινά σε πλαστικό ποτήρι, έχω το δικό μου, δεν παίρνω πλαστικά καλαμάκια, προσέχω να κάνω ανακύκλωση, προσέχω να επηρεάζω τη νέα γενιά όσο μπορώ και να τους λέω το πως πρέπει να προσέχουμε και να σεβόμαστε τον πλανήτη.
Έχεις ζήσει τον ρατσισμό στην ορειβασία, τουλάχιστον ως προς το φύλο σου;
Ναι! Τον πρώτο καιρό συνέχεια. Συνέβαινε τόσο πολύ που με νευρίαζε. Όταν με βλέπαν σε κάποιο βουνό, ειδικά σε ένα απαιτητικό βουνό στην Ελλάδα, η πρώτη ερώτηση ήταν “που είναι το αγόρι σου;». Θεωρούσαν ότι είμαι η γυναίκα ενός ορειβάτη ή ενός αναρριχητή και δεν ήμουν η ορειβάτισσα. Όταν τους απαντούσα ότι το αγόρι μου είναι ιστιοπλόος και δεν έχει καμία σχέση, τότε υπήρχε και η δεύτερη ερώτηση: Μήπως είναι εδώ ο μπαμπάς σου; Θεωρούσαν δεδομένο ότι κάποιος άνδρας με έχει πάει στο βουνό. Με ενοχλούσε και σκεφτόμουν ότι δεν φαινόμουν αρκετά δυνατή, ότι δεν έχω κάνει προπόνηση. Ένιωθα ότι φταίω εγώ και κάθε φορά αισθανόμουν ότι ήμουν η απολογούμενη. Τώρα που έχει ολοκληρωθεί το Seven Summits και κάνω κάποιες challenging αποστολές σε όλο τον κόσμο δεν με νοιάζει αν μου λένε ότι δεν μου φαίνεται. Μου το λένε ακόμα. Αν κάποιος δεν με ξέρει και με γνωρίσει στην κανονική μου ζωή, επειδή μου αρέσει να βάφομαι και να συμπεριφέρομαι περισσότερο ως κοριτσάκι στην καθημερινότητά μου. Ίσα ίσα μπορεί να πάω στο βουνό, στο Όλυμπο που ξέρω ότι θα δω κόσμο και επίτηδες να έχω φτιάξει τα νύχια μου ή να έχω βάλει μάσκαρα, που λέει ο λόγος, γιατί το τι αξίζεις ως αθλητής δεν αφορά την εμφάνισή σου. Και το στερεότυπο θα πρέπει να αρχίσουμε να το... κόβουμε εμείς οι ίδιοι.
Π
ώς προέκυψε το βιβλίο;
Η καραντίνα ήταν μία περίεργη περίοδος για εμένα, όπως και για τους περισσότερους. Ακυρώθηκε μία αποστολή που είχα κανονίσει να πάω, δεν μπορούσα να βγω εκτός Αττικής, άρα δεν μπορούσα να σκαρφαλώσω. Έμενα πάρα πολύ μέσα στο σπίτι του και είμαι ένας άνθρωπος που δεν μένει μέσα στο σπίτι του.
Μένω σε ένα διαμέρισμα 45 τετραγωνικών, δεν είμαι άνθρωπος του σπιτιού, δεν το φτιάχνω. Εκεί συνειδητοποίησα “Θεέ μου, δεν μπορώ να ζήσω μέσα σε τέσσερις τοίχους”. Είχα τόση ενέργεια και κάπου έπρεπε να τη βγάλω. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το παραμύθι. Θέλησα να βγάλω όλη την ενέργειά μου για τα παιδιά, για την επόμενη γενιά. Το θεωρώ χρέος μας, σε όλους τους μεγάλους, να μάθουμε στη νέα γενιά να σέβεται το περιβάλλον.
Έτσι γεννήθηκε το "Στις 7 Κορυφές", είναι ένα αλληγορικό παραμύθι που γράψαμε μαζί με την Μαρία Ρουσάκη, από τις Εκδόσεις Πατάκη για την ανάβαση των επτά κορυφών, όπου η κάθε μία μαθαίνει στα παιδιά από μία αξία: την υπομονή, την αποδοχή, την ομαδικότητα...
Σε κάθε κορυφή, η μικρή Χριστίνα – η πρωταγωνίστρια του βιβλίου – μαθαίνει και παίρνει ένα κομμάτι του ουρανού μαζί της και ονομάζει με την αξία που έμαθε. Δεν είναι ορειβατικό παραμύθι, δεν σου μαθαίνει πως να σκαρφαλώνεις, είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό και είναι ο λόγος που γεμίζω ενέργεια, κάθε φορά που θα πάω σε ένα σχολείο για να κάνω μία παρουσίαση, μια ομιλία. Κάθε φορά που θα πάω σε μία κατασκήνωση ή κάθε φορά που ένας γονιός θα μου στείλει μήνυμα στο Instagram για να μου πει ότι το βράδυ (μαζί με το παιδί του) διάβασαν το παραμύθι μου και έχουν ενθουσιαστεί το παιδί. Είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να μου κάνει κάποιος αυτή τη στιγμή.
Υπάρχουν άνθρωποι που σου λένε ευχαριστώ επειδή τους έδωσες έμπνευση ή επειδή διάβασαν το παραμύθι σου. Πίστευες ότι η προσπάθειά σου μπορεί να γίνει τόσο μεγάλη;
Για να πετύχεις σε ένα μεγάλο πρότζεκτ, το μυαλό σου περνάει από πάρα πολλές καταστάσεις – εύκολες, δύσκολες, πώς να βρεις κίνητρο – ψάχνεις να βρεις τρόπο να βρεις κίνητρο. Επειδή ήταν μεγάλο και μακρύ αυτό το ταξίδι, κάποια πράγματα έχω μάθει να τα κάνω.
Και μου αρέσει να τα μοιράζομαι. Για παράδειγμα, έχω τρέξει δύο φορές τον κλασικό Μαραθώνιο. Δεν μου αρέσει να το τρέχω, αλλά το έκανα για να σταθώ δίπλα σε ένα άνθρωπο που αγαπούσα. Για παράδειγμα, τη δεύτερη φορά έτρεξα μαζί με τον αδελφό μου. Εκείνη την περίοδο είχε πάρει κάποια κιλά, δεν έκανε γυμναστική, δεν θεωρούσε ότι θα μπορούσε να τρέξει τα 42 χιλιόμετρα. Του είπα “Δημήτρη όλα είναι στο μυαλό, πάμε”.
Και όταν τελικά πέρασε τη γραμμή τερματισμού ήμουν τόσο περήφανη. Η χαρά ήταν διπλή, απ' το να είχα πετύχει εγώ έναν στόχο στο τρέξιμο. Άρα έχει μεγαλύτερο... Δεν είμαι περήφανη για το ορειβατικό κατόρθωμα που έχω καταφέρει. Αλλά είμαι περήφανη για όλα τα άλλα. Και για τον άνθρωπο που έχω γίνει μετά τα Seven Summits.
Πλέον ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Η επόμενη κορυφή που θέλω να κατακτήσω είναι λίγο διαφορετική. Θα είναι και αυτή μία μοναδική εμπειρία ζωής. Αλλά θα είναι και η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου. Θα γίνω μανούλα τον Μάιο και ανυπομονώ τόσο πολύ....