Η εικόνα της Κατερίνας Στεφανίδη ή της Άννας Κορακάκης, με ένα μετάλλιο γύρω από τον λαιμό της έρχεται σχεδόν φυσικά στο μυαλό μας στο άκουσμα των ονομάτων τους. Η εικόνα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη να πανηγυρίζει στον τερματισμό, της Μαρίας Πρεβολαράκη να σηκώνει τα χέρια ψηλά μετά από μία νίκη, της Ελισάβετ Τελτσίδου να σφίγγει τις γροθιές έχοντας κατατροπώσει την αντίπαλή της, της Χριστίνας Μπούρμπου να ξαπλώνει στη βάρκα αφού έχει κόψει πρώτη το νήμα και της Πολυνίκης Εμμανουηλίδου να χαμογελάει αφού έχει κάνει ένα ακόμη ρεκόρ. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτές τις εικόνες;
Προσπάθεια, κόπος ετών, αφοσίωση και πειθαρχεία. Κακές μέρες, άσχημα λόγια, άρνηση. Όλα αυτά για τις παραπάνω εικόνες, για το αποτέλεσμα που φτάνει στα μάτια μας. Αυτά, όμως, κρατούν μόνο μία στιγμή. Η καθημερινή τους προσπάθει, όμως, διαρκεί μία ολόκληρη ζωή αφού δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να φτάσεις στην κορυφή.
Κάθε ένα από τα παραπάνω, ήταν αναγκαία για να φτάσουν στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση του πλανήτη: τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τι θα έλεγαν οι ίδιες στο κορίτσι εκείνο που ονειρεύτηκε για πρώτη φορά τον εαυτό του μεταξύ των καλύτερων αθλητών και αθλητριών του πλανήτη; Οι αθλήτριες της Stoiximan Belle Équipe, απαντούν.
Κατερίνα Στεφανίδη: «Να ακούς τις επιθυμίες σου»
Άγγελος Ζυμάρας /az for Stoiximan
Η Κατερίνα Στεφανίδη υπήρξε παιδί-θαύμα. Στα δεκατρία της είχε ήδη σημειώσει τα πρώτα παγκόσμια ρεκόρ στην ηλικία της, γεγονός που της επέτρεψε να ονειρεύεται, από νωρίς, με αξιώσεις το αθλητικό της μέλλον. Μεγάλωσε, όπως η ίδια ομολογεί, σε ένα αρκετά πιεστικό περιβάλλον καθώς οι εξαιρετικές της επιδόσεις γρήγορα γέννησαν και υψηλές προσδοκίες τόσο στους γύρω της, όσο και στην ίδια. «Με θυμάμαι να περνάω τη Μαραθώνος στην Παλλήνη και να σκέφτομαι ότι θα πρέπει να κοιτάξω και από τις δύο πλευρές του δρόμου, όχι απλώς για να μην με χτυπήσει αμάξι αλλά για να μη με χτυπήσει αμάξι και δεν μπορέσω μετά να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ».
Ανακαλώντας τη νεότερη εκδοχή του εαυτού της, θεωρεί ότι εκτέθηκε περισσότερο από όσο χρειάζονταν στις απόψεις ανθρώπων που βρέθηκαν στον περίγυρό της, κατά τα πρώτα χρόνια της διαδρομής της. «Έχασα πολλά χρόνια από την καριέρα μου, καθώς πήρα το πρώτο μου μετάλλιο στα 24, εξαιρετικά αργά, αν αναλογιστεί κανείς το πόσο ταλαντούχα θεωρούμουν. Ένας από τους λόγους που συνέβη αυτό είναι γιατί προσπαθούσα να ακούσω καθετί που μου έλεγε ο καθένας. Άνθρωποι που ήταν βέβαια στον αθλητισμό και είχαν εμπειρία για το τι χρειαζόταν προκειμένου να πετύχω».
Αν θα έπρεπε λοιπόν να δώσει μια συμβουλή, είτε στον νεότερο εαυτό της, είτε σε μια νέα αθλήτρια ή αθλητή, θα εστίαζε ακριβώς σε αυτό, ότι δηλαδή «κανείς δεν ξέρει καλύτερα από τον ίδιο του τον ευατό τι χρειάζεται για να πετύχει». Η επιτυχία, όπως τονίζει, δεν έρχεται ούτε ξαφνικά ούτε από δρόμους πεπατημένους. Πέρα από την καθοδήγηση σχετικά με το τι κάνεις καλά ή το τι θα πρέπει να διορθώσεις, πάνω από όλα, η Κατερίνα πιστεύει ότι οι νέοι αθλητές πρέπει να «ακούσουν αυτό που τους λέει το μέσα τους».
Το δικό της «το μέσα» άλλωστε δεν έκανε ποτέ αθλητισμό για τις επιτυχίες. Η Κατερίνα όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε για «αυτό το παιδί που πάντα ήθελε να πετύχει το λίγο παραπάνω εδω, το λίγο παραπάνω εκεί. Το μετάλλιο θα έρθει μία, άντε δύο, στην καλύτερη περίπτωση, φορές το χρόνο. Αυτό που έχει σημασία είναι οι υπόλοιπες 363 μέρες». Είναι σημαντικό άρα, σύμφωνα με την ίδια, να περνάς καλά και να είσαι χαρούμενος κατά τη διάρκεια της διαδρομής που αποτελεί και το 99% της συνολικής διαδικασίας.
«Το παιδί πρέπει να μάθει από μικρή ηλικία πως ναι μεν κάνει ό,τι κάνει για να κατακτήσει ένα στόχο, αλλά μπορεί ο στόχος αυτός να μην έρθει ποτέ. Για αυτό έχει σημασία να μάθει κανείς να απολαμβάνει την πορεία».
Άννα Κορακάκη: «Κανένας δεν κάνει συμβόλαιο με την επιτυχία»
Άγγελος Ζυμάρας /az for Stoiximan
Η Άννα Κορακάκη σημείωσε τις πρώτες τις επιτυχίες σε νεαρή ηλικία. Εκείνη η φάση της ζωής της ήταν πολύ περίεργη καθώς, όπως λέει, «από τη μία, δεν αγωνιζόμουν στην κατηγορία των γυναικών αλλά σε αυτή των Νεανίδων και από την άλλη, είχα τα νούμερα και τις επιδόσεις που θα μου επέτρεπαν να κερδίζω μετάλλια στις γυναίκες».
Όταν άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ήταν ρεαλιστική μια πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες τρόμαξε. «Έλεγα αποκλείεται, δυσπιστούσα. Μου φαίνονταν κάτι τόσο μεγάλο και αντικειμενικά είναι. Έλεγα σιγά μην πάω». Προκρίθηκε για πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά από μια δύσκολη και επίπονη αγωνιστική διαδικασία, στην ηλικία των 19.
«Τελικά είναι αυτό που είχε πει κάποτε ο Νέλσον Μαντέλα: “It always seems impossible, until it's done”. Μέχρι να πάω με άγχωνε. Aργότερα, άρχισα να το πιστεύω περισσότερο και τώρα, και δεν το λέω με υπεροψία, είναι το δεδομένο να συμμετάσχω». Και δεν έχει και άδικο, καθώς το Παρίσι είναι για αυτήν η τρίτη διαδοχική φορά που λαμβάνει μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αν μπορούσε να μιλήσει στην 12χρονη Άννα, τι θα έλεγε;
«Νομίζω δεν θα της έλεγα να κάνει κάτι διαφορετικά καθώς δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από όσα έκανα», σπεύδοντας αμέσως διευκρινίσει πως η κρίση της δεν επηρεάζεται από την μεταγενέστερη επιτυχία. «Νομίζω πως μεγάλωσα απότομα ασχολούμενη με τον πρωταθλητισμό. Από τα 12-13 άρχισα να δουλεύω συστηματικά, δόθηκα σε αυτό με το 110% των δυνάμεών μου».
Και κάπως έτσι χώρισαν οι δρόμοι της με τις πραγματικότητες της παιδικής ζωής. «Άρχισαν τα όρια, οι προθεσμίες, η πίεση και η δουλειά. Κάνεις μια θυσία, μια επιλογή αλλά δεν ξέρεις αν θα σου βγει, εν τέλει, σε καλό. Κανένας δεν κάνει συμβόλαιο με την επιτυχία. Μπορεί να προσπαθήσω πολύ, αυτό ωστόσο δεν μου εξασφαλίζει απαραίτητα την επιτυχία».
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, η Άννα είχε σταθερό σύμμαχο, τον πατέρα-προπονητή της. «Ο πατέρας μου δεν με πίεσε ποτέ -πιστεύω στη θέση του θα ήμουν πολύ πιο πιεστική. Είχα το ελεύθερο να αποφασίζω για εμένα. Είχε διακρίνει κάποια πράγματα, το ταλέντο μου ή κάποια προπονητικά στοιχεία. Μου έλεγε τι δουλειά χρειάζεται για να φτάσω εκεί που ήθελα, όπως και τι θα έχανα σε αυτήν την πορεία που μπορεί να μην ολοκληρωνόταν με επιτυχία. Έτσι, ήξερα τι υπάρχει στο δρόμο μου, πριν καν το συναντήσω».
Αυτό που εκτιμάει ωστόσο περισσότερο στον προπονητή της είναι ότι μαζί του ένιωθε ότι έχει πάντα το ελεύθερο να σταματήσει, εάν η ίδια το επιθυμήσει. «Ξέρεις, αυτό που λένε, για τις θυσίες στον αθλητισμό εγώ δεν το πιστεύω. Για εμένα δεν είναι θυσίες, είναι επιλογές. Αρέσει η ιδέα του να γίνει κανείς Ολυμπιονίκης. Δεν θέλουν όμως όλοι να κάνουν ό,τι απαιτείται για να γίνουν κιόλας, να θυσιάσουν ή να χάσουν πράγματα. Τα πάντα είναι λοιπόν θέμα επιλογών».
Άγγελος Ζυμάρας /az for Stoiximan
Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: «Πάλεψε μέχρι να ζήσεις το όνειρο σου»
Η Αντιγόνη Ντρισπιώτη δεν είχε ποτέ φανταστεί μια αθλητική καριέρα πλούσια σε διακρίσεις. Το πρώτο πράγμα που θα έλεγε στο νεαρότερο εαυτό της, θα ήταν «να το παλέψει μέχρι να έρθει η ώρα να ζήσει το όνειρό της. Ακόμα και αν αυτό δεν πραγματοποιηθεί, τουλάχιστον να ξέρεις ότι προσπαθήσες όσο περισσότερο μπορούσες».
Η ίδια υπήρξε εξαιρετικά αποφασισμένη καθόλη τη διάρκεια της πορείας της, ακόμα και αν αυτό λειτούργησε κάποιες φορές εις βάρος της. «Έχω τέτοιο εγωισμό που καμιά φορά τα βάζω με τον εαυτό μου και τον τιμωρώ όταν δεν κάνει ό,τι πρέπει». Το πρόγραμμα της Αντιγόνης άλλωστε δεν επιτρέπει καθυστερήσεις ή αναβολές. Η προπόνηση δεν επιτρέπεται να σταματήσει ποτέ.
«Δεν δίνω άλλο χρονικό περιθώριο. Γίνομαι πολύ αυστηρή. Για παράδειγμα, μια ημέρα είχα να κάνω 25χλμ το πρωί και 8χλμ το απόγευμα. Στην πρωινή προπόνηση ένιωσα το σώμα μου βαρύ και σταμάτησα στα 8χλμ. Το ίδιο δευτερόλεπτο ήξερα πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή από το να τρέξω 25χλμ το απόγευμα. Γύρισα σπίτι, έφαγα, ξάπλωσα και είχα μόνο μια σκέψη στο μυαλό: την απόσταση που έπρεπε να κάνω και τον ιδανικό χρόνο. Όταν πήγα στο Ζάππειο, ήμουν έτοιμη να εκτελέσω το πλάνο μου».
Ο μεγαλύτερος στόχος για έναν αθλητή είναι να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ένας νέος αθλητής ή αθλήτρια μπορεί με την πρώτη προσπάθεια να αποτύχει σε αυτόν τον στόχο. Για την Αντιγόνη ωστόσο, αυτός δεν είναι ικανός λόγος για να τα παρατήσεις. «Έμαθα να δουλεύω σκληρά, να μην τα παρατάω ποτέ και για κανένα λόγο. Ό,τι θετικό ή αρνητικό και αν συμβεί δεν καταλαβαίνω τίποτα πέραν αυτού που λέει το μυαλό μου. Έμαθα επίσης, να στερούμαι, να υπομένω τους γύρω μου ή και τον ίδιο μου τον εαυτό ώστε να πετύχω».
Το να αφουγκράζεσαι το σώμα σου, να το σέβεσαι και να το ακούς για την Αντιγόνη είναι θέμα πρωταρχικής σημασίας. «Καμιά φορά θέλουμε να πετύχουμε πράγματα, αλλά το κορμί μας δεν αντέχει. Από τη μεγάλη λαχτάρα μας, υπερβάλλουμε εαυτούς και αυτό έχει συνέπειες. Οι νέοι αθλητές λοιπόν θα πρέπει να μάθουν να ακούν το σώμα τους».
Όσον αφορά, το πώς έχει αλλάξει στη διάρκεια των χρόνων μας λέει: «Ως άνθρωπος δεν έχω αλλάξει πολύ. Απλά έδωσα περισσότερο χρόνο στον αγώνα. Έκανα το άθλημά μου προτεραιότητα, ενώ παλαιότερα έβαζα πάνω από όλα τη δουλειά και την οικογένεια. Τώρα είναι το σπορ μου και έχω τη συμπαράσταση της οικογένειας μου».
Άγγελος Ζυμάρας /az for Stoiximan
Μαρία Πρεβολαράκη: «Η πραγματική ανταμοιβή δεν βρίσκεται στις επιτυχίες, αλλά στις εμπειρίες»
Η Μαρία Πρεβολαράκη είναι εδώ και πολλά χρόνια η κορυφαία μας αθλήτρια σε ένα άθλημα, το οποίο δεν προωθείται ιδιαίτερα στις γυναίκες, την πάλη. Όπως λέει, αυτή είναι και η κυριοτερη δυσκολία για μια κοπέλα στην πάλη. «Δεν υπάρχουν πολλά κορίτσια στους συλλόγους στην Ελλάδα. Αναγκαστικά ξεκινούν να παλεύουν με αγόρια και αυτό κάποιες φορές τις φέρνει σε δύσκολη θέση. Υπάρχουν αγόρια που θεωρούν υποτιμητικό να παλέψουν με ένα κορίτσι και μπορεί να μην δεχτούν να το κάνουν».
Εξάλλου, και της ίδιας η ενασχόληση με το άθλημα ξεκίνησε μέσω του αδερφού της, τον οποίο σε ηλικία 8 ετών πήγαινε να δει στην παλαίστρα. «Κόλλησε», γιατί «η προπονηση σε αυτή την ηλικία περιλαμβάνει πολλες ασκήσεις σε παιγνιώδη μορφή», ενώ υπήρχε και ένας «άτυπος ανταγωνισμός με τον αδερφό μου σε καθετί που κάναμε». Επιπλέον, «ο προπονητής που είχαμε τότε, ο κ. Παναγιώτης Αρκουδέας ήταν πολύ καλός άνθρωπος και πανω απ’ όλα παιδαγωγός. Μας μάθαινε πρωτίστως να είμαστε σωστοί άνθρωποι. Δεν τον ενδιέφερε αν θα γίνουμε πρωταθλητές ή όχι».
Από εκεί και πέρα, αυτό που θα έλεγε στον εαυτό της πίσω στα χρόνια που ξεκινούσε, αλλά και σε όλα τα νέα κορίτσια, είναι πως «μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα, αρκεί αυτό που κάνουμε να το αγαπάμε πραγματικά και να αφοσιωθούμε σε αυτό. Υπομονή και επιμονή και οι κόποι μας θα ανταμειφθούν». Τι εννοεί όμως όταν μιλάει για ανταμοιβή; «Δεν είναι μόνο οι επιτυχίες που σε ανταμείβουν. Αυτό είναι κάτι παροδικό. Η πραγματική ανταμοιβή, που θα την καταλάβεις πολύ αργότερα, είναι όλες οι εμπειρίες που έζησες σε αυτό το ταξίδι. Όλη η γνώση που έλαβες και ολα τα μαθήματα που πήρες θα σε πλάσουν σαν άνθρωπο και θα συνειδητοποιήσεις ότι έχεις αποκτήσει πολλά εφόδια για τη μετέπειτα ζωή σου».
Όσον αφορά το κίνητρό της για να παραμένει στο υψηλότερο επίπεδο για πάνω από μία δεκαετία (πάει στους τέταρτους Ολυμπιακούς της Αγώνες), λέει πως «κυνηγάω τον στόχο που δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα, ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Απλώς, τώρα έχω αποφασίσει ότι είτε τα καταφέρω, είτε όχι, είναι η τελευταία προσπάθεια που κάνω. Εύχομαι να τα καταφέρω, αλλά οποίο και αν είναι το αποτέλεσμα, θα κοιτάξω προπάντων να ευχαριστηθώ την τελευταια μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες».
Άγγελος Ζυμάρας /az for Stoiximan
Χριστίνα Μπούρμπου: «Να ονειρεύεσαι και να βάζεις ψηλά τον πήχη»
Η Χριστίνα Μπούρμπου προέρχεται από αθλητική οικογένεια. Καθόλη τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας φλέρταρε με διάφορα άλλα αθλήματα, πριν επιλέξει τελικώς να δεσμευτεί σε ένα, αυτό στο οποίο έχει διακριθεί και ο -Πρωταθλητής Ελλάδας- πατέρας της. Θυμάται ακόμα την πρώτη της προπόνηση στον Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης, όταν αμέσως ένιωσε στην ατμόσφαιρα «τη δυναμική και την αποφασιστικότητα που διακρίνει τους κωπηλάτες». Έκτοτε, όπως λέει η ίδια, «κόλλησε».
Η στενότερη γνωριμία της με το άθλημα γρήγορα της αποκάλυψε και τις πιο αθέατες πλευρές του. «Το άθλημά μας είναι πολύ τεχνικό και η βελτίωση σε αυτό το κομμάτι, συν την δύναμη που απαιτείται, είναι στοιχεία που πρέπει να μάθεις να δουλεύεις καθημερινά. Οι προπονήσεις είναι σκληρές, η ζωή στο κοινόβιο στον Σχοινιά μοναχική και αναγκαστικά αποξενώνεσαι από φίλους και οικογένεια. Δύσκολα πράγματα, ειδικά για μια κοπέλα 15 ετών. «Ο μοναδικός τρόπος για να ξεπεράσεις τα εμπόδια είναι η στοχοπροσήλωση και το απόλυτο focus στην προπόνηση».
Τα 13 συνολικά μετάλλια της στις μεγάλες διοργανώσεις της κωπηλασίας, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, αποδεικνύουν ότι τελικά τα κατάφερε. «Όλοι αυτοί οι κόποι και οι θυσίες εξαφανίζονται την στιγμή που κωπηλατείς, τη στιγμή που ολοκληρώνεις με επιτυχία έναν αγώνα. Είναι απερίγραπτη η ικανοποίηση της καθημερινής βελτίωσης ή η χαρά του να βλέπεις την ελληνική σημαία να κυματίζει στον ιστό των διεθνών διοργανώσεων».
Αν είχε να συμβουλεύσει λοιπόν νέους ανθρώπους που θέλουν να ασχοληθούν με την κωπηλασία, θα έλεγε πως «πρέπει να είναι αποφασισμένοι για σκληρή δουλειά και αφοσίωση. Να είναι έτοιμοι να θυσιάσουν κάποια πράγματα από την προσωπική τους ζωή. Όταν αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως έχεις δυνατότητες να ξεπεράσεις το ελληνικό πλαίσιο και να εκπροσωπήσεις την πατρίδα σου στο εξωτερικό, οι θυσίες γίνονται τρόπος ζωής».
Μια από τις πιο πρόσφατες θυσίες της ήταν να κάνει μια παύση από τις σπουδές της στο Yale, πανεπιστήμιο που της έδωσε υποτροφία έπειτα από τις εξαιρετικές της επιδόσεις, «ώστε να προετοιμαστώ καλύτερα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Τα όνειρα είναι πολύ σημαντικά στη ζωή και ως εκ τούτου είναι πολύ σημαντικό να ονειρεύεσαι και να βάζεις ψηλά τον πήχη» θα έλεγε στην 15χρονη Χριστίνα. Κρατά ακόμα ζωντανό αυτό το παιδί -και τα όνειρα του- μέσα της, καθώς όπως εξηγεί «αν δεν συνέβαινε αυτό, είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα είχα λυγίσει. Μαζί με την οικογένεια μου και την ομάδα των ανθρώπων που με στηρίζουν, με κράτησαν στις πολύ δύσκολες στιγμές».
Άγγελος Ζυμάρας /az for Stoiximan
Ελισάβετ Τελτσίδου: «Σημασία έχει τι γεμίζει την ψυχή σου»
Η Ελισάβετ Τελτσίδου αν γύριζε τον χρόνο πίσω, στα 11 της, θα επέλεγε πάλι να ασχοληθεί με το τζόυντο. Παρότι τώρα πια, στα 28 της, γνωρίζει καλά ότι ο δρόμος είναι τραχύς. «Όσοι είναι στο χώρο γνωρίζουν τι πρέπει να αντέξεις και να υπομένεις για να διακριθείς».
Το άθλημά της δεν είναι δημοφιλές και το γνωρίζει, ενώ όπως σημειώνει, πολλές φορές δεν τυγχάνει της υποστήριξης που χρειάζεται. «Δεν είναι όπως στις άλλες χώρες που οι αθλητές απολαμβάνουν πολύ μεγαλύτερης στήριξης. Στο εξωτερικό, ένα ταλαντούχο παιδί θα υποστηριχθεί από πολύ μικρό και θα ενδυναμωθεί προκειμένου να γίνει πρωταθλητής/πρωταθλήτρια ή ακόμα και να διακριθεί σε διεθνές επίπεδο. Είναι αναπόφευκτη άρα και η ψυχολογική πίεση της καθημερινότητας που σε θέλει να δίνεις όλη σου την ύπαρξη σε έναν σκοπό, χωρίς πάντα να “φροντίζεσαι” όπως πρέπει».
Η πίεση θα γίνει τεράστια, αν δεν έχεις ανθρώπους να σε στηρίζουν. Και εκείνη έχει. «Εξυπακούεται πως ό,τι κάνω είναι θέμα επιλογής μου. Εγώ αποφάσισα να στερούμαι -να μην απολαμβάνω- πράγματα της ηλικίας μου». Για την Ελισάβετ όμως, «στο τέλος της ημέρας, σημασία έχει τι γεμίζει την ψυχή σου» και ακριβώς αυτή είναι η κατεύθυνση που θα έδινε σε έναν νεότερο αθλητή ή αθλήτρια.
Άγγελος Ζυμάρας /az for Stoiximan
Πολυνίκη Εμμανουηλίδου: «Δεν αλλάζω με τίποτα τα συναισθήματα που βιώνω στους αγώνες»
Η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου αποτελεί τη νεότερη αθλήτρια της Stoiximan Belle Équipe. Η ενασχόληση της με τον επαγγελματικό στίβο, όπως η ίδια ομολογεί, είναι σχετικά πρόσφατη. «Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που άρχισα.Ήμουν 14 και σήμερα είμαι 21».
Το πάθος, η αποφασιστικότητα και η ορμή της ωστόσο αφοπλίζουν και εντυπωσιάζουν. «Αν ξαναγινόμουν 14, θα έκανα τα πάντα ξανά με τον ίδιο τρόπο χωρίς να πειράξω τίποτα». Το άθλημά της δεν το αλλάζει, όπως επίσης δεν ανταλλάσει και όλα εκείνα τα συναισθήματα που βιώνει στους αγώνες με τίποτα. «Ούτε με διακοπές, ούτε με εξόδους ή ό,τι άλλο κάνουν οι συνομήλικοί μου».