Το ημερολόγιο έγραφε 16 Αυγούστου του 2022, όταν η 38χρονη Αντιγόνη Ντρισμπιώτη ξεπερνώντας κάθε πρόβλημα που της είχε παρουσιαστεί ως τότε στην ζωή της (και δεν ήταν λίγα) κατάφερε να κόψει πρώτη το νήμα στα 35 χιλιόμετρα βάδην και να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Μια πρωτιά που περίμενε όλα αυτά τα χρόνια και για την οποία προσπάθησε με όλες της τις δυνάμεις και στο τέλος δικαιώθηκε.
Μια πρωτιά που πανηγύρισε μαζί με τον προπονητή της Ναπολέων Κεφαλόπουλο τον οποίο και αγκάλιασε στον τερματισμό σε μια σκηνή με έντονη συγκίνηση και για τους δύο. Τέσσερις μέρες αργότερα, το «χρυσό κορίτσι» από την Καρδίτσα έκανε στο Μόναχο το δύο στα δύο, κατακτώντας το χρυσό και στα 20 χιλιόμετρα και έκανε πολλούς στην Ελλάδα να συγκινηθούν μαζί της, βλέποντάς την να δακρύζει μετά την υπερπροσπάθεια που έκανε.
Από εκείνη την ημέρα πολλά έχουν αλλάξει για την Αντιγόνη, αλλά σε καμία περίπτωση η ίδια. Η αγάπη του κόσμου έχει πολλαπλασιαστεί, με την 38χρονη ωστόσο να παραμένει το ίδιο χαμογελαστή και να δέχεται με την ίδια και περισσότερη χαρά να βγει φωτογραφία με όποιον της το ζητήσει. Πάντα με το ίδιο χαμόγελο που είχε και τότε που δεν κατάφερνε να ανέβει στο βάθρο, αλλά ήξερε πως είχε προσπαθήσει και με το παραπάνω.
Αυτή την αγάπη που λέμε, την βίωσε και με το παραπάνω η 38χρονη πρωταθλήτρια στην Σαντορίνη στο πλαίσιο του Santorini Experience, καθώς δεν υπήρχε άνθρωπος που αγωνιζόταν στην διοργάνωση ή την έβλεπε ως θεατής που να μην ήθελε μια φωτογραφία μαζί της. Και η ίδια εκεί, με το χαμόγελο να χαίρεται και με το παραπάνω αυτή την αγάπη. Το Gwomen ήταν στο πανέμορφο νησί και μίλησε με την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη τόσο για την αγάπη αυτή, όσο και για το αν έχει αλλάξει η ζωή της μετά τα όσα πέτυχε στο Μόναχο.
«Το χάρηκα πάρα πολύ που ήμουν εδώ για το Santorini Experience»
Αντιγόνη αρχικά δύο λόγια για το πως έζησες το Santorini Experience, καθώς έρχεσαι για πρώτη φορά.
«Δεν σκέφτηκα ποτέ να μην έρθω μόλις μου έγινε η πρόσκληση. Πρώτα από όλα γιατί πίσω από όλο αυτό υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με έχουν στηρίξει και ένιωσα την ανάγκη να το κάνουν μόλις μου το πρότειναν. Ήθελα και εγώ να τους ευχαριστήσω, όπως με έχουν ευχαριστήσει και αυτοί με ότι αιτήματα έχουν. Δεύτερο είναι ένα πανέμορφο νησί που δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να έρθω πάλι και πόσο μάλλον όταν υπάρχει και ένα αθλητικό γεγονός που για μένα μένα η καρδιά μου χτυπάει δυνατά. Οπότε χάρηκα πάρα πολύ που βρέθηκα εδώ, ήταν έτσι και οι δικές μου αποστάσεις ο ημιμαραθώνιος, αλλά και η κολύμβηση που ξεκίνησα από την κολύμβηση (σαν δεύτερο αγώνισμα ήταν η κολύμβηση), οπότε με συνδέουν πράγματα».
Ως πρωταθλήτρια πως βλέπεις τέτοιες διοργανώσεις που συνδυάζουν τους επαγγελματίες και τους ερασιτέχνες αθλητές; Και πόσο καλό είναι αυτό;
«Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό που υπάρχουν οι ερασιτέχνες. Γιατί αν δεν υπήρχαν οι ερασιτέχνες, εμείς αν στην Ελλάδα λεγόμαστε επαγγελματίες δεν θα τα είχαμε καταφέρει. Και εγώ και όλοι που καταφέραμε κάποια στιγμή να πάμε σε πιο επαγγελματικό αθλητισμό, ξεκινήσαμε ως ερασιτέχνες και χαίρομαι πάρα πολύ όταν βλέπω ανθρώπους ερασιτέχνες που τρέχουν, κολυμπούν και αθλούνται κάνοντας την δική τους προσπάθεια. Το κάνουν γιατί το αισθάνονται, γιατί έχουν κάποια πρότυπα, γιατί θέλουν να νιώσουν την ανάγκη αυτή να μπουν στο κοινωνικό σύνολο, να ενταχθούν στο κοινωνικό κομμάτι, να νιώσουν την κούραση που νιώθουμε εμείς οι αθλητές. Είδα σήμερα το κολύμπι στην ανοιχτή θάλασσα και ήταν εξουθένωση όχι κούραση. Ήταν φοβερό, πάρα πολύ όμορφο πράγμα και χάρηκα που έβλεπα ανθρώπους να το προσπαθούν και να το καταφέρνουν, για εμένα αυτό είναι το σημαντικό».
«Ηλικιωμένοι άνθρωποι με βλέπουν και δακρύζουν και με κάνουν και εμένα να δακρύζω»
Αυτό το τριήμερο στην Σαντορίνη δεν υπήρχε κόσμος που να μην έρθει να βγει μια φωτογραφία μαζί σου. Αυτή την χαρά που νιώθει ένας άνθρωπος όταν έρχεται να σου ζητήσει να βγάλει μια φωτογραφία μαζί σου και εσύ δέχεσαι, πως το ζεις;
«Όπως και πριν που πριν δεν είχα τόσες αγκαλιές και φωτογραφίες, αλλά το χαμόγελο ήταν ίδιο και από εμένα και από τον κόσμο. Οπότε το χαίρομαι το ίδιο με πριν που έρχονται πάρα πολλά νέα παιδιά. Υπάρχει προσέγγιση από αυτό το κοινό και είναι πάρα πολύ σημαντικό στις μέρες μας να έχουμε κοινό τα μικρά παιδιά και τους ηλικιωμένους ανθρώπους που πραγματικά με βλέπουν και δακρύζουν και με κάνουν και εμένα να δακρύζω».
Δεν ξέρω αν το έχεις εύκολο ή δύσκολο, αλλά τα δάκρυά σου στο Ευρωπαϊκό συγκίνησαν πολλούς.
«Όχι όχι δεν το έχω εύκολο. Το αντίθετο θα έλεγα, το έχω πάρα πολύ δύσκολο. Εγώ γενικά είμαι σκληρός άνθρωπος και οι στιγμές που θα δακρύσω θα είναι κάποιες πολύ έντονες. Προσπαθώ να κρύβω τα συναισθήματά μου πάρα πολύ καλά. Αυτοί που με ξέρουν, ο προπονητής μου, ο σύντροφός μου, η οικογένειά μου, οι συναθλήτριες μου, ξέρουν πολύ καλά πως θα τα καταπιώ, δεν θα μιλήσω, θα σκύψω το κεφάλι και θα φύγω, για να μην θυμώσω, να μην κλάψω. Δεν θα απαιτήσω να με καταλάβουν και θέλω να τα πω όλα αυτά για τα δάκρυα χαράς, λύπης και όλα τα υπόλοιπα. Δεν το έχω τόσο εύκολο, πρέπει να είναι πολύ έντονο το συναίσθημά μου και να μου φύγουν χωρίς να το καταλάβω. Διαφορετικά στο βάθρο αν μπορούσα να φύγω και να κλάψω κάπου μόνη μου θα το έκανα».
«Δεν περίμενα αυτό που γίνεται, είχαμε όλοι την ανάγκη να ζήσουμε έτσι έντονες και όμορφες στιγμές»
Όλη αυτή την αγάπη την περίμενες; Εντάξει θα σκέφτηκες πως πήρες δύο χρυσά μετάλλια και επειδή και τη νίκη και την ήττα την μεγαλοποιούμε σε αυτή την χώρα θα υπήρχε μια θετική αντίδραση από τον κόσμο, αλλά αυτόν τον χαμό πίστευες πως θα τον ζούσες;
«Όχι, όχι καμία σχέση. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Μάλλον ο κόσμος, κάτι είδε πίσω από όλο αυτό. Είχαμε την ανάγκη και να ζήσουμε έτσι έντονες και όμορφες στιγμές. Δηλαδή να κλάψουμε από χαρά. Εγώ μπαίνω στο συναίσθημα του κόσμου, θα είδαν ένα χαμόγελο που μάλλον θέλουν να το βλέπουν μέσα στο σπίτι τους, όπως με είδε εμένα η μαμά μου ως παιδί της».
Η περισσότερη συγκίνηση ήρθε και με τα δάκρυά σου...
«Ναι είναι το συναίσθημα, γιατί μέσα από τα δάκρυά μου, βγήκε όλη η προσπάθεια από την αρχή, τι δυσκολίες έχω βρει, την αμφισβήτηση, όλα, μέχρι να φτάσω στην κορυφή».
Τελειώνει ο αγώνας και κόβεις πρώτη το νήμα, τι ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες;
«Δεν το πίστευα, δεν ήξερα πως έγινε αυτό. Σκέφτηκα το πόσο καλά προετοιμασμένη πήγα, πόσο δυνατή ένιωθα μέσα στον αγώνα. Τι να πω; ήταν απίστευτη στιγμή, αφού τερμάτισα και έλεγα “δεν γίνεται αυτό, δεν γίνεται”».
Και πόσο μάλλον να γίνει δύο φορές;
«Ναι το πρώτο μετάλλιο ήμουν φαβορί για τον αγώνα, οπότε έπρεπε να κερδίσω. Ο προπονητής μου έλεγε πως δεν πειράζει».
«Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο να είσαι το φαβορί»
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι το να είσαι το φαβορί σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση;
«Είναι δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο. Το φαβορί είναι δύσκολο γιατί είναι πως το μεταχειρίζεται και ο κάθε αθλητής. Όταν ας πούμε πας σε έναν αγώνα και θέλεις να δείξεις την δουλειά σου, αυτό που έχεις κάνει, δεν είναι δύσκολο. Όταν πας απλά για τον τίτλο, το κάνει πιο δύσκολο γιατί έχεις στρες. Όμως όταν έχεις δουλέψει καλά, έχεις να φοβάσαι μόνο τον εαυτό σου και όχι τα υπόλοιπα. Είναι αυτό που λένε, “ότι πληρώνεις παίρνεις σε αυτή την ζωή”, όσο δουλεύεις θα πάρεις».
Ένα απλό ερώτημα είναι, το γιατί διάλεξες το βάδην;
«Έτυχε, γιατί εγώ δεν έτρεχα από την αρχή. Μπήκα στον στίβο με το αγώνισμα του βάδην κατευθείαν. Έκανα και τους δρόμους αντοχής, δηλαδή όλα τα μικρά 3,5,10 χιλιόμετρα ανώμαλου δρόμου ας πούμε. Μετά όσο εξειδικευόμουν στο αγώνισμα έκανα μόνο αυτό».
Πόσο δύσκολο είναι το συγκεκριμένο άθλημα, όπως και ο Μαραθώνιος, καθώς μιλάμε για δύο εξαιρετικά μοναχικά αγωνίσματα;
«Είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολο όντως και πολύ μοναχικό».
«Διαβάζω προσευχές την ώρα του αγώνα και μένω συγκεντρωμένη»
Τι είναι αυτά που σκέφτεσαι σε όλη την διαδρομή που σε κάνουν να ξεπερνάς τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται σε έναν αγώνα; Υπάρχει κάποιο μυστικό;
«Στους αγώνες δεν έχω να σκέφτομαι πολλά. Έχω πολλά να σκέφτομαι στην προπόνηση, γιατί στους αγώνες πας να δείξεις την δουλειά σου, οπότε τουλάχιστον εγώ όταν ψάχνω να βρω κίνητρο μέσα στον αγώνα, σκέφτομαι κάτι μηνύματα που λαμβάνω και είναι πολύ ιδιαίτερα από την αδερφή μου. Είναι συγκεκριμένα τα λόγια, σχεδόν τα ίδια κάθε φορά, δεν θα πω βέβαια τι μου λέει, αλλά είναι σημαντικά. Φοράω και ένα σταυρουδάκι που μου έχει φέρει ο κύριος Μιχάλης και είναι από το Άγιο Όρος, διαβάζω τις προσευχές μου πριν τον αγώνα και μέσα στον αγώνα, προσεύχομαι συνέχεια, έχω τον σύζυγό μου από έξω και μου λέει να πω την ευχούλα και όλα αυτά με κάνουν να είμαι συγκεντρωμένη σε όλο τον αγώνα».
Μιας που ανέφερες τον σύζυγο, πόσο δύσκολο είναι γι' αυτόν να είναι μαζί με μία πρωταθλήτρια; Γιατί κακά τα ψέματα, άλλοι οι ρυθμοί μιας αθλήτριες και άλλοι μιας πρωταθλήτριας.
«Προς το παρόν δεν είναι δύσκολο, γιατί εγώ κάνω τα πράγματα ως κανονικός άνθρωπος και ζω την ζωή μου κανονικά και ας με κουράζει, προσπαθώ να μην χάνω πράγματα από την ζωή μου. Με τον Άγγελο είναι λίγο περίεργο γιατί και αυτός δουλεύει βράδια και εγώ μέρα, οπότε βρισκόμαστε πάρα πολύ λίγο, κάτι που γινόταν από την αρχή και όχι τώρα. Προσπαθούμε να βρούμε κοινά όπως το μεσημεριανό φαγητό, λίγο χρόνο έστω να ξεκλέψουμε».
«Ο προπονητής μου είναι από τους καλύτερους στον κόσμο, ήθελα να κερδίσω και γι' αυτόν»
Πάμε λίγο στον προπονητή σου τον Ναπολέων Κεφαλόπουλο, που βραβεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Στίβου. Πόσο σημαντική είναι η βοήθεια του σε αυτές τις μεγάλες επιτυχίες;
«Πολλή μεγάλη πραγματικά. Ο προπονητής μου είναι ο κορυφαίος στην Ελλάδα και από τους κορυφαίους στην Ελλάδα και τον κόσμο στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Είναι ένας φοβερός άνθρωπος. Περνάμε τα ζόρια μας, όπως όλοι μας άλλωστε, έχει αμφισβητηθεί και αυτός πάρα πολύ και πραγματικά του άξιζε όλη αυτή η χαρά. Του άξιζε η νίκη. Ήθελα πάρα πολύ να κερδίσω και γι' αυτόν».
Τι ήταν το πρώτο πράγμα που σου είπε όταν τερμάτισες πρώτη;
«Έκλαιγε, δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του. Τον αγκάλιασα και έκλαιγε σαν μικρό παιδί τι να μου πει».
Πως έχει αλλάξει η ζωή σου αναφορικά με τους χορηγούς μετά τα χρυσά μετάλλια;
«Εγώ έχω μια προσέγγιση πάρα πολύ καλή, αλλά θα ήθελα όλους αυτούς που μπορούν να στηρίξουν τους αθλητές, να στηρίξουν και τους μικρότερους και να τους κρατήσουν σε ένα επίπεδο για να δούμε ακόμα περισσότερα πράγματα. Εγώ καλώς, κακώς έχω φτάσει σε αυτό το επίπεδο, δούλεψα πολύ σκληρά μόνη μου με την οικογένειά μου και λίγους ανθρώπους, με λίγους χορηγούς που με πίστεψαν από την αρχή χωρίς να ζητήσω πολλά, απλά έστειλα ένα βιογραφικό και είχαν δει μια προσπάθειά μου και με πήρανε. Η πρώτοι μου χορηγοί ήταν από την Garmin που είχαν δει τον αγώνα μου στην Ντόχα και έλεγαν “αυτή η προσπάθεια που είδαμε ήταν συγκλονιστική και ναι σε θέλουμε στην ομάδα μας”. Τι περισσότερο και τι καλύτερο να ακούσω».
Συνδυάζει ιδανικά αθλητισμό και σπουδές
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη μπορεί να μην έχει ελεύθερο χρόνο καθόλου, καθώς ο πρωταθλητισμός και ειδικά σε τέτοια αγωνίσματα σου απορροφά πολλές ώρες την ημέρα, ωστόσο δεν άφησε πίσω τις σπουδές της. Μάλιστα στην διάρκεια του Santorini Experience πήρε και το μεταπτυχιακό της στην «Οργάνωση & Διαχείριση Αθλητικών Δραστηριοτήτων για Άτομα με Αναπηρία», δείχνοντας πως μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό παντού...
Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να συνδυάσεις τις σπουδές με τον πρωταθλητισμό, ειδικά το τελευταίο διάστημα που είχε Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό;
«Η χρονιά ήταν όντως πολλή απαιτητική. Δεν είναι καθόλου εύκολο να το συνδυάσεις ειδικά όταν είσαι και κουρασμένος και δεν αποδώσεις και σε άλλους τομείς και όχι μόνο στην δουλειά. Τώρα ανακουφίστηκα πάρα πολύ, πας στην επόμενη χρονιά χωρίς να έχεις στρες. Βέβαια σκέφτομαι να συνεχίσω τις σπουδές μου και μπορεί να το εκμεταλλευτώ. Σκέφτομαι να ρισκάρω και να το κάνω».
Ποια είναι η καθημερινότητά σου, όταν υπάρχουν μπροστά μεγάλες διοργανώσεις και όταν αυτοί τελειώνουν;
«Πριν τους αγώνες ήταν μόνο προπόνηση-δουλειά, προπόνηση-δουλειά, έχω μάθει σε έντονους ρυθμούς και για να μπορέσω να αποδώσω έπρεπε να πάω κάπου μόνη μου και να ασχολούμαι μόνο με αυτό. Πρέπει να κάνεις φόκους. Όσον αφορά την ξεκούραση, η αλήθεια είναι πως δεν έχω προλάβει ακόμα να ξεκουραστώ. Ελπίζω στο 2ο δεκαήμερο του Οκτωβρίου να σταματήσω και να βάλω ένα μέτρο και να αρχίσω και πάλι την δουλειά και τις προπονήσεις».
Κλείνοντας ποια είναι τα όνειρά σου και κάποια έχουν πραγματοποιηθεί
«Κακά τα ψέματα τα όνειρα δεν σταματούν ποτέ. Αν με ρωτάς αν είμαι ικανοποιημένη και γεμάτη με όσα έχω πετύχει θα σου πω ναι, αλλά σίγουρα ο καθένας ονειρεύεται περισσότερα. Τώρα όσον αφορά την καριέρα μου, υποθετικά έχω βάλει όρια πως κάποια στιγμή θα σταματήσω, αλλά σίγουρα θα συνεχίσω μέχρι το Παρίσι».
Photo by Angelos Zymaras @ Santorini Experience
by Mike Tsolis @ Santorini Experience