Κάπου στα στενά της Νέας Σμύρνης ένα μικρό κορίτσι κρατά από το χέρι τον μπαμπά της και προχωρά με βήμα γοργό. Το αμυδρό χαμόγελό της φανερώνει και τις σκέψεις της… Έχει μόλις αφήσει στην άκρη του δωματίου της τα ποδοσφαιρικά της παπούτσια. Με λυμμένα τα κορδόνια και ελαφρώς λερωμένα από το σύρσιμο στα λασπωμένα γήπεδα της περιοχής. Μία μικρή προδοσία στην πρώτη της αγάπη…
Της τραβά την προσοχή ένα μεγάλο κτήριο. Διαφορετικό από όσα έχει συνηθίσει. Το φως τρυπώνει μέσα από μικρά παράθυρα και τα… τέρματα μοιάζουν διαφορετικά! Βλέποντας την πορτοκαλί θεά να έρχεται στα χέρια της, ξεχνά τα πάντα… Ερωτεύεται. Με το πρώτο χτύπημα… Η Άρτεμις Σπανού κατάλαβε ότι είναι γεννημένη για το μπάσκετ στην πρώτη της επαφή με αυτό ή όπως λέει η ίδια ήταν «Love at first sight»!
Κολυμπώντας στα βαθιά νερά του επαγγελματικού αθλητισμού από τα 14 της χρόνια με την ομάδα του Πανιωνίου, δεν έκανε εκπτώσεις σε επίπεδο σπουδών. Το ταξίδι της στην Αμερική για να εξελίξει το παιχνίδι της στα παρκέ, έγινε βίωμα μίας ολόκληρης ζωής. Αποφοίτησε με πτυχίο Αθλητικής Ψυχολογίας από το πανεπιστήμιο Robert Morris και ξεκίνησε ένα μπασκετικό ταξίδι χωρίς σύνορα.
Η 29χρονη φόργουορντ «φιλοξενήθηκε από το GWomen βρισκόμενη στην Πολωνία. Έχοντας πετύχει κάτι καινούργιο στην καριέρα της, το πρώτο triple-double, εξηγεί πως «Δεν είναι εύκολο. Θα έλεγα ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι έλειπαν και κάποιες παίκτριες λόγω τραυματισμού, πήρα περισσότερο χρόνο. Ξεκίνησε καλά το παιχνίδι για εμένα με πόντους, ριμπάουντ και ασίστ. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει και οι συμπαίκτριές μου να μπορούν να σκοράρουν. Παίζαμε, παίζαμε.. εγώ δεν το είχα υπόψιν μου καν. Και στο τρίτο δεκάλεπτο νομίζω κάποια στιγμή μου είπε ο προπονητής μου πως “Άρτεμις, κανονικά θα σε έβγαζα τώρα, αλλά έχεις ακόμα 2 ασίστ και 1 ριμπάουντ για το τριπλ νταμπλ, οπότε μείνει δύο τρία λεπτά ακόμη και σε βγάζω μετά”».
Από το ποδόσφαιρο στον… έρωτα με την πρώτη ματιά
Σε έναν μικρόκοσμο έξω από στερεότυπα και λαϊκές «επιταγές», η Άρτεμις δεν δίστασε ποτέ να πρωταγωνιστεί ανάμεσα σε αγόρια. Κλέβοντας τις εντυπώσεις με την μπάλα στα πόδια. Μία μπάλα που της έδωσε ο μπαμπάς της.
«Ο μπαμπάς μου έπαιζε ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο τότε και κάθε Σάββατο που είχαν παιχνίδι πήγαινα συνέχεια μαζί του. Περνούσα τέσσερις, πέντε ώρες σε ποδόσφαιρο με αγόρια, οπότε μπήκα και εγώ σε αυτό το κλίμα» περιγράφει η ίδια.
Χωρίς ποτέ να δώσει βάση στα… μικρά σχόλια που ψιθύριζαν όσοι την έβλεπαν να πατάει στο χορτάρι. «Ααα η άλλη ομάδα έχει κορίτσι εντάξει καλά είμαστε». Η απάντησή της; Το πείσμα της, ένα γκολ και η όρεξή της να πετύχει. Όσο και αν μυήθηκε στον κόσμο του ποδοσφαίρου πάντα υπήρχε ένα «κενό». Για όσους, όμως, θέλουν να αποδίδουν το πεπρωμένο ως ένα στοιχείο της τύχης, τότε αυτή βοήθησε την Σπανού να βρεθεί «αντιμέτωπη» με την μεγαλύτερή της έκπληξη.
Αφήνοντας στην άκρη τις επικαλαμίδες και τα ποδοσφαιρικά παπούτσια, πατώντας στο γυαλιστερό παρκέ με την ακόμη πιο φαρδιά φανέλα της, η Άρτεμις συστήνεται στο πεπρωμένο. Και δεν μπορεί να το αποχωριστεί… «Μόλις μεγάλωσα λίγο παραπάνω έπαιζα σε μία ομάδα του Δήμου Νέας Σμύρνης με αγόρια και ζήτησα τον μπαμπά μου να με πάει σε αντίστοιχη ομάδα κοριτσιών. Κάτι κοντά μας δεν υπήρχε και με έγραψαν στην ομάδα μπάσκετ του Πανιωνίου και νομίζω… Love at first sight με το μπάσκετ. Δεν ήξερα ότι ήμουν καλή, δεν ήξερα ότι θα φτάσω εδώ που είμαι, αλλά ήξερα ότι κάθε φορά που πήγαινα σε γήπεδο μπάσκετ ήθελα να είμαι εκεί και να μην φεύγω».
«Κατάλαβα κατευθείαν ότι αυτό είναι για μένα και μπορώ να σου πω ότι από τα 14 περίπου, όταν και μπήκα στην γυναικεία ομάδα του Πανιωνίου ήθελα να συνεχίσω και να το κάνω επάγγελμα. Αυτό ήθελα να κάνω στην ζωή μου» λέει και ταυτόχρονα χαμογελάει.
«Μπορεί όσοι δεν ξέρουν από γυναικείο μπάσκετ να μην το γνωρίζουν αλλά τρώμε και εμείς καλές αγκωνιές»
Όπως έκανε μετά από κάθε δύσκολη στιγμή που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει, γιατί το άθλημά της την έκανε πιο δυνατή. Έχει μάθει να κοιτάζει κατάματα όσα προσπαθούν να την «λυγίσουν». «Δεν έχω πει ποτέ στον εαυτό μου ότι τα παρατάω. Σίγουρα υπάρχουν δύσκολες στιγμές, σίγουρα έχω τραυματιστεί, μπορεί να μην παίζω καλά κάποια χρονική περίοδο ή οτιδήποτε. Υπάρχουν highs και lows. Θα έλεγα πιο μικρή μου έπαιρνε περισσότερο καιρό να ξεπεράσω μια δύσκολη στιγμή και όσο μεγαλώνω το βελτιώνω και μπορώ να ξεπεράσω κάτι πιο εύκολα και ανώδυνα. Αλλά να τα παρατήσω όχι!».
«Όλοι αυτοί που με ξέρουν, γνωρίζουν πως όταν μπω στο γήπεδο τα βγάζω όλα. Από καλό παιδί που είμαι έξω από αυτό, ξαφνικά αλλάζω. Και χρειάζεται κιόλας στη θέση που παίζω γιατί είτε στο 4 είτε στο 5 υπάρχει πολύ «ξύλο», physical game. Μπορεί όσοι δεν ξέρουν από γυναικείο μπάσκετ να μην το γνωρίζουν αλλά τρώμε και εμείς καλές αγκωνιές. Η ατάκα του “δεν καταλαβαίνω ρε” βγήκε ασυναίσθητα. Είχαμε παίξει απέναντι στην Ρωσία που είχαν πιο ψηλά κορμιά από εμάς, πιο δυνατά. Έβγαλα πολύ πάθος στον αγώνα που μας πέρασε και στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης τότε» περιγράφει για τα όσα βιώνει μέσα στο γήπεδο και την ατάκα viral που ήρθε μέσα από μία αυθόρμητη αντίδραση.
Υπάρχει όμως μεγαλύτερος φόβος για έναν τέτοιον άνθρωπο; Ή η μπέρτα του… ατρόμητου μπορεί να καλύψει τα πάντα στο πέρασμά της; Η 29χρονη έπειτα από μία καριέρα που βρέθηκε από τον Πανιώνιο, σε αμερικάνικο κολλέγιο, έχοντας αγωνιστεί στην Ουγγαρία, αλλά και το πολωνικό πρωτάθλημα με την φανέλα της Γκντίνια ενώ σήμερα είναι μέλος της Πολκοβίτσε και δίνει παραστάσεις στα ευρωπαϊκά γήπεδα του EuroCup. Με βραβείο στην τροπαιοθήκη της για τις 100 συμμετοχές με τα χρώματα της Εθνικής ομάδας, με συμβολή για την κατάκτηση της 4ης θέσης στο Ευρωπαϊκό του 2017 και με ιστορία ακόμα και από τα μικρότερα… κλιμάκια. Τελικά τί είναι αυτό που φοβάται η Σπανού;
«Θα έλεγα να απογοητεύσω τον εαυτό μου να μην φτάσω στο 100% που μπορώ. Και όχι μόνο στο μπάσκετ. Σε οτιδήποτε στη ζωή μου. Αυτό που λέμε στα αγγλικά “The best version of myself, to get to that high level”. Αυτό θα με απογοήτευε αν δεν μπορούσα να το καταφέρω και επίσης το να μείνω στάσιμη. Μου αρέσει να μαθαίνω κάθε μέρα και να βελτιώνομαι».
Το… Πάνθεον της μπασκετικής «παιδείας» και ο ωκεανός της ζωής με τους καρχαρίες
Πριν ακόμη ενηλικιωθεί, η Άρτεμις ετοιμάζει τις βαλίτσες της για ταξίδι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Είναι αυτός ο ενθουσιασμός που την παροτρύνει. Το «θέλω» της εξέλιξης και μία… ελαφριά άγνοια κινδύνου που κατακλύζει κάθε κύτταρο του νεανικού της εαυτού. Αυτό την έφτασε μέχρι το κολλέγιο του Robert Morris!
«Πιστεύω ότι η Αμερική ήταν ένα πολύ καλό κεφάλαιο για εμένα. Από μικρό κορίτσι έγινα γυναίκα και μεγάλωσα! Αυτό ήταν το στάδιο που ακολούθησα. Έφυγα από τα 17 μου που τελείωσα το λύκειο μέχρι και τα 21 μου. Είναι μία πολύ σημαντική ηλικία για κάποιο παιδί το οποίο μεγαλώνει. Έμαθα να κάνω μόνη μου από τα πιο εύκολα μέχρι και τα δύσκολα. Από το φαγητό μου και το πλυντήριό μου μέχρι να μπορώ να με ζήσω. Να περνάω δύσκολες καταστάσεις μόνη μου χωρίς να έχω κάποιο στήριγμα. Η Αμερική με βοήθησε σε αυτό και στο μπάσκετ φυσικά. Αν πήγαινα ξανά πίσω στα 17 μου θα το ξαναέκανα σίγουρα.
Θυμάμαι να λέω στους γονείς μου ότι θέλω να πάω σε αμερικανικό κολλέγιο από τότε που ήμουν 15, 16 max και το έψαξαν και εκείνοι αρκετά. Δεν ήξερα ότι μόλις φτάσω εκεί θα ήταν το δύσκολο κομμάτι. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, αλλά στην ουσία δεν είναι καθόλου εύκολο ειδικά στις πρώτες χρονιές. Να φεύγεις από την παρέα σου, την οικογένειά σου. Βοηθάει όμως στο μέλλον».
Η ικανότητα του κάθε αθλήματος να… διογκώνει κάθε συναίσθημα υπέρμετρης λύπης ή χαράς είναι και εκείνο το στοιχείο που σε ρίχνουν στις μεγάλες παγίδες. Οι σπουδές στην αθλητική ψυχολογία με ταυτόχρονη προσωπική εμπειρία από το γήπεδο, μπορούν, άραγε να το κοντρολάρουν; «Θα έλεγα ναι! Πολλά πράγματα που έμαθα στο κολλέγιο τα εφαρμόζω. Όταν ήμουν πιο μικρή θα έλεγα πως βοηθούσα πιο πολύ τις συμπαίκτριές μου. Στο πως να τους μιλήσω, να τις εμψυχώσω, σε μία δύσκολη στιγμή να τους κάνω να νιώσουν καλύτερα. Όσο μεγαλώνω βλέπω ότι μπορώ να τα εφαρμόσω και σε εμένα.
Υπάρχουν σίγουρα στιγμές που ξεφεύγεις στον αθλητισμό και όλα τα συναισθήματα είναι έξτρα. Αλλά μπορώ να πω ότι καταφέρνω πλέον να φέρνω τον εαυτό μου πίσω πολύ πιο γρήγορα από ότι θα μου έπαιρνε την πρώτη μου χρονιά σαν επαγγελματίας, που μπορεί να χρειαζόμουν και μήνες. Όλα είναι στο κεφάλι μας! Ήρθα από το κολλέγιο, όπου ήμουν πολύ καλή παίκτρια. Ήταν διαφορετικά... Σαν να μπαίνεις από μία πισίνα στον ωκεανό με τα μεγάλα ψάρια και τους καρχαρίες. Οπότε είσαι ένα μικρό ψαράκι και πρέπει να μεγαλώσεις μέσα σε αυτό για να μην σε φάνε. Οπότε κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να επιβιώσεις και αυτό δεν είχα καταλάβει εγώ στην αρχή. Κολυμπούσα, κολυμπούσα, αλλά παντού πετύχαινα κάτι και παραλίγο να με φάει!».
Τα βιβλία, τα καρτούν και η πινακίδα που την σημάδεψε
Το κρύο της χιονισμένης Πολωνίας μετριάζει η ζεστασιά του Magieo, της αγαπημένης της καφετέριας, στην οποία περνάει χρόνο όταν το επιτρέπει το ασφυκτικό πρόγραμμα από τις προπονήσεις. Είναι η ευκαιρία της να ξεφύγει από τα άγχη του αθλήματος και να χαθεί μέσα στις σελίδες των βιβλίων που επιλέγει κάθε εποχή.
«Έχει σπιτικό vibe… το λατρεύω. Με ξέρουν, τους ξέρω και μου αρέσει να πίνω καφέ και να διαβάζω βιβλία εκεί» εξηγεί και συμπληρώνει αναφέροντας το είδος που επιλέγει: «Από βιβλία αυτή τη στιγμή διαβάζω ένα inspirational, αλλά γενικά μου αρέσουν και τα criminal, fiction books, διαβάζω πιο πολύ ελληνικά από αγγλικά βιβλία, αλλά εμένα όλα έχουν κάτι να με διδάξουν».
Η ποικιλία είναι μεγαλύτερη όσον αφορά τις ταινίες και φτάνει μέχρι…τα καρτούν: «Θέλω να βλέπω ταινίες που είναι true story, γιατί είναι και λίγο πιο inspiring. Βλέπω και κάτι πιο χαλαρό όπως κωμωδίες ή τέτοια πράγματα. Βλέπω και καρτούν, όταν… χρειάζεται (γέλια)».
Το προφίλ της στα social media παραμένει ενεργό σε κάθε στιγμή της καριέρας της και έχει μία και μοναδική εξήγηση: «Με τα social μπορείς να μεταδόσεις κάποια πράγματα ειδικά σε κοπέλες μικρές ή αγοράκια που είναι στο μπάσκετ και μπορεί να με παρακολουθούν. Τα social μπορούν να είναι καλό και κακό, αλλά εγώ τα χρησιμοποιώ περισσότερο για το καλό πιστεύω. Προσπαθώ να μεταδώσω το πάθος μου για αυτό που κάνω και αυτό που αγαπάω και να δούνε μερικά παιδιά ότι όταν έχεις το μυαλό σου και δουλεύεις σκληρά δεν υπάρχει limit σε αυτό που μπορείς να φτάσεις».
Μία πινακίδα στον τοίχο... Δύο αράδες σε ένα κλειστό γυμναστήριο του Ελληνικού. Αρκούσαν για να της δώσεις την απαραίτητη έμπνευση και να την φτάσει ως εδώ. «Θυμάμαι ένα quote που είχαν στο πρώτο γυμναστήριό τους ο κόουτς Χατζηχρήστος και ο βοηθός του, Νίκος Παπαβασιλείου και έλεγε "Hard work means opportunity".Είναι κάτι που το έχω πάντα στο μυαλό μου».
Βλέποντας το μέλλον, δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της έξω από το μπάσκετ…«Εννοείται πως το έχω σκεφτεί. Ακόμα δεν ξέρω ακριβώς το τί θέλω να κάνω γιατί είναι πολλές οι σκέψεις που έχω στο κεφάλι μου, αλλά θα έλεγα πως σίγουρα θέλω να μείνω στο κομμάτι μπάσκετ. Με γεμίζει! Και δεν ξέρω με ποιον τρόπο, αλλά θέλω να μείνω στο μπάσκετ».
Η Άρτεμις γυρνά πίσω από όπου ξεκίνησαν όλα και έχει την ευκαιρία να συμβουλεύσει το μικρό κορίτσι με τα ατελείωτα όνειρα. Και είναι ο κατάλληλος τρόπος για να κλείσεις έναν κύκλο. Έναν κύκλο που δημιούργησε η ίδια και τον παρουσιάζει με υπερηφάνεια.
«Θα έλεγα στον μικρό μου εαυτό να δουλέψει σκληρά, να συνεχίσει να δουλεύει σκληρά, να το αγαπάει και να το διασκεδάζει συνέχεια γιατί αυτό έχει σημασία. Να το αγαπάει και να το διασκεδάζει γιατί δεν θα το πάρει πίσω. Να νιώσει και τα lows και τα highs και να παραμείνει θετική σε ό,τι και αν συμβεί γιατί τίποτα δεν είναι το τέλος του κόσμου!».