Ήταν το βράδυ της 13ης Μαΐου όταν συνέβησαν όλα. H Ελπίδα, ένα από τα βασικά στελέχη της γυναικείας ποδοσφαιρικής ομάδας του Φωστήρα Καισαριανής, ετοιμαζόταν να υποδεχτεί την μπάλα στο οικογενειακό διπλό της προπόνησης και να φύγει μπροστά.

Κάτι όμως δεν πήγε καλά. Το σώμα της έστρεψε αλλά το πόδι της κόλλησε κάτω. Εκείνη θυμάται με κάθε λεπτομέρεια το τι συνέβη παρόλο που έχουν περάσει ήδη κοντά έξι μήνες. «Ήταν μια αστεία φάση πραγματικά. Άκουσα ένα κρακ, το ένιωσα. Κατάλαβα ότι κάτι συνέβη. Γενικά τα χρόνια που ασχολούμαι με τον αθλητισμό έχω πάθει πολλούς τραυματισμούς, αλλά αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Δε μου θύμιζε τίποτα».

Η προπόνηση έληξε άδοξα. Η Ελπίδα έφυγε υποβασταζόμενη και περίμενε να ξυπνήσει την επόμενη μέρα για να δει σε τι κατάσταση ήταν το γόνατό της. «Τις πρώτες μέρες πονούσα πολύ, αλλά αυτός ο πόνος ήταν παράξενος. Δεν ήταν για παράδειγμα, όπως αυτός του διαστρέμματος. Κάποιες κινήσεις δηλαδή μπορούσα να τις κάνω ακόμη. Τέντωμα, λύγισμα».

Η διάγνωση του γιατρού της ήταν ξεκάθαρη: ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού. Ευτυχώς, ο μηνίσκος της έμεινε άθικτος. Τότε ήταν η μέρα που άλλαξαν όλα στη ζωή της Ελπίδας. Και δεν ήταν μόνο ότι δεν μπορούσε να εξασκεί το αγαπημένο της άθλημα. Ήταν και ότι ξαφνικά έμενε άνεργη, καθώς δεν είχε τη δυνατότητα να δουλέψει.

«Η κύρια δουλειά μου είναι σε γυρίσματα στον κινηματογράφο. Δωδεκάωρα όρθια να κουβαλάω κάμερες και εξοπλισμό 20 και 30 κιλών. Δε γινόταν πια. Οπότε έπρεπε να βρω κάτι άλλο για να βιοπορίζομαι». Συν φυσικά τα έξοδα του χειρουργείου για να αποκατασταθεί το πόδι της.

Η ψυχοφθόρα διαδικασία αποκατάστασης από μια ρήξη χιαστού

Η εγχείρηση έγινε στις 16 Ιουλίου στο ΚΑΤ. Η ομάδα της μπορεί να μην είχε τη δυνατότητα να τη στηρίξει σε όλο αυτό, ωστόσο, έγινε ένα πάρτι οικονομικής ενίσχυσης και έτσι καλύφθηκε ένα μεγάλο πόσο τόσο για τη νοσηλεία όσο και για το άμεσο χρονικό διάστημα μετά από αυτή.

Τότε ξεκίνησε και ο μεγάλος της αγώνας, ο οποίος συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Τη συναντώ στο γήπεδο του Νήαρ Ηστ στην Καισαριανή, τη φυσική έδρα του Φωστήρα. Η ίδια δυσκολεύεται ακόμη να ανεβοκατεβεί τα σκαλοπάτια από και προς το χορτάρι. Όλο αυτό είναι μια πρόκληση, όπως εξηγεί η ίδια, σωματική αλλά πάνω από όλα ψυχική.

«Είναι ένας τραυματισμός που σε ωθεί στα όριά σου. Ό,τι κι αν σου λένε, αν δεν περάσεις κάτι αντίστοιχο, δεν έχεις ιδέα τι συμβαίνει. Δεν ήταν εύκολο και δεν είναι ούτε τώρα. Έχουν περάσει τόσοι μήνες και δεν μπορώ να σου πω ακόμη ότι είμαι καλά ψυχολογικά» λέει η Ελπίδα.

Στην αρχή της προετοιμασίας της ομάδας της ήταν εκεί. Ακόμη κι αν ήξερε ότι δεν μπορούσε να ακουμπήσει μπάλα. Λίγο καιρό αργότερα, όμως, αποφάσισε να σταματήσει και να αποτραβηχτεί. «Τη λατρεύω την ομάδα μου και τις συμπαίκτριές μου. Και στον Φωστήρα και στον Άμπαλο. Αλλά όλο αυτό μου ήταν εξαιρετικά ψυχοφθόρο. Πήρα απόσταση από όλους κι από όλα. Κλείστηκα σε μένα. Δεν μπόρεσα να το δω ως κίνητρο. Γιατί έβλεπα ότι απέχω αρκετά από το να επιστρέψω στο αγωνιστικό επίπεδο που ήμουν».

«Το ξέρεις ότι μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχαν ποδοσφαιρικά παπούτσια για γυναίκες;»

Η ρήξη χιαστού είναι ένας τραυματισμός - μάστιγα στις μέρες μας. Τα ποσοστά εμφάνισής του αυξάνονται ριζικά στις γυναίκες ποδοσφαιρίστριες, είτε πρόκειται για ερασιτέχνες, είτε για επαγγελματίες. Σαμ Κερ, Αλεξία Πουτέγιας, Λία Γουίλιαμσον είναι μόνο μερικά από τα επιφανή παραδείγματα.

Σύμφωνα, μάλιστα, με έρευνα που διεξήγαγε η FIFA, μέσω ερευνητικού της προγράμματος, οι γυναίκες παίκτριες είναι από δυο ως οχτώ φορές πιο πιθανό να υποστούν ρήξη χιαστού έστω μια φορά στην καριέρα τους. Και το ζήτημα δεν είναι μόνο ανατομικό.

«Το ξέρεις ότι μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχαν ποδοσφαιρικά παπούτσια για γυναίκες; Το 99% αυτών είναι δομημένα πάνω στο πέλμα ενός μέσου άντρα, το οποίο και είναι φυσικά πολύ πιο διαφορετικό από εκείνο μιας μέσης γυναίκας. Είναι άλλος ο σωματότυπος. Τώρα έχουν αρχίσει να γίνονται κάποιες προσπάθειες, αλλά θέλει δρόμο ακόμη» σημειώνει η Ελπίδα.

Το πρώτο διάστημα μετά τον τραυματισμό σκέφτηκα σοβαρά να τα παρατήσει. Πίστευε ότι στα 33 της πια ίσως δεν έχει τις αντοχές για να επιστρέψει στο επίπεδο που θέλει. Η αγάπη της για το άθλημα, όμως, είναι τόσο μεγάλη που γρήγορα αυτές οι σκέψεις εξαφανίστηκαν.

«Αυτός ο τραυματισμός ήταν ένα τεράστιο χαστούκι. Άλλαξαν όλα σε μια μέρα»

Με το ποδόσφαιρο άρχισε να ασχολείται ενεργά στα 20 της. Ως τότε έπαιζε μαζί τους συμμαθητές της στο σχολείο, ή έκανε γκελάκια με μια μπάλα μέσα στο σπίτι των δικών της. «Μεγάλωσα στο Μαρούσι. Με το ζόρι έπαιζα, γιατί δε με έβαζαν τα αγόρια. Ομάδες δεν είχαμε τότε στα βόρεια προάστια. Ήταν στο Περιστέρι, τη Γλυφάδα, την Αίγινα. Πολύ μακριά. Δεν μπορούσα να πάρω τα μέσα να πάω, και ούτε οι γονείς να με πηγαινοφέρνουν στην προπόνηση». Κάπως έτσι ασχολήθηκε με τον στίβο.

Πέτυχε αρκετές διακρίσεις, ακόμη και σε πανελλήνιο επίπεδο, αλλά όταν ήρθε η ώρα για τις πανελλήνιες σταμάτησε. Το απότομο αυτό τέρμα της προκάλεσε κοίλες στη σπονδυλική στήλη. Για να ανακουφιστεί από τους πόνους έπρεπε να πιάσει και πάλι τη γυμναστική. Η ίδρυση της Αγίας Παρασκευής.

Ακόμη δεν έχει ξεχάσει την πρώτη της προπόνηση. «Ήταν μαγικό να βλέπω κορίτσια να παίζουν ποδόσφαιρο. Έγινε το πάθος μου. Στη συνέχεια, έπαιξα σε μια ομάδα στην Κόρινθο, τον Άρη. Η οικογένεια του πατέρα μου είναι από εκεί. Οπότε έμενα με τη γιαγιά μου για κάποιες μέρες. Πήγαινα τα απογεύματα στις προπονήσεις, κοιμόμουν και το πρωί γυρνούσα στην Αθήνα για να δουλέψω» συνεχίζει.

Η γιαγιά της δεν την έχει δει ακόμη να παίζει ποδόσφαιρο, κυρίως, όπως λέει, επειδή δεν της αρέσει να βλέπει την εγγόνα της να ταλαιπωρείται. Θέλει όμως με την επιστροφή της στους αγωνιστικούς χώρους να την πείσει. Έχοντας περάσει ήδη οι πρώτες 20, η Ελπίδα μπαίνει στον δεύτερο κύκλο φυσικοθεραπειών, υπό την υποστήριξη του ΠΣΑΠ. Ύστερα ακολουθεί η ενδυνάμωση και με το καλό, τον Μάρτιο θα μπορεί να μπει και πάλι σε πλήρεις αγωνιστικούς ρυθμούς. Παρά την όλη δοκιμασία, νιώθει ευγνώμων για ό,τι της συνέβη.

«Με πέτυχε σε μια εποχή που το σώμα μου είχε αποδυναμωθεί. Πολλές φορές λέμε ότι τρέχουμε για τη δουλειά μας, την καριέρα μας, την προσωπική μας ζωή. Και έρχεται το σώμα σου και σου λέει: ώπα, έφτασε η ώρα σου να σταματήσεις λίγο. Θα σου ακουστεί περίεργο αλλά ειλικρινά, πραγματικά εκτιμώ το ότι έπαθα χιαστό. Ήταν τεράστιο χαστούκι. Άλλαξαν όλα σε μια μέρα» σημειώνει και προσθέτει:

«Θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα: δεν μπορώ να σκύψω να καθαρίσω την άμμο στο γατί μου εύκολα. Είμαι σαν τον Spider-Man. Ακόμη και στον ύπνο. Αν το πρωί ξεχαστώ και τεντωθώ, έχω μείνει από τον πόνο. Αλλά σιγά σιγά επανέρχομαι. Παίρνει, όμως, χρόνο. Είναι απίστευτη η δύναμη που μου δίνουν οι συμπαίκτριές μου. Το κουράγιο που μου δίνουν, ειδικά με το να μου λένε ιστορίες να μου λένε ιστορικές εκείνες που το έχουν περάσει. Για αυτό και τις αγαπώ τόσο».