Η Αννέτα Κυρίδου ασχολήθηκε πρώτη φορά με την κωπηλασία το 2010, σε ηλικία 12 ετών. Σύντομα την ακολούθησε και η 9χρονη αδερφή της, η Μαρία, παρόλο που ήταν τόσο μικρή που δεν υπήρχε καν κατηγορία στην οποία μπορούσε να αγωνιστεί. «Οι γονείς μας είναι και οι δύο μουσικοί. Ο αδερφός μας είναι κι αυτός αθλητής, βολεϊμπολίστας. Πραγματικά δεν ξέρω πώς μας βγήκε αυτό το γονίδιο» αστειεύεται η Αννέτα.
Οι αδερφές Κυρίδου έχουν σαρώσει τα πρωταθλήματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό - τα χρυσά από το Παγκόσμιο Κ23 στη Sarasota και το Ευρωπαϊκό Κ23 στα Γιάννενα το 2019 και τα χάλκινα από το Ευρωπαϊκό στο Πόζναν το 2020 είναι μόνο μερικά από τα μετάλλια της συλλογής τους. Το ‘19 στο Παγκόσμιο στην Αυστρία ήρθε και η πρόκριση για τους Ολυμπιακούς για τη Μαρία και τη Χριστίνα Μπούρμπου, το δεύτερο μέλος του πληρώματος της στη δίκωπο. Για την Αννέτα η διαδικασία ήταν λίγο πιο περίπλοκη, με την πρόκριση στο μονό σκιφ να έρχεται πολύ αργότερα, το Μάιο του ‘21.
Λιγότερο από ένα μήνα μετά τους Ολυμπιακούς στο Τόκιο, η Μαρία και η Αννέτα ετοίμασαν ξανά τις βαλίτσες τους, αυτή τη φορά για τις ΗΠΑ. Είναι πλέον φοιτήτριες στο Ohio State University, όπου σπουδάζουν με αθλητικές υποτροφίες. Παράλληλα με τις σπουδές τους, προπονούνται και αγωνίζονται -για πρώτη φορά στο ίδιο πλήρωμα- στην οκτάκωπο του πανεπιστημίου και στη δίκωπο, κυνηγώντας μαζί την πρόκριση στην επόμενη Ολυμπιάδα.
Οι αδερφές Κυρίδου μας μίλησαν από το Ohio για τη μέχρι τώρα πορεία τους στην κωπηλασία, για το πώς συνδυάζουν υψηλού επιπέδου προπόνηση και σπουδές και πώς είναι να είσαι στο ίδιο πλήρωμα με την αδερφή σου.
«Στην κωπηλασία γενικά υπάρχει ένα κλίμα ευγενούς άμιλλας»
Τι είναι για σας το άθλημά σας;
Αννέτα: «Καταρχάς η κωπηλασία είναι το άθλημα με το οποίο έχουμε συνδεθεί από μικρή ηλικία και οι δύο. Η κωπηλασία μας έφερε κοντά με τη φύση αλλά και με την ιδέα του πρωταθλητισμού και μας έμαθε τις αξίες του αθλητισμού. Για μένα η κωπηλασία είναι ο λόγος που είμαι αυτό που είμαι σήμερα».
Μαρία: «Κι εγώ συμφωνώ με την Αννέτα. Για μένα είναι επίσης μοναδικό το αίσθημα του να είσαι μέσα στη βάρκα. Γενικότερα είμαι λάτρης της φύσης, οπότε το γεγονός ότι το άθλημά μου λαμβάνει χώρα έξω, στο νερό, είναι υπέροχο για μένα».
Γιατί επιλέξατε την κωπηλασία;
Μαρία: «Εγώ την επέλεξα γιατί ξεκίνησε η Αννέτα». (γέλια)
Αννέτα: «Εγώ βασικά θυμάμαι ότι στο σπίτι που μέναμε στη Θεσσαλονίκη, βλέπαμε τις βάρκες από το παράθυρο. Η μαμά μου μού έλεγε να πάω να κάνω κωπηλασία, ότι είναι ωραίο άθλημα. Εγώ δεν ήθελα. Η αλήθεια είναι πως φοβόμουν κιόλας αρκετά τη θάλασσα. Κάποια στιγμή ήρθανε στο σχολείο οι προπονητές από το Ναυτικό Όμιλο Θεσσαλονίκης για μια εκδήλωση και μου είπανε ότι επειδή είμαι ψηλή και έχω τα σωματομετρικά, καλό θα ήταν να δοκιμάσω την κωπηλασία. Γενικά ασχολιόμουν με πάρα πολλά αθλήματα, έχω δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα. Αλλά όταν ξεκίνησα την κωπηλασία, σταμάτησα όλα τα υπόλοιπα και ασχολήθηκα μόνο με αυτό».
Γιατί να ασχοληθεί κανείς με την κωπηλασία; Τι θα του προσφέρει ως άθλημα;
Αννέτα: «Αρχικά, παρόλο που δεν είναι ένα πολύ δημοφιλής, η κωπηλασία είναι ένα πολύ ωραίο άθλημα. Γυμνάζει σχεδόν όλο το σώμα. Επίσης, δεν κάνουμε κάτι μονότονο και συγκεκριμένο, η προπόνησή μας περιλαμβάνει βάρη, τρέξιμο, και είναι και μέσα και έξω από το νερό. Επίσης, τελευταία βλέπουμε τη βία να έχει αυξηθεί πάρα πολύ στις κερκίδες κάποιων αθλημάτων. Για μένα αυτές οι εικόνες δεν εκπροσωπούν τις αξίες του αθλητισμού, δεν θα έπρεπε να προβάλλονται προς τα έξω και κανονικά δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν. Στην κωπηλασία αυτά τα φαινόμενα δεν υπάρχουν καθόλου. Υπάρχουν φίλαθλοι στις κερκίδες αλλά, ακόμα και στους Ολυμπιακούς, για την Ελλάδα ζητωκραύγαζαν και θεατές από άλλες χώρες. Γενικά υπάρχει ένα κλίμα ευγενούς άμιλλας».
Μαρία: «Εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το άθλημα. Στο κάτω κάτω δεν είναι οι ποδοσφαιριστές ή οι μπασκετμπολίστες αυτοί που προκαλούν τη βία, είναι οι οπαδοί και αυτό ο αθλητής δεν μπορεί να το ελέγξει. Οι ποδοσφαιριστές μπορεί να βγουν δημόσια και να καταγγείλουν τα περιστατικά βίας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι οπαδοί θα σταματήσουν. Ανεξάρτητα από το άθλημα, μέσω του
αθλητισμού ένα παιδί θα αποκτήσει αξίες, θα μάθει να συνεργάζεται, να μην “ξεφεύγει” όταν νικάει, πώς να αποδέχεται μια ήττα… Είναι πολλά τα θετικά που μπορεί να πάρει ένα παιδί από τον αθλητισμό».
Πώς αντιμετωπίζεται το άθλημα στην Ελλάδα;
Αννέτα: «Στην Ελλάδα η κωπηλασία είναι ένα μικρό άθλημα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δε γνωρίζουν τι είναι. Μπορεί κάποιος να δει τα τατουάζ που έχουμε με τους Ολυμπιακούς κύκλους και να ρωτήσει αν πήγαμε στους Ολυμπιακούς και σε ποιο άθλημα και όταν εγώ πω κωπηλασία και να με ρωτήσουν τι είναι αυτό (γέλια)».
Μαρία: « Αυτό με το πανί»;
Αννέτα: «Ή αυτό με το κανό»;
«Όταν μεγαλώσω θα πάω στους Ολυμπιακούς και θα πάρω μετάλλιο»
Ο πρωταθλητισμός πώς προέκυψε;
Αννέτα: «Αρχικά το σωματείο στο οποίο ξεκινήσαμε ήταν αγωνιστικό. Θυμάμαι ότι από το πρώτο μου πανελλήνιο -το οποίο ήταν παίδων-κορασίδων, δηλαδή όχι κάποιο σημαντικό πρωτάθλημα- οι προπονητές μας έλεγαν ότι καλό θα ήταν να μην χάνουμε προπονήσεις ή να μην πηγαίνουμε διακοπές για μεγάλα διαστήματα. Έτσι κατάλαβα ότι σιγά σιγά σοβαρεύουν τα πράγματα. Ξεκίνησα ξεκάθαρα τον πρωταθλητισμό στα 15, όταν πήρα την απόφαση να τρέξω στις προκρίσεις για το Βαλκανικό. Τότε ξεκίνησα να κάνω διπλές προπονήσεις, να προσέχω περισσότερο τη διατροφή μου και το σώμα μου και να ενδιαφέρομαι σοβαρά για την εξέλιξή και την απόδοσή μου».
Μαρία: «Επειδή εγώ ξεκίνησα σε μικρότερη ηλικία, δεν μπορούσα ακόμα να τρέξω σε αγώνες. Θυμάμαι όμως ότι από τότε έλεγα στον προπονητή μου, τον κύριο Χρυσόπουλο, ότι όταν μεγαλώσω θα πάω στους Ολυμπιακούς και θα πάρω μετάλλιο. Το έλεγα πριν καν ξεκινήσω να αγωνίζομαι».
Ποια είναι η μέχρι τώρα κορυφαία στιγμή της καριέρας σας;
Αννέτα: «Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μία. Εννοείται πως η Ολυμπιάδα είναι κάτι μοναδικό και δεν μπορείς να τη συγκρίνεις με κανέναν άλλο αγώνα. Για μένα ήταν επίσης πολύ ιδιαίτερη η στιγμή που πήρα την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς, γιατί το περίμενα πολύ καιρό κι έτρεξα πάρα πολλούς αγώνες για να φτάσω μέχρι εκεί. Είναι ένας από τους αγώνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
Η πρόκριση για το Τόκιο όντως άργησε να έρθει για την Αννέτα. Προσπάθησε πρώτη φορά στο διπλό σκιφ με τη Δήμητρα Τσαμοπούλου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Αυστρία το 2019. Πριν τον αγώνα, η Δήμητρα έπαθε κάταγμα κόπωσης και δεν μπορούσε να τραβήξει κουπί. Συνειδητοποιώντας ότι θα είχε περισσότερες πιθανότητες για πρόκριση στην ελαφριά κατηγορία του διπλού σκιφ, η Αννέτα έχασε 10 κιλά και το 2020 ήταν έτοιμη να τρέξει με την Ευαγγελία Αναστασιάδου. Οι αγώνες όμως, όπως και οι Ολυμπιακοί, αναβλήθηκαν λόγω της πανδημίας και η Αννέτα έχασε την πρόκριση για δεύτερη φορά. Δεν το έβαλε κάτω και άλλαξε πάλι κατηγορία. Ήταν και πάλι άτυχη και την πρώτη φορά που διεκδίκησε την πρόκριση στο μονό σκιφ στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Βαρέζε της Ιταλίας, το κουπί της πιάστηκε κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης, η βάρκα αναποδογύρισε και η Αννέτα βρέθηκε στο παγωμένο νερό. Αγωνίστηκε στον τελικό, αλλά είχε πάθει ήδη υποθερμία και τερμάτισε τελευταία. Η πολυπόθητη πρόκριση ήρθε τελικά στη Λουκέρνη, στην Προολυμπιακή Ρεγκάτα το Μάιο του ‘21, όπου η Αννέτα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και μια θέση στην ελληνική αποστολή.
Μαρία: «Για μένα κορυφαία στιγμή ήταν ο ημιτελικός στους Ολυμπιακούς. Βασικά, ακόμα πιο συγκεκριμένα, ήταν τα τελευταία 500 μέτρα του ημιτελικού. Η Χριστίνα [Μπούρμπου] κι εγώ ξεπεράσαμε τα όριά μας για να μπορέσουμε να περάσουμε στον τελικό. Όταν τερματίσαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι όχι μόνο είχαμε βγει πρώτες, αλλά και ότι είχαμε αφήσει εκτός τελικού την Αυστραλία, που ήταν ένα από τα φαβορί για μετάλλιο».
Ο ημιτελικός της δικώπου άνευ πηδαλιούχου ήταν πράγματι ένας συναρπαστικός αγώνας- για τα πρώτα 1.500 μέτρα, τα ¾ δηλαδή της κούρσας, η Μαρία και η Χριστίνα βρισκόταν στην 4η θέση. Στο τελευταία 500 μέτρα κατάφεραν και όχι μόνο πέρασαν στην πρώτη θέση, αλλά κατέρριψαν και το παγκόσμιο ρεκόρ που είχε θέσει η Νέα Ζηλανδία το 2017. Οι Νεοζηλανδές “πήραν πίσω” το ρεκόρ τους μερικά λεπτά αργότερα, αλλά ο αγώνας αυτός ήταν ένα υπέροχο ξεκίνημα για την ολυμπιακή καριέρα της Χριστίνας και της Μαρίας.
Παρόλο που είστε τόσο νέες, έχετε κατακτήσει ήδη μεγάλους τίτλους κι έχετε πάει στους Ολυμπιακούς. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος;
Αννέτα: «Ο επόμενος μεγάλος στόχος είναι οι Ολυμπιακοί στο Παρίσι το 2024, αλλά τον προσεγγίζουμε βήμα-βήμα. Προς το παρόν έχουμε ξεκινήσει τις σπουδές μας και προσπαθούμε να τις συνδυάσουμε με το κουπί για να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε σε παγκόσμια κύπελλα. Κι εννοείται ότι αυτή τη φορά θέλουμε να προσπαθήσουμε μαζί στη δίκωπο».
«Στις ΗΠΑ τα πανεπιστήμια θα κάνουν τα πάντα για να σε βοηθήσουν να πετύχεις τους στόχους σου ως αθλητής»
Από τα τέλη Αυγούστου, οι αδερφές Κυρίδου βρίσκονται στο Ohio. Η Αννέτα σπουδάζει exercise science, ενώ η Μαρία εγκληματολογία. Η Αμερική ήταν σχεδόν μονόδρομος, εφόσον ήθελαν να συνεχίσουν τις σπουδές τους και τον αθλητισμό παράλληλα και σε υψηλό επίπεδο. Ο τρόπος με τον οποίο το εκπαιδευτικό σύστημα εκεί αγκαλιάζει τους αθλητές τις έχει εμπνεύσει και προσπαθούν να φανταστούν πώς θα μπορούσε να γίνεται το ίδιο και στην Ελλάδα, ώστε περισσότεροι αθλητές να μπορούν να συνεχίσουν στο δρόμο του πρωταθλητισμού.
Πώς προέκυψε η Αμερική;
Αννέτα: «Αρχικά, όταν εγώ ήμουν στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, η μητέρα μου ξεκίνησε να ψάχνεται με το θέμα των πανεπιστημίων. Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα δεν μπορείς να κάνεις πρωταθλητισμό και παράλληλα να κάνεις τις σπουδές σου, τουλάχιστον στο άθλημα της κωπηλασίας. Είναι δύσκολο γιατί έχουμε τα κοινόβια και τις εντατικές προπονήσεις και δε συνδυάζονται με σπουδές. Μετά ξεκίνησα κι εγώ να το ψάχνω. Κάποια στιγμή είχα συμπληρώσει τα στοιχεία μου στη σελίδα της κωπηλατικής ομάδας του πανεπιστημίου του Tennessee. Επικοινώνησαν μαζί μου και όντως πήγα εκεί στην αρχή. Όσο πήγαινα σε παγκόσμια και σε άλλα πρωταθλήματα, με έβλεπαν κι άλλοι προπονητές και μου έστελναν προτάσεις κι από άλλα πανεπιστήμια, αλλά είχα υπογράψει ήδη με το Tennessee. Πριν τους Ολυμπιακούς του Τόκιο πάγωσα τη σχολή, γιατί έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα για τις προπονήσεις της εθνικής. Παράλληλα ψάχναμε με τη Μαρία ένα πανεπιστήμιο που να είναι ψηλά και προπονητικά και ακαδημαϊκά, για να μπορούμε να είμαστε και να προπονούμαστε μαζί. Μιλήσαμε με διάφορους προπονητές και τελικά αποφασίσαμε ότι το OSU μας ταιριάζει καλύτερα».
Μαρία: «Και για μένα η επιλογή έγινε με τον ίδιο τρόπο και το Ohio μας ταίριαξε πολύ. Εγώ αποφάσισα να έρθω στην Αμερική για σπουδές γιατί εδώ σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις και αυτό που αγαπάς και να τελειώσεις τις σπουδές σου. Στο OSU συνεχίζουμε να κάνουμε προπόνηση και κρατιόμαστε σε πολύ καλή κατάσταση, οπότε μπορούμε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε σε υψηλό επίπεδο».
Αννέτα: «Πάντως, σε αυτό το θέμα, νομίζω ότι θα ήταν πολύ ωραίο αν κάποια στιγμή η Ελλάδα προσπαθούσε να συνδέσει την εκπαίδευση με τον αθλητισμό, γιατί είναι εξίσου σημαντικά και θα έπρεπε να υπάρχουν τρόποι ώστε ένας αθλητής να μπορεί να τα κάνει και τα δύο. Αν δινόταν η δυνατότητα σε περισσότερους αθλητές να συνεχίσουν το άθλημά τους παράλληλα με τις σπουδές τους, θα ήταν πιο εύκολο γι’αυτούς να επιλέξουν να κάνουν πρωταθλητισμό. Ίσως ένας αθλητής που το άθλημά του είναι “επαγγελματικό” και ξέρει με σιγουριά ότι μπορεί να βασίσει το μέλλον του και το εισόδημά του σε αυτό να είναι εντάξει, αλλά η κωπηλασία δεν είναι έτσι. Όταν κάνω πρωταθλητισμό, ξέρω ότι αυτό έχει και κάποια ημερομηνία λήξης και πρέπει να αποφασίσω τι θα κάνω μετά. Δεν ξέρω πώς μπορεί να το φαντάζεται ο υπόλοιπος κόσμος, αλλά το ότι έχεις πάει στους Ολυμπιακούς δε σημαίνει ότι έχεις βγάλει τρελά λεφτά. Εγώ και η Μαρία είμαστε πολύ τυχερές γιατί έχουμε την Progame, που μας βοήθησε να βρούμε χορηγίες, και τη Stoiximan, που μας στήριξε στο δρόμο για το Τόκιο και συνεχίζει να μας στηρίζει. Αλλιώς είναι δύσκολο να κάνεις πρωταθλητισμό χωρίς να έχεις κάποιο εισόδημα ή κάποιο χορηγό και συγχρόνως να μην ξέρεις τι θα συμβεί όταν σταματήσεις».
Τώρα πώς είναι η καθημερινότητά σας;
Αννέτα: «Εδώ ξεκινάμε προπόνηση το πρωί, πριν τα μαθήματα. Ξεκινάμε κατά τις 6:30 και τελειώνουμε γύρω στις 9:30. Μετά πηγαίνουμε στο μάθημα μέχρι συνήθως τις 2 το μεσημέρι. Το απόγευμα έχουμε ξανά προπόνηση στις 4:30. Η απογευματινή προπόνηση θα είναι ή κωπηλασία ή βάρη. Μετά έχει διάβασμα».
Μαρία: «Γενικά εδώ δεν έχεις χρόνο να ηρεμήσεις. Το καλό είναι ότι τις Κυριακές έχουμε ρεπό».
Για εσάς η κωπηλασία είναι το μέσο που θα οδηγήσει σε ένα καλό πτυχίο ή είναι πρώτη προτεραιότητα; Πώς ισορροπείται τα δύο;
Αννέτα: «Όταν ασχολείσαι με τον πρωταθλητισμό, πρέπει να είσαι λίγο τελειομανής. Προσπαθούμε να τα συνδυάσουμε και τα δύο και να διατηρηθούμε σε καλό επίπεδο και στους δύο τομείς. Δηλαδή δε θα αφήσουμε το διάβασμα για την προπόνηση, αλλά ούτε την προπόνηση για το διάβασμα. Χρειάζεται ένα πάρα πολύ καλό πρόγραμμα και πρέπει να ξέρεις πότε πρέπει να διαβάσεις, πότε να πας προπόνηση και πότε να ξεκουραστείς. Πάντως συνεχίζουμε να κάνουμε τα τεστ της εθνικής ομάδας και βλέπουμε ότι το επίπεδό μας δεν έχει πέσει λόγω των σπουδών, που σημαίνει ότι μια ποιοτική προπόνηση μπορεί να σε κρατήσει ψηλά».
Ποια είναι η τυπική πορεία ενός κωπηλάτη στην Ελλάδα και ποια στην Αμερική;
Αννέτα: «Στην Ελλάδα τα παιδιά ξεκινούν τον πρωταθλητισμό σε μικρότερη ηλικία, γύρω στα 15. Επειδή η προπόνηση της κωπηλασίας έχει μεγάλη καταπόνηση, είναι δύσκολο κάποιος να ξεκινήσει νωρίτερα. Στην Ελλάδα όμως δεν έχουμε πολλά άτομα στο άθλημα, αθλητές μικρότερης ηλικίας χρησιμοποιούνται και για μεγαλύτερες κατηγορίες, με αποτέλεσμα να «καίγονται» και να αναγκάζονται να σταματήσουν. Άλλοι αθλητές σταματάνε μετά από κάποια ηλικία γιατί θέλουν να δουν πώς θα σπουδάσουν, πώς θα βρουν δουλειά, ειδικά αν η οικογένειά τους δεν έχει τη δυνατότητα να συνεχίζει να τους στηρίζει. Στην Αμερική…»
Μαρία: «Στην Αμερική οι περισσότεροι αθλητές γνωρίζουν το άθλημα της κωπηλασίας μέσω του πανεπιστημίου. Όταν πάρουν το πτυχίο τους συνεχίζουν σε κάποιον κωπηλατικό όμιλο. Αν τους ενδιαφέρει η εθνική, ξεκινάνε να προσπαθούν για πρόκριση. Η διαφορά είναι ότι έχουν ήδη το πτυχίο τους, μπορούν να έχουν τη δουλειά τους και να κάνουν παράλληλα πρωταθλητισμό».
Αννέτα: «Σε παγκόσμια, Ολυμπιάδες κι άλλες διοργανώσεις, βλέπουμε μεγαλύτερους σε ηλικία ξένους αθλητές να συνεχίζουν τον πρωταθλητισμό ή να ξεκινούν την αθλητική τους καριέρα στα 25. Σαφώς οι ΗΠΑ είναι μια μεγαλύτερη χώρα κι αυτό συνεπάγεται περισσότερες χορηγίες και μεγαλύτερη στήριξη σε όλα τα αθλήματα. Ακόμα και σκάκι αν παίζεις που λέει ο λόγος, αν το κάνεις καλά θα ασχοληθεί ο κόσμος μαζί σου».
Αντιμετωπίζονται διαφορετικά οι αθλητές στις ΗΠΑ απ’ ότι στην Ελλάδα;
Μαρία: «Οι αθλητές εδώ είναι σαν βασιλιάδες (γέλια). Εδώ στις ΗΠΑ πιστεύω ότι τα πανεπιστήμια θα κάνουν τα πάντα για να σε βοηθήσουν να πετύχεις τους στόχους σου ως αθλητής. Έχουν και περισσότερους πόρους, καλύτερες εγκαταστάσεις, έχουν περισσότερες μεθόδους αποθεραπείας αν υπάρξει κάποιος τραυματισμός… Γενικώς επενδύουν πολύ στον αθλητισμό. Επίσης ο κόσμος αγαπάει πολύ τον αθλητισμό. Για παράδειγμα, το πανεπιστήμιο δίνει σε όλους τους αθλητές το ίδιο σακίδιο. Αν βγεις έξω φορώντας αυτό το σακίδιο, άλλοι φοιτητές και καθηγητές έρχονται και σου μιλάνε, σε ρωτάνε τι άθλημα κάνεις και ζητάνε να βγάλετε μαζί φωτογραφία. Εμείς εδώ γνωρίσαμε και την ελληνική κοινότητα στο Columbus και μας στηρίζουν πλέον κι εκείνοι. Γενικώς ο κόσμος εδώ έχει μια ιδιαίτερη αγάπη για τον αθλητισμό».
«Είναι πολύ ιδιαίτερο το να ετοιμάζεσαι για έναν στόχο όπως οι Ολυμπιακοί με την αδερφή σου»
Αννέτα, εσύ στους Ολυμπιακούς του Τόκιο αγωνίστηκες σε μονό σκιφ, ενώ η Μαρία ήταν στη δίκωπο με τη Χριστίνα Μπούρμπου. Πώς ήταν η προσαρμογή στην οκτάκωπο;
Αννέτα: «Για τη Μαρία πιστεύω ήταν πιο εύκολο, γιατί συνέχισε να τραβάει ένα κουπί. Εγώ από το σκιφ έπρεπε να πάω στην οκτάκωπο. Έχω τρέξει και στο παρελθόν σε διεθνείς αγώνες με μονό κουπί, αλλά δεν το είχα τόσο πολύ. Κι επειδή έπρεπε και να ταιριάξω με τη Μαρία και να προσαρμοστώ και στη σωστή πλευρά για να είμαστε μαζί στη δίκωπο, ζορίστηκα. Στην αρχή της έλεγα “Μαρία, το σώμα μου δεν μπορεί να το κάνει αυτό”. Αλλά μετά από λίγο καιρό το συνήθισα».
Μαρία: «Για πολλά χρόνια, πριν ξεκινήσω τους αγώνες με την εθνική, τραβούσα κι εγώ διπλά κουπιά. Θυμάμαι όταν ξεκίνησα να τραβάω μεγάλο κουπί, ένιωθα πως είναι εγκλωβισμένο το σώμα μου, ήθελα να πάω ευθεία κι έπρεπε να στρίψω. Αλλά είναι θέμα συνήθειας. Επειδή έχει η Αννέτα έχει συνηθίσει τόσα χρόνια να πηγαίνει με αυτό τον τρόπο, τώρα πρέπει να μάθει κάτι καινούριο».
Μέχρι τώρα ήσαστε σε διαφορετικά πληρώματα ή μονό σκιφ. Πώς είναι το να είστε επιτέλους στο ίδιο πλήρωμα;
Αννέτα: «Δύσκολο…»
Μαρία: «Το να είσαι πλήρωμα με κάποιον είναι πάντα δύσκολο, γιατί πρέπει να ταιριάξουν και οι χαρακτήρες σας. Και με τη Χριστίνα [Μπούρμπου] δυσκολευτήκαμε όταν ήμασταν μαζί κάθε μέρα στη βάρκα. Με την Αννέτα όμως, επειδή είμαστε αδερφές, έχουμε μεγαλύτερη άνεση στο να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Υπάρχουν διαφωνίες, αλλά επειδή πάντοτε σε ένα πλήρωμα ξέρεις ότι έχεις τον ίδιο στόχο με τα υπόλοιπα μέλη, στο τέλος είσαι εντάξει. Με την Αννέτα είναι ακόμα πιο εύκολο να κατανοήσουμε η μία την άλλη».
Αννέτα: «Είναι πολύ ιδιαίτερο το να ετοιμάζεσαι για έναν στόχο όπως οι Ολυμπιακοί με την αδερφή σου. Σίγουρα θα πεις μια κουβέντα παραπάνω όταν θα είσαι πιεσμένη, αλλά δε θα σκεφτείς ότι μπορεί να παρεξηγηθεί. Το καλό είναι ότι επειδή έχουμε γενικά καλή σχέση μεταξύ μας, ακόμα και να ανέβουν οι τόνοι στη βάρκα, όταν βγούμε έξω θα το ξεπεράσουμε και θα είναι πάλι όλα καλά. Αλλά γενικά το να είμαστε πλήρωμα είναι κάτι που το θέλαμε πολύ καιρό και γι’αυτό πιστεύω ότι θα δουλέψει».
«Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι η κωπηλασία είναι άθλημα “ανδρικό”»
Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει μια γυναίκα αθλήτρια;
Αννέτα: «Αρχικά θα πω για το άθλημά μου. Υπάρχουν πολλοί που λένε “Μην κάνεις κωπηλασία, γιατί θα σου κάνει πολύ μεγάλα μπράτσα και πλάτες και μετά το σώμα σου δε θα είναι γυναικείο”. Όταν ξεκίνησα και το σώμα μου ξεκίνησε να αλλάζει και να φαίνομαι πιο γυμνασμένη, το σκεφτόμουν και ντρεπόμουν να φαίνονται τα χέρια μου τόσο γυμνασμένα. Αλλά μετά από κάποιο σημείο μαθαίνεις να εκτιμάς το σώμα που έχεις χτίσει με τόσο κόπο. Υπάρχουν κάποιες τέτοιες αντιλήψεις που πρέπει να ξεπερνιούνται σιγά σιγά».
Μαρία: «Δεν ξέρω, εμένα μου άρεσαν τα χέρια μου (γέλια)».
Έχετε έρθει ποτέ αντιμέτωπες με σεξιστικές συμπεριφορές στον αθλητισμό;
Αννέτα: «Δε μου έχει τύχει κάποιος να με αντιμετωπίσει διαφορετικά ως αθλήτρια γιατί είμαι γυναίκα. Υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι η κωπηλασία είναι άθλημα “ανδρικό” και όντως η πλειοψηφία των κωπηλατών είναι άντρες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να ασχοληθεί με την κωπηλασία ή ότι δεν έχει τη δυνατότητα ή τη δύναμη να το κάνει. Μάλιστα στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολλές κωπηλάτριες που έχουν φτάσει σε υψηλό επίπεδο. Η Αμερική από την άλλη είναι αρκετά μπροστά σε τέτοια θέματα, υπάρχει μεγάλη πρόληψη και εκπαίδευση ώστε να μην προκύψουν τέτοιες καταστάσεις, αλλά και στο πώς να τις αντιμετωπίσεις. Επίσης, η επικεφαλής προπονήτρια εδώ είναι γυναίκα, κάτι που στην Ελλάδα θα το δούμε σπάνια, ανεξαρτήτως αθλήματος».
Μαρία: «Εδώ το προπονητικό προσωπικό είναι 5-6 γυναίκες κι ένας άντρας και κανένας δεν το σχολιάζει, θετικά ή αρνητικά. Δε λέω ότι θα έπρεπε να είναι μόνο γυναίκες και κανένας άντρας, αλλά πρέπει να υπάρχουν και γυναίκες σε αυτές τις θέσεις».
Αννέτα: «Στην Ελλάδα δεν είναι ότι σ’ το απαγορεύει κανείς να το κάνεις αν είσαι γυναίκα, αλλά ένα προπονητικό team με πλειοψηφία γυναίκες δεν θα το δεις κάθε μέρα».
Ποιος είναι ο ρόλος των media στην προβολή των μικρών αθλημάτων και του γυναικείου αθλητισμού;
Μαρία: «Τα media όντως βοηθάνε στο να προβληθεί το άθλημα, αλλά αν κάποιος δει ένα άρθρο για την κωπηλασία και δεν ξέρει καν τι είναι, δεν θα ασχοληθεί παραπάνω. Άρα πέρα από την προβολή των επιτυχιών, πρέπει
να ασχοληθούμε και με την ενημέρωση του κοινού».
Αννέτα: «Στις μέρες μας τα media έχουν πολύ μεγάλη δύναμη γιατί ο κόσμος ασχολείται πάρα πολύ με το τηλέφωνο και με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και καταναλώνει την πληροφορία που του παρουσιάζεται. Aν ξεκινήσουν να προβάλλονται περισσότερο τα λιγότερο δημοφιλή αθλήματα ή ο γυναικείος αθλητισμός, ο κόσμος θα αρχίσει σιγά σιγά να τα αγκαλιάζει. Ότι υπάρχει το Gazzetta Women είναι κάτι πολύ όμορφο. Μπορεί να ξεκίνησε πρόσφατα, αλλά έχει να προσφέρει πολλά στο γυναικείο αθλητισμό».
Υπάρχει κάποιος αθλητής ή αθλήτρια που είναι για σας πηγή έμπνευσης;
Αννέτα: «Εγώ πάντα κοιτούσα τι έχουν καταφέρει οι προηγούμενοι αθλητές, γιατί στο άθλημά μας υπάρχουν αθλητές που έχουν φτάσει πολύ ψηλά. Η Αλεξάνδρα Τσιάβου είναι μία από τις αθλήτριες που θαυμάζω όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και σαν προσωπικότητα. Σαν αθλητής δε φτάνει να έχεις φτάσει πολύ ψηλά, έχει σημασία και το τι προβάλλεις. Οι αδελφοί Κουντούλα είναι επίσης πρότυπα, ειδικά για εμάς που θέλουμε να δουλέψουμε μαζί».
Μαρία: «Όποτε με ρωτάνε αυτή την ερώτηση, η απάντησή μου είναι πάντα η Αννέτα. Δεν έχω κάποια άλλη απάντηση, δεν κοίταξα ποτέ κάποιον άλλο αθλητή από κάποια άλλη χώρα ή κάποια μεγαλύτερη αθλήτρια της ελληνικής κωπηλασίας. Η Αννέτα ήταν πάντα το πρότυπο για μένα».