Η Φραντσέσκα Μπαρόνι γεννήθηκε χωρίς ακοή. Όταν ήταν περίπου 6 ετών παρακολούθησε στην τηλεόραση τον Γύρο της Ιταλίας και τον Ιβάν Μπάσο και ζήτησε από τους γονείς της να κάνει κι εκείνη ποδήλατο. Τα υπόλοιπα, είναι μία μεγάλη ιστορία χαράς και… υπερπήδησης εμποδίων, μιας και ο δρόμος της 24χρονης σήμερα Ιταλίδας δεν ήταν εύκολος όμως ήταν γεμάτος υποστήριξη.
Οι γονείς της φρόντισαν να της μάθουν να μιλάει και να της εξηγήσουν πως η αναπηρία στην ακοή της δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να την περιορίζει στο τί μπορεί και τί δεν μπορεί να κάνει. Έτσι, η Μπαρόνι αποφοίτησε το Λύκειο με εξαιρετικούς βαθμούς και έκτοτε προσπαθεί να κάνει την ποδηλασία επάγγελμά της: «Προσπαθώ να κάνω επάγγελμά μου το πάθος που είχα από μικρό παιδί αλλά δεν είναι εύκολο…».ηρ
Η Ιταλίδα έχει φύγει από το σπίτι της και ζει στο εξωτερικό, στο Βέλγιο, αντιμετωπίζοντας χωρίς προβλήματα τη διαφορετική γλώσσα και την προσαρμογή σε μία άλλη χώρα ενώ εκεί πια προπονείται για τους αγώνες της. Μιλώντας στο Olympics.com εξηγεί πως τα αυτιά της δεν της «χρειάζονται» για το πετάλι στο ποδήλατο και πως ευτυχώς ποτέ δεν αντιμετώπισε προβλήματα λόγω της αναπηρίας της:
«Πάντα λέω σε όλους πως κάνεις ποδήλατο με το κεφάλι σου, την καρδιά σου και τα πόδια σου, όχι με τα αυτιά σου. Ευτυχώς, δεν έχω συναντήσει ποτέ μεγάλα προβλήματα, λόγω του ότι δεν ακούω, είτε στο σχολείο είτε στην ποδηλασία. Δεν είχα δυσκολία να επικοινωνήσω με τους άλλους και πάντα με δέχονταν όλοι μια χαρά. Οι γονείς μου με έμαθαν τα πάντα, τη δύναμη της θέλησης και την αυθεντικότητα πάνω απ’ όλα. Χωρίς αυτούς, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα», εξηγεί η ίδια πριν μιλήσει πιο αναλυτικά σχετικά με τους αγώνες και πως συμμετέχει σε αυτούς χωρίς να είναι σε θέση να ακούσει τι μπορεί να συμβαίνει γύρω της:
«Χρειάζομαι απλά μερικές προφυλάξεις. Όταν για παράδειγμα κάποιος μου μιλάει και διαβάζω τα χείλη του, θα ζητήσω να μου μιλάνε ευθεία μπροστά μου. Δεν μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο αλλά με τη μοντέρνα τεχνολογία χρησιμοποιώ εφαρμογές, στέλνω μέιλ ή κάν βιντεοκλήση.
Στην ποδηλασία στον δρόμο δεν μπορώ να χρησιμοποιώ το ράδιο οπότε συνήθως, μαζί με την ομάδα μου, σχεδιάζουμε τα πάντα από πριν. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, αν χρειάζομαι οτιδήποτε, μιλάω στους συναθλητές μου ή πηγαίνω απευθείας στο αμάξι της ομάδας ώστε να πάρω τις απαραίτητες οδηγίες και πληροφορίες.
Στην ποδηλασία σε ανώμαλο δρόμο, αν δεν υπάρχει ένα σήμα για την έναρξη, ζητάω να μου κάνουν ένα σήμα με το χέρι ή να σηκώσει κάποια σημαία ο κριτής. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, μερικές κινήσεις είναι αρκετές για να επικοινωνήσουμε με τον υπεύθυνο των αγώνων. Καμιά φορά υπάρχει και ένας μικρός πίνακας με οδηγίες ή συμβουλές.
Σε συνδυασμό με τα βοηθητικά ακοής που χρησιμοποιώ, λαμβάνω αρκετή βοήθεια. Αλλά, φυσικά, όπως όλοι χρειάζεται να προσέχω πολύ ειδικά τα αμάξια ή εμπόδια που δεν περίμενα και πάντα να κοιτάω μπροστά γιατί μόνο μια στιγμή είναι αρκετή για να βρεθείς στο έδαφος».
Στους Παραολυμπιακούς δεν υπάρχει κατηγορία στην οποία να μπορεί να συμμετάσχει η Μπαρόνι γι’ αυτό και περιμένει μήπως η ποδηλασία σε ανώμαλο έδαφος γίνει Ολυμπιακό άθλημα,α στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς: «Η ποδηλασία είναι η ζωή μου. Το να κάνω ποδήλατο με κάνει να νιώθω καλά. Μερικές φορές υπάρχουν προκλήσεις και κάνω πετάλι χωρίς να θέλω τόσο όμως στο τέλος απλά συνεχίζω, πεταλιά μετά την πεταλιά.
Θα το λάτρευα αν γινόταν η ποδηλασία σε ανώμαλο δρόμο Ολυμπιακό άθλημα, ίσως στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς. Πόσο φοβερό θα ήταν να συμμετέχω στους Ολυμπιακούς! Νομίζω είναι έτσι για κάθε αθλητή, είναι το μεγαλύτερο όνειρο».