Περπάτησαν σε σειρά, η μια μπροστά στην άλλη. Με βήμα σχεδόν συγχρονισμένο. Κοιτώντας τα πρόσωπά τους μπορούσες να διαβάσεις την πάλη του άγχους με τη σιγουριά. Δύο ψυχικές καταστάσεις που υπογράφει ο τίτλος του πρωταθλητής Ευρώπης που καλείται να υπερασπιστεί τα σκήπτρα του, μπροστά στον κόσμο. Τα συνθήματα της κερκίδας δύσκολα τρύπωναν εκείνες τις στιγμές στα κεφάλια τους. Μάλλον απλώς συνόδευαν ρυθμικά τις σκέψεις τους. Η επικράτηση στον ημιτελικό του Final 4 επί της ουγγρικής Ουίπεστ, με 18-11, ήταν εμφατική. Η τέλεια είσοδος στον τελικό της Euroleague. Μια ισχυρή τζούρα αυτοπεποίθησης και μια ακόμα απόδειξη της ιδιότητας του φαβορί την οποία έφεραν οι Ερυθρόλευκες...
Όταν τα κορίτσια του Ολυμπιακού μπήκαν στην πισίνα το άγχος ζαλίστηκε από το χλώριο. Δεν είχε πια θέση στο κεφάλι τους. Αντικαταστάθηκε από σιγουριά κι αθλητικό εγωϊσμό. Έβλεπαν απέναντί τους τις αθλήτριες της Σαμπαντέλ, που είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να φιγουράρει ως η απόλυτη βασίλισσα του ευρωπαϊκού πόλο γυναικών, με πέντε κατακτήσεις του τροπαίου (2011, 2013, 2014, 2016, 2019) και τρία ακόμα Σούπερ Καπ (2013, 2014, 2019). Και ήταν έτοιμες για μάχη. Κάποια πρόσωπα γνώριμα, από τον νικηφόρο τελικό του 2015, κάποια και από τον χαμένο του 2019.
Ο ρέφερι σφύριξε την έναρξη του παιχνιδιού και τα συνθήματα στην κερκίδα του Παπαστράτειου ταξίδευαν από τη μια άκρη της πισίνας στην άλλη. Οι γοργόνες του Ολυμπιακού ξεκίνησαν με τη φόρα του αγώνα που έδωσαν ένα 24ωρο ακριβώς πριν. Προηγήθηκαν 3-0, είδαν τον φωτεινό πίνακα να γράφει 4-1 στο τέλος της πρώτης περιόδου.. Δεν κυνήγησαν το σκορ σε κανένα οκτάλεπτο, έδειξαν τεράστια πνευματική ετοιμότητα και όταν στο μαγικό γκολ (no look) της Μαργαρίτας Πλευρίτου, για το 7-4 1:53 πριν τη λήξη του τρίτου οκταλέπτου, ήρθε και η σύνδεση με τον κόσμο, δεν υπήρχε πλέον άλλη διαδρομή. Μόνο μια. Εκείνη που οδηγούσε στην κούπα. Η αρχηγός «μπούσταρε» τις υπόλοιπες να συνεχίσουν στο ίδιο τέμπο. Η Χρυσή Διαμαντοπούλου μετά το τέλος του αγώνα είπε ότι στις άμυνες κρίνεται/ κρύβεται η θέληση. Οι Ερυθρόλευκες από εκεί το σημείο, και παρότι οι Καταλανές ήταν πλέον με την πλάτη στον τοίχο, δέχθηκαν μόλις 3 γκολ σε σχεδόν 10 αγωνιστικά λεπτά.
Και μια άμυνα στο τελευταίο λεπτό του αγώνα, παρότι η διαφορά τερμάτων ήταν ήδη μεγάλη (11-7), επέτρεψε σε όσες ήταν στον πάγκο να αφεθούν στη θολούρα της επιτυχίας. Εκείνη τη χαρά που κυριεύει κάθε κύτταρο. Που «εξουσιάζει» τις αντιδράσεις. «Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα τα τελευταία δευτερόλεπτα», είπε η βασική τερματοφύλακας του Ολυμπιακού.
Ίσως εκεί να οδηγεί μια μεγάλη επιτυχία.
Στο τελευταίο σφύριγμα οι αθλήτριες του Αλεξάνταρ Τσίριτς βρέθηκαν όλες μέσα στην πισίνα, συνοδευόμενες από τον κόσμο της ομάδας που ζητούσε πρωτάθλημα, κύπελλο και ευρωπαϊκό. Με σφιγμένες γροθιές, αγκαλιασμένες. Με δάκρυα που μπερδεύονταν με το νερό της πισίνας. Λίγα λεπτά αργότερα, με τα χρυσά μεταλλεία περασμένα στον λαιμό τους και το χαμόγελο μόνιμα να αναπαύεται στα πρόσωπα τους, βρέθηκαν στο κέντρο μιας ερυθρόλευκης παλίρροιας με το We are the Champions των θρυλικών Queen να συνοδεύει την απονομή του δεύτερου διαδοχικού ευρωπαϊκού κυπέλλου.
Μετά τις καθιερωμένες φωτογραφίες και εφόσον πλέον μπορούσαν να ακούσουν καθαρά τα παιδιά στην κερκίδα, πλησίασαν για να συγχρονίσουν τους παλμούς τους. Το ρυθμικό «Ολυμπιακός» ανάμεσα στον κόσμο και τις πολίστριες των Πειραιωτών έβαλε την υπογραφή σε ένα απόγευμα που είχε απόλυτες πρωταγωνίστριες 13 γοργόνες: Διαμαντοπούλου, Ελευθερία Πλευρίτου, Σλίκινγκ, Ελευθεριάδου, Τριχά, Ξενάκη, Σιούτη, Μαργαρίτα Πλευρίτου, Ράνεϊ , Βασιλική Πλευρίτου, Κρίστμας, Μυριοκεφαλιτάκη, Σταματοπούλου. Που ήταν κυρίαρχες στην πισίνα, που υποκλίθηκαν στον κόσμο που έδωσε το παρών, που δεν αρνήθηκαν ούτε μια φωτογραφία σε όσους τις πλησίασαν, που δεν παρέλειψαν να ευχαριστήσουν τον μέχρι πρότινος προπονητής τους, Χάρη Παυλίδη.