Ο μαραθώνιος για αρκετά χρόνια δε θεωρούνταν αγώνισμα για γυναίκες, αφορούσε αποκλειστικά άνδρες και ο λόγος ήταν επειδή πίστευαν πως μία γυναίκα δεν μπορεί να αντέξει να τρέξει 42χλμ. Στην πραγματικότητα, οι αθλήτριες του τότε μπορούσαν να τρέξουν μέχρι τα 1500μ. Γύρω στο 1970 αυτό ξεκίνησε να αλλάζει και οι πρώτες γυναίκες από το εξωτερικό άρχισαν να απαιτούν να τρέχουν και αυτές μεγαλύτερες αποστάσεις και μαραθώνιο. Και μετά από πολλές πιέσεις και διαμαρτυρίες, ο στόχος τους επετεύχθη αφού από το 1972 γυναίκες συμμετείχαν σε μαραθώνιους, μαζί με τους άνδρες.
Στον Μαραθώνιο της Αθήνας αυτή η «πρωτοπορία» για εκείνα τα χρόνια ήρθε το 1974, όταν για πρώτη φορά θα έτρεχαν γυναίκες δρομείς από το εξωτερικό. Και όταν αυτό έφτασε στα αυτιά της 23χρονης, τότε, Ζωζώς (Γεωργίας) Χριστοδούλου ήταν σαν να ήρθε αυτή η στιγμή που περίμενε από καιρό. Η νεαρή δρομέας είχε την ευκαιρία να τρέξει και να τερματίσει στον μαραθώνιο, ως η πρώτη Ελληνίδα που το κάνει αυτό και να απολαύσει την όμορφη διαδρομή των 42χλμ.
«Ο μαραθώνιος είναι η αγάπη μου η μεγάλη. Μου άρεσε να τρέχω, οι αποστάσεις που άρεσαν πολύ και ήθελα απλά να τρέξω. Δεν σκεφτόμουν ότι θα είμαι η πρώτη που θα το κάνει αυτό. Ήθελα απλά να ευχαριστηθώ τη διαδρομή» εξηγεί στο Gazzetta Women η 71χρονη σήμερα κυρία Χριστοδούλου. Η ίδια, τότε, όλως παραδόξως δεν βρήκε αντίσταση και ο προπονητής της τη στήριξε και της έδωσε άδεια όπως είπε χαρακτηριστικά. «Πέρασα από γιατρούς και έκανα αρκετές εξετάσεις, σε παθολόγο και σε καρδιολόγο, για να δουν πως αντέχω όντως να τρέξω τα χιλιόμετρα».
«Ο κόσμος με ενθάρρυνε στον αγώνα»
Και πως ήταν τελικά αυτή η κούρσα στον μαραθώνιο; «Ήταν πολύ όμορφο συναίσθημα. Ο κόσμος ήταν πολύ ενθαρρυντικός και από πριν τον αγώνα ακόμη έλεγαν ότι «θα τρέξει η Ελληνίδα, πηγαίνει για τη νίκη». Βέβαια εγώ δεν κέρδισα (γέλια) αλλά ο κόσμος με βοήθησε πολύ στον αγώνα, ήταν μεγάλη ικανοποίηση αυτό. Εκείνες τις ώρες περνάει όλη σου η ζωή μπροστά στα μάτια σου».
Τότε η Χριστοδούλου είχε τερματίσει σε 5:01.20, ήταν έκτη ανάμεσα στις γυναίκες και αυτό ήταν το πρώτο πανελλήνιο ρεκόρ του Μαραθωνίου στην Ελλάδα. Σήμερα, αυτός ο χρόνος φαντάζει πολύ μακρινός αφού οι σύγχρονες μαραθωνοδρόμοι μπορούν να τρέχουν γρηγορότερα από 2:20. «Το έβλεπα από τότε πως σε λίγο καιρό θα τρέχουν οι γυναίκες μαζί με τους άνδρες και πως θα εξελιχθεί πολύ το αγώνισμα. Και στους άνδρες εξελίχθηκε το αγώνισμα αλλά στις γυναίκες ήταν ραγδαία και απότομη γιατί πήγε από το τίποτα στο κάτι τόσο φοβερό. Όσον αφορά στους χρόνους, μου φαίνονται απίστευτοι αυτοί οι χρόνοι που κάνουν σήμερα οι γυναίκες. Δεν θα μπορούσα ποτέ να τρέξω τόσο γρήγορα εγώ, είναι πολύ δύσκολο. Όμως, σήμερα η κάθε αθλήτρια έχει μία ομάδα γύρω της απο΄γιατρούς, φυσικοθεραπευτές κτλ και τις φροντίζουν και χαίρομαι πολύ που έχουν τέτοιες ομάδες γύρω τους».
«Δεν πίστευα ότι έκανα κάτι σημαντικό»
Η πρωτοπόρος του μαραθωνίου γυναικών στην Ελλάδα, η πρώτη γυναίκα που τερμάτισε και έγινε σύμβολο της γυναικείας απελευθέρωσης στον αθλητισμό και τις αποστάσεις πίστευε πως δεν έκανε και κάτι τόσο σημαντικό: «Εγώ τότε ήθελα απλά να το ευχαριστηθώ, δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Και αφού τελείωσε ο αγώνας, παρ' όλο που αρκετοί έγραφαν για εμένα και μου έδειχναν το ενδιαφέρον τους, δεν θεωρούσα πως έκανα κάτι σημαντικό. Όμως τα τελευταία χρόνια, που μου λένε αρκετοί πως έχω αυτό που έκανα τότε ήταν σημαντικό και που το ακουώ συχνότερα από κόσμο, έχω αρχίσει να πιστεύω πως... κάτι έκανα».
Η Χριστοδούλου αναγκάστηκε να αφήσει τις προπονήσεις, περίπου δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο της στον μαραθώνιο, καθώς έπασχε από δισκοπάθεια και τη δυσκόλευε ιδιαίτερα να κάνει προπονήσεις. Τότε απομακρύνθηκε και για ένα διάστημα από τον στίβο: «Ξεκινούσα προπόνηση και κάθε Χριστούγεννα ήμουν στο κρεβάτι. Δεν μπορούσα να συνεχίσω οπότε έπρεπε να σταματήσω. Τότε, δεν άντεχα να βλέπω τις συναθλήτριές μου να τρέχουν ενώ εγώ δεν μπορούσα και έμεινα μακριά από τα πράγματα. Αλλά η αγάπη μου με έφερε πίσω και ξεκίνησα να συμμετέχω στον Μαραθώνιο ως εθελόντρια».
48 χρόνια αργότερα βρέθηκε ξανά στον Μαραθώνα, και στον Τύμβο αυτή τη φορά, για να σημάνει την αρχή του 39ου Αυθεντικού Μαραθωνίου μεταφέροντας τη φλόγα για την Τελετή Έναρξης: «Συγκινήθηκα όταν μου είπαν ότι με θέλουν να είμαι εγώ η πρώτη λαμπαδηδρόμος». Με ένα πολύ γλυκό χαμόγελο στα χείλη και συγκίνηση στα μάτια, η κυρία Χριστοδούλου παρέλαβε πρώτη τη δάδα από τα μικρά παιδιά του νηπιαγωγείου του Μαραθώνα και με συντροφιά της τον εγγονό του Γρηγόρη Λαμπράκη έκαναν χαλαρό τρέξιμο για περίπου 300 μέτρα, ώστε να παραδώσουν τη φλόγα στο επόμενο ζευγάρι. Το χαμόγελό έμεινε στα χείλη της καθ' όλη τη διάρκεια αυτού του δρωμένου και είναι σίγουρα κάτι που θα τη συνοδεύει σαν ανάμνηση, μαζί με τις υπόλοιπες όμορφες αναμνήσεις του Μαραθωνίου.