Στο κεφάλαιο της ιστορίας «Μεγάλες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού» το όνομα της Φανής Χαλκιά βρίσκεται αρκετά ψηλά, μαζί με τα ονόματα εκείνων που έχουν πετύχει τον μεγαλύτερο στόχο όλων των αθλητών, να κατακτήσουν χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.
Δύσκολα θα ξεχάσει κανείς την κούρσα της Χαλκιά στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας το 2004 στα 400μ. με εμπόδια.. Τον καλπασμό της με ακριβή και απόλυτο βηματισμό και τον τρόπο που περνούσε τα εμπόδια, τα χαρακτηριστικά γυαλιά με μωβ και πορτοκαλί φακούς που φορούσε εκείνη τη μέρα, τα ανοιχτά χέρια της τη στιγμή που «έκοβε» πρώτη το νήμα, το χειροκρότημα του κοινού. Γαλανόλευκες σημαίες παντού και η ίδια να παίρνει βαθιές ανάσες όσο προσπαθούσε να αντιληφθεί τι έχει συμβεί, ο γύρος του θριάμβου ξυπόλυτη σε ένα στάδιο γεμάτο με κόσμο που εκείνη τη στιγμή ζούσε μόνο για να τη χειροκροτάει. 20 ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνο τον καιρό, κανείς δεν έχει ξεχάσει τη ζωγραφισμένη ελληνική σημαία στο μπράτσο της, το ότι δεν έβγαζε τη σημαία από πάνω της και πως ανέβηκε με αυτή πάνω στο βάθρο, τα δάκρυά της στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου.
Σαν σήμερα, στις 2 Φεβρουαρίου του 1979, γεννήθηκε στη Λάρισα το κορίτσι που θα προσέφερε στον κόσμο αυτές τις μαγικές στιγμές αθλητικού κάλλους και συγκίνησης. Η Φανή Χαλκιά γιορτάζει τα 45α γενέθλιά της ως μία από τις μεγάλες προσωπικότητες του ελληνικού στίβου, ένα από τα πρόσωπα που μέχρι και σήμερα κάνει θόρυβο με την παρουσία του στα λημέρια του αθλητισμού, και όχι άδικα.
Και παρά τη σκιά που πήγε να την καλύψει, λόγω των κατηγοριών για ντόπινγκ, η αθώωση που ακολούθησε και τα δικά της λόγια πως δεν εκνευρίστηκε ποτέ, μόνο απογοητεύτηκε για την αμφισβήτηση που δέχθηκε, έκλεισαν γρήγορα αυτό το κεφάλαιο.
Το κορίτσι που ήταν πολύ ψηλό για μπαλαρίνα και «δεν το είχε», όπως έχει πει σε συνέντευξή της στο GWomen, και που ένιωθε περισσότερο φίλαθλος παρά αθλήτρια ακόμη και όταν αναδείχθηκε χρυσή Ολυμπιονίκης αφού ακόμη και τη μέρα του θριάμβου της θα «γούσταρε» να είναι στην κερκίδα γιατί οι θεατές φαίνονταν να περνούν υπέροχα, έφτασε στο σήμερα βοηθώντας τα παιδιά που παλεύουν για το δικό τους όνειρο στον αθλητισμό. Άλλοτε λίγο, άλλοτε πολύ, άλλοτε περισσότερο. Όσο και όπως μπορεί αρκεί να συνεχίζει να βάζει το δικό της ληθρακάκι για να μεγαλώσει αυτό που και η ίδια κάποτε ερωτεύτηκε, ο αθλητισμός.