Οι Παγκόσμιες Πρωταθλήτριες στη συγχρονισμένη κολύμβηση, Βασιλική, Άννα - Μαρία και Ειρήνη Αλεξανδρή... περιμένουν το καλοκαίρι του 2024 να πάνε στο Παρίσι για την τρίτη τους Ολυμπιακή συμμετοχή. Οι τρίδυμες αδελφές, όμως δεν θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα, καθώς αγωνίζονται για λογαριασμό της Αυστρίας.
Οι τρεις αδελφές ήρθαν στην Ελλάδα για λιγότερο από 48 ώρες μίλησαν στο 2ο GWomen Summit, στο πλαίσιο του πάνελ Empowerment και μίλησαν για την ιστορία που τους έκανε να μην εκπροσωπούν τον ελληνικό αθλητισμό.
Οι αδελφές Αλεξαδνρή στο GWomen Summit
Ειρήνη: «Στα 15 μας αποχωρήσαμε από την Εθνική. Δεν επιλεχθήκαμε να αντιπροσωπεύσουμε την Ελλάδα και ήταν μονόδρομος να βρούμε αλλού να κάνουμε το πράγμα που αγαπάμε. Δεν είχαμε κανέναν, δεν ξέραμε καν τη γλώσσα. Υπήρχε και η επιλογή να σταματήσουμε αλλά για εμάς δεν ήταν... επιλογή. Πήγαμε εκεί για να κάνουμε αυτό που αγαπάμε.
Όταν φύγαμε από την Εθνική το σωματείο δεν μας έδινε τα δελτία μας και δεν μπορούσαμε να παίξουμε σε διασυλλογικό επίπεδο. Αυτό σημαίνει πως απλά προπονούμασταν. Δεν είχαμε το δικαίωμα να αγωνιστούμε και δεν είχαμε πάρει την υπηκοότητα. Μετά από 18 μήνες σκεφτήκαμε να γυρίσουμε πίσω. Πιστεύω δεν το εννοούσαμε αλλά ήταν αντίδραση. Ένα μήνα πριν το Παγκόσμιο Νεανίδων την πήραμε και έκτοτε όλα κύλησαν νερό. Στην Ελλάδα πήραμε τις βάσεις, περάσαμε πολλά ωραία χρόνια και ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που μας στηρίζουν, μας αγαπάνε και είναι δίπλα μας. Δεν έχουμε κάτι με την Ελλάδα».
Άννα - Μαρία: «Νομίζω πως δικαιωθήκαμε. Τον Ιούλιο μια μέρα μετά το χρυσό μετάλλιο στη Φουκουόκα είπα στις αδελφές μου πόσο ευγνώμων είμαι για το πως ήρθαν τα πράγματα. Έκλεισε μια πόρτα αλλά άνοιξε μια άλλη. Αν δεν είχαν έρθει έτσι τα πράγματα μπορεί να μην είχαμε ζήσει αυτές τις εμπειρίες. Από τα 15 μας χρόνια είμαστε στην Αυστρία. Αυτή η χώρα μας αγκάλιασε. Η μεγάλη διαφορά με την Ελλάδα είναι η αξιοκρατία. Μέχρι να τελειώσουμε τον αθλητισμό θα είμαστε στην Αυστρία μετά όλα είναι ανοιχτά. Δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα στην Αυστρία».
Βασιλική: «Για μένα ο πρώτος χρόνος ήταν φρικτός. Μέναμε σε ένα οικοτροφείο. Ήταν μαζί το σχολείο και τα δωμάτια που μέναμε. Μου έλειπε η οικογένεια μας αλλά το πιο σημαντικό είναι πως είχαμε η μία την άλλη. Σκεφτόμασταν τους στόχους που θέλαμε να πετύχουμε μέσα από τον αθλητισμό και βρήκαμε κίνητρο να συνεχίσουμε. Είναι πολύ δύσκολο το μετά τον πρωταθλητισμό. Όταν πέφτουν τα φώτα. Σε αυτό πρέπει να δουλέψουμε.