O Βασίλης Ορφανός οδηγεί την εμβληματική Yamaha XT 500 του 1979

Η μοτοσυκλέτα της δοκιμής-παρουσίασης μας δεν είναι άλλη από τη Yamaha XT 500. Μια μοτοσυκλέτα-θρύλο που ήρθε και άλλαξε τα δεδομένα λίγο πριν από τη δεκαετία του 1980. Προτού σας παρουσιάσουμε τη συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα, θα σας αναφέρω ένα προσωπικό μου βίωμα που έζησα στις αλάνες του Παραδείσου- Πολυδρόσου, όπου μεγάλωσα, το 1979.

Δίπλα από το πατρικό μου υπήρχε στο βάθος ενός μεγάλου κτήματος 12 στρεμμάτων ένα παλιό δίπατο εξοχικό-αρχοντικό χτισμένο το 1950. Μπροστά του υπήρχαν δύο πελώριοι φοίνικες που οριοθετούσαν την εξωτερική επιβλητική του σκάλα προκειμένου να εισέλθεις στον επάνω του όροφο.

Στο κάτω του τμήμα ζούσε μια ήσυχη Ελληνική οικογένεια με δύο αγόρια τον Γρηγόρη και τον Τάσο. Ήταν αρκετά μεγαλύτεροι σε ηλικία από εμένα και θυμάμαι ότι είχαν εισέλθει στο Πολεμικό Ναυτικό σαν Αξιωματικοί. Με τους πρώτους μισθούς τους αγόρασαν από κοινού το 1979 μια YAMAHA XT 500 με το ασημένιο ρεζερβουάρ σε σχήμα δακρύου. Όταν την έφεραν στο σπίτι τους, εγώ πιτσιρίκι 5 χρονών με το ποδήλατό μου στην αλάνα θυμάμαι ότι τη γλυκοκοίταζα και τη ζαχάρωνα. Έτσι, ένα απόγευμα του Σεπτεμβρίου την ίδια χρονιά και ενώ έχει προηγηθεί μια βροχή που έχει νοτίσει το χώμα της αλάνας, φέρνοντας τη μυρωδιά της διψασμένης γης που δροσίζεται από τις σταγόνες της βροχής, κάνει είσοδο ο Τάσος από την Οδό Αμαρουσίου με παρατεταμένο γκάζι, αφήνοντας ο πίσω τροχός του ΧΤ πλαγιολισθαίνοντας... μια ονειρεμένη βεντάλια χώματος.

Παρακολουθώντας όλη αυτήν τη σκηνή, μένω έκπληκτος! Σαν να παρακολουθώ ταινία στα παιδικά μάτια μου, αμέσως κάνοντας πολύ γρήγορα πετάλι με το ποδήλατο μου πηγαίνω δίπλα στον Τάσο που ήδη έχει φτάσει στην αυλή του σπιτιού του. Μου έχουν φύγει οι όποιες ντροπές και πολύ χαριτωμένα χωρίς κανένα δισταγμό του λέω: «Tάσο, θέλω να οδηγήσω τη μηχανή σου τώρα και θέλω να κάνουμε βόλτα!».

«Ανέβα ρε Μπίλι», μου λέει ο Τάσος και κατευθείαν με πιάνει από τις μασχάλες και με ανεβάζει μπροστά του πάνω στο ρεζερβουάρ της ΧΤ, που ο κινητήρας της δουλεύει ρυθμικά στο ρελαντί. Ξεκινάμε κάνοντας ένα μεγάλο τετράγωνο και έχω τρελαθεί από συγκίνηση, χαρά, ελευθερία νιώθοντας τον αέρα να μου δροσίζει το παιδικό μου πρόσωπο!

Εκστασιάστηκα από όλα αυτά τα συναισθήματα που μου γέννησε αυτή η μοτοσυκλέτα και συγκεκριμένα αυτή η βόλτα. Σαν να με χτύπησε κεραυνός, έτσι αισθάνθηκα. Τη διαδρομή που διανύσαμε την θυμάμαι πάρα πολύ καλά ακόμα και σήμερα, κρατούσα και εγώ το τιμόνι μαζί με τον Τάσο και μόλις επιστρέψαμε στη βάση μας είπα στον εαυτό μου πως όταν μεγαλώσω τέτοια μηχανή θα έχω: με ψηλά φτερά.

Τα χρόνια πέρασαν τα δυο αγόρια παντρεύτηκαν και μετακόμισαν μετά από λίγο καιρό αλλά αυτή τη σκηνή με τη συγκεκριμένη βόλτα άφησε μέσα μου, μιαν ανεξίτηλη αγάπη για τον μαγικό κόσμο των δύο τροχών και των αισθημάτων που γεννά η εκτός δρόμου οδήγηση. Για αυτό και την κουβαλώ πάντα μέσα στην ψυχή μου.

Η ΧΤ 500 ήρθε και τάραξε για τα καλά τα νερά, γράφοντας χρυσές σελίδες περιπέτειας, πού αλλού; Στο Ράλι Πάρισι Ντακάρ, που ξεκίνησε το 1979. Εκεί πήρε μέρος ένας μικρόσωμος αλλά πολύ γρήγορος Γάλλος, ο Σιρίλ Νεβέ που προερχόμενος από το motocross και το enduro καταφέρνει να κερδίσει στις εσχατιές της Σαχάρας και να βρέξει πρώτος νικητής τους τροχούς του ΧΤ στην Lac Rose στο Ντακάρ, την πρωτεύουσα της Σενεγάλης.

Οραματιστής για όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά και υποστηρικτής στο συγκεκριμένο αγώνα με την εταιρεία των τριών διαπασών από τη Yamaha Γαλλίας είναι ο Ζαν-Κλοντ Ολιβέρ, που πρώτος από όλους διέκρινε την μεγάλη ευκαιρία να δει ο κόσμος την συγκεκριμένη μοτοσυκλέτα σαν το απόλυτο όχημα περιπέτειας για την εποχή της. Γεγονός που το πέτυχε ποντάροντας στο ΧΤ 500, αφού με αυτό πέτυχαν με τις συνεχόμενες συμμετοχές και νίκες στο Rally DAKAR τις επόμενες χρονιές του 1980-81, να αλλάξουν το ρου της ιστορίας στο χώρο της μοτοσυκλέτας, δίνοντας την εικόνα του ΧΤ 500 σαν αυτό του απόλυτου συντρόφου στην περιπέτεια, ανοίγοντας έτσι νέους δρόμους και νέες αγορές στο ευρύ κοινό.

Όλοι οι μοτοσικλετιστές εκείνη την εποχή θαύμαζαν και ονειρεύονταν να βρεθούν στη σέλλα του ΧΤ 500 σε μια εποχή απίστευτων αλλαγών, που μέσα από την τηλεόραση και τον ειδικό Τύπο που περιέγραφε την εξέλιξη του Ράλι Παρίσι-Ντακάρ η συγκεκριμένη μοτοσικλέτα φάνταζε σαν το απόλυτο άτι, που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα της, κερδίζοντας στη γενική κατάταξη ακόμη και τα αυτοκίνητα, χτίζοντας ένα τεράστιο μύθο για τους δύο τροχούς γύρο από τη YAMAHA XT 500.

Φτάνοντας στο σήμερα, η μοτοσυκλέτα της παρουσίασής μας, η οποία ανήκει στον κ. Αντώνη Δημητρακόπουλο αντιπρόεδρο στη Ε.Ο. ΦΙΛΠΑ, είναι μοντέλο του 1979. Σαν νέος εκείνη την εποχή, ο Αντώνης, παρακολουθώντας το Ράλι Παρίσι-Ντακάρ ονειρευόταν και αυτός με τη σειρά του πότε θα αποκτήσει μια ΧΤ 500. Τελικά κατάφερε να την αποκτήσει το 1985, κόλλησε μαζί της, χρησιμοποιώντας την παντού στους Ελληνικούς δρόμους, από τις καθημερινές του μετακινήσεις μέχρι σε διάφορες εξορμήσεις. Η αγάπη του για τη ΧΤ 500 τη YAMAHA θρύλο, φτάνει σε τέτοιο βαθμό που κάποια στιγμή έφτασε να έχει στην κατοχή του επτά ίδιες μοτοσυκλέτες. Σήμερα έχει τέσσερις, όλες πλήρως λειτουργικές, περνώντας πολύ όμορφα μαζί τους . Το 2013 όταν το συγκεκριμένο ΧΤ έγινε πια 30 ετών, απέκτησε ιστορικές πινακίδες και κάρτα FIVA από την Ελληνική Λέσχη Κλασσικής Μοτοσυκλέτας. Συμμετείχε σε αγώνες αντοχής Regularity της Λέσχης Κλασσικής Μοτοσυκλέτας από το 2016-18-20 και κατέκτησε την τιμητική θέση του οδηγού της Χρονιάς.

Μας εκμυστηρεύθηκε ότι όταν την οδηγεί ξεχνιέται τόσο πολύ που ξαναγίνεται 25άρης, αφού το ΧΤ 500 τού παρέχει τέτοιου είδους οδική απόλαυση, που παρόλο ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια δεν συγκρίνεται με καμία άλλη μοτοσυκλέτα. Προσωπικά, ανεβαίνοντας πάνω της λίγο προτού την οδηγήσω στη δοκιμή-παρουσίασή μας, χωρίς κανένα κόπο κουρδίζω την μανιβέλα όπου σε συνδυασμό με τον χειροκίνητο αποσυμπιεστή φέρνοντας στο ματάκι το λευκό σημάδι στον εκκεντροφόρο, την επαναφέρω στην αρχική της θέση και με μια ψυχωμένη μανιβελιά ο κινητήρας της παίρνει αμέσως μπροστά.

Λίγο ζέσταμα, κουμπώνω πρώτη στο κιβώτιο και ξεκινάω την οδήγησή της. Το φαρδύ της τιμόνι βρίσκεται σε σωστή θέση χωρίς να κουράζει τον ευτυχή αναβάτη της, κάνοντας τη ζωή του πολύ εύκολη. Το ύψος της σέλλας της δεν είναι ψηλό με αποτέλεσμα να βοηθά πολύ και μικρόσωμους αναβάτες, και κάθεσαι πάνω στη μοτοσυκλέτα. Το ρεζερβουάρ σε σχήμα δάκρυ είναι προέκταση της σέλλας. Στο δρόμο ο κινητήρας της είναι εύστροφος με αρκετή ροπή και οι αλλαγές στο πεντάρι κιβώτιο της γίνονται αβίαστα χωρίς κανένα πρόβλημα. Η ταχύτητα μεγαλώνει και φτάνει εύκολα τα 120 χιλιόμετρα την ώρα, και λίγο πιο πάνω φτάνει και η τελική της στα 135 χλμ. λίγο προτού μπει στο κόκκινο το στροφόμετρό της. Το χαμηλό κέντρο βάρους της βοηθά πολύ στην ευελιξία της και οι γωνίες του σκελετού της με τη μονή ραχοκοκαλιά του στο επάνω του μέρος (που εκτελεί και χρέη ξηρού κάρτερ σε συνδυασμό με το λιπαντικό του κινητήρα της) την κάνουν ιδιαίτερα σταθερή ακόμη και όταν η ταχύτητες της αυξηθούν.

Η αξιοπιστία της είναι αξιοζήλευτη σε όποιο είδους έδαφος και αν κινηθεί κάνοντας, πολλούς αναβάτες της εποχής της να ξεκινήσουν να κάνουν από το γύρο του κόσμου μέχρι για τους πιο τολμηρούς να δηλώσουν συμμετοχή σαν ιδιώτες στο Ράλι Παρίσι-Ντακάρ, φτάνοντας αρκετοί στον τερματισμό με ιδιωτικές συμμετοχές.

Ακόμη θυμάμαι ένα πολύ ωραίο αναβάτη και τύπο γαλλικής καταγωγής, που το 2006 συμμετείχε και τερμάτισε με ένα ολόιδιο ΧΤ 500 της παρουσίασης μας στο ομώνυμο Ράλι Ντακάρ, θέλοντας να δείξει βάζοντας ένα στοίχημα με τον εαυτό του ότι όλα γίνονται, σε πείσμα και κόντρα των καιρών, αφού ο συγκεκριμένος αγώνας έγινε ακόμη πιο γρήγορος χάνοντας ίσως το μεγάλο πνεύμα της περιπέτειας του, όπως είχε δηλώσει σε γαλλικά περιοδικά μοτοσυκλέτας. Τι κι αν έχει δύο αμορτισέρ πίσω, συμβατικό πιρούνι εμπρός, και σταματά με δύο ταμπούρα; Κανένα πρόβλημα, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια σε σχέση με το σήμερα. Ας μην ξεχνάμε ότι από το 1979 μέχρι σήμερα έχουν περάσει 42 χρόνια και το ΧΤ 500 μπορεί να κυκλοφορεί ανάμεσα μας θυμίζοντας και νοσταλγώντας άλλες εποχές. Το βασικότερο όμως όλων ότι άλλαξε τη ροή της ιστορίας κάνοντας την Honda να βγάλει στην παραγωγή μοτοσυκλέτα σαν την Africa Twin , την BMW με την GS 80, την Cagiva Elefant 900 με Ducati κινητήρα και τόσες άλλες μέσα από το Ράλι Ντακάρ που κοσμούν πολλά γκαράζ με μοτοσυκλέτες θρύλους στα ON-OFF, κάνοντας μια νέα κατηγορία για ανήσυχους αναβάτες που ταξίδεψαν παντού αλλά κυρίως ονειρεύτηκαν τόπους, διαδρομές σε μέρη μαγικά. Και αυτό οφείλεται καθαρά στο ΧΤ 500.

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον κ. Αντώνη Δημητρακόπουλο που μας εμπιστεύτηκε τη δίτροχη σύντροφό του. B.O.