Triumph 3HW 350 cc 1944: Από τη συμμαχική απόβαση στον «Γύρο του θανάτου»

Η εταιρεία Triumph είναι η δεύτερη παλαιότερη κατασκευάστρια εταιρεία μοτοσυκλετών στον κόσμο. Ξεκίνησε σαν εταιρεία το 1886 και άρχισε την παραγωγή της το 1902. Το μοντέλο 3HW είναι ένα καθαρά πολεμικό μοντέλο, που χρησιμοποιήθηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το εργοστάσιο με έδρα το Κόβεντρι στη Μεγάλη Βρετανία στην αρχή του πολέμου σχεδίασε το 3TW, ένα δικύλινδρο μοντέλο για καθαρά στρατιωτική χρήση, αλλά το Νοέμβριο του 1940 το εργοστάσιο που κατασκεύαζε τους κινητήρες βομβαρδίστηκε και καταστράφηκε από τους Γερμανούς.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η παραγωγή συνεχίστηκε στο Meriden αλλά με άλλους κινητήρες ενός κυλίνδρου και στο μοντέλο της παρουσίασής μας χρησιμοποιήθηκαν αυτοί με τις βαλβίδες επί κεφαλής (overhead valve). Ο κινητήρας αυτός των 347 κ.εκ. απέδιδε 17 ίππους στις 5.200 σ.α.λ. με σχέση συμπίεσης 1:6.7. Tο βάρος της κρατήθηκε χαμηλά, ζυγίζοντας στο σύνολό της 145 κιλά, ενώ η τελική ταχύητα με τις τέσσερις ταχύτητες στο κιβώτιο έφτανε στα 115 χλμ/ώρα. Ιδανικά νούμερα για μια στρατιωτική μοτοσυκλέτα του 1940, που οι σύμμαχοι την οδήγησαν σε όλα τα μέτωπα και εδάφη του πολέμου.

Η μοτοσικλέτα της δοκιμής μας ξεχώριζε για μια ακόμη ιδιαιτερότητα. Σε αυτήν είχε τοποθετηθεί ένα ειδικό χάρτινο φίλτρο για την παροχή φρέσκου αέρα κατευθείαν στο καρμπιρατέρ της. Το φίλτρο έμπαινε μέσα σε ένα ειδικό παραλληλόγραμμο κουτί-βάση. Για γρήγορη επέμβαση και καθαρισμό οι Άγγλοι σχεδιαστές την έβαλαν επάνω στο ρεζερβουάρ για συνθήκες ερήμου. Η συγκεκριμένη θέση βόλευε ιδιαίτερα για τον γρήγορο καθαρισμό του από την άμμο, και ειδικά μέσα στις αμμοθύελλες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο πόλεμος στη Βόρειο Αφρική με αντίπαλο την «Αλεπού της ερήμου» τον Γερμανό Στρατηγό Ρόμελ κράτησε πολύ και με πολλές εναλλαγές στις νίκες.

Η μοτοσικλέτα της δοκιμής μας πολέμησε στην Αφρική με τον αγγλικό συμμαχικό στρατό. Στην Ελλάδα ήρθε με την απελευθέρωση το 1944 και από τότε έμεινε στη χώρα μας. Μερικά χρόνια αργότερα βρέθηκε στο σημερινό Ελληνικό στην περιοχή Χασάνι και βγήκε σε δημοπρασία. Αγοράστηκε το 1955 από τον Γιώργο, ένα παλικάρι με μουστάκι εποχής που έμενε στο Αιγάλεω και δούλευε σαν τορναδόρος εφαρμοστής στο 401 στρατιωτικό εργοστάσιο κατασκευής πυρομαχικών.

Επειδή τα μέσα μετακίνησης της εποχής ήταν ελάχιστα μετά τον πόλεμο, ο νέος της ιδιοκτήτης ήταν δακτυλοδεικτούμενος στην περιοχή Αιγάλεω-Αγία Βαρβάρα. Ο Γιώργος έμενε στην Αγία Βαρβάρα, σε μια μονοκατοικία επί της Λεωφόρου Καβάλας, και την Triumph την συντηρούσε στον πιο γνωστό μηχανικό της περιοχής στον «Μουστάκια» με το όνομα, που διατηρούσε συνεργείο στο Αιγάλεω και ήταν η φίρμα της περιοχής. Τη μηχανή την είχε βάψει κόκκινη και συνδέστε τις εικόνες. Για τον Γιώργο έκοβαν φλέβες όλα τα κορίτσια της ευρύτερης περιοχής και μετά από λίγο καιρό τού έγινε πρόταση που την αποδέχτηκε, ώστε να κάνει τον «Γύρο του Θανάτου», ένα δύσκολο νούμερο μέσα σε ένα ειδικά τροποποιημένο βαρέλι στο Αιγάλεω.

Ο Γιώργος με αυτόν το τρόπο έγινε κασκαντέρ στον ελεύθερο χρόνο του και η δημοτικότητά του απογειώθηκε με τους γύρους του θανάτου, με σύντροφο πάντα την κόκκινη Triumph. Τότε γνώρισε τη Σούλα, ένα απίστευτο θηλυκό και η Triumph από σόλο που ήταν ζευγάρωσε. Η Σούλα, που στην αρχή βολεύτηκε στη πίσω θέση, καθόταν πάντα στο πλάι, κρατώντας τον Γιώργο σφικτά από τη μέση.

Άρχισαν οι τσάρκες, οι βόλτες, τα μπάνια και οι ακρογιαλιές. Η «Σουλάρα» άρχισε την γκρίνια με τις πιο μεγάλες αποστάσεις, παραπονιόταν ότι πιανόταν στη μέση και ζήταγε επιτακτικά από τον σύντροφό της να πάρουν αυτοκίνητο. Του μουρμούραγε συνέχεια, πως έπρεπε να ανέβουν και κοινωνικά, μια που οι δουλειές του Γιώργου πήγαιναν καλά και από τον Γύρο του θανάτου τα λεφτά περίσσευαν και για κούρσα τετράροδη και για λεζάντες. Ο Γιώργος, που είχε δαγκώσει τη λαμαρίνα, κάθε μέρα «μπούρου-μπούρου», είχε αρχίσει να το σκέφτεται. Το σκεφτόταν, το ξανασκεφτόταν αλλά μέσα του δεν ήθελε να αποχωριστεί το κόκκινο δίκυκλο εργαλείο του, που τον είχε φτιάξει σε όλα τα επίπεδα και του έκανε όλα τα γούστα. Η Σούλα μετά από λίγο έβαλε βέτο: ή εμένα με κούρσα και πουλάς τη μοτοσυκλέτα ή τέλος. Θυμάστε την ταινία με πρωταγωνιστές τη Λάσκαρη και τον Γεωργίτση που του έλεγαν οι φίλοι του: «Αυτή μέχρι το μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις!»;

Του Γιώργου τελικά δεν του ξύρισε το μουστάκι αλλά τη μηχανή τον έκανε να την πουλήσει. Έτσι, μια μέρα στο Θησείο γνωρίστηκε με τον μετέπειτα μελλοντικό ιδιοκτήτη της Triumph, τον Χρήστο Νικολαΐδη. Ο Χρήστος ήθελε να την αγοράσει, τα βρήκαν και στην τιμή και άρχισε τις επισκέψεις στην Αγία Βαρβάρα για να γίνει η πράξη. Ο Χρήστος όποτε πήγαινε επίσκεψη στον Γιώργο άρχισε να πίνει μπίρες, ακούγοντας δίτροχες ιστορίες από τη συμβίωση του Γιώργου με την Εγγλέζα του.

Στο δια ταύτα, όμως, τη μηχανή δεν του την έδινε και του έλεγε δικαιολογίες του τύπου «έχω δουλειές τώρα έλα την άλλη εβδομάδα να στη δώσω». Οι εβδομάδες άλλαζαν η μία πίσω από την άλλη και ο Χρήστος παραλίγο να καταντήσει αλκοολικός από τις τόσες μπίρες που ήπιε παρέα με το Γιώργο και τις τόσες ιστορίες που άκουσε. Τελικά, μετά από αρκετά καφάσια μπύρες και πολλές αναβολές, τη μουρμούρα και την πίεση της Σούλας και το μαρκάρισμα του Χρήστου που ήθελε πάση θυσία να αγοράσει αυτός τη μηχανή και την ιστορία που κουβάλαγε στην πλάτη της ο Γιώργος έπεσε. Το μουστάκι ξυρίστηκε, όπως στην ταινία. Το κάστρο έπεσε.

Μαζί με τη μοτοσυκλέτα όμως ο Χρήστος πήρε και μια μεγάλη και γενναία αγγλική προίκα. Την «προίκα» της Εγγλέζας μέσα από δύο καμαράκια γεμάτα ανταλλακτικά, που του τα έδωσε ο Γιώργος, ο οποίος τα μάζευε από εδώ και από εκεί, ώστε να μην του μείνει ποτέ η καλή του στο δρόμο. Πριν την παραδώσει ζήτησε και έκανε μια τελευταία βόλτα. Σηκωνόταν όρθιος εν κινήσει πάνω στη μηχανή και άφηνε τα χέρια. Έκλεινε το αβάνς κάνοντας να σκάει πίσω η εξάτμιση βγάζοντας φλόγες. Σήκωσε τη γειτονιά στο πόδι. Κατά βάθος μέσα η ψυχή του δεν ήθελε να την πουλήσει. Οι καταστάσεις όμως τον πίεσαν.
Μετά την αλλαγή ιδιοκτήτη, ο Χρήστος έκανε γενική επισκευή σε κινητήρα, κιβώτιο, σκελετό, άλλαξε τις τροποποιήσεις σε ρεζερβουάρ και ό,τι άλλο χρειαζόταν ώστε η μοτοσυκλέτα να έρθει στην εργοστασιακή της κατάσταση.

Μια κομβική συνάντηση όμως του Χρήστου Νικολαΐδη με τον Γιάννη Μπλούγουρα το 1986 έκανε τον Χρήστο να μυηθεί στους φίλους κλασσικής μοτοσυκλέτας. Ο Γιάννης τότε είχε μια παρόμοια συμμαχική στρατιωτική μοτοσυκλέτα, μια BSA M20 βαμμένη σε σχέδιο παραλλαγής στα χρώματα της ερήμου. Του άρεσε του Χρήστου το βάψιμο της BSA και αποφάσισε να επαναφέρει την μοτοσυκλέτα του στα γνήσια στρατιωτικά χρώματα της, αυτά του 1944.

Μετά από λίγο καιρό ο Χρήστος μαζί με τον Γιάννη άρχισαν να λαμβάνουν μέρος σε διάφορες εκθέσεις-εκδηλώσεις. Τους είδαμε μαζί από το 1994 στην επέτειο για τη μάχη της Κρήτης με αυθεντικές στρατιωτικές στολές αναβατών της εποχής. Στη συνέχεια ακολούθησε το 1ο΄ Classic Tourist Trophy και αυτό το 1994, που έλαβε χώρα στην κεντρική και νότια Εύβοια, και σε πληθώρα άλλων αγώνων, γράφοντας πολλά χιλιόμετρα με τις αγαπημένες τους στρατιωτικές μοτοσυκλέτες μέχρι σήμερα.

Εμείς με τη σειρά μας οδηγώντας την Triumph, αμέσως νιώσαμε πολύ οικεία μαζί της. Η αίσθησή της είναι πολύ ελαφριά και πολύ ευέλικτη με το που αρχίζεις την κύλιση στο δρόμο. Η δύναμη και το τράβηγμά της είναι υποδειγματικά. Αυτό που θέλει προσοχή και συνήθεια είναι η ανάποδη θέση του πίσω φρένου και του λεβιέ ταχυτήτων, που είναι αντίστοιχα αριστερά και δεξιά, ενώ στα συμβατικά είναι δεξιά το πίσω φρένο και αριστερά οι ταχύτητες. Αυτοί οι Εγγλέζοι σε όλα ανάποδοι... Περνώντας η ώρα και τα χιλιόμετρα μαζί της ενώ ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει με συνεχείς στροφές, εκεί διακρίνεις τις αρετές της. Το ιδιαίτερο μπροστινό της σύστημα σε σχήμα ρόμβου διαβάζει όμορφα τις ανωμαλίες του δρόμου και ανταποκρίνεται υποδειγματικά.

Φανταστείτε το 1944 την κατάσταση των δρόμων με τις λακκούβες και την εκτός δρόμου οδήγηση που ήταν το σύνηθες. Η Triumph περνάει από παντού απροβλημάτιστα με τη μισή προσπάθεια σε σχέση με τα αντίστοιχα Γερμανικά με τους δικύλινδρους κινητήρες και τον διπλάσιο όγκο και βάρος. Μας άρεσε τόσο πολύ η οδήγηση μαζί της που αποφασίσαμε να την οδηγήσουμε στο 27ο CLASSIC TROPHY που θα γίνει από τις 28-30 Οκτωβρίου 2021 στην όμορφη Ρόδο.

Πολλές καινοτομίες επάνω της σε εργοστασιακή μορφή τις βλέπουμε ακόμη και σήμερα σε enduro ή on- off μοτοσυκλέτες. Πατέντες όπως αποσυμπιεστή στο τιμόνι χειροκίνητο, εκκεντροφόρο επί κεφαλής στον κινητήρα, ξηρό κάρτερ για παραπάνω πλήρωση με λιπαντικό με στόχο την καλύτερη λίπανση και ψύξη του λαδιού, ξεχωριστό κιβώτιο ταχυτήτων πίσω από τον κινητήρα, ιδιαίτερο μπροστινό σύστημα, χωρητικότητα κινητήρα στα 350 κ.εκ. κ.α. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πολεμικές μοτοσυκλέτες έπρεπε να συνδυάσουν αξιοπιστία, λειτουργικότητα, απλή συντήρηση, ώστε να μην σε προδώσουν είτε μέσα στη μάχη είτε σε εχθρικά εδάφη γιατί τότε θα πιανόσουν αιχμάλωτος. Σε όλα αυτά τα τεστ η Triumph 3HW τα πέρασε με επιτυχία. Β.Ο.