Κλεφτές ματιές στο όνειρο

Εάν ξεκινούσα αυτό το κείμενο στα μισά της γ’ περιόδου του αγώνα με τη Φενέρμπαχτσε, θα έγραφα ότι ο Ολυμπιακός είναι αυτή τη στιγμή η καλύτερη, η πιο φορμαρισμένη αν θέλετε, ομάδα της Euroleague.

Η εικόνα που παρουσίαζε στα πρώτα 25 λεπτά άγγιζε το ιδανικό, από όποια οπτική γωνία και αν την εξέταζε κανείς. Ιδίως αν συμπεριλάμβανε στην εξίσωση τη μερική αναδόμηση του καλοκαιριού και την αποχώρηση του ιστορικού ηγέτη του.

Κάθε νεαρή, αναδομημένη ομάδα, ωστόσο, είναι καταδικασμένη να περάσει παιδικές ασθένειες, ιδίως όταν βρίσκει απέναντί της αντίπαλο που έχει από χρόνια εμβολιαστεί στις κακουχίες.

Πριν τολμήσω να γράψω τις πρώτες πρόωρες αράδες του αποψινού κειμένου, ο Ολυμπιακός εγκλωβίστηκε στην τουρκική άμυνα (κορυφαία βάσει αριθμών στη διοργάνωση) και στις δικές του αδυναμίες, με αποτέλεσμα να γράψει στατιστικά που έκαναν τα μάτια να ματώνουν.

Έξι λεπτά και σαρανταοχτώ δευτερόλεπτα χωρίς πόντο. Οχτώ λεπτά και εικοσιεπτά δευτερόλεπτα δίχως καλάθι εντός παιδιάς.

Δεκατέσσερα λεπτά και τριανταέξι δευτερόλεπτα χωρίς εύστοχο σουτ από την περιφέρεια. Σερί 0-16, από μία ομάδα που νωρίτερα έμοιαζε αιχμαλωτισμένη.

Ο Ολυμπιακός ένιωσε σαν να ξαναζούσε το προχθεσινό ματς με την Άλμπα, αλλά με πρόσθετες δόσεις Βέσελι και Γκούντουριτς.

Το καλό για τους Πειραιώτες, είναι ότι η χρυσοποίκιλτη ομάδα της ανατολικής όχθης του Βοσπόρου δεν διαθέτει την προπονητική ποιότητα των Βερολινέζων.

Και ας έχει στο τιμόνι της έναν άνθρωπο που κάποτε έβαλε φωτιά στα Δαρδανέλλια, με εκείνο το τρίποντο θριάμβου στον τελικό του 1991.

Επειδή είμαι ψυχάκιας και καταγράφω αναλυτικά τα πεπραγμένα του τελευταίου πενταλέπτου αγώνων που κρίνονται στον πόντο, σας διαβεβαιώ ότι η Φενέρ είχε 0/9 επιθέσεις πέντε εναντίον πέντε στο φινάλε. Μηδεμιά στις εννέα!

Τους μοναδικούς πόντους της σε αυτό το διάστημα τους πέτυχε σε συνθήκες αιφνιδιασμού, ή μάλλον αναμπουμπούλας, όταν ο Βέσελι βούτηξε στο παρκέ και έσωσε ένα ριμπάουντ σχεδόν χαμένο (από το σουτ που κακώς, κάκιστα ανέλαβε ο άσφαιρος Ουόκαπ), στα 39’’ πριν το φινάλε.

Ο Ολυμπιακός όχι μόνο αμέλησε να παραχωρήσει κάποιο από τα φάουλ που είχε για ξόδεμα, όχι μόνο χάρισε στον Πολονάρα έναν πόντο δώρο (από το αχρείαστο σπρωξιματάκι του Κώστα Σλούκα), αλλά φρόντισε και να πουλήσει τη μπάλα στην επαναφορά. Με το σκορ ισόπαλο.

Αλλά η Φενέρ δεν είναι πια η ομαδάρα του Ομπράντοβιτς και του Σλούκα, που κέρδιζε τέτοια ματς με αυτόματο πιλότο.

Ενώ είχε στα χέρια της ευκαιρία για δύο επιθέσεις έναντι μίας (με επαναφορά από την τελική γραμμή του αντιπάλου), ξόδεψε μάταια τα δευτερόλεπτα και σούταρε τούβλο, με τον Χένρι μπροστά στον εξαιρετικό απόψε ΜακΚίσικ.

Ο Ολυμπιακός παρέλαβε τη μπάλα με το 24άρι μηδενισμένο, και ανακουφισμένος, γνωρίζοντας πια ότι δεν κινδύνευε να χάσει το ματς στην κανονική διάρκεια.

Άστοχος στην τελευταία φάση του αγώνα της Βαρκελώνης, ο Κώστας Σλούκας κοίταξε γύρω του και ζήτησε χώρο από τους συμπαίκτες του. Ήξερε ότι είχε φτάσει πια η ώρα του.

Δεν ήταν δα πολύ διαφορετικό αυτό που επιχείρησε απόψε, είχε όμως την άυλη βοήθειας της έδρας και την ευλογία μίας άμυνας που αισθανόταν πια αποκαμωμένη από την υπερπροσπάθεια (ειδικά ο Γιαν Βέσελι των 35:28 συμμετοχής).

Όταν μοιράστηκε η λυπητερή της βραδιάς, ο Σλούκας είχε σημειώσει και τους 8 πόντους του Ολυμπιακού στην τελική ευθεία, μετά το 59-62. Με 3/4 σουτ, όταν όλοι οι υπόλοιποι, ένθεν κακείθεν, σημάδευαν σίδερο.

Ουδείς άλλος «ερυθρόλευκος» πέτυχε καλάθι εντός παιδιάς στα τελευταία 13 λεπτά, από το 55-42 και ύστερα.

Η μίνι κρίση αυτοπεποίθησης που φαίνεται ότι περνάει ο Σάσα Βεζένκοφ (1/7 τρίποντα απόψε) είναι φανερό ότι στην πορεία του αγώνα βραχυκυκλώνει την επιθετική λειτουργία, η οποία στο πρώτο μέρος υπήρξε υποδειγματική.

Τα ημίχρονα των 52 και των 45 πόντων (έστω με μηδενική συνεισφορά από τον Βούλγαρο) είναι απολαυστικά και κάνουν την ομάδα να μεγαλώνει, αλλά τα μπόσικα όταν χαλαρώνει ένας κρίκος τα κρατάει η άμυνα.

Η Φενέρ μπορεί να έβαλε 5-6 καλάθια μαζεμένα στο οκτάλεπτο της αντεπίθεσης, αλλά έμεινε μολαταύτα στους 65 πόντους, παρά την πληθώρα επιθετικών όπλων και την παρουσία του (σχεδόν αόρατου στις δαγκάνες του Ουόκαπ) Νάντο Ντε Κολό.

Μετά την 85άρα που εισέπραξε η Μπαρτσελόνα στα χέρια του Σφαιρόπουλου, ο Ολυμπιακός έχει τη δεύτερη καλύτερη άμυνα στη διοργάνωση (μετά τη ...Φενέρ), άμυνα που αναγκάζει τον αντίπαλο να φτύσει αίμα και γάλα για κάθε καλάθι.

Δεν θυμάμαι περισσότερα από 5-6 τουρκικά καλάθια που να σημειώθηκαν δίχως ασφυκτική πίεση ή που να προέκυψαν από σφάλμα στα μετόπισθεν.

Τι να φοβηθεί μια ομάδα που μπορεί να πετύχει 9 συνεχόμενες αμυντικές νίκες πάνω στο τεντωμένο σχοινί ενός αμφίρροπου αγώνα;

Όταν στην πεντάδα συνυπάρχουν ο Παπανικολάου, ο Ουόκαπ και ο γκολκήπερ Φαλ (ο οποίος τελείωσε το αποψινό ματς με 0 φάουλ), το γήπεδο και το καλάθι φαίνονται μικρότερα στα μάτια του αντιπάλου. Ούτε οι άλλοι δεν υστερούν αισθητά.

Εάν υπάρχει ένας παίκτης στον οποίο μπορεί να ανιχνευτεί έλλειμμα αυτοσυγκέντρωσης και προσήλωσης στο πλάνο, αυτός ήταν ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, που σε συνεχόμενες φάσεις σούταρε τρίποντο κουτουρού μπροστά στον Βέσελι και καπάκι έδωσε δώρο στη Φενέρ δύο βολές επειδή νόμιζε ότι οι Τούρκοι δεν βρίσκονταν ακόμη στο μπόνους.

Ο Χαζέρ τις αξιοποίησε και ο Ολυμπιακός μπήκε στην δ’ περίοδο με βραχύτατη κεφαλή (55-53). Ο Ντόρσεϊ άφησε τη θέση του σε κάποιον πιο συγκεντρωμένο και δεν ξαναμπήκε στο παιχνίδι.

Η Φενέρ του Σάσα Τζόρτζεβιτς (2-5) μετράει πλέον τέσσερις σερί εφιάλτες της τελευταίας στιγμής: -4 στο ΟΑΚΑ με αυτοχειρία, -1 στη Μαδρίτη, -2 στην Πόλη απέναντι στη Μπάρτσα με την «βαρβαριδάδ» του Μίροτιτς, -2 απόψε, το όλον 0/4, σε ισάριθμα ντέρμπι, με συνολικό ντεζαβαντάζ 9 πόντων!

Τι να κάνουμε τώρα, ας τις εκατοστήσει τις νίλες. Ας βρει τρόπο να ξεπεράσει τα ψυχολογικά της. Τις ομάδες μας, πάντως, τις προσκύνησε και τις δύο.

Αρχίζω και υποψιάζομαι ότι το φινάλε της περιόδου θα τη βρει με άλλον προπονητή στον πάγκο, αλλά ούτε για τη Φενέρ θα κάτσω να σκάσω ούτε για την Εφές.

Όπως έγραφα και χθες, το σημαντικό για την αφεντιά μας είναι ότι οι ομάδες μας βρίσκονται σε τροχιά ανάκαμψης.

Αξιοποιούν το ξεχασμένο πέρυσι αβαντάζ της έδρας (5/5 και 2/2 αντίστοιχα, αύριο μπορεί να φτάσουν στο 8/8), βελτιώνονται καθημερινά και δείχνουν ικανές να διεκδικήσουν όσα αναλογούν στο ειδικό βάρος τους. Εκτός έδρας δεν έχουν κερδίσει, αλλά 2-3 παρτίδες χάθηκαν στο κορώνα-γράμματα.

Μακάρι να συνεχιστεί έτσι η μουσική. Άλλος χειμώνας σαν τον περυσινό, όπου οι δικοί μας μοιράστηκαν ρόλους κομπάρσων και δεν έπαιξαν τον παραμικρό ρόλο στη διοργάνωση, δεν υποφέρεται.

Είναι λοιπόν ο Ολυμπιακός της 28ης Οκτωβρίου η καλύτερη ομάδα της Εuroleague αυτή τη στιγμή;

Αν όχι, ασφαλώς δεν υστερεί ιδιαίτερα από τη Μπάρτσα (6-1), από την Αρμάνι (6-1), από τη Ρεάλ (5-1), από τη Μακάμπι (5-2) ή από την ΤΣΣΚΑ (4-2).

Άλλωστε τη μία από αυτές (Ρεάλ) την κατατρόπωσε κανονικότατα, ενώ τις άλλες δύο -που πέρυσι έφτασαν στην Κολωνία- τις έφτασε στο «αμήν», σε έδρες όπου ου παντός πλειν.

Παρά το βαρύ πρόγραμμα των πρώτων επτά αγωνιστικών, ο Ολυμπιακός (5-2) πατάει πλέον στην τετράδα, με όπλα την αμυνάρα του (69,8 πόντοι), την αγωνιστική ισορροπία του και το μοντέρνο μπάσκετ του Μπαρτζώκα.

Όσο αποφεύγει τις εκτός προγράμματος ήττες και κρατάει ισχυρούς αντιπάλους κάτω από το 70, όσο κερδίζει ζόρικους αγώνες με δεύτερα ημίχρονα 22 πόντων, δικαιούται να ονειρεύεται την ολική επαναφορά του.