Η βουτιά από τα σύννεφα

Ο Παναθηναϊκός πετούσε στα σύννεφα μετά το εκκωφαντικό 95-69 επί της Εφές, αλλά τα σύννεφα είναι ένας τόπος αφιλόξενος, για ομάδες που οφείλουν να αγγίζουν το ταβάνι τους αν θέλουν να νικήσουν οποιονδήποτε.

Απέναντι στη Βιλερμπάν, που δεν είναι ομαδάρα αλλά ούτε χαρίζει κάστανα σε όποιον την πάρει αψήφιστα, οι «πράσινοι» ξαναβρήκαν τον νερόβραστο εαυτό τους και προσπάθησαν να κερδίσουν με τη φανέλα και με τα ψέματα της έδρας, ρίχνοντας στο τραπέζι το αστείο επιχείρημα των 70 πόντων.

Εβδομήντα ψωροποντάκια, 70-84 βαρύ κι ασήκωτο, εντός των τειχών, απέναντι σε αντίπαλο που δεν θα κατέβαζε δα πλερέζες αν έχανε. Και δεν είναι να πεις, οτι ο Παναθηναϊκός παίζει την άμυνα του Ολυμπιακού για να κρατήσει τον άλλον στο 65.

Ο προχθεσινός θρίαμβος επί των Τούρκων αποδείχθηκε, αν όχι οφθαλμαπάτη, σίγουρα μισή αλήθεια. Ίσως και λιγότερο από μισή.

Στη ζυγαριά του Οκτώβρη, ο Παναθηναϊκός μπορεί να είναι καλύτερη ομάδα από την Εφές, αλλά η Βιλερμπάν μοιάζει ανώτερη και από τους δύο. Τα ύστερα του κόσμου, ε;

Το δράμα για τον Παναθηναϊκό είναι ότι η κορυφαία πεντάδα του, αυτή που αναλαμβάνει να καθαρίσει ή να γυρίσει τα δύσκολα ματς, έχει στην πρώτη γραμμή δύο περιφερειακούς που δεν μπορούν να μαρκάρουν κανέναν.

Ο Έλι Οκόμπο, που φοβάμαι και να ψάξω τι συμβόλαιο έχει, έβλεπε να τον περιμένουν οι Νέντοβιτς, Μέικον και γελούσε. «Καταδρομικό Έλι», κάγχασε δίπλα μου ο εθισμένος στα φτηνά λογοπαίγνια.

Τα καλάθια που αποτελείωσαν τον Παναθηναϊκό στην τελική ευθεία του παιχνιδιού σημειώθηκαν με υποτυπώδη πίεση και χωρίς να ματώσει ο δράστης τη φανέλα.

Στο 35ο λεπτό, το σκορ ήταν 63-65 με τους τέσσερις πόντους του Ιωάννη Παπαπέτρου και υπήρχε ελπίς, αν και ο Παναθηναϊκός συμπλήρωνε συναπτό εικοσάλεπτο με τα μάτια στις πλάτες των Γάλλων (από το 34-33).

Έκτοτε, ο Οκόμπο έβαλε, κρατηθείτε, 17 πόντους. Σε τέσσερα λεπτά και τριανταπέντε δευτερόλεπτα! Ολόκληρος ο Παναθηναϊκός πέτυχε στο ίδιο διάστημα 7.

Τα κιτάπια της ιστορίας μαρτυρούν ότι μοναχά ο ΜακΙντάιρ της Σιένα έχει βάλει 35άρα στον Παναθηναϊκό στην ιστορία της Εuroleague. Σε εκείνα τα πλέι-οφ του 2009 προ του Βερολίνου, που τα περιγράφαμε με τον Συρίγο στην Τοσκάνη.

Φάιναλ-φορ στο Βερολίνο έχει και φέτος, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό θα διεξαχθεί χωρίς ομάδα ντυμένη στα πράσινα.

Ο Ντάριλ Μέικον μπήκε στο παιχνίδι με την κεκτημένη ταχύτητα της δικής του οργιαστικής 30άρας, αλλά άκουσε τις παλιοσειρές να τον προσγειώνουν στην πραγματικότητα: μεγάλος παίκτης δεν είναι αυτός που βάζει την Τετάρτη 9/12 τρίποντα και την Παρασκευή 0/4, αλλά εκείνος που θα μείνει σταθερός στους 20 πόντους.

Απέναντί του, ο ...καταδρομικός Οκόμπο έμοιαζε καλύτερος από Μέικον, Πέρι και Φέρελ. Και από τους τρεις μαζί.

Προτού ακόμη ολοκληρωθεί το πρώτο ημίχρονο, ο Δημήτρης Πρίφτης απέσυρε την εμπιστοσύνη από τους τρεις πόιντ-γκαρντ του και παρέδωσε τα ηνία στον Σαντ-Ρόος (σε θέση «1»), ώστε να γεμίσει το γήπεδο με πράσινα χέρια και να κλείσουν, τουλάχιστον, οι διάδρομοι.

Το σχέδιο λειτουργούσε σε βαθμό παραπάνω από ικανοποιητικό (με 4 κλεψίματα και 5 τάπες στο εναρκτήριο 20λεπτο), ώσπου ο αδελφός του Τόνι Πάρκερ έριξε στο παιχνίδι τον αδελφό του Γιάννη Αντετοκούνμπο και τον πλαισίωσε με τον αδελφό τού Τιραμόλα.

Τα ατελείωτα χέρια του 17χρονου Ουεμπανιάμα δίπλα στον Κωστάκη, αμφότεροι χαρισματικά παιδιά της μαύρης Αφρικής (όπως και ο Οκόμπο άλλωστε), μπλοκάρισαν τον ορίζοντα και υποχρέωσαν τον Παναθηναϊκό να σημαδεύει στα τυφλά λες και έπαιζε με δεμένα μάτια.

Η πεντάδα της Βιλερμπάν δεν ήταν δα βαριά, αφού ο πιτσιρικάς είναι ακόμη φτερό, ενώ ο Κώστας τρέχει το γήπεδο σαν Γιάνναρος και καρφώνει σαν Θανάσαρος.

Τα 5 καρφώματα, τα 4 επιθετικά ριμπάουντ και οι 3 τάπες του νεαρού πρίγκηπα Αντετοκούνμπο μέσα σε λίγα λεπτά άλλαξαν τον ρυθμό και τη ροή του αγώνα, πάνω που ο Παναθηναϊκός πήγαινε να επιβάλει το νόμο του.

Από το 18-24 έως το 34-27, το κοινό στο ΟΑΚΑ παρακολούθησε 6-7 λεπτά πράσινης κυριαρχίας και αισιοδοξίας. Έπειτα, ήρθαν τα δύο χταπόδια και σκόρπισαν τα λάφυρα.

Το οδυνηρό τρίποντο του Οκόμπο στη λήξη του α’ ημιχρόνου (38-43) ήταν προειδοποιητική βολή για όσα έμελλε να ακολουθήσουν.

Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός θα κερδίζει μόνο όταν κάνει τα πάντα σωστά. Θα κερδίζει, για να το πω αλλιώς, μόνο όταν παίζει μπάσκετ.

Ομάδα που στήνει την αντεπίθεσή της πάνω σε γιουρούσια θα έχει τύχη στα γενέθλια και στις εθνικές εορτές, του αγίου Ντάριλ και του οσίου Νεμάνια, αλλά η ρέντα κάποτε στερεύει και το έλλειμμα ποιότητας βγαίνει στην επιφάνεια, όπως το λάδι στο νερό.

Στο 63-65, ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν δύο σίγουρες επιλογές για να πατήσει γερά στα πόδια του, αλλά αντ’ αυτών πήρε ισάριθμες γκάφες του Τζέρεμι Έβανς.

Το ματσάκι πήγε εκεί που φαινόταν από νωρίς ότι θα πάει και τα πηγαδάκια στις εξόδους επιδόθηκαν στο αγαπημένο σπορ, των αναπάντητων, ρητορικών ερωτήσεων.

Δεν μπορούσε άραγε ο Παναθηναϊκός να πάρει το καλοκαίρι έναν γκαρντ σαν τον Έλι Οκόμπο; Ή μήπως ήταν ανέφικτο να ντύσει στα πράσινα τον Κώστα Αντετοκούνμπο αμέσως μετά το Προολυμπιακό τουρνουά;

Στην περίπτωση του Οκόμπο, που έπαιζε στην G-League αλλά είναι Γάλλος, ας πούμε ότι προτεραιότητα είχαν τα πατριωτάκια του.

Ο Κωστάκης, όμως, πέρασε τον μισό Ιούνιο στο ΟΑΚΑ. Ελεύθερος και -όπως αποδεικνύεται- ωραίος. Kαλύτερα, βέβαια, για τον ίδιο, που γλίτωσε από τη μιζέρια της Ελλάδας.