Ένα λιοντάρι και ένας λαγός

Ομάδα που μπορεί να τουμπάρει ένα ματς από το -15 σε ένα δεκάλεπτο απέναντι στον Ολυμπιακό στο Φάληρο δεν φοβάται τη σχεδόν ισόβαθμη των «κόκκινων» Ζενίτ και μάλιστα μέσα στο ΟΑΚΑ, έτσι δεν είναι;

Ούτε από το -12 του εναρκτήριου τετραλέπτου ούτε από το -1 του τελευταίου διλέπτου. Απλή μπασκετική λογική, σε ένα άθλημα ωστόσο όπου η λογική συχνά καταργείται.

Ο Παναθηναϊκός, που πελαγοδρομεί ακόμη ανάμεσα στις απογοητεύσεις, τη μετριότητα και τις γοητευτικές εκλάμψεις, πασχίζει να δει τον ορίζοντα και να δικαιώσει όσους πιστεύουν ότι έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.

Το αποτέλεσμα του εγχώριου ντέρμπι φαίνεται ότι θα γίνει φάρος για τους «πράσινους», το πράσινο φως που χρειάζονται όποτε ο ορίζοντας μαυρίζει.

Εάν ο αγώνας με τη Ζενίτ (70-64) είχε γίνει στις 15 Νοεμβρίου και όχι στις 25, το ροζ φύλλο θα κατέληγε μάλλον στην τσέπη του Τσάβι Πασκουάλ.

Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Πρίφτη, που μέχρι χθες βολόδερνε στο υπόγειο ισόβαθμος με την πρώην ομάδα του Σάρας, πλέον συμβαδίζει με τη νυν ομάδα του Τζόρτζεβιτς, τη χρυσοποίκιλτη Φενέρμπαχτσε.

Το ναυάγιο των Τούρκων αποτελεί χρήσιμη παρηγοριά, ενώ η όψιμη ρέντα της Εφές, που μετράει πλέον 4 σερί νίκες με μέση διαφορά +18 πόντων, υπάρχει για να του θυμίζει πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες.

Οι πρωταθλητές Ευρώπης αγγίζουν πλέον τις θέσεις που οδηγούν στα πλέι-οφ, αλλά είναι η ίδια ομάδα που διαμελίστηκε στο ΟΑΚΑ στις 27 Οκτωβρίου. Ούτε μήνας δεν συμπληρώθηκε έκτοτε.

Δεν προσπαθώ να πω ότι ο Παναθηναϊκός θα εκτοξευτεί στην οχτάδα πριν αποχαιρετήσουμε το δίσεκτο 2021, άλλωστε το πρόγραμμα που τον περιμένει είναι πολύ βαρύ, τονίζω όμως ότι ο συγκεκριμένος οργανισμός οφείλει να εμφανίζεται ανταγωνιστικός.

Ιδίως τώρα που βρίσκει έναν ηγέτη στο πρόσωπο του παλιού, καλού Νέντοβιτς. Το οφείλει στην ιστορία του, στο κοινό του, στα λάβαρά του, στον ίδιο του τον εαυτό.

Απέναντι στη Ζενίτ του Πασκουάλ, ο Παναθηναϊκός ήταν μία ομάδα σίγουρη για τον εαυτό της, συγκεντρωμένη στην αποστολή της, καλά προετοιμασμένη, ήρεμη, ψύχραιμη.

Δεν παρουσίασε καμιά τεράστια ποικιλία επιθετικών ή αμυντικών πλάνων, αλλά αξιοποίησε τα πλεονεκτήματά του, έκρυψε περίτεχνα τα μειονεκτήματά του και ανέδιδε την αύρα κάποιου που εύκολα ή δύσκολα θα βρει τον τρόπο.

Όταν η Ζενίτ προηγήθηκε με 61-62, με το τρίποντο του Κουζμίνσκας στα 2:03, χρειάστηκε ένας ήρωας του απρόβλεπτου (όπως ο Λούτσιτς του Μονάχου, για να το διαβάσουμε ανάποδα, η μεγάλη των Σέρβων σχολή) και ένας λαγός από το καπέλο του προπονητή.

Ο Νεμάνια Νέντοβιτς σούταρε μπροστά σε αντίπαλο με μπόι 2,09 μ. και όλο το ΟΑΚΑ ήξερε ότι η μπάλα θα πήγαινε μέσα σαν τηλεκατευθυνόμενη: 64-62. Σαν βρυχηθμός θυμωμένου λιονταριού.

Η διπλή, γεμάτη παγίδες άμυνα που ακολούθησε έκανε τους Ρώσους να σουτάρουν στο γάμο του καραγκιόζη, αλλά στην ελληνική επίθεση που ακολούθησε κάποιο χέρι έδιωξε τη μπάλα έξω, με το 24άρι να σταματάει στα 0.9 και το χρονόμετρο του αγώνα να γράφει 00.45.

Ο Πρίφτης πήρε τάιμ-άουτ και ζωγράφισε ένα μικρό αριστούργημα, που βέβαια απαιτούσε υπομονή και ακρίβεια στην επαναφορά.

Ο Παπαπέτρου πάσαρε στους ουρανούς μόλις είδε τον Παπαγιάννη να ξεγλιστράει και ο ψηλός άφησε τη μπάλα στο καλάθι απαλά, σαν να έβαζε το μωρό για ύπνο. Για κάτι τέτοια εφευρέθηκε το κλισέ «σαν σε προπόνηση»!

Ουσιαστικά, αυτό το καλάθι τελείωσε τον αγώνα και δικαίωσε και την αφεντομουτσουνάρα μου, που έγραφε λίγο νωρίτερα στο live ότι απαγορεύεται να μένει εκτός πεντάδας ο Παπαπέτρου στην τελική ευθεία.

Ακόμα και όταν εμφανίζεται ντεφορμέ, όπως απόψε, ο αρχηγός είναι το λάδι που κάνει τη μηχανή να λειτουργεί. Η απόφαση του Πρίφτη να τον κρατήσει έξω την ώρα της ρωσικής αντεπίθεσης παραλίγο να γίνει μπούμερανγκ.

Η ομάδα είχε παίξει καταπληκτικά χωρίς τον Παπαπέτρου στην γ’ περίοδο (όταν το 33-38 έγινε 51-42), αλλά όσο περνούσε η ώρα οι αυτοσχεδιασμοί των Μέικον, Νέντοβιτς έπεφταν στο κοινό και ο αεροδιάδρομος ελεγχόταν από τους Ρώσους. Ιδίως όταν ο ελαφρά τραυματισμένος Παπαγιάννης βγήκε για να πάρει δυό ανάσες.

Η άμυνα ζώνης που βοήθησε τον Παναθηναϊκό να ορθοποδήσει στα τελευταία τρία παιχνίδια (Μόναχο, Φάληρο, Ζενίτ) δεν είναι σε καμία περίπτωση παθητική, αφού ποντάρει στις διαρκείς προσαρμογές της και στην ικανότητα του ψηλού να μαρκάρει όλη την αντίπαλη πεντάδα μόνος του, όταν χρειαστεί. Και χρειάζεται συχνά.

Παίκτες με αμυντική ικανότητα και «μάκρος», όπως ο Ουάιτ και ο Σαντ-Ρόος, ακόμα και ο Έβανς, κάνουν το πλάνο ακόμα πιο αποτελεσματικό, καμουφλάροντας και τις αδυναμίες μονάδων όπως οι Νέντοβιτς, Μέικον.

Και δεν είναι δα ταμπούρι αυτή η -ασφαλώς δανεική από κάποιο βιβλίο του NCAA- ζώνη. Πόσα ελεύθερα σουτ βρήκαν απόψε οι ικανότατοι σουτέρ της Ζενίτ; Νομίζω ελάχιστα, ιδίως ο Μπάρον που εξαφανίστηκε.

Μελετήστε τη στατιστική όσοι δεν είδατε το ματς και θα καταλάβετε ότι ο Γιώργος Παπαγιάννης προλαβαίνει και να οχυρώσει την περιφέρεια και να επιστρέψει έγκαιρα στα μετόπισθεν και να μαζέψει τα σκουπίδια.

Οι περισσότεροι θα σταθούν στα 8/9 σουτ και στους 18 πόντους, ακόμα και στις 6 βολές που κέρδισε, αλλά η πεμπτουσία της εμφάνισής του ήταν τα 13 ριμπάουντ και οι 4 τάπες, όλες στο δεύτερο ημίχρονο.

Ο Ρικ Πιτίνο θα νιώσει υπερήφανος για το πουλέν του, αν παρακολουθήσει το βίντεο του αποψινού αγώνα. Αυτός δεν ήταν που έβαζε στοιχήματα με τον Παπαγιάννη για νταμπλ-νταμπλ σε κάθε ματς;