Από το Λονδίνο με νοσταλγία

Τον παλιό, κακό καιρό, όταν ο άξονας της γης περιστρεφόταν γύρω από τις συγκρούσεις Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, αυτές έκαναν ζημιά και στις δύο ομάδες: ξεμυάλιζαν τον νικητή, αποκάρδιωναν τον ηττημένο, άδειαζαν τις μπαταρίες όλων ανεξαιρέτως.

Στον 21ο αιώνα, όπου τα πάθη μετριάστηκαν κάπως, μπορεί τελικά να είναι και ωφέλιμες οι καυτές αναμετρήσεις των «αιωνίων».

Ο Παναθηναϊκός νίκησε τη Ζενίτ με εφόδιο την αυτοπεποίθηση που του χάρισε ο θρίαμβος της Δευτέρας, ενώ ο απολαυστικός Ολυμπιακός άλωσε το Μιλάνο με όπλα τον πληγωμένο εγωισμό και το πείσμα.

Χρειάζεται βεβαίως και ποιότητα, αλλά αυτή δεν λείπει από τις ομάδες μας, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που πιστεύουν οι βιαστικοί της εξέδρας.

Από την αρχή της σεζόν, γράφω και ξαναγράφω ότι ο φετινός Ολυμπιακός εμφανίζερ=ται ικανός για μεγάλη διάκριση στην Ευρώπη.

Επιτρέψτε μου να χρησιμοποιώ στο εξής το 72-93 του Μιλάνου ως πειστήριο Α, που λένε και στα δικαστήρια.

Ο Ολυμπιακός του Μιλάνου μου θύμιζε τον Ολυμπιακό του …Λονδίνου, σε συσκευασία ενός αγώνα, αντί για δύο. Θα θυμάστε ότι τότε -με προπονητή και πάλι τον Γιώργο Μπαρτζώκα- παρέδωσε ένα επιθετικό σεμινάριο (στον τελικό με τη Ρεάλ) και ένα αμυντικό (στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ).

Απόψε έκανε το ίδιο πράγμα, αλλά με ορίζοντα 40 λεπτών: έναν κανονικό «βομβαρδισμό» στο πρώτο μέρος (με 60 πόντους, 7/15 δίποντα, 12/16 τρίποντα, 10/11 βολές, 14 ασίστ και 4 λάθη) και ένα φονικό σφιχταγκάλιασμα στο δεύτερο, όταν το ποσοστό της επιθετικά χαρισματικής Αρμάνι περιορίστηκε στο 37 τοις εκατό και το κοντέρ της κόλλησε σαν να ανήκε σε ιταλιάνικο βεσπάκι.

Κάτι μου λέει, ότι ο προπονητής του Ολυμπιακού χάρηκε περισσότερο το «27» των Ιταλών στο θεωρητικά περίπλοκο δεύτερο ημίχρονο, παρά το «60» των δικών του στο πρώτο. Η παινεμένη άμυνά του είχε και κακές στιγμές μετά το 8-22 της εκκίνησης.

Ο Μπαρτζώκας, βέβαια, θυμάται και κάτι άλλο, πέρα από τη νοσταλγία για το τελευταίο ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Την προηγούμενη φορά που ταξίδεψε με τον Ολυμπιακό στο Μιλάνο, Ιανουάριο του 2014, φορούσε το στέμμα του πρωταθλητή Ευρώπης, έτρεχε αήττητο σερί και μολαταύτα στραπατσαρίστηκε με το εκκωφαντικό 81-51.

Εμείς οι παλαιότεροι, που προλάβαμε τις πανωλεθρίες του Άρη από τον Τρέισερ, γνωρίζουμε ότι το «Φόρουμ» έχει τον τρόπο του να γίνεται κατηφορικό για τον ανέμελο και ράθυμο αντίπαλο.

Ο αποψινός Ολυμπιακός αντέστρεψε την κλίση και το έκανε τόπο μαρτυρίου για την Αρμάνι. Μετά από τόσα τραύματα στα ταξίδια του, είχε σειρά να πετύχει ένα ηχηρό διπλό.

Εάν δεν το προσέξατε, αυτή η νίκη τον ανεβάζει στην 3η θέση της κατάταξης, ισόβαθμο στο 8-4 με το αποψινό θύμα του και με τη Ζενίτ.

Δεδομένου ότι το πρόγραμμά του τις επόμενες τέσσερις εβδομάδες έχει Καζάν, Βελιγράδι, Μπάγερν και Βιλερμπάν, το ντέρμπι της 23ης Δεκεμβρίου με τον Παναθηναϊκό μπορεί να τον βρει πάρα πολύ κοντά στην κορυφή.

Ο Ολυμπιακός μετρούσε 0-4 στους εκτός Ελλάδας αγώνες του, αλλά -όπως σημείωνα και την προηγούμενη εβδομάδα- αυτό το στατιστικό είναι παραπειστικό.

Από τις ομάδες που τον κέρδισαν, οι τρεις έφτασαν πέρυσι στο final-4 (Μπαρτσελόνα, ΤΣΣΚΑ, Εφές) και η τέταρτη αποκλείστηκε στο τελευταίο σουτ (Ζενίτ). Απόψε στο Μιλάνο ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε αυτή τη βόλτα στο ναρκοπέδιο και δικαιούται να ξεκουραστεί πάνω στο αναπαυτικό μαξιλάρι του 7-0 του Φαλήρου.

«Κανένας δεν μπορεί να περιμένει νίκες σε τόσο δύσκολες έδρες», επισήμανε ο Μπαρτζώκας μετά τη λήξη. Και ποιος είστε εσείς, κύριε, που θα μιλήσετε με λογική;

Μισό λεπτό, διαβάζεται και αλλιώς η ίδια εξίσωση. Πριν στρώσει το κόκκινο χαλί για να υποδεχθεί τον Ολυμπιακό, η Αρμάνι κρατούσε και αυτή το κάστρο της άπαρτο: 6 νίκες σε ισάριθμους αγώνες.

Τι νίκες όμως; Μπαρτσελόνα, ΤΣΣΚΑ, Εφές, τρία στα τρία απέναντι στις ομάδες που συνάντησε το Μάιο στην Κολωνία, βάλτε και μία Μακάμπι για γαρνιτούρα.

Και όμως, ο Ολυμπιακός την έκανε κουρέλι τη σινιέ φορεσιά της, με ανοιχτές ακόμη τις πληγές του από το «εμφύλιο» ντέρμπι.

Η βαθμολογία της Euroleague δείχνει τις δύο Σπανιόλες να προπορεύονται, αλλά το πραγματικό Power Ranking της 26ης Νοεμβρίου μάλλον τον Ολυμπιακό βγάζει στον αφρό. Στην Ευρώπη δεν μετράνε οι εντός των τειχών ήττες.

Ο ασυνήθιστα ήρεμος Μπαρτζώκας μίλησε για «την επιτομή της ομαδικής προσπάθειας» και είχε απόλυτο δίκιο.

Περίπου τέσσερα λεπτά πριν το τέλος, παρατήρησα στο live ότι οι καλύτεροι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν μονοψήφιο αριθμό πόντων και σχετικά τζούφια στατιστική: 9 ο Λαρεντζάκης (που αργότερα έφτασε τους 18 με απανωτά τρίποντα), 6 ο Παπανικολάου, 8 ο αδικημένος από την αδυσώπητη κριτική Μάρτιν, 5 ο ΜακΚίσικ.

Κανένας από τους προαναφερθέντες δεν έγραψε περισσότερα από 3 ριμπάουντ ή 3 ασίστ ή 1 κλέψιμο. Και όμως, διακρίθηκαν σε βαθμό υπερθετικό.

Ο δείκτης αυτοσυγκέντρωσης και έντασης έμεινε ψηλά από την αρχή μέχρι το τέλος και παίκτες που επί 30 λεπτά κάθονταν (Ζαν-Σαρλ) έρχονταν από τον πάγκο για να παραλάβουν τη σκυτάλη με σταθερό χέρι.

Τα 4/4 τρίποντα του Ντόρσεϊ στο ξεκίνημα ακούστηκαν σαν σάλπισμα ολικής επαναφοράς, αλλά δεν χρειάστηκε να οργιάσει ούτε ο Σλούκας ούτε ο Φαλ ούτε ο Βεζένκοφ.

Κανένας «ερυθρόλευκος» δεν ξεπέρασε τα 25:14 συμμετοχής (Ουόκαπ) και κανένας δεν υστέρησε.

Μόλις τέσσερις μέρες μετά το πατατράκ της χρονιάς, που προκάλεσε κάτι σαν σεισμό στο λιμάνι, ο Ολυμπιακός άγγιξε το άρτιο. Δεν θα κερδίσει άλλη ομάδα με 21 πόντους στο Μιλάνο.

«Αυτό που μας συνέβη το ονομάζω κλωτσιά στον πισινό», ομολόγησε ο αποσβολωμένος Έτορε Μεσίνα.

Οι τραυματισμοί του Μήτογλου και του Ντιλέινι έκοψαν τη φόρα της Αρμάνι, αλλά δεν παύει να είναι η πλούσια κληρονόμος που μπορεί να σπάσει ακριβά συμβόλαια από το ΝΒΑ (Μέλι) και να πασπαλίσει την πασαρέλα με αστρόσκονη.

Ο Ολυμπιακός, από την πλευρά του, ξορκίζει πάνω απ’ όλα την κακοτυχία. Εφ’ όσον παραμείνει υγιής στις κακοτοπιές της σεζόν, χωρίς σοβαρές απώλειες, θα φτάσει στα πλέι-οφ αγριεμένος και με βρυχηθμούς.