Και στο τέλος κερδίζουν οι Γιούγκοι

Οι δύο ελληνικές ομάδες που ταξίδεψαν στο Βελιγράδι αποχώρησαν αμφότερες ντροπιασμένες, η καθεμία στα δικά της μέτρα και σταθμά.

Ο Παναθηναϊκός με μια σβουριχτή 33άρα που τον άφησε ολόγυμνο στο κρύο, ο Ολυμπιακός με μικρή φυσικά διαφορά (81-76), αλλά και με την αίσθηση ότι τα τακούνια του ροκανίστηκαν απόψε.

Ντροπιάστηκε επειδή δεν θύμιζε σε τίποτε τον θαυμαστό καλό εαυτό του. Επειδή άφησε έναν μέτριο αντίπαλο να τον κατεβάσει στο δικό του επίπεδο.

Σύμφωνα με το συντελεστή PIR, στον οποίο συγχωνεύονται όλες οι στατιστικές κατηγορίες, ο Ερυθρός Αστέρας ήταν η χειρότερη ομάδα της Εuroleague πριν την αποψινή αναμέτρηση και ο Ολυμπιακός η καλύτερη!

Μπορεί το παραπάνω να αποτελεί επιστημονικό ψέμα και δημιουργική ασάφεια, αλλά οι Πειραιώτες έχασαν μία ευκαιρία να μπουν σε τροχιά εκτόξευσης, μία μέρα πριν οι συμπρωτοπόροι της βαθμολογίας κονταροχτυπηθούν μεταξύ τους στο «κλάσικο» της Βαρκελώνης.

Την επόμενη εβδομάδα ο Ολυμπιακός έχει δύο απανωτά «εύκολα» ματς στο Φάληρο (με Μπάγερν, Βιλερμπάν), ενώ το επόμενο ταξίδι τους εκτός Ελλάδας είναι του αη-Γιαννιού στο Κάουνας.

Στις 7 Ιανουαρίου, για να μη μπερδευόμαστε με τα θρησκευτικά, που δεν είναι και το φόρτε μου.

Ο χαμένος πόντος του Βελιγραδίου μπορεί να ξεχαστεί γρήγορα, αλλά μπορεί και όχι. Εξαρτάται, ποιος είναι ο στόχος και πόσο κοντά θα φτάσει ο Ολυμπιακός στην επίτευξή του.

Όσο περνούσαν τα λεπτά και πλησίαζαν οι ομάδες στην τελική ευθεία, είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα ένα συνηθισμένο ματς ελληνικής ομάδας με σερβική.

Ντέρμπι μέχρι το 35ο λεπτό, μια σου και μια μου, συχνά περισσότερο μια μου παρά μια σου, αλλά στο τέλος κερδίζουν οι «Γιούγκοι».

Ή χάνουν από αστροπελέκι. Θυμηθείτε τον ημιτελικό του Παρισιού, που είναι μάλλον το κλασσικότερο παράδειγμα.

Γιατί; Επειδή είναι καλύτεροι στην τακτική, επειδή τα χέρια τους σπανίως τρέμουν, επειδή ξέρουν να ξεπερνούν την όποια αταλαντοσύνη, επειδή βγαίνουν από την κοιλιά της μάνας τους με μία μπάλα μπάσκετ στα χέρια.

Εάν ο Νίκολα Κάλινιτς ήταν Έλληνας και όχι Σέρβος, μπορεί η Εθνική μας να κέρδιζε περισσότερα μετάλλια. Ή αν είχαμε εφεδρικούς σέντερ σαν τον Μίτροβιτς και τρίτους γκαρντ όπως ο Ιβάνοβιτς.

Στις αρχές της δ’ περιόδου, έγραφα στο live του Gazzetta ότι «ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί ένα ξέσπασμα διότι η Χάλα Πιονίρ έχει τους δικούς της νόμους σε κλειστά παιχνίδια».

Ε, κάτι τέτοιο εννοούσα. Ανεπαίσθητη κατηφόρα, αλλά κατηφόρα. Αρκετή για να μη μπορείς να σταθείς καλά στα πόδια σου και να κουτρουβαλιαστείς.

Οι «ερυθρόλευκοι» του Πειραιά άλωσαν 1-2 φορές το Βελιγράδι τα προηγούμενα χρόνια, μόνο που τότε τους βοήθησε το μέταλλο του Σπανούλη και το συσσωρευμένο know-how των δύο συναρχηγών.

Ο Ολυμπιακός του 2021-22 μπορεί να κέρδισε in extremis στο Καζάν, αλλά δεν έχει αποκτήσει ακόμη την ικανότητα να εξουσιάζει τέτοιους αγώνες σε έδρες που κοχλάζουν.

Ασφαλώς θα έρθει και αυτό. Ο Κάλινιτς δεν έκανε κονσομασιόν ούτε επίθεση φιλίας, όταν τον χαρακτήρισε «ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου».

Ο Αστέρας άρχισε να λάμπει όταν ο «Κάλινε» κατέβηκε στη θέση «4» και χρησιμοποίησε το εκτόπισμα, τη δύναμη και την εξυπνάδα του απέναντι στους γκαρντ που χρεώνονταν συχνά τη φρούρησή του.

Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης τον μάρκαρε καλά στα μισά του α’ ημιχρόνου, αλλά ήταν αρνητικός όταν επέστρεψε και υποχρέωσε τον Μπαρτζώκα να τον αποσύρει.

Πουλέν του Ομπράντοβιτς από τα χρόνια του στη Φενέρ, ο πολυσύνθετος Κάλινιτς πέτυχε ρεκόρ καριέρας στο σκοράρισμα (25 π.), μοίρασε 6 ασίστ, μάζεψε ριμπάουντ, απελευθέρωσε τον αρχικά εγκλωβισμένο Ουόλτερς και κουβάλησε τους πάντες στους ώμους του.

Στο 29-29, είχε ακόμη μόλις 3 πόντους στο όνομά του, όπερ σημαίνει ότι έβαλε 22 στα τελευταία 25 λεπτά! Το κοινό βάλθηκε να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του.

Καθώς οι ομάδες πλησίαζαν στο τελευταίο βιράζ, ο Γιώργος Μπαρτζώκας πήρε αποφάσεις που στην οικονομία του αγώνα αποδείχθηκαν λανθασμένες.

Όταν ο Ολυμπιακός χρειαζόταν αμυντικούς καμικάζι, οι μετρ του είδους Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Λαρεντζάκη παρακολουθούσαν το ματς από τον πάγκο, καθισμένοι άπραγοι δίπλα στον «τερματοφύλακα» Φαλ.

Εάν δεν με απατούν οι πρόχειρες σημειώσεις μου, ο Αστέρας αξιοποίησε επτά συνεχόμενες κατοχές μετά το 58-60, αφού το σχήμα με Σλούκα, Ουόκαοπ, ΜακΚίσικ, Πρίντεζη, Ζαν-Σαρλ δεν ήταν σε θέση να σταματήσει κανέναν.

Η απουσία του Ντόρσεϊ άφησε την ίδια πεντάδα ορφανή από αυτοσχεδιασμό και «στεγνό» σκοράρισμα, αφού ο Αστέρας έδινε αβασάνιστα το μακρινό σουτ στους ΜακΚίσικ, Ουόκαπ και έστρεφε όλη την προσοχή του στον Σλούκα.

Όταν έγιναν οι διορθωτικές κινήσεις, στο 73-69, ήταν πια αργά. Ο νόμος της Χάλα Πιονίρ βρισκόταν ήδη σε λειτουργία.

Η τελική λυπητερή φανερώνει ότι οι Σέρβοι ανέβηκαν από το συνηθισμένο 28% στο 41% στα τρίποντα, σούταραν δίποντο με ποσοστό 58 τοις εκατό, ενώ μοίρασαν 23 ασίστ, με στοχευμένη κυκλοφορία της μπάλας και πολλούς διαφορετικούς δημιουργούς: Μάρκοβιτς 5, Ιβάνοβιτς 4, Κάλινιτς 6, Ουόλτερς 4.

Γι’ αυτό έγραψα στην αρχή ότι ο Αστέρας του Ράντονιτς υπερίσχυσε στη σκακιέρα της βραδιάς και ότι ο Ολυμπιακός «ντροπιάστηκε».

Η θεωρητικά ανώτερη ομάδα της πλάστιγγας εμφανίστηκε κατώτερη σε όλα και εξαφανίστηκε από το γήπεδο μετά το 69-69 του 36ου λεπτού. Το χειρότερο όλων ήταν ότι δέχθηκε 45 πόντους στο β’ ημίχρονο.

«Ο Ολυμπιακός είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης στην άμυνα με αλλαγές, ενώ εμείς έχουμε πρόβλημα σε αυτόν τον τομέα», σχολίασε στο τέλος ο Λούκα Μίτροβιτς. «Καταφέραμε, όμως, να τον αντιμετωπίσουμε».

Σύμφωνοι, υπερβάλλω. Όλες οι ομάδες θα υποστούν κάμψη και όλοι οι παίκτες (π.χ. Βεζένκοφ) έχουν δικαίωμα στο ντεφορμάρισμα.

Γίνομαι αυστηρός, επειδή βλέπω ότι ο Ολυμπιακός έχει στα χέρια του μία χρυσή ευκαιρία για να αλλάξει ξανά επίπεδο και να επανέλθει στον χορό των μνηστήρων.

Τη διαφορά στην τελική βαθμολογία μπορούν να την κάνουν αποτελέσματα όπως το αποψινό ή εκείνο της προηγούμενης εβδομάδας στο Καζάν. Το 2-1 αυτής της τριάδας αγώνων είναι εξαιρετικός απολογισμός, ταιριαστός με πορεία πρωταθλητισμού.

Τις ευκαιρίες, όμως, πρέπει να τις αρπάζεις από τα μαλλιά. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει ξεμπερδέψει με όλα σχεδόν τα εκτός έδρας ντέρμπι (πλην Ρεάλ) και είναι μία από τις ελάχιστες ομάδες που δεν έχει γκέλα εκτός προγράμματος.

Όχι, δεν ήταν τέτοια η αποψινή. Και μην ακούτε τη γκρίνια μου. Στο Βελιγράδι δεν δικαιούται κανείς να μιλάει για βέβαιη νίκη.

Ελπίζω ότι ο φίλος μου ο Γιάννης έχει κρατήσει σε screenshot το μηνυματάκι που του έστειλα το βράδυ της νίκης στο Μιλάνο, γιατί μπορεί να μου χρειαστεί όταν ανθίσουν οι αμυγδαλιές και οι φιλύρες.