Δύο εβδομάδες ανθοφορίας

Mπορεί ο Παναθηναϊκός να κερδίσει ευρωπαϊκό αγώνα χωρίς τον Νεμάνια Νέντοβιτς και με τον Ιωάννη Παπαπέτρου να περιφέρεται σαν φάντασμα από την απροπονησιά; Να που μπορεί: 82-67 την Άλμπα.

Χρειάζεται βέβαια να αγωνιστεί και ο αντίπαλος χωρίς τον κορυφαίο παίκτη του (Σίκμα) και γενικά να έχει μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία.

Η ουσία είναι ότι οι «πράσινοι» απέφυγαν τη γκέλα, ξεγλίστρησαν από την ντροπιαστική 18η θέση και αρχειοθέτησαν την 14η αγωνιστική με χαμόγελο, το αμούστακο χαμόγελο του 15χρονου Νεοκλή Αβδάλα.

Ακολουθεί «διαβολοβδομάδα» με Αρμάνι και Μπαρτσελόνα, αλλά με αυτές δεν ασχολείται απολύτως κανείς.

Όλοι γνωρίζουν, ότι οι επόμενοι τέσσερις αγώνες (δύο εκτός των τειχών και δύο εντός) θα είναι αφιερωμένοι σε πειράματα, δοκιμές και τζενεράλε πρόβες, εν όψει του ντέρμπι της Πέμπτης 23ης Δεκεμβρίου με τον Ολυμπιακό.

Εάν το προηγούμενο χάρισε στο «τριφύλλι» έναν μήνα ανθοφορίας, το επόμενο μπορεί να φέρει την άνοιξη ακόμα πιο κοντά. Ή και τη βαρυχειμωνιά, εάν προκύψει χαμηλό βαρομετρικό…

Ο Παναθηναϊκός των τελευταίων 25 λεπτών ήταν πραγματικά καλός, τηρουμένων των αναλογιών που προαναφέρθηκαν, αλλά μέχρι τότε έπαιζε φριχτά και έκανε τον ουδέτερο να αναρωτιέται, πώς θα βγει ο χειμώνας με καμιά εικοσαριά αγγαρείες στον ευρωπαϊκό ορίζοντα.

Κάπως έτσι, άλλωστε, φάνηκε να αντιμετωπίζουν και το αποψινό ματς οι παίκτες του. Σαν αγγαρεία.

«Οφείλουμε να σοβαρευτούμε στην άμυνα», παραπονέθηκε ο Δημήτρης Πρίφτης στην ανάπαυλα. «Τα πάντα είναι ζήτημα συμπεριφοράς», επισήμανε μετά τη νίκη.

Δεν ξέρω αν απέδωσα ορθά την αγγλική λέξη attitude, που χρησιμοποίησε ο προπονητής του Παναθηναϊκού, ξέρω όμως ότι έχει δίκιο.

Ακόμα και τους χαμένους αγώνες μίας χαμένης χρονιάς ένας σύλλογος με το ανάστημα του εξάκις πρωταθλητή οφείλει να τους αντιμετωπίζει ζεστά, επαγγελματικά και χωρίς να κοιτάζει τη βαθμολογία.

Στο πρώτο ημίχρονο της αναμέτρησης με τη χαρούμενη Άλμπα, φυσούσε από παντού αεράκι καλοκαιριού, σαν να επρόκειτο για φιλικό προετοιμασίας.

Στο 15ο λεπτό, οι δύο ομάδες μετρούσαν ήδη 14 τρίποντα (6+8, με Κασελάκη, Έρικσον, υιό Μπλατ να σέρνουν τον χορό) και η πιθανότητα εξαψήφιου τελικού σκορ φαινόταν ζωηρή.

Κάπου εκεί, οι «πράσινοι» εδέησαν να εμφανιστούν στο παρκέ και να χύσουν κάποια καντάρια ιδρώτα, αντί να αντιμετωπίζουν τους Γερμανούς με προσευχητάρι.

Ο Χάουαρντ Σαντ-Ρόος ήταν ο πρώτος που άλλαξε δέρμα, ο Ντάριλ Μέικον ο δεύτερος.

Τη διαφορά την έκανε όμως ο Γιώργος Παπαγιάννης, ο οποίος καταβάλλει εκπληκτική προσπάθεια για να προστατεύσει τα κεκτημένα της εποχής Πιτίνο.

Και για να συνεχίσει την πρόοδό του, στην καρδιά μίας ομάδας που ούτε του ταιριάζει ούτε τον βοηθάει.

Ο ψηλός του Παναθηναϊκού έβγαλε άφθονο ξύγκι και από αυτή τη μύγα, καρφώνοντας στο αντίπαλο καλάθι οτιδήποτε πετούσε: 7 καρφώματα.

Μάζεψε όμως και 10 ριμπάουντ και, το κυριότερο, ήταν μια άμυνα μόνος του, με το ατελείωτο τρεχαλητό του από τη ρακέτα στην περιφέρεια και πάλι πίσω.

Η στατιστική που του δίνει 4 τάπες ασφαλώς τον αδικεί, αφού κρύβει τα ουκ ολίγα σουτ που αλλοιώθηκαν λόγω της θεόρατης παρουσίας του.

Μεγάλο πράγμα, να μένει κάποιος όρθιος ακόμα και όταν τον περιβάλλουν ερείπια.

Οι 11 ασίστ του Ντάριλ Μέικον βγάζουν μάτι στο φύλλο της στατιστικής περισσότερο και από τους 20 πόντους του.

Αφ’ ενός ο Αμερικανός χρωστάει τις περισσότερες στον ψηλό, πάει να πει έκλεψε εκκλησία, αφ’ ετέρου έμαθε να τον σημαδεύει και να τον βρίσκει ακόμα και μέσα στα μποτιλιαρίσματα.

Ο Παναθηναϊκός έφτασε τους 82 πόντους χωρίς τους Νέντοβιτς, Παπαπέτρου επειδή για μια φορά είχε καλή δημιουργία: 19 ασίστ, 10 λάθη.

Aστεία αστεία, ο πρωτάρης Μέικον πλασαρίστηκε στο Τop-12 των πασέρ της Euroleague με μ.ο. 3,9 και πλέον έχει μοιράσει τόσες ασίστ όσες και ο Σλούκας!

Για να καθαρίσει πάντως το ματσάκι με την Άλμπα ο Παναθηναϊκός, μετά το δυσοίωνο 57-57 του 31ου λεπτού, χρειάστηκε να δαγκώσει στα μετόπισθεν.

Η ομάδα του Βερολίνου, για την οποία ο Γιώργος Βόβορας έλεγε ότι «παίζει πάντοτε χωρίς συναίσθημα», σούταρε 8/21 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο και 1/15 στο εικοσάλεπτο που ακολούθησε.

Τίνος τα πλοκάμια έκρυβαν τον ορίζοντα όταν σηκώνονταν να σημαδέψουν ο Έρικσον και οι φίλοι του; Αυτό σας αφήνω να το βρείτε μόνοι σας.