Γαργάλημα στις πατούσες

Αντί να γράφω τα ίδια και να κουράζω τα ταλαιπωρημένα από το τετραήμερο υπερδιέγερσης δαχτυλάκια μου, παίρνω με copy/paste μία φράση από το προχθεσινό κείμενό μου και ξεκινώ με αυτήν το αποψινό.

Όταν ο Ολυμπιακός παίζει έτσι, δεν πρόκειται να ηττηθεί από ομάδα μεσαίου βεληνεκούς ούτε στο Φάληρο ούτε εκτός έδρας ούτε στο φεγγάρι.

Το ζητούμενο, βέβαια, είναι να παρουσιάσει τον αληθινό εαυτό του την Πέμπτη, σε ένα γήπεδο που συχνά γίνεται για τους «κόκκινους» δύσβατο σαν σεληνιακό τοπίο.

Το πρώτο τρίμηνο της σεζόν θα ήταν για τον Ολυμπιακό ονειρεμένο, αν δεν υπήρχε η μουντζούρα της εντός έδρας ήττας από τον «αιώνιο αντίπαλο» στο ντέρμπι του πρωταθλήματος, μέσα στο κατά τ’ άλλα άπαρτο κάστρο.

Και ο ψυχίατρος, όμως, πρέπει να ζήσει. Πώς θα βγάλει το ψωμάκι του αν δεν βρει την εξήγηση σε τέτοιου είδους συμπλέγματα;

Ζητώ κατανόηση που αναφέρομαι συνεχώς στον επερχόμενη ευρωελληνική αναμέτρηση, που άλλωστε ονομάστηκε προκαταβολικά «Ματς Της Εβδομάδας» από την Euroleague TV, αλλά δεν γίνεται και αλλιώς.

Δείτε και την αίφνης ζεστή ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από τους φανατικούς τόσο απόψε στο Φάληρο όσο και χθες στο ΟΑΚΑ.

Από εκεί που άλλες φορές ακούγαμε ακόμα και τρίξιμο των παπουτσιών στο παρκέ, μέσα σ’ ένα διήμερο μάθαμε με λεπτομέρειες ποιανού η μάνα πηδιότανε και ξεσκιζόταν, ποιος είναι πούστης και αποτάλλο, πότε ήρθε ο στόλος στο λιμάνι και τα σχετικά εμετικά.

Σκέφτομαι συχνά ότι προτιμώ τις εξέδρες άδειες όπως στην περίοδο του λοκντάουν, αλλά τι τα θέλετε, το μαχαίρι είναι δίκοπο.

Όταν αχνοφαίνεται στον ορίζοντα μετωπική σύγκρουση ανάμεσα στους ορκισμένους οχτρούς, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός φεύγει από το παράθυρο και πνίγεται ειτε στον Σαρωνικό είτε στον Κηφισό.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ζήσει μέρες πολύ χειρότερες από τις τωρινές, με τον δείκτη του φανατισμού να τρυπάει το ταβάνι.

Ξέρετε, αυτό που παραλίγο να πετύχει ο Οκόμπο στο πρώτο αποψινό εύστοχο σουτ του!

Ο άνθρωπος που εκτέλεσε τον Παναθηναϊκό με 35 πόντους στο ΟΑΚΑ χρειάστηκε να στείλει τη μπάλα στη στρατόσφαιρα για να αποφύγει τις χερούκλες του Μουσταφά Φαλ.

Ο Ολυμπιακός ήταν ο ίδιος Ολυμπιακός της Τετάρτης, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση.

Ακόμα και η διακύμανση του σκορ ήταν σχεδόν απαράλλαχτη: 72-38 στο 32ο λεπτό απέναντι στη Βιλερμπάν, 71-37 στο ίδιο χρονικό σημείο κόντρα στη Μπάγερν. Copy/paste, λέμε!

Και 89-54 στο φινάλε, αφού απόψε δεν υπήρξε οκτάλεπτο χαλαρότητας. Μάλλον θα άρεσε αυτό στον Μπαρτζώκα.

Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε να γράψει ο Ολυμπιακός ημίχρονο 49 πόντων όπως προχθές, αλλά η επιθετική λειτουργία του ήταν εξίσου καλή, σαν ένα εκκρεμές που κινείται αέναα και δεν σταματάει ποτέ (33/60 σουτ).

Το μυστικό, βεβαίως, ήταν όπως συνήθως η άμυνα που δάγκωνε λαρύγγια, με αφετηρία το μαρκάρισμα-γάντι του Ουόκαπ στον Οκόμπο.

Για να βρει κανείς ρούμπο των Γάλλων, θα πρέπει να γυρίσει στο 1ο λεπτό (όταν προηγήθηκαν με 0-4 με δύο εύκολα καλάθια) ή σε ένα καλό τρίλεπτο του Οσετκόφσκι απέναντι στον Βεζένκοφ. Ήγουν, τίποτε απολύτως.

Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα έκαναν το καλάθι να μοιάζει σκεπασμένο με καπάκι (αυτή την έκφραση χρησιμοποίησε ο σπήκερ της Euroleague TV) και το γήπεδο να μοιάζει μικρότερο από ότι είναι.

Ο μοναδικός παίκτης της Βιλερμπάν που μπορεί να ισχυριστεί ότι έκανε την παρουσία του αισθητή ήταν ο Κώστας Αντετοκούνμπο, όχι μόνο με τα δύο βροντερά καρφώματα που απέσπασαν το χειροκρότημα των λιγότερο φανατικών, αλλά και με την προσήλωσή του στην άμυνα. Και όχι μόνο μέσα στη ρακέτα.

Η Βιλερμπάν απείλησε να ισορροπήσει κάπως την εικόνα χάρη στις δύο τάπες που μοίρασε ο Κωστάκης (γύρω στο 26-19), αλλά δεν έβαζε γκολ με τίποτε.

Το πρώτο ημίχρονο ολοκληρώθηκε με σερί 18-2, το δεύτερο ξεκίνησε με 3/3 τρίποντα του Τάιλερ Ντόρσεϊ και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Ωραία θα του πάνε τα μπλε, του Ντόρσεϊ τον Σεπτέμβρη, δεν συμφωνείτε;

Ο Ολυμπιακός μετράει πλέον 9 νίκες σε ισάριθμους εντός έδρας αγώνες (ενώ πέρυσι πέτυχε μόλις 7 όλη τη χρονιά), οπότε παραμένει μόνος στην τρίτη θέση, χωρίς να υποστεί την παραμικρή νίλα σε οικείο έδαφος.

Οι ανταγωνιστές του ολοένα σκοντάφτουν και ο ορίζοντας ολοένα ανοίγει. Τώρα που οι ομάδες φτάνουν στα μισά του δρόμου, είναι καιρός να αναπροσαρμοστεί ο αρχικός στόχος.

Ο Ολυμπιακός, που μάλλον αδικείται παρά κολακεύεται από τη βαθμολογία, θα πρέπει να κοιτάζει την τετράδα και το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι-οφ.

Εκεί δεν θα συναντήσει καμία Βιλερμπάν και καμία Μπάγερν, μάλλον ούτε Παναθηναϊκό, αλλά θα πατάει σε χώμα που θα φαίνεται σταθερό μόνο στον ίδιο.

Οι ευκαιρίες είναι για να τις αρπάζεις από τα μαλλιά και ο φετινός Ολυμπιακός δείχνει ικανός να γαργαλήσει τις πατούσες των μνηστήρων του τίτλου.

Κάπως απρόσμενα, για να είμαστε τίμιοι. Αλλά τι σημασία έχει; Μήπως τον περίμενε κανείς, τη χρονιά της Κωνσταντινούπολης;

Έντεκα η ώρα και ήδη τελείωσα την ανάλυση, ενός αγώνα που ξεκίνησε πριν από δύο ώρες.

Επτακόσιες πενήντα λέξεις κείμενο. Χρήσιμο πράγμα, για τον δημοσιογράφο, τα ματσάκια που κρίνονται πολύ πριν την ώρα τους.

Τι να κάνω για να περάσει η ώρα μέχρι να λήξει το Αστέρας-Μπάγερν; Ας κλείσω ένα δωμάτιο στο Βερολίνο, τώρα που είναι ακόμη φτηνά.