Η αυλή των θαυμάτων

Στην αλυσίδα των μικρών και μεγάλων θαυμάτων του φετινού Ολυμπιακού, το τελευταίο ήταν, ίσως, το πιο θαυμαστό. Στα χαρτιά, η κάπως εύθραυστη ομάδα των ολίγων έμπειρων και των πολλών στοιχημάτων δεν θα είχε τα εφόδια για να νικήσει την πρωτοπόρο Μπαρτσελόνα χωρίς τους αναντικατάστατους Σλούκα-Φαλ, έστω και σε έναν αγώνα που οι Ισπανοί θα αντιμετώπιζαν περίπου ως φιλικό. Ιδίως με αφετηρία το -9 του 25ου λεπτού.

Αλλά στα χαρτιά δεν είναι ορατά τα όπλα που τράβηξαν τον Ολυμπιακό από την κινούμενη άμμο προηγούμενων ετών και τον εκτόξευσαν στην 3η (αν όχι 2η) θέση της τελικής βαθμολογίας της φετινής Euroleague. Δεν φαίνεται η αυταπάρνηση, δεν φαίνεται η προσήλωση στην άμυνα, δεν φαίνεται το ομαδικό πνεύμα, δεν φαίνεται το «όλοι για έναν» πνεύμα, δεν φαίνεται η άυλη δύναμη της έδρας (13-1 αν δεν το προσέξατε), δεν φαίνεται η σφραγίδα του προπονητή.

Ο Τι Τζέι Πάρκερ χειροκροτήθηκε όταν παρομοίασε το μπάσκετ του Ολυμπιακού με θεατρική παράσταση, αλλά οι μόνοι που ξαφνιάστηκαν είναι εκείνοι που πέρασαν τον χειμώνα ξεπαγιάζοντας στο παραπλεύρως γήπεδο Καραϊσκάκη ή παρακολουθώντας «Παΐσιο».

Εγώ το έγραψα από τις πρώτες εβδομάδες, όταν είδα τους Πειραιώτες να απειλούν με στραπατσάρισμα την πλήρη τότε Μπαρτσελόνα μέσα στην Ισπανία, και αμαρτίαν ουκ έχω: ο Ολυμπιακός του 2021-22 ήταν και παραμένει ομάδα για φάιναλ-φορ.

«Εφ’ όσον μείνει υγιής», έγραφε ο αστερίσκος. Ο αποψινός αγώνας με τους πρωταθλητές της κανονικής περιόδου Καταλανούς ήταν ο πρώτος στον οποίο ο Γιώργος Μπαρτζώκας εμφανίστηκε με λειψή τράπουλα, που της έλειπαν άσοι και όχι εξάρια, αλλά ο φετινός Ολυμπιακός δεν ήταν ποτέ η ομάδα του ενός ή των δύο.

Ελλείψει Σλούκα και Φαλ υπήρξε ένα σχετικό έλλειμμα φαιάς ουσίας ή αναστήματος, αλλά η ομάδα εμφανίστηκε συμπαγής και έβγαλε στο παρκέ τα στοιχεία που την έκαναν να ξεχωρίσει. Προσέξτε τη στατιστική της Μπάρτσα μετά την ανάπαυλα του ημιχρόνου (33-40 με το τρίποντο του Νικ Καλάθη από τη σέντρα): 26 πόντοι, 11/30 σουτ εντός παιδιάς και 12 λάθη, πάει να πει 31 σπαταλημένες κατοχές απέναντι σε μία άμυνα που τσάκιζε κόκαλα.

Σύμφωνοι, ήταν οφθαλμοφανές ότι ο ντυμένος με ρούχα περιπάτου Σάρας είχε προαποφασίσει να δώσει χρόνο σε εφεδρείες και έβαλε πλαφόν στους βετεράνους του τα 20 λεπτά συμμετοχής (πράγμα που τηρήθηκε απαρέγκλιτα), ενώ είχε και αυτή κάποιες ελλείψεις, αλλά οι δύο ομάδες δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε σε βάθος πάγκου ούτε σε πάχος πορτοφολιού.

Στο κάτω κάτω, ο Ολυμπιακός νίκησε με 7 πόντους την πρωτοπόρο της κατάταξης (73-66), παρ’ όλο που πέταξε στη θάλασσα 10 βολές στο δεύτερο ημίχρονο (είχε 16/27 συνολικά), ενώ έχασε 17 ριμπάουντ και είχε και αρκετούς παίκτες απροπόνητους.

«Θέλαμε τη νίκη για να στείλουμε ένα μήνυμα», δήλωσε στο τέλος ο Σακίλ ΜακΚίσικ, μετρ στο ξεκλείδωμα της αντίπαλης άμυνας όταν η κονταρομαχία απαιτεί ενέργεια, μούσκουλα και κατά μέτωπο επιθέσεις. Το μήνυμα είναι, σε ελεύθερη δική μου μετάφραση: «Όποιος ξεχνάει πόσο σημαντικό αβαντάζ είναι η έδρα σε μία σειρά πλέι-οφ, μάλλον έχει κατέβει από άλλον πλανήτη». Στον πόλεμο των 15 ημερών, που έρχεται, ο πλήρης και γηπεδούχος Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί κανέναν.

Το γυμνό μάτι βλέπει τους «κόκκινους» του Πειραιά να προσγειώνονται στην 3η θέση (εάν όχι στη 2η) και να ξεφεύγουν από την τροχιά σύγκρουσης με την πρωταθλήτρια Εφές. Εφ’ όσον οι δύο αντίπαλοι του αποψινού μπρα-ντε-φερ φτάσουν στο Βελιγράδι, αποκλείεται να βρεθούν αντιμέτωποι στον ημιτελικό.

Αλλά οι αστερίσκοι είναι αμέτρητοι και δεν γίνεται να αγνοηθούν. Θα νικήσει η ντεφορμέ Ρεάλ τη φορτσάτη Μπάγερν στη Μαδρίτη ώστε να τερματίσει αυτή 2η πάνω από τους Πειραιώτες; Είναι προτιμότερος αντίπαλος για οποιονδήποτε η Μακάμπι από τη Μονακό ή και από τη Μπάγερν;

Θα κερδίσει η Εφές τους υπόλοιπους αγώνες της (με Μπάγερν μέσα, Ερυθρό Αστέρα έξω), παίζοντας χωρίς τον τραυματία Μίτσιτς; Πώς θα χειριστεί η Μακάμπι τον εξ αναβολής ακροτελεύτιο αγώνα της, με τη Φενέρ στο Τελ Αβίβ στις 13 Απριλίου; Ποιον προτιμάει η Εφές για αντίπαλο, εάν κληθεί να διαλέξει μεταξύ Ολυμπιακού και Αρμάνι; Η Μακάμπι θεωρεί πιο βατό έδαφος το Μιλάνο ή τον Πειραιά;

Από πάππου προς πάππον που λέει ο λόγος, η Euroleague έχει αλλεργία στις πατροπαράδοτες μεθόδους (όλα τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής να γίνονται την ίδια μέρα και ώρα και άλλα παλιακά) και αρνείται να διδαχθεί από τα παθήματα παρελθόντων ετών.

Φέτος, βέβαια, ο πόλεμος και ο κορονοϊός κατέστησαν αδύνατη οποιαδήποτε τέτοιου είδους ομαδοποίηση. Αρκεί να σας πω ότι η Μακάμπι θα παίξει τον τελευταίο αγώνα της για την κανονική περίοδο (με αντίπαλο τη Φενέρμπαχτσε στο Ισραήλ) δώδεκα ολόκληρες μέρες μετά το αντίστοιχο του Ολυμπιακού! Ελπίζω ότι μέχρι τότε το τοπίο θα έχει ξεκαθαρίσει, αλλά αμφιβάλλω.

Το βέβαιο είναι, ότι ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του θα δουν το κουβάρι να ξετυλίγεται στρογγυλοκαθισμένοι στον καναπέ, με ένα ολόκληρο δεκαήμερο στη διάθεσή τους ώστε να προετοιμαστούν για το εγχώριο ντέρμπι της 11ης Απριλίου με τον Παναθηναϊκό.

Οι «πράσινοι», στο μεταξύ, καλούνται να δώσουν δύο εξ αναβολής αγώνες, που όμως δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο για τα τεκταινόμενα στην Euroleague: Άλμπα στο Βερολίνο, Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη. Ποιον θα ευνοήσει αυτή η παράξενη συννεφιά;

Θέλω να ελπίζω, ότι η εντός των τειχών έχθρα δεν πρόκειται να αποπροσανατολίσει τον Ολυμπιακό από την ευρωπαϊκή αποστολή του. Μπορεί οι περισσότεροι στο Φάληρο να επιλέγουν «ελληνικό πρωτάθλημα αντί για Euroleague», αλλά αυτή η ομάδα παραείναι καλή για να βυθιστεί στον μικρόκοσμο του εγχώριου πετροπόλεμου.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούστηκε στο ΣΕΦ το σύνθημα «φέρτε μας το ευρωπαϊκό»; Και ποιο ακριβώς ήταν το κέρδος που αποκόμισε ο Ολυμπιακός, από την εσωστρέφεια της τελευταίας πενταετίας και τον εθελούσιο ακρωτηριασμό;

Το αφήγημα της εσωτερικής κατανάλωσης περί «δικαίωσης» είναι χρήσιμο για να χαιδεύει τα αυτιά των φανατικών, αλλά η ομάδα που αγωνιζόταν μόνο στην Ευρώπη και δυσκολευόταν να προσελκύσει παίκτες πρώτης γραμμής ελλείψει εσόδων και στόχων έμοιαζε με μηχανή δίχως λάδι. Η διαφορά είναι πλέον ολοφάνερη ακόμα και για τους αδαείς.