Το βλέμμα του πολεμιστή

Ο ουρανοκατέβατος παρατηρητής θα ρίξει μια ματιά στη βαθμολογία και θα πει «σιγά μωρέ, ο Παναθηναϊκός νίκησε στην έδρα του τον ουραγό και μάλιστα στην παράταση, κάτι τρέχει στα γύφτικα». Με το συμπάθιο το τελευταίο, μέρες που είναι. Καλά θα κάνει ο αλεξιπτωτιστής να σιωπήσει, γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο τα βλέπει το γυμνό μάτι.

Ο Παναθηναϊκός, που θεωρητικά δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει ούτε μισό από τα 7-8 βασικά γρανάζια του, παρατάχθηκε απόψε χωρίς τον μαέστρο που νοικοκυρεύει το παιχνίδι του (Ουόλτερς) και χωρίς τον μπαλαντέρ που κάνει δουλειές και κλείνει τρύπες αρκεί να μη του ζητηθούν τρέλες (Γκριγκόνις), ενώ έχασε στα μισά τα βραδιάς και έναν χρήσιμο εφεδρικό (Μποχωρίδης).

Η Αρμάνι, πάλι, πάντοτε καλοντυμένη και πάντοτε ατσαλάκωτη, είχε στη σύνθεσή της ίσαμε 10 παίκτες που στον ίδιο Παναθηναϊκό θα διεκδικούσαν ρόλο 25-30 λεπτών, χώρια οι παροπλισμένοι για διάφορους λόγους αστέρες (Πάνγκος, Σιλντς, Ντατόμε). Ή μήπως είχε ο Ντέγιαν Ράντονιτς στον πάγκο του πολλούς σαν τον Φόιγκτμαν, που αλάλιασε την Εθνική μας στο Βερολίνο αλλά απόψε έμεινε ανενεργός;

Η Αρμάνι υπερέχει του Παναθηναϊκού σε πείρα, σε ποιότητα, σε ταλέντο, σε πορτοφόλι και σε προπονητική καθοδήγηση. Η αλήθεια του γηπέδου, όμως, κοιτάζει άλλα πράγματα. Τη χημεία. Το πάθος. Τη μαχητικότητα. Τo “refuse to lose”. Το μάτι που γυαλίζει. Την ενέργεια.

Και, πάνω στην τρεμάμενη ζυγαριά της βραδιάς, το άυλο πλεονέκτημα που επί χρόνια έκανε τον Παναθηναϊκό να μοιάζει καλύτερος από ό,τι ήταν: την έδρα. «Οι φίλαθλοι μας έδωσαν τη νίκη», υποκλίθηκε ο Πάρις Λι λίγα λεπτά μετά το φινάλε.

Από τις 4 νίκες που έφεραν το «τριφύλλι» στο 6-6 και άλλαξαν το κλίμα από πολικό σε εύκρατο, οι τρεις σημειώθηκαν στο ΟΑΚΑ και οι δύο επιτεύχθηκαν in extremis, στην παράταση, απέναντι σε Ιταλούς που θύμισαν την προφητεία του Νίκου Γκάλη για «τον φόβο που φαινόταν στα μάτια τους».

Ο Τιμοτέ Λουαού-Καμπαρό της Αρμάνι και ο Ζαϊτέ της Βίρτους είναι φυσικά Γάλλοι και όχι «ραγκάτσι», αλλά η ώσμωση τους έκανε να φοβηθούν τον ίσκιο τους την κρισιμότερη στιγμή και να αστοχήσουν ανενόχλητοι σε λέι-απ που θα μετέτρεπε το κίτρινο σε ροζ: στο ίδιο χρονικό σημείο (λίγο πριν το φινάλε κανονικής διάρκειας), στο ίδιο καλάθι, με τον ίδιο αντίπαλο (τον εαυτό τους), με ίδιο σκορ (μείον 2 για τον Παναθηναϊκό). Τι έχουν να πουν όσοι δεν πιστεύουν στη μεταφυσική, εεεε;

Η Αρμάνι πλήρωσε τον φετινό εθισμό της στην ήττα, αλλά αυτό είναι δικό της πρόβλημα, και πρόβλημα του Έτορε Μεσίνα, που θα είχε ασφαλώς απολυθεί (ή εξαναγκαστεί σε παραίτηση), εάν είχε όνομα λιγότερο βαρύ. Εμάς μας ενδιαφέρει ο Παναθηναϊκός, που αίφνης έμαθε να αρνείται την ήττα, και βρίσκει τρόπους για να τουμπάρει χαμένα παιχνίδια, ακόμα και αν έχει στη διάθεσή του μισό ημίχρονο (και μία παράταση).

Η αντεπίθεσή του απόψε ξεκίνησε από το 42-57 του 27ου λεπτού με βαρίδι τα 2/17 τρίποντα και το πρώτο του προβάδισμα ήρθε στο 41ο, στην παράταση δηλαδή, 76-74 με μπούκα του Ντουέιν Μπέικον. «Οι παίκτες του Παναθηναϊκού ήταν καλοί και πριν έρθω εγώ», είπε ο Αμερικανός, με το νέο ρεκόρ καριέρας στο τσεπάκι. Ναι μεν, αλλά τότε δεν υπήρχε σκόρερ ικανός να γεμίσει το αντίπαλο καλάθι με στεγνές τριαντάρες και να δώσει σκορ όταν όλες οι πόρτες μοιάζουν κλειδωμένες.

Ο Μπέικον αποχώρησε για τον πάγκο στις αρχές της γ' περιόδου εκνευρισμένος με τις δικές του επιπολαιότητες, έμεινε αρκετή ώρα εκτός νυμφώνος (όπως και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό), αλλά πήρε την κατάσταση στα χέρια του μετά το 61-64 και πέτυχε στο υπόλοιπο ματς τόσους πόντους όσους έβαλε όλη η Αρμάνι μαζί: ακριβώς 13.

Βεβαίως, ο Παναθηναϊκός δεν θα κέρδιζε ποτέ αν δεν φορούσε τη μπέρτα του Σούπερμαν ο Πάρις Λι, που ήταν μία άμυνα και μισή επίθεση μόνος του επί 39 λεπτά, χωρίς να έχει την πολυτέλεια της ξεκούρασης ή του λάθους. Δανείζομαι από τον φίλο Χρήστο Καούρη έναν αφορισμό που μου άρεσε πολύ. Αυτός που κυνηγάει τον γλιστερό Λι είναι σαν να προσπαθεί να πιάσει ψάρι με γυμνά χέρια!

Οι σημειώσεις μου δίνουν και σε αυτόν 11 πόντους στην τελική ευθεία του αγώνα (τελευταίο τρίλεπτο συν παράταση), αλλά περισσότερο εντυπωσίασε το καθαρό μυαλό του όταν ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν το καλάθι της ισοφάρισης, με το χρονόμετρο να τρέχει ολοταχώς προς το μηδέν.

Άλλος στη θέση του Λη θα πήγαινε με το κεφάλι κάτω για να κερδίσει το φάουλ ή θα άφηνε την πρωτοβουλία στον Μπέικον. Αυτός, όμως, μέτρησε τα δευτερόλεπτα και τα βήματα και σέρβιρε τη μπάλα στον Γιώργο Παπαγιάννη, σε ύψος όπου εχθρός δεν μπορούσε να φτάσει: 72-72 στα 8’’ πριν το φινάλε.

Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης τελείωσε τη δουλειά με μία αριστουργηματική άμυνα απέναντι στον «ομ φατάλ» της Αρμάνι Λουαού-Καμπαρό (φωτ.), ο Ματέους Πονίτκα έχυσε τόννους ιδρώτα, ο Ντέρικ Ουίλιαμς έπαιξε αγόγγυστα 43 λεπτά με μόλις 1 φάουλ, ο Παπαγιάννης εκμεταλλεύτηκε τις ανάσες που του χάρισε με τη δική του υπερπροσπάθεια ο Γκουντάιτις, ο Παναθηναϊκός έφτασε σε ένα νήμα που για πολλή ώρα ήταν κρυμμένο από τα μάτια του.

Τώρα που ισορρόπησε, επιτέλους, το ρεκόρ του (6-6) και ξεκόλλησε από το ημιυπόγειο, καλείται να δείξει τα νύχια του σε τρία απανωτά δύσκολα ταξίδια: Βαλένθια, Βαρκελώνη, Σινάν Ερντέμ και καπάκι …ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Εάν το τέλος του έτους τον κρατήσει στο σημερινό 50 τοις εκατό, η Πρωτοχρονιά θα τον βρει ντυμένο με γιορτινά.