Ένα αίνιγμα χωρίς απάντηση

Ο παράξενος Παναθηναϊκός του χειμώνα του 2022 μοιάζει να επαναλαμβάνει μονότονα το ίδιο ερώτημα, ξανά και ξανά: αντέχει να κουβαλάει στις πλάτες τον Ντουέιν Μπέικον όσο χρειάζεται, μέχρι να βρει ρυθμό ο Αμερικανός και να γεμίσει το αντίπαλο καλάθι μέχρι σκασμού;

Το πρωτεύον ερώτημα φέρνει μαζί του το δευτερεύον: είναι μοναδική και αυτονόητη επιλογή το hero-ball όταν ο Μπέικον ζεσταίνεται; Ή μήπως χρειάζεται και λίγο ομαδικό μπάσκετ απέναντι στα ντουμπλαρίσματα και τα τριπλαρίσματα, σαν αυτό που έδωσε τη νίκη επί της Αρμάνι, λ.χ. με τη συνεργασία του Λη με τον Παπαγιάννη;

Ο Παναθηναϊκός κουβάλησε τον Μπέικον επί 37 λεπτά, ο Μπέικον κουβάλησε τον Παναθηναϊκό στο τελευταίο τρίλεπτο της κανονικής διάρκειας και στην παράταση, αλλά τα κουρασμένα πόδια κουράζουν και το μυαλό, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιποι παίκτες παγώνουν και εκνευρίζονται.

Ο ίδιος Μπέικον θόλωσε την πιο κρίσιμη στιγμή και ξέχασε να κοιτάξει το χρονόμετρο, με αποτέλεσμα να μείνει με τη μπάλα στα χέρια στα 7-8 δευτερόλεπτα που μπορούσαν να βγάλουν στον Παναθηναϊκό στον αφρό. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν θεατές στο σόου του σόουμαν, οι δε αντίπαλοι γνώριζαν ανά πάσα στιγμή τι να περιμένουν και από πού να το περιμένουν.

Το μαχαίρι είναι δίκοπο και το νόμισμα έχει δύο όψεις, μία φωτεινή και μία σκοτεινή. Ο Παναθηναϊκός είναι στα καλύτερά του όταν το δεύτερα και τα τρίτα βιολιά παίζουν σωστά το σεκόντο πίσω από το πρίμο. Τέταρτα δυστυχώς δεν υπάρχουν σε αυτή την ορχήστρα. Στη Βαλένθια ταξίδεψαν ένδεκα και έπαιξαν ουσιαστικά οχτώ.

Ο Μπέικον, που έμεινε στο παρκέ ακόμα και όταν ήταν αρνητικός για την ομάδα, έφτασε τα 43,5 λεπτά συμμετοχής. Ο σπουδαίος Ντέρικ Ουίλιαμς ξεπέρασε τα 42, ενώ ο Νέιτ Ουόλτερς έφευγε για τον πάγκο σε κρίσιμα σημεία επειδή δεν είχε ανάσες, μετά και από την ίωση που πέρασε. Οι δύο σέντερ δεν μπορούν να παίξουν τίποτε άλλο εκτός από σέντερ, οι Καλαϊτζάκηδες παίζουν άμυνα αλλά δεν απειλούν το καλάθι. Τα γνωστά προβλήματα, οι γνωστές παθογένειες.

Έστω και έτσι, και με τον Γκριγκόνις παροπλισμένο, ο Παναθηναϊκός άγγιξε την 5η συνεχόμενη νίκη. Ο κυνικός θα αναρωτηθεί πού ακριβώς θα βρίσκονταν οι «πράσινοι» αν δεν είχαν προχωρήσει στην κίνηση-ματ της απόκτησης Μπέικον, άλλος θα αναρωτηθεί πώς θα ήταν η βαθμολογία εάν ο ίδιος Μπέικον φορούσε τα πράσινα από τον Σεπτέμβριο…

Η φάση που έκρινε τον αγώνα ήταν το επιθετικό ριμπάουντ που ο Κουβανός Ριβέρο μετέτρεψε σε καλάθι 26’’ πριν το φινάλε της παράτασης (94-91). Ο Παναθηναϊκός έβγαλε την άμυνα και ανάγκασε τους Ισπανούς σε σουτ χαμηλού ποσοστού από τη γωνία, αλλά η άμυνα τελειώνει με το ριμπάουντ.

Ο «ομ φατάλ» της στιγμής ήταν ο Γιώργος Παπαγιάννης, ωστόσο η εξίσωση διαβάζεται και διαφορετικά. Ουσιαστικά, ο Παναθηναϊκός ζητάει από τον Παπαγιάννη να μαρκάρει τον κοντό στην περιφέρεια ΚΑΙ να δώσει βοήθεια ΚΑΙ να σπεύσει στη ρακέτα για να τη θωρακίσει ΚΑΙ να εξασφαλίσει το αμυντικό ριμπάουντ, όλα σε μερικά δευτερόλεπτα, όλα αβοήθητος, όλα με πρόσθετο φορτίο τη σκασίλα που ψηλού που ανεβοκατεβαίνει στο γήπεδο χωρίς να παίρνει ποτέ τη μπάλα.

Εμ, δεν γίνεται. Δεν είναι βιώσιμη αυτή η τακτική. Όταν ο Παπαγιάννης (που, για να μη ξεχνιόμαστε, προέρχεται από σοβαρό τραυματισμό και εβδομάδες απροπονησιάς) τρέχει σαν παλαβός από τη ρακέτα στα 7 μέτρα και πάλι πίσω, είναι δουλειά των άλλων να βοηθήσουν. Και ταυτόχρονα, δουλειά των άλλων να τον κρατήσουν χαρούμενο, ταΐζοντάς τον στην επίθεση.

Για να μη πω ότι είναι δουλειά της ομάδας να τον προστατεύσει από τη χολερική κριτική που του ασκείται παραέξω από σχετικούς και άσχετους…

«Για ένα σουτ, για ένα ριμπάουντ, χάσαμε», είπε με τα φτωχά αγγλικά του ο Ντέγιαν Ράντονιτς. «Για ένα σουτ, για ένα ριμπάουντ, θα ήμασταν τώρα στην οχτάδα με ρεκόρ 7-6 αντί για 6-7», μπορούσε να συμπληρώσει. Κατά κάποιον παράξενο τρόπο, ο Παναθηναϊκός τελείωσε το αποψινό θρίλερ με θετικό πρόσημο, παρ’ ότι ηττημένος.

Δεν είναι μικρό πράγμα να τουμπάρει ένα ματς από το -14 μέσα σε ένα σκάρτο ημίχρονο, εκτός έδρας, απέναντι σε ομάδα ρυθμού, την ίδια που κέρδισε αν θυμάστε στο Φάληρο. Προσωπικά τον ήθελα καλύτερα οργανωμένο και πιο μεθοδικό σε αυτό το περίεργο ημίχρονο, αλλά εγώ είμαι και παράξενος και τρέφω απέχθεια στα ηρωικά και στα κολοκοτρωνέικα.

Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός δεν είναι ακόμη σε θέση να παίξει κουκλίστικο μπάσκετ, σαν αυτό που παρουσίασε ο Ολυμπιακός λίγες ώρες νωρίτερα απέναντι στη Φενέρμπαχτσε. Είναι, για να το πω διαφορετικά, περισσότερο Μαρόκο, παρά Αργεντινή!

Το ραντεβού της Παρασκευής στη Βαρκελώνη μοιάζει στο γυμνό μάτι με χαμένη υπόθεση, οπότε το «γαμώτο» της εβδομάδας είναι η αποψινή ήττα στη Βαλένθια, όχι πολύ μακριά από τις ακτές του …Μαρόκου. Μέχρι νεωτέρας, οι «πράσινοι» είναι υποχρεωμένοι να πορεύονται με τη λογική του αουτσάιντερ και του καμικάζι.

Και όταν φτάσει η βραδιά που ο αινιγματικός Μπέικον θα παίξει τη μπασκετάρα του από την αρχή μέχρι το τέλος, θα πάρει το σκαλπ κάποιου ανυποψίαστου πρίγκηπα. Η κούρσα της 8ης θέσης είναι ορθάνοιχτη και προβλέπω ότι θα μείνει έτσι μέχρι το τέλος.