Μια καλή ομάδα, που δεν είναι ομάδα

Οχτώ βράδια πριν το ντέρμπι που θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό τα ψυχολογικά του για το ερχόμενο δίμηνο (μέχρι το φάιναλ-8 του Κυπέλλου Ελλάδας και …βλέπουμε), ο Παναθηναϊκός μοιάζει εγκλωβισμένος σε παράξενο σταυροδρόμι, πνευματικά και αγωνιστικά.

Το νικηφόρο σερί των εβδομάδων που προηγήθηκαν πήγε περίπατο μόλις η ομάδα πάτησε το πόδι της σε αεροπλάνο, αλλά ας πούμε ότι η εκτός έδρας αδυναμία είναι αστερίσκος, αφού η σύγκρουση με τον Ολυμπιακό θα γίνει στο οικείο έδαφος του ΟΑΚΑ.

Πόσους πόντους από την αυτοπεποίθηση και από τη φιλοδοξία των «πρασίνων» ροκάνισαν οι τρεις απανωτές ήττες του τελευταίου δεκαημέρου; Και ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα που εκπέμπεται από το παρκέ προς την εξέδρα και πίσω στα αποδυτήρια, όταν ένα κομβικό στέλεχος, που μάλιστα είδε τους τελευταίους αγώνες με το καθαρό βλέμμα του παροπλισμένου, μιλάει για διαζύγιο με το ομαδικό μπάσκετ;

«Όταν δεν παίζεις σαν ομάδα, θα χάσεις από οποιονδήποτε, οπουδήποτε», δήλωσε δίχως περιστροφές, στο σουαρέ της μελαγχολικής επιστροφής του, ο Μάριους Γκριγκόνις. Ο Γιώργος Βόβορας είπε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια στο μικρόφωνο της Nova, αποδίδοντας την κακή εικόνα σε «έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης σε άμυνα και επίθεση», αλλά η ουσία παραμένει η ίδια.

Ο Παναθηναϊκός που περπάτησε στην προκυμαία του Βοσπόρου για να θαυμάσει με ένδυμα τουρίστα τα δύο τρόπαια της Εφές ήταν μία ομάδα συμβιβασμένη με την ήττα, ανήμπορη να ορθώσει λόγο με υποκείμενο, ρήμα και αντικείμενο. Πού ξεχάστηκε αυτή τη φορά το βλέμμα του πολεμιστή;

Ο πανταχού παρών κυνικός θα απαντήσει ότι ρεαλιστικές πιθανότητες νίκης δεν υπήρχαν, αλλά το ίδιο ίσχυε και στα χαρτιά του προηγούμενου αγώνα, με την πάνοπλη Μπάρτσα στο σπίτι του Σάρας. Ο Παναθηναϊκός πήγε στην Πόλη με απουσίες (Γκουντάιτις, Π. Καλαϊτζάκης, Μποχωρίδης), αλλά και η Εφές έπαιξε δίχως τους Λάρκιν, Ζίζιτς, Πολονάρα, οπότε στην κορφή κανέλλα.

Επιστρέφω στα λόγια του Γκριγκόνις και τα μεταφράζω σε απλά μπασκετικά ελληνολιθουανικά, με σέρβικη αξάν: το πρόβλημα του αποψινού Παναθηναϊκού (και του Παναθηναϊκού των πρώτων ημιχρόνων σε όλα σχεδόν τα προγούμενα παιχνίδια) δεν ήταν η διψήφια ήττα, αλλά το αγωνιστικό στίγμα του.

Στο περίεργο κράμα των ασύμβατων μεταξύ τους one-way παικτών με τα οποία φτιάχτηκε η ομάδα, με κάποιους που παίζουν μόνο επίθεση και άλλους που παίζουν μόνο άμυνα, προστέθηκε τον τελευταίο μήνα ο Ντουέιν Μπέικον, που δίπλα στην τεράστια ευλογία των 20 πόντων φέρνει και μερικές κατάρες. Όπως έγραφα τις προάλλες, η ένταξή του σε μία ομάδα καλή αλλά όχι τόσο καλή όσο ο ίδιος, είναι ένα αίνιγμα χωρίς απάντηση.

Ο Παναθηναϊκός παίζει πλέον μόνο iso ώστε να δίνει χώρο στον σπουδαίο σκόρερ του και -ας πούμε ότι- πολύ καλά κάνει. Ωστόσο έτσι αποξενώνει σχεδόν όλα τα υπόλοιπα επιθετικά εργαλεία του. Ο Μπέικον έχει το περίεργο συνήθειο να αχρηστεύει ολόκληρα ημίχρονα πριν βρει ρυθμό και να γεμίζει τα αντίπαλα καλάθια στο δεύτερο ήμισυ των αγώνων. Πόσοι άλλοι έχουν για ψωμοτύρι δύο απανωτά εικοσάλεπτα με 0+20 πόντους;

Δυστυχώς για τον αποψινό Παναθηναϊκό, η Εφές (που απόψε μέτρησε 1,3 πόντους ανά κατοχή) δεν είναι Βαλένθια ούτε Βίρτους. Οι 0/9 επιθέσεις του Αμερικανού στο πρώτο μέρος, απέναντι σε μία άμυνα προσαρμοσμένη πάνω του, στοίχισαν όσο και ο παραμερισμός του Ουόλτερς, του Παπαγιάννη, του Πονίτκα. Πότε πότε και του ψιλο-άνιωθου, με την καλή έννοια, Ουίλιαμς.

Ο Ντέγιαν Ράντονιτς, που δήλωσε ορθά κοφτά ότι ένας παίκτης σαν τον Μπέικον δεν ταιριάζει με τη φιλοσοφία του, καλείται να φτιάξει ένα σύστημα που θα αξιοποιεί τον προικισμένο Αμερικανό χωρίς να ευνουχίζει ούτε τον ίδιο ούτε τους άλλους ούτε την προπονητική φιλοσοφία του ίδιου.

Έστω, με rotation 8-9 παικτών. Η αξιόλογη παρουσία του Λευτέρη Μαντζούκα στους τελευταίους αγώνες δείχνει ότι στις σκιές υπάρχουν κάποιοι που αξίζουν να πάρουν ευκαιρία. Ο μικρός έπαιξε απόψε 15 λεπτά και πέτυχε 6 πόντους, ενώ κυνηγούσε τον Ουίλ Κλάιμπερν όσο μπορεί να κυνηγήσει ένας αμούστακος έναν υποψήφιο MVP της διοργάνωσης.

Εκείνος που μοιάζει να υποφέρει περισσότερο απ’ όλους, και ας μη μιλάει, είναι ο Γιώργος Παπαγιάννης, που ούτε μπάλες στην επίθεση παίρνει ούτε έχει βοήθεια στα νώτα του όταν βγαίνει στην περιφέρεια για να μαρκάρει κοντούς. Ο 36χρονος Ντάνστον δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο δεύτερος ούτε ο τελευταίος σέντερ που γίνεται ήρωας από αυτή την κατάσταση, αλλά ο Παπαγιάννης, που ακούει αγόγγυστα τα σχολιανά του από τους φωστήρες, είναι σίγουρα ο τελευταίος που φταίει. Έστω, ο προτελευταίος.