Αγγίζοντας τα όρια της ύβρεως

Συγχωρήστε με, αλλά η προσπάθειά μου να ξεκινήσω αυτό το κείμενο γράφοντας για πόντους και ριμπάουντ πέφτει στο μαύρο κενό. Αυτό που ζήσαμε απόψε στο ΟΑΚΑ ή μπροστά στις τηλεοράσεις ήταν μία στρέβλωση της ηθικής, στα όρια της ύβρεως.

Aπό πότε είναι επιτρεπτό και ηθικό να διεξάγονται αθλητικές αναμετρήσεις σε μία χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ και βιώνει στο πετσί της εθνικό πένθος από τον άδικο και φριχτό θάνατο τόσων αθώων ανθρώπων στα Τέμπη; Ποιοι έβαλαν αβασάνιστα την υπογραφή τους για να γίνει κανονικά το αποψινό ματς;

Δεν θέλω να ακούσω για πρακτικές δυσκολίες, λογιστικά μπερδέματα και διαδικαστικά ζητήματα: δεν στέκει καμία απολύτως δικαιολογία. Όταν ένα έθνος κλαίει και μετράει πτώματα, οι σημαίες πρέπει να υποστέλλονται και οι χαρούμενες φωνούλες των γηπέδων να βάζουν τον σκασμό.

Το δίδαξε πριν από εμάς η γειτόνισσα Τουρκία, όταν κατέβασε τους διακόπτες των γηπέδων τις μέρες που ακολούθησαν τον παγκόσμιο τρόμο του Γκαζιαντέπ. Εμείς υποχρεωθήκαμε να ακουμπήσουμε τη θλίψη μας έξω από τις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου και να παίξουμε μπάσκετ, λες και θα έχανε η Βενετιά βελόνι αν επιβάλλαμε στη διοργανώτρια αρχή τη δίχως όρους και περιστροφές αναβολή.

Προσωπικά, ντρέπομαι, που απόψε καλούμαι να γράψω για μπάλα, και ντράπηκα ακόμα περισσότερο όταν είδα τους μπασκετμπολίστες να μπαίνουν στο γήπεδο σαν να ήταν άβουλα άλογα κούρσας με παρωπίδες στα μάτια. Ξέρω ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού σκόπευαν να αφιερώσουν την προσπάθειά τους στη μνήμη των θυμάτων, αλλά αυτό δεν παρηγορεί κανέναν. Τη σιωπή σου αφιερώνεις τέτοιες ώρες, όχι το χτύπο της μπάλας.

Θα μου πείτε, ότι ζούμε μία εκατόμβη νεκρών κάθε εβδομάδα λόγω του Covid-19 (τώρα που υποτίθεται ότι η πανδημία ...νικήθηκε), 85 θρηνήσαμε το τελευταίο επταήμερο όσοι τους θρηνήσαμε, ωστόσο δεν κουνιέται φύλλο εκεί έξω, παρά την πλήρη διάλυση του συστήματος δημόσιας υγείας. Και, ναι, σε τούτο δεν έχω τίποτε να σας απαντήσω. Ελπίζω μόνο, μες στον θυμό που με κυριεύει, ότι κάποιοι φαιά φορούντες, κάποτε, σε κάποιο δικαστήριο, θα λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα, με πρώτο και κυρίαρχο το προχθεσινό των Τεμπών…

Μερικές αράδες για το μπάσκετ, έτσι, για την τιμή των όπλων. Ο Παναθηναϊκός της επόμενης ημέρας δείχνει κάποια σημεία ζωής, τα ίδια που την περασμένη Πέμπτη τον έφεραν κοντά σε μία δύσκολη εκτός έδρας νίκη στο Μιλάνο. Υπάρχει επαφή των παικτών με τον πάγκο, ορατές παρεμβάσεις στη στόχευση και στην τακτική στη διάρκεια του αγώνα, μία κάποια ανύψωση του ηθικού. Η ομάδα έχει πλέον προπονητή. Καλό; Μέτριο; Κακό; Μέχρι προ τινος, δεν είχε καθόλου.

Η εικόνα στα τάιμ-άουτ, όπου μέσα σε ένα λεπτό ο Χρήστος Σερέλης μοιράζει κατά ριπάς περισσότερες οδηγίες απ’ όσες έδινε ο Ράντονιτς σε ολόκληρο ματς, είναι ενδεικτική της αλλαγής. Η πεντάδα με την οποία ο Παναθηναϊκός προσπάθησε (με αξιώσεις) να ανατρέψει το 61-77 στο τελευταίο πεντάλεπτο, ακόμα περισσότερο: Λι, Πονίτκα, Γκριγκόνις, Μαντζούκας, Παπαγιάννης.

Ο Σερέλης τράβηξε στον πάγκο τον αδιάφορο Μπέικον και τον χλιαρό Ουίλιαμς, μαζί και το φάντασμα του αμυντικά ευάλωτου Ουόλτερς, και έριξε στο παρκέ όσους είχαν μπαρούτι στο πετσί και αντιλαμβάνονταν τη σημασία ενός «αδιάφορου» αγώνα για τον οργανισμό. «Τώρα τρέξτε σαν τρελοί», τους είπε.

Και εκείνοι πολέμησαν μέχρι τελικής πτώσης. Ποιος ξέρει τι θα γινόταν στο φινάλε, εάν ο Πάρις Λι ευστοχούσε από τη γωνία στο 73-79, περίπου 1:15 πριν τη λήξη; Ο φετινός Παναθηναϊκός μπορεί να έχει συνηθίσει στους μικρούς θανάτους, αλλά απόψε, αν μη τι άλλο, πόνεσε για την ήττα. Και αυτό δεν ήταν αυτονόητο στις μέρες του Ντέγιαν Ράντονιτς.

Το καλύτερο κοπλιμέντο για τους «πράσινους» είναι ότι ο Εργκίν Αταμάν υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει τον Κλάιμπερν των 24 πόντων για 37,5 λεπτά («έπαιξε σαν τσάμπιον», τον παίνεψε μετά) και τον Σέιν Λάρκιν των 10 ασίστ για 36. Σύμφωνοι, έλειψε από την Εφές ο μαέστρος Μίτσιτς, αλλά το κενό που άφησαν στον Παναθηναϊκό οι απουσίες των Γκουντάιτις, Αγραβάνη ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- ακόμα πιο κραυγαλέο. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης έχει ολόκληρη στρατιά από πρωτοκλασάτους γκαρντ. Ο Παναθηναϊκός έχει, έστω, έναν Σίνγκλετον;

Ο βελτιωμένος Παπαγιάννης αισθανόταν αποκλειστικά μόνος απέναντι στους άνδρες με τα μαύρα που φράκαραν τις ρακέτες (Ζίζιτς, Πλάις, Σίνγκλετον, Ντάνστον), αλλά βοήθεια δεν υπήρχε από πουθενά. Με ένα και μονάκριβο «πεντάρι» και μία τρία ελαφριά «τριαροτεσσάρια», δεν νικιέται η δις πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές.

Τουλάχιστον, και δεν είναι μικρή αυτή η παρηγοριά, ο Παναθηναϊκός φαίνεται να ξαναβρίσκει τον χαμένο του Γκριγκόνις, που μέχρι σήμερα ήταν μία άδεια φανέλα. Ο Σερέλης αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα είναι πνευματικό και πασχίζει να ξανακάνει τον παραγκωνισμένο Λιθουανό πλήρες μέλος της ομάδας. Εάν κρίνω από το σημερινό δείγμα γραφής, ο Έλληνας προπονητής και οι συνεργάτες του κάνουν καλή δουλειά.

Με τον Ντουέιν Μπέικον, πάλι, που κάθε μέρα γίνεται ολοένα και χειρότερος, ολοένα πιο περιπατητής, αμφιβάλλω αν υπάρχει σωτηρία. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο γεγονός το «no» τόσων και τόσων ευρωπαϊκών ομάδων όσο αυτός ο προικισμένος σκόρερ παρέμενε άνεργος.