Δεν αρκεί ο πασατέμπος...

Για να βάλει τρικλοποδιές -πόσο μάλλον για να ρίξει νοκ άουτ- ο περιορισμένων δυνατοτήτων Παναθηναϊκός έναν αντίπαλο που νίκησε μέσα κι έξω τον Ολυμπιακό, θα πρέπει να εισπράξει πολλά από πολλούς παίκτες του, για να μη πω όλα από όλους. Δεν αρκεί να πάρει πασατέμπο από έναν ή δύο ορεξάτους, με γαρνιτούρα δύο ωραία καρφώματα από τον αμούστακο Σαμοντούροφ, ώστε να ονειρεύεται το μέλλον.

Το μέλλον αργεί ακόμη και θα αργήσει ακόμη περισσότερο εάν μείνει χέρσα η γη στην οποία ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να χτίσει το παρόν του. Στη σύνθεσή του έχει απομείνει όλος κι όλος ένας πρωτοκλασάτος Έλληνας. Και αυτός μοιάζει να απορεί τι ακριβώς γυρεύει εδώ, και πότε αρχίζει η προετοιμασία της Εθνικής…

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να ξεκινήσω από αυτόν και να καθρεφτίσω πάνω του την εικόνα της ομάδας, χωρίς να υπονοώ ότι ευθύνεται για αυτήν ο ίδιος. Στα πρώτα 15 λεπτά της συμμετοχής του, ο αρχηγός Γιώργος Παπαγιάννης ανεβοκατέβαινε στο γήπεδο σαν το παλιό πράσινο λεωφορείο της γραμμής Σύνταγμα-Πειραιάς, έδωσε στους συμπαίκτες του δεκάδες σκριν και δεν έπιασε τη μπάλα στα χέρια του ούτε μία φορά.

Η στατιστική του σε αυτό το ημίχρονο αγγίζει τα όρια του αοράτου. Μάλλον επιβάτης παρά οδηγός σε αυτή την κατηφόρα, ο Παπαγιάννης είχε 0 πόντους, 0 σουτ, 1 αμυντικό ριμπάουντ, 1 επιθετικό (ένα σκαμπίλισμα της μπάλας προς τα έξω), 0 ασίστ, 0 κλεψίματα, 0 τάπες, 0 κερδισμένα φάουλ και 1 προσωπικό φάουλ, το οποίο κουβαλούσε από την πρώτη φάση του αγώνα.

Και εκεί που έλεγες ότι δεν γίνεται χειρότερα, ο Παπαγιάννης (που γνώριζε ότι και απόψε ήταν αναντικατάστατος ελλείψει Γκουντάιτις) παραχώρησε δύο απανωτά αχρείαστα φάουλ στον σχεδόν παλαίμαχο Μοτιεγιούνας στο post, με το σκορ στο 49-48. Ο Χρήστος Σερέλης υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση, πάνω που ο Παναθηναϊκός βρισκόταν σε απόσταση επαφής.

Η δυναμική του αγώνα άλλαξε μεμιάς και οι Μονεγάσκοι ξέφυγαν μετά το 51-51, απέναντι σε μία παθητική άμυνα ζώνης που είχε προφανή στόχο να κρατήσει τον αντίπαλο μακριά από το «βαμμένο», αλλά όχι τρόπο να κρατήσει το τρίο των προικισμένων σκόρερς (Τζέιμς, Οκόμπο, Λόιντ) μακριά από τη φωτιά. Ο πολύς Μπέικον αποφάσισε ότι έκανε το καθήκον του μετά από ένα πεντάλεπτο ζεστασιάς και 10 μαζεμένων πόντων και οι «πράσινοι» παρέδωσαν το πνεύμα στις αρχές της δ’ περιόδου, με αφετηρία το 60-57.

Δεν ξέρω τι είδους ομάδα προσδοκούσαν να φτιάξουν οι άνθρωποι που επιχείρησαν να κουμπώσουν μερικούς παίκτες που παίζουν μόνο επίθεση με κάποιους που παίζουν μόνο άμυνα, αλλά είναι φυσικό επακόλουθο να εξαφανίζονται όλοι οι προαναφερθέντες στην πορεία ενός δύσκολου αγώνα. Ιδίως όταν στην επαγγελματική ταυτότητα γράφουν: «λεγεωνάριος».

Αντί ο Παναθηναϊκός να βελτιώνει τους παίκτες του, τους παρασύρει έναν έναν προς τα βάθη της αβύσσου: το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συνέβαινε στη δεκαετία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Το βλέπεις στον Παπαγιάννη, το βλέπεις στον Μπέικον που ψυχή τε και πνεύματι απουσιάζει εδώ και εβδομάδες, το είδες ξεκάθαρα στον Γκριγκόνις, το βλέπεις ακόμα και στον Ουίλιαμς και στον Πάρις Λι, που εσχάτως σπαταλάει ημίχρονα ολόκληρα μέχρι να ζεσταθεί.

«Αυτό που πρόσεξα από τότε που ήρθα στην Ελλάδα είναι ότι η ομάδα μου εμφανίζεται ανταγωνιστική για τρία δεκάλεπτα και μετά ρίχνει την ένταση», ομολόγησε ο Ματ Τόμας μετά τον αγώνα στο Μονακό. «Στην Euroleague δεν πρόκειται να νικήσεις κανέναν αν δεν παίξεις για 40 λεπτά, όσο ταλέντο και αν έχεις στα αποδυτήρια».

Πόσοι θα βγουν ζωντανοί από τούτο το ναυάγιο; Και πού ακριβώς θα βρεθεί το κίνητρο για να ισιώσει το σκάφος μέχρι να βγει η ρημάδα η χρονιά; Ίσως στη φανέλα του αντιπάλου, την ίδια που θα φοράει και ο μεθαυριανός Ερυθρός Αστέρας: η παλιά, δοκιμασμένη συνταγή! Για όσους, τέλος πάντων, αισθάνονται ένα σκίρτημα όταν βλέπουν απέναντί τους λαμπερό κόκκινο.

Το επόμενο «αιώνιο» ντέρμπι, που καταφτάνει ολοταχώς, δεν έχει ιδιαίτερη βαθμολογική σημασία εφ’ όσον ο («τυχερός» στο Περιστέρι και τη Ρόδο) Ολυμπιακός φτάνει στο ΟΑΚΑ χωρίς ήττα στο παθητικό του, αλλά τουλάχιστον δίνει στον οργανισμό κάτι να περιμένει, μία ημερομηνία για να κυκλώσει με πράσινο μαρκαδόρο.

Και, σε περίπτωση νίκης, ένα εφαλτήριο για να γιγαντωθούν οι φαντασιώσεις τύπου Λάσο…

Εάν θέλετε την ταπεινή γνώμη μου, που πολύ αμφιβάλλω αν τη θέλετε, ο Παναθηναϊκός οφείλει να προσγειωθεί στον ρεαλισμό και να δημιουργήσει τον δικό του Πάμπλο Λάσο, κλειδώνοντας στα αποδυτήρια τον νέο προπονητή και τους παίκτες για κάμποσους (όχι μήνες, αλλά) χρόνους. Για ριζική, εκ βάθρων, αναδόμηση.

Ο εκλεκτός μπορεί να είναι κάποιος από τους πολλούς ικανότατους Έλληνες που κυκλοφορούν αδέσμευτοι, μπορεί ένας ξενομπάτης τύπου Τρινκιέρι με γνώση των ιδιαιτεροτήτων και πάντως όχι ουρανοκατέβατος, μπορεί ο ίδιος ο Σερέλης, που αξίζει να γίνει κάτι παραπάνω από υπηρεσιακός αλεξιπτωτιστής του Μαρτίου. Δεν είμαι βέβαιος ότι ο Παναθηναϊκός του 2023 έχει την υπομονή και τη νηφαλιότητα για τέτοιες τολμηρές κινήσεις.