Το καλοκαίρι δεν μοιράζουν κούπες

Κατ’ αρχήν, το προφανές: το πρωτάθλημα του καλοκαιριού το κατέκτησε ο Παναθηναϊκός. Καμία ομάδα δεν έκανε τόσες και τέτοιες μεταγραφές (παικτών και προπονητή), καμία δεν ξόδεψε τόσα χρήματα και καμία άλλη δεν δικαιούται να ποντάρει τόσες μάρκες σε βαθμολογική εκτόξευση. Δεν ξέρω πόσο ψηλά ή ψηλούτσικα θα φτάσουν φέτος οι «πράσινοι», ίσως όχι τόσο όσο ελπίζουν οι αιθεροβάμονες που ράβουν από τώρα το έβδομο, ξέρω όμως ότι αποκλείεται να τερματίσουν πάλι στη 17η θέση ή να ξεμείνουν σε μονοψήφιο αριθμών νικών ή να ξαναδούν την πλάτη της Άλμπα και της Βαλένθια.

Για τη συνέχεια, το έτερον προφανές: πρωτάθλημα του καλοκαιριού δεν υπάρχει. Όποιος μοιράζει κούπες Ιούλιο και Αύγουστο μήνα, ακόμα και για τις Εθνικές ομάδες ισχύει αυτό, περνάει τους χειμώνες του μελαγχολικός, μηρυκάζοντας τα παχιά λόγια της μεταγραφικής περιόδου. Το χρήμα δεν αγοράζει ούτε την ευτυχία ούτε την επιτυχία ούτε τη χημεία. Ο Παναθηναϊκός του Ιανουαρίου 2024 δεν θα μοιάζει καθόλου με τον Παναθηναϊκό του Ιανουαρίου 2023, αλλά αυτό είναι το μόνο στάνταρ. Ακόμα και η ανεύρεση μίας φωτογραφίας για να «ντυθεί» ικανοποιητικά αυτό το κομμάτι ήταν δύσκολη υπόθεση, αφού εκτός του Μαντζούκα δεν υπάρχουν άλλοι «παραμένοντες» στην ομάδα. Τα παλιά ενσταντανέ του Παπαπέτρου και του Μήτογλου με πράσινη στολή είναι μια κάποια λύσις.

Η μεταγραφική στρατηγική του Παναθηναϊκού αυτό το καλοκαίρι ξεκίνησε και συνεχίστηκε με πιστολιές στα τυφλά, τύπου «χτυπάμε ό,τι κινείται και τα βρίσκει μετά η υπηρεσία». Η πρώτη απ’ όλες ήταν η απόλυση όλων των ξένων παικτών της περυσινής ομάδας (αλλά και πολλών Ελλήνων), με αστερίσκο στον Μάριους Γκριγκόνις. «Thank you for your service» στον έναν, «ačiū» στον άλλον, «dziękuję» στον τρίτο, μέγα τόλμημα για ένα μαγαζί που είχε βγάλει κακό όνομα στο εξωτερικό και ξεκινούσε την αναδόμηση από μηδενική βάση. Και πράγματι, οι πρώτες ενδείξεις ήταν ανησυχητικές, αφού κάμποσοι περιζήτητοι παίκτες έκλεισαν τα αυτιά στις πράσινες σειρήνες από την Αθήνα: ο Καμπάτσο, ο Πάντερ, ο Μπομπουά.

Ήταν φανερό, ωστόσο, ότι οι σειρήνες είχαν παχύ πορτοφόλι, ικανό να εξανεμίσει τις αμφιβολίες. Μετά τη συμφωνία-μαμούθ της ΚΑΕ με την Πολιτεία για την «απόκτηση» του ΟΑΚΑ, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος βγήκε στο παζάρι με μπόλικο χρήμα στον κουμπαρά του αποφασισμένος να πείσει τους δύσπιστους, πολύ πιο ανοιχτοχέρης απ’ ότι τα προηγούμενα χρόνια. Και δίχως να νοιάζεται για τη βαρύτατη τιμωρία που επιβλήθηκε πρόσφατα στον σύλλογο από την Euroleague, για πληθώρα παραβιάσεων του διάτρητου Οικονομικού Fair Play!

Η πρόσληψη του Εργκίν Αταμάν ήταν ένας πρώτος ρούμπος ολκής, άσχετα αν πολλές Κασσάνδρες έσπευσαν να προφητεύσουν κόντρες, έριδες και μπουρλότα. Ποιος περίμενε να δει προπονητή με δύο πρόσφατα ευρωπαϊκά δαχτυλίδια να πιάνει δουλειά στον 17ο της βαθμολογίας; Ο Αταμάν όχι μόνο είπε «έβετ» στον Γιαννακόπουλο, αλλά έσπευσε ασυγκράτητος να εξομολογηθεί τον ενθουσιασμό του πριν ακόμη τελειώσει τη σεζόν στην Εφές.

Τη διαφορά, όμως, την έκανε η απόκτηση του Κώστα Σλούκα. Όταν οι έτεροι νυμφίοι είδαν το τοτέμ του Ολυμπιακού να πηδάει στην απέναντι όχθη αδιαφορώντας για το τσουνάμι τοξικότητας που θα αντιμετωπίσει τους επόμενους μήνες (και ίσως χρόνια), πλησίασαν και οι ίδιοι στα γεφύρια. Η παλιννόστηση των Ντίνου Μήτογλου και Ιωάννη Παπαπέτρου, παικτών με πολυετή θητεία στον Παναθηναϊκό, ήταν άλλη μία έμπρακτη διαβεβαίωση απέναντι στους διστακτικούς: «Μια χαρά είναι το μαγαζί, ειδάλλως δεν θα δεχόμασταν να επιστρέψουμε», έλεγε η στάση των δύο Ελλήνων διεθνών.

Παρόμοιο ρόλο έπαιξε και η απόκτηση του Κώστα Αντετοκούνμπο, του οποίου ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Θανάσης, φόρεσε και αυτός τα πράσινα, όχι πολύ παλιά και πάντως με ίδια διοίκηση. Στα πρόσωπα των Σλούκα, Παπαπέτρου, Μήτογλου, Κ. Αντετοκούνμπο, ο Παναθηναϊκός ξανάφτιαξε όχι μόνο τον αποψιλωμένο ελληνικό πυρήνα του, αλλά και την έξωθεν καλή μαρτυρία του. Η προσωπικότητα του Σάνι Μπετσίροβιτς φαίνεται να άλλαξε τη φορά του ανέμου, που δεν ήταν δα ούριος. Η ευαρέσκεια των μανατζαραίων ίσως αποδειχθεί σε βάθος χρόνου πλεονέκτημα σημαντικότερο και από την βραχυπρόθεσμη επιτυχία.

Αγωνιστικά, το χαμένο έδαφος παραείναι πολύ για να καλυφθεί μέσα σε μερικούς μήνες. Ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται να αναρριχηθεί στο βουνό αν δεν φτάσει πρώτα στους πρόποδες. Οι Έλληνες είναι καλοί (αν και αποχώρησε ο πολύτιμος ως περιουσιακό στοιχείο Παπαγιάννης, ένας ακόμη φευγάτος αρχηγός), αλλά οι περισσότεροι από τους νεοαποκτηθέντες ξένους έχουν ελάχιστη ή μηδενική πείρα στα μαρμαρένια αλώνια της Euroleague. Και αν η ποιότητα του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ είναι προφανής και η παράστασή του στον τελικό του Βερολίνου αλησμόνητη, η υπόλοιπη ομάδα είναι γεμάτη στοιχήματα.

Ο Ματίας Λεσόρ προέρχεται από σπουδαία σεζόν αλλά θα πρέπει να την πιστοποιήσει σε βάθος χρόνου και μακριά από τον Ομπράντοβιτς, ενώ ο Λούκα Βιλδόσα ακόμη δεν έχει στερεώσει το όνομά του. Ο Τζέριαν Γκραντ, ο Αλεκσάντερ Μπαλτσερόφσκι και ο Κάιλ Γκάι έχουν να διανύσουν αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να αφήσουν πίσω τους το Eurocup. Πέρα από τα κατορθώματα του Ερνανγκόμεθ με την Εθνική Ισπανίας, πρωταθλητισμό στην Ευρώπη δεν έχει κάνει κανένας από τους νεοφερμένους.

Μπορεί ο πολύς Αταμάν να οικοδομήσει εκ θεμελίων ένα θαύμα όπως αυτό που έφτιαξε –με σαφώς καλύτερα υλικά- στην Κωνσταντινούπολη; Ποια ακριβώς είναι η συνταγή που θα ακολουθήσει ο Τούρκος; Του ταιριάζει αυτό το μοντέλο, του ...χτίστη, ή μήπως είναι κυρίως διαχειριστής προσωπικοτήτων και ζογκλέρ αστέρων;

Μήπως θα ήταν προτιμότερο να μείνουν στην ομάδα 1-2 από τους περυσινούς ξένους που γνωρίζουν τα κατατόπια, όπως π.χ. ο Λι και ο Πονίτκα; Υπάρχει στα χρονικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ παράδειγμα ομάδας που να φτιάχτηκε από το μηδέν με δώδεκα νέους παίκτες και νέο προπονητή, και μολαταύτα να εμφανίστηκε μεμιάς ανταγωνιστική; Περισσεύει χώρος για νεότερους Έλληνες παίκτες, όπως ο Μαντζούκας και ο Μωραΐτης; Θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να απαντηθούν τα ερωτήματα και η υπομονή δεν αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της ελληνικής εξέδρας. Ούτε του ανθρώπου που υπογράφει τις επιταγές με τα πολλά μηδενικά.

Θα ήταν ίσως προτιμότερο για τον Παναθηναϊκό να παίξει το πρώτο «πρασινοκόκκινο» ντέρμπι της σεζόν εκτός έδρας, παρά εντός. Η κλήρωση της Basket League (όπου αμφότεροι οι «αιώνιοι» ξεκινούν τιμωρημένοι) δεν έχει γίνει ακόμη, αλλά η Euroleague εκκινεί με τιτανομαχία στο ΟΑΚΑ στις 6 Οκτωβρίου, πριν καλά καλά στεγνώσει το αλάτι από τα μπάνια του λαού. Η μία, τουλάχιστον, από τις δύο ομάδες είναι καταδικασμένη να ξεκινήσει τη χρονιά με γκρίνια, μίρλα και τοξικότητα. Ίσως και οι δύο, αν κρίνω από τις αντιδράσεις των κακομαθημένων οπαδών στα social media! Αλλά για τον ανακαινισμένο -με εν πολλοίς ανακυκλώσιμα υλικά- Ολυμπιακό θα τα πούμε σε επόμενο σημείωμα.