Δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα...

Από τη στιγμή που ο φετινός Παναθηναϊκός ξεκίνησε με φιλοδοξίες, όνειρα και φουσκωμένο κουμπαρά, θα πρέπει να είμαστε αυστηροί μαζί του και να ψηλαφίσουμε νωρίς νωρίς τον τύπον των ήλων: εάν δεν μπορεί να νικήσει στο ΟΑΚΑ την ξηλωμένη από τον πόλεμο, ανερμάτιστη και ορφανή από το δεύτερο αστέρι της Μακάμπι, δεν δικαιούται να κοιτάξει πολύ ψηλά στη φετινή Εuroleague. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου, τουλάχιστον.

Η αντεπίθεση που τον έφερε μία ανάσα από τη νίκη απέναντι στους Ισραηλινούς ήταν φυσικά ένας κάποιος τίτλος τιμής, αλλά η εμφάνιση των πρώτων 25 λεπτών έκανε τα μυαλά να πονάνε, τα μάτια να ματώνουν και τις σημαίες να κατεβαίνουν πιο χαμηλά. Παρ’ όλο που προηγήθηκε μία διετία γεμάτη με βραδιές ναδίρ, δεν θυμάμαι ποτέ τον Παναθηναϊκό π.χ. του Ράντονιτς τόσο κακό όσο τον Παναθηναϊκό του Αταμάν στο πρώτο μισό του αποψινού αγώνα. Και δεν είναι να πεις ότι είχε ξοδέψει πακτωλούς σαν τον φετινό στην πέτρινη διετία που τον καταπόντισε στην 16η θέση…

Το εκπληκτικό είναι ότι Παναθηναϊκός ζωντάνεψε και ξανάγινε ομάδα μπάσκετ όταν έχασε τον Εργκίν Αταμάν, που μοιάζει σαν να έχει απογοητευτεί και να παρακολουθεί με το βλέμμα του παραιτημένου. Μετά την αποβολή του Τούρκου, που αντέδρασε με αδικαιολόγητο εκνευρισμό και έχασε το δίκιο του, οι «πράσινοι» έπαιξαν άμυνα παλιού καλού καιρού, έκλεψαν μπάλες στην περιφέρεια ακόμα και με τους ψηλούς (Μήτογλου, Αντετοκούνμπο), έκαναν τις αλλαγές και τα φάουλ σωστά, σημάδεψαν τις αδυναμίες του αντιπάλου, αξιοποίησαν το ζεστό χέρι (Βιλντόσα), αδιαφόρησαν για τα βαριά ονόματα.

Εάν ο Χρήστος Σερέλης έκανε ένα λάθος, αυτό ήταν η επιστροφή του Λεσόρ στην πεντάδα για το τελευταίο δίλεπτο της κανονικής διάρκειας: ο Γάλλος πούλησε μία κρίσιμη κατοχή (όπως έγινε και στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό), αστόχησε από τη γραμμή, κοιμήθηκε όταν ένα μπλοκ-άουτ θα έδινε τη νίκη στον Παναθηναϊκό, έμοιαζε περισσότερο με δεύτερο ή με τρίτο σέντερ παρά με πρώτο. Και το λάθος αυτό πληρώθηκε σε σκληρό νόμισμα.

Διαβάζεται φυσικά και ανάποδα όλο αυτό: εάν ο καλύτερος ψηλός σου είναι ο Κώστας Αντετοκούνμπο μολονότι έχεις πάρει τον κορυφαίο σέντερ της περυσινής Εuroleague και εάν MVP της βραδιάς αναδεικνύεται κάποιος που μετρούσε 573 μέρες χωρίς επίσημο παιχνίδι μολονότι έχεις δώσει μία καραβιά λεφτά για να φέρεις στην ίδια θέση ένα αστέρι από το ΝΒΑ, κάτι πάει τελείως λάθος.

Τουλάχιστον, εμφανίστηκε για ένα δεκάλεπτο -και για πρώτη φορά- ο πραγματικός Λούκα Βιλντόσα. Τα τέσσερα τρίποντα του Αργεντινού στην δ’ περιόδο και οι καλές άμυνές του έδωσαν πνοή στον Παναθηναϊκό και υπενθύμισαν ότι ο κάτοχος της φανέλας με το «2» έφτασε ακόμα και στο ΝΒΑ, όχι πολύ παλιά. Ο Βιλντόσα έχει στόφα πρωταγωνιστή, έχει κλάση, έχει και προσωπικότητα. Γιατί όμως βρίσκεται τόσο πίσω; Ορισμένα από τα λάθη του, ακόμα και στην καλή βραδιά του, ήταν εφηβικά.

Η παράταση ξεκίνησε με χαμένο το μομέντουμ ένεκα της αυτοχειρίας και οι Ισραηλινοί ξεθάρρεψαν εκεί που είχαν χάσει τον ουρανό από τα μάτια τους. Ο Παναθηναϊκός μπορούσε μολαταύτα να εκμεταλλευτεί τα δικά τους δώρα, αφού ο Κώστας Σλούκας πήρε μερικές ανάσες στον πάγκο και επέστρεψε με καθαρό μυαλό για να κερδίσει πονηρά τις 3 βολές της παρ’ ολίγον ισοφάρισης.

Κάποτε, στο Μουντομπάσκετ 2019 στην Κίνα, βρέθηκε στην ίδια θέση με τη φανέλα της Εθνικής και έβαλε και πάλι 2/3 από τη γραμμή, με τη μπάλα να ζυγίζει το βάρος της σε χρυσάφι. Δεν είναι εύκολο πράγμα να βάζεις 3 στα 3 με τους σφυγμούς στο χίλια, όποιος και αν είσαι, όσο αλφάδι και αν είναι το χέρι σου. Ιδίως όταν νιώθεις την ανάγκη και τη διακαή επιθυμία να φορέσεις μανδύα και να δικαιολογήσεις τον χαλασμό που ξεσηκώθηκε για χατίρι σου μέσα στο καλοκαίρι...

Το 1-3 του Παναθηναϊκού δεν μοιάζει καταστροφικό στην Euroleague της απέραντης μετριότητας, ωστόσο προέρχεται από ένα βατό πρόγραμμα, με δύο τουλάχιστον βατούς αντιπάλους, τριπλό ραντεβού με τον καλύτερο σύμμαχό τους (το θερμό ακόμα και στις κρύες βραδιές του -όπως η αποψινή ΟΑΚΑ), δύο εντός έδρας ήττες στην παράταση, κακό μπάσκετ συνολικά, ενώ πονάει ακόμα περισσότερο όταν προστεθεί στο κοκτέιλ η επιστροφή των τραυματιών και των προβληματικών.

Απουσιάζει βεβαίως ο Παπαπέτρου, ο τελευταίος φοβάμαι παίκτης που ο Παναθηναϊκός άντεχε να χάσει, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτός θα καθυστερήσει. Ο Χουάντσο ξεχάστηκε κάπου μεταξύ Ντένβερ και Βαρκελώνης, ο Γκάι έχει δώσει 6-7 λεπτά μπάσκετ όλα κι όλα, ο Γκραντ δεν είναι παρά ρολίστας, ο Μπαλτσερόφσκι πάει ολοταχώς για τρίτος σέντερ, οι Έλληνες παίκτες της δεύτερης γραμμής αγνοούνται, το οικοδόμημα μοιάζει χτισμένο σε άμμο που τρέμει.

Και πάλι, όμως, ένα σουτ του Σλούκα στο μηδέν και ένα χαμένο ριμπάουντ του Μήτογλου από βολή θα μπορούσαν να μετατρέψουν αναδρομικά το 1-3 σε 3-1 και τη συννεφιά σε λιακάδα. Πολύ ήθελε, να λέμε απόψε «Παναθηναϊκός όπως Ολυμπιακός»; Μάλλον το τεστ του γυμνού οφθαλμού είναι αυτό που αφήνει τον νέο Παναθηναϊκό μετεξεταστέο, παρά η λυπητερή των αποτελεσμάτων και το έδαφος που χάνεται. Η επίσκεψη της μετριότατης Βασκόνια στο ΟΑΚΑ την ερχόμενη Παρασκευή μπορεί να βοηθήσει ώστε να γίνει ένα νέο ξεκίνημα.