O Ολυμπιακός είναι εδώ, αλλά... στο περίπου

Για ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο, μία ώρα σε πραγματικό χρόνο, αναρωτιόμουν μήπως θα ήταν προτιμότερο να ρίξει ο Ολυμπιακός στο παρκέ λευκή πετσέτα μετά το 38-22 και να στείλει τους καταπονημένους παίκτες του για μία εβδομάδα διακοπών και ανασυγκρότησης σε κάποια τροπική αμμουδιά των Φιλιππίνων.

Εάν το πρόσωπο αυτής της ομάδας είναι -πλέον- ο Τόμας Γουόκαπ, μιλάμε για ένα πρόσωπο με χαρακτηριστικά τραβηγμένα και μάτια κουρασμένα. Και πράγματι, ο Γιώργος Μπαρτζώκας επέλεξε να στείλει τους «κόκκινους» στον τελική ευθεία του αγώνα με τη Φενέρ δίχως τον αναντικατάστατο, πλην άσφαιρο, ηγέτη τους.

Να, όμως, που ο Ολυμπιακός γιγαντώθηκε μέσα από το μπαρούτι του πολέμου, επέστρεψε από κάτι που έμοιαζε πολύ με κόλαση, έφερε τη μπάλα στα χέρια του για το τελευταίο σουτ (της ισοφάρισης ή ακόμα και της νίκης) και άγγιξε ένα διπλό που θα προκαλούσε αίσθηση σε αλλήλους και εαυτόν. Πόσοι περίμεναν τέτοια αντίδραση μετά το οικτρό δείγμα γραφής των προηγούμενων δύο ημιχρόνων, στην Πόλη και στο …ΟΑΚΑ;

Με όλα τα προβλήματά του, με όλες τις αστοχίες και τις απουσίες, ο Ολυμπιακός είναι ακόμη εδώ και αντιστέκεται, μολονότι αγκομαχάει. Το κλισέ της «ήττας που μοιάζει με νίκη» προκαλεί καγχασμό στις κερκίδες των φανατικών και γίνεται αφορμή για καζούρα, αλλά ταιριάζει γάντι στο αποψινό ματς.

Βγαίνοντας από τα αποδυτήρια της Ούλκερ Αρένα, ο Ολυμπιακός του Νοεμβρίου είχε ανάγκη όχι τόσο ένα ροζ φύλλο, όσο να ξαναβρεί τη μισοχαμένη του αυτοπεποίθηση. Και, ναι, αυτό το πέτυχε. Ειδικά το δεύτερο εικοσάλεπτο, των 44 πόντων με 13 ασίστ και των επτά, έστω, παικτών, ήταν ημίχρονο όχι φετινού Ολυμπιακού, αλλά περυσινού.

Στο ίδιο διάστημα η Φενέρ πέτυχε μόλις 33, πάει να πει ότι η άμυνα δούλεψε καλά και πάντως πολύ καλύτερα απ’ ότι στο χαοτικό πρώτο δεκαπεντάλεπτο. Η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη έγινε σκορποχώρι όταν έχασε με τραυματισμό τον ισορροπιστή Πιερ και όταν η λογική του Καλάθη έδωσε τη θέση της στην παιδική χαρά του Γουίλμπεκιν, αλλά αυτό ουδόλως αφορά τον Ολυμπιακό.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας άφησε στο παρκέ όσους έβαζαν λάδι στη μηχανή, απέσυρε από την κυκλοφορία τους παγκίτες (Μπραζντέικις, Λαρεντζάκη), έδωσε εκών άκων ψήφο εμπιστοσύνης στον Μιλουτίνοφ που καλά καλά δεν μπορούσε να κουνηθεί λόγω τενοντίτιδας και κάθισε στην άκρη να θαυμάσει το δημιούργημά του.

Η ανατροπή θα είχε ολοκληρωθεί εάν δεν χάνονταν 1-2 κρίσιμα ριμπάουντ μετά από άμυνα με αλλαγές, εάν ο Μιλουτίνοφ είχε πόδια για να ακολουθήσει τον Γιώργο Παπαγιάννη ψηλά και μακριά, εάν ο Γουόκαπ ήταν Γουόκαπ. Ακόμα και όταν έφτασε η στιγμή της κρίσης, ο προπονητής του Ολυμπιακού προτίμησε να εμπιστευτεί τη μπαρουτοκαπνισμένη πεντάδα του τελευταίου τετραλέπτου παρά να ξαναστείλει στο παρκέ τον κορυφαίο δημιουργό του.

Η μπάλα κόλλησε 4-5 δευτερόλεπτα στα χέρια του Άλεκ Πίτερς μακριά από τη φωτιά, ο Νάιτζελ Ουίλιαμς-Γκος έχασε για μισή στιγμή τον έλεγχό της από την παρέμβαση του Μαντάρ, η «βομβίτσα» του Αμερικανού πήγε στο σίδερο, τα γκελ της μπάλας στη στεφάνη ξεγέλασαν τον αφρούρητο Μιλουτίνοφ, όλα όσα μπορούσαν να πάνε στραβά πήγαν στραβά.

Η άμυνα του Ιτούδη ήταν νομίζω προσανατολισμένη για να αποκρούσει την απειλή του «μπαμ και κάτω» τρίποντου, αλλά η παρουσία του θεόρατου Παπαγιάννη στη ρακέτα ήταν αρκετή για να αλλοιώσει το ψηλοκρεμαστό σουτάκι του Ουίλιαμς-Γκος, όσο χρειαζόταν τέλος πάντων για να μη πάει η μπάλα μέσα.

Ο άλλοτε αρχηγός του Παναθηναϊκού πέτυχε τα τρία καλάθια της νίκης της Φενέρ μετά το 71-71, με δύο τρίποντα και ένα κάρφωμα, σαν να ήθελε να δώσει χαρά στο κοινό που μέχρι το περασμένο καλοκαίρι τον αποθέωνε και παράλληλα τον ξεφώνιζε. Η απόδοσή του στο αποψινό ματς αλλά και στα αμέσως προηγούμενα αφήνει να εννοηθεί ότι το πρόβλημα του Παπαγιάννη δεν ήταν ο Παπαγιάννης, αλλά ο Παναθηναϊκός.

Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε μία στριφνή εξάδα ευρωπαϊκών αγώνων με 3 νίκες και 3 ήττες, περίπου εκεί που τον περίμεναν οι περισσότεροι. Βάσει της εικόνας των έξι αναμετρήσεων, το ρεκόρ του θα μπορούσε να είναι από 6-0 μέχρι 0-6. Ωστόσο ο οργανισμός θα κληθεί να κουβαλήσει στο σακούλι του τα απόνερα του χαμένου ντέρμπι της περασμένης Δευτέρας με όσα αυτό συνεπάγεται και παράλληλα να επιλύσει προβλήματα που δεν λύνονται εύκολα και απειλούν να τον εκτροχιάσουν.

Πώς να βρεις χρόνο ξεκούρασης για τους 4-5 κατάκοπους καμικάζι της Μανίλα όταν η μία καυτή αποστολή διαδέχεται την άλλη; Και πόσο θα αντέξουν εκείνοι που καλούνται να διαχειριστούν τενοντίτιδες και μυική κόπωση; Αν μη τι άλλο, η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου του αγώνα με τη Φενέρ υπενθυμίζει στους δύσπιστους ότι η συνταγή λειτουργεί ακόμη.

Υπάρχει, όμως, και το πρώτο, αυτό που έφερνε στο μυαλό λευκές πετσέτες και πολύχρωμα κοκτέιλ μακριά από το πορτοκαλί του μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός θα γίνει ξανά σιδερένιος μόλις γεμίσει το ρεζερβουάρ του με καύσιμα. Και άντε να βρεις πρατήριο ανοιχτό μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.