Χρειαζόταν τα πάντα από τους πάντες

Η νίκη επί του Ολυμπιακού στο Φάληρο μόλις τέσσερις μέρες νωρίτερα έκανε τους αιθεροβάμονες να εκτροχιαστούν και να σκαρφαλώσουν στο αγαπημένο τους σύννεφο, μιλώντας για θαύματα και ράβοντας με το νου αστέρια. Μοιραία, η Παρασκευή τελειώνει με κύμα γκρίνιας. Για τον περιστασιακό θεατή, των social media, o Αταμάν ξανάγινε λίγος, οι παίκτες μετρίως μέτριοι, η ανάγκη για ενισχύσεις επιτακτική.

Ωστόσο, ο καλύτερος σύμμαχος του φετινού Παναθηναϊκού είναι ο ρεαλισμός. Η εκστρατεία στη Βαρκελώνη ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα άφηνε στο κορμί τραύματα, από τη στιγμή μάλιστα που ο ήδη προβληματικός Παναθηναϊκός ταξίδεψε χωρίς τον αναντικατάστατο Σλούκα, τους Βιλδόσα, Παπαπέτρου, ας πούμε και τον Κέντρικ Ναν που αναμένεται.

Απέναντι στην ομαδάρα που μπορεί να φέρνει από τα βάθη του πάγκου αστεράκια του ΝΒΑ (Πάρκερ, Βίλι Ερνανγκόμεθ), Ισπανούς διεθνείς με ευρωπαϊκά μετάλλια (Μπριθουέλα, Πάρα) και παιδιά θαύματα μιας άλλης εποχής (Παουλί), ο τίμιος πλην νεόπλουτος πλην ακόμη πτωχός Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει παίκτες ούτε να έχει στη βασική πεντάδα του ακριβοπληρωμένους λαθρεπιβάτες. Μολονότι και η ίδια η Μπάρτσα παρουσιάστηκε ελλιπής, ο πρωτοπόρος του ελληνικού πρωταθλήματος χρειαζόταν πολύ περισσότερα από πολύ περισσότερους για να εμφανιστεί ανταγωνιστικός.

Με λίγο Γκριγκόνις, λίγο Γκραντ και πέντε ψηλούς που όλοι μαζί δεν έκαναν έναν Βέσελι, θα πρέπει να αισθάνεται τυχερός που έχασε μόνο με 8 πόντους. Η αιχμαλωσία που γνώρισε ο αποψινός Παναθηναϊκός μέσα στη μπερναντιέρα, για να χρησιμοποιήσω μία αγαπημένη λέξη του μακαριστού Βασίλη Γεωργίου, είναι δίχως προηγούμενο: 24-9 ριμπάουντ στο ημίχρονο, επιεικώς 42-29 στο τέλος. Σαν να έπαιζαν άνδρες ενάντια στα παιδιά, η τρίτη λυκείου απέναντι στην τρίτη γυμνασίου.

Ως μη γενόμενο, λοιπόν, το αποψινό. Ο Παναθηναϊκός πήγε στην πατρίδα του Χουάντσο για να χάσει και το πέτυχε με απόλυτη ακρίβεια, για 17η συνεχόμενη φορά. Το τελευταίο διπλό του στην ηπειρωτική Ισπανία χρονολογείται από τον …προηγούμενο αιώνα, που λέει ο λόγος: από κάποια προηγούμενη ζωή, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Ωστόσο, είναι οι εντός έδρας ήττες από τη Μακάμπι και από τον Ολυμπιακό στην παράταση που τον πονάνε περισσότερο. Στη Βαρκελώνη δεν θα κερδίσει σχεδόν κανένας και το τρόπαιο της φετινής Εuroleague μπορεί να στολιστεί με μπλαουγκράνα γιρλάντα.

Μέχρι να αποκτήσει το δικαίωμα να κοιτάξει ψηλότερα, ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να σημαδεύει τη γραμμή της 10ης θέσης, αυτής που ξεχωρίζει τους τελευταίους αμνούς από τα ερίφια. Στη φετινή Euroleague της γενικευμένης μετριότητας, το κυνήγι της κορυφής μπορεί να μοιάζει απαγορευτικό για όσους δεν μιλούν σπανιόλικα, αλλά το σαφάρι μίας θέσης στα πλέι-ιν (αν όχι απ’ ευθείας στην εξάδα των πλέι-οφ) μπορεί να κρατήσει ζωντανό το όνειρο ομάδων όπως το «τριφύλλι» μέχρι τον Απρίλιο.

Είναι επίσης υποχρεωμένος ο Παναθηναϊκός και κοιτάζει στα βάθη του δικού του πάγκου, όπου υπάρχει υλικό ικανό να προσφέρει ανάσες και λύσεις χωρίς να πέφτει αισθητά ο δείκτης της ποιότητας και χωρίς να πέφτει η μύτη των νεοφερμένων λεγεωνάριων. Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να γίνει νεκροταφείο για τους νεώτερους Έλληνες διεθνείς, από Καλαϊτζάκη και Μωραΐτη, μέχρι τον Μαντζούκα, τον Κώστα Αντετοκούνμπο, ακόμη και τον Σαμοντούροφ που παρέμεινε στην ανδρική ομάδα με μηδενικό χρόνο συμμετοχής.

Ο μικρός αδελφός του Γιάννη φαίνεται ότι ζει στο σκυλόσπιτο μετά το εναρκτήριο πεντάλεπτο του δευτεριάτικου ντέρμπι, ο Μαντζούκας έμεινε μέρες στο κρεβάτι και μοιάζει αδύναμος, αλλά οι υπόλοιποι έκαναν αισθητή την παρουσία τους απόψε στη Βαρκελώνη, με αφετηρία έστω το ασήκωτο -28 του 33ου λεπτού. Ο Σαμοντούροφ γνώρισε τον Τζαμπάρι Πάρκερ, ο Μωραΐτης κυνήγησε τον Σατοράνσκι και οι πάντες, επώνυμοι και μη, πρόσφεραν περισσότερα από τον νερόβραστο «Μίδα» Χουάντσο. Τι φιάσκο, αλήθεια, η μέχρι τώρα παρουσία του Ισπανού.

Για τους 120 αισιόδοξους φιλάθλους που ακολούθησαν τον Παναθηναϊκό στην Καταλούνια, το 5-25 του τελευταίου επταλέπτου ήταν μια κάποια παρηγοριά, πριν το γρήγορο τελευταίο σφηνάκι στα σοκάκια του Ραβάλ. Μοιάζει πια σαν να πέρασαν δεκαετίες, αλλά η κοσμοπολίτικη Βαρκελώνη ήταν (το όχι και τόσο μακρινό 2011) το θέατρο της τελευταίας λαμπρής ευρωπαϊκής παράστασης του Παναθηναϊκού.