Οι ουρανοί είναι δικοί του

Στις 7 Δεκεμβρίου του έτους που έφυγε ανεπιστρεπτί, ο Παναθηναϊκός γνώρισε την τρίτη σερί ήττα του και αποχώρησε από το ΟΑΚΑ με σκυμμένο κεφάλι, με τις δέουσες υποκλίσεις στη «βασίλισσα» Ρεάλ. Από τους επόμενους έξι αγώνες του, οι πέντε ήταν εκτός Ελλάδας και η ομάδα που συνήθιζε να χάνει από το αεροδρόμιο έβλεπε τον ορίζοντα γεμάτο μολύβι.

Έκτοτε, πέρασαν 35 μέρες και 8 αγώνες, που έδιωξαν τα σύννεφα και έκαναν το κοινό του να ονειρεύεται μεγαλεία και Βερολίνα. Ποιος φανταζόταν, ότι στα μέσα του Γενάρη ο Παναθηναϊκός θα φιγουράριζε στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας και ότι τα εισιτήρια των αγώνων του θα ήταν δυσεύρετα όπως τον παλιό, καλό καιρό;

«Showtime in OAKA», καυχήθηκε, με το δίκιο του, ο Εργκίν Αταμάν. Από τα οχτώ παιχνίδια που λέγαμε, η ομάδα του έχασε μόνο το ένα (στη Βιτόρια) και αυτό in extremis, με κάτι που έμοιαζε ύποπτα με αυτοχειρία. Όλες κι όλες, ο Παναθηναϊκός έχει γνωρίσει 8 ήττες στη φετινή Euroleague και μόνο τρεις από αυτές τον βρήκαν σε ρόλο κομπάρσου: με τη Μπαρτσελόνα στην Ισπανία, με τη Φενέρ στην Τουρκία και με τη Ρεάλ στο ΟΑΚΑ.

Τα υπόλοιπα ματς χάθηκαν στον πόντο ή στην παράταση. Γιατί να μη βλέπει οράματα λοιπόν το κοινό του; Πόσες ομάδες μπορούν να επιδείξουν τέτοιον φάκελο πεπραγμένων στη φετινή Euroleague. Υπενθυμίζω ότι απέναντί του απόψε βρέθηκε αντίπαλος με πρόσφατη εμπειρία φάιναλ-φορ, η ίδια Μονακό για την οποία ο Γιώργος Μπαρτζώκας έλεγε τις προάλλες ότι «συγκαταλέγεται στις 2-3 καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης».

Της έλειψε βεβαίως ο Ελί Οκόμπο σε σύγκριση με τη σύνθεση που απείλησε να αλώσει το ΣΕΦ, αλλά ο Μάικ Τζέιμς ανέμισε την ασπροκόκκινη σημαία μέσα στο παλιό του σπίτι και οι συνοδοιπόροι του μπήκαν στο ΟΑΚΑ αποφασισμένοι να μικρύνουν το γήπεδο και να ελέγξουν την εναέρια κυκλοφορία όπως κάνουν καλύτερα από κάθε άλλον.

Όμως, όχι. Ο Παναθηναϊκός είχε αντίδοτο όχι μόνο για τον Τζέιμς (τον οποίο «κατάπιε» ο Τζέριαν Γκραντ, με κάμποσες βοήθειες από τον Λεσόρ στην περιφέρεια), αλλά και για την παινεμένη άμυνα των Μονεγάσκων. Στο δεκάλεπτο το κοντέρ έγραφε ήδη 7/9 τρίποντα, προϊόν όχι ουρανοκατέβατης ρέντας, αλλά άψογης κυκλοφορίας της μπάλας, με δημιουργία από μέσα (ξανά ο Λεσόρ) προς τα έξω (όπου περίμεναν οπλισμένοι οι τέσσερις πιστολέρο).

Ο Παναθηναϊκός κόλλησε για λίγο όταν η Μονακό άλλαξε την άμυνά της εκμαιεύοντας κάμποσα λάθη, αλλά οχύρωσε το φρούριο στα μετόπισθεν κράτησε τον Τζέιμς στο μηδέν μέχρι το 25ο λεπτό. Τα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ ήταν η μοναδική πηγή αιμορραγίας, αλλά οι «πράσινοι» δεν κινδύνευαν από τον Μοτιεγιούνας, τον Τζαϊτέ και τον Ουαταρά.

Το «τετέλεσται» της Μονακό ακούστηκε στις αρχές της δ’ περιόδου, όταν ο πολυτάλαντος μεν, πιτσιρικάς δε Στραζέλ ήταν ο μοναδικός χειριστής στο παρκέ. Πρόκειται για την ίδια ομάδα που ξεκίνησε τη σεζόν με κουαρτέτο τρομοκρατών στην περιφέρεια: Τζέιμς, Γουόκερ, Λόιντ, Οκομπό. Ειδικά το κάζο με τον Κέμπα Γουόκερ θα το θυμάται για χρόνια το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Ο Ματίας Λεσόρ γέμισε τη στατιστική του με καλούδια και έζησε βραδιά καριέρας, ασφαλώς την καλύτερή του από τότε που φόρεσε τα πράσινα. Πάρτε βαθιά ανάσα πριν μελετήσετε τους αριθμούς του: 23 πόντοι, 9 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 3 κλεψίματα, 9/10 σουτ, 5/6 βολές 7 κερδισμένα φάουλ, 42 στην αξιολόγηση. Ο Ναν πούλησε κάποιες μπάλες, αλλά κέρδισε το δικαίωμα στο λάθος με τους 21 πόντους. Ο Μήτογλου και ο Χουάντσο είναι η ζηλευτή πολυτέλεια της θέσης «4», αν και δεν έχουν μάθει να παίζουν μαζί.

Πάνω απ’ όλα, όμως, ο Παναθηναϊκός παραδίδει εβδομαδιαίο αμυντικό σεμινάριο. «Σταματήσαμε μέσα σε τρεις μέρες τον Λάρκιν και τον Τζέιμς, δηλαδή τους δύο καλύτερους σκόρερς στην Ευρώπη», καμάρωσε ο Αταμάν μετά τη λήξη. «Η Μονακό δεν πέτυχε ούτε έναν πόντο σε παιχνίδι ένας εναντίον ενός, που είναι η ειδικότητά της», συμπλήρωσε από το στούντιο της Nova o Φώτης Κατσικάρης.

Κάπως έτσι, μία ομάδα που «κατόρθωσε» να στριμώξει 8 λάθη σε ένα δεκάλεπτο (το δεύτερο) και που έχασε 17 αμυντικά ριμπάουντ κατανίκησε την τρίτη ομάδα της περυσινής Euroleague με 25 πόντους (εξασφαλίζοντας και το πλεονέκτημα σε πιθανή ισοβαθμία), εδραιώθηκε για τα καλά στην εξάδα της βαθμολογίας και βλέπει μόνο τρεις πλάτες μπροστά του: Ρεάλ, Μπάρτσα, Βίρτους.

Την επόμενη εβδομάδα, που επιτέλους δεν είναι διαβολική, ο Παναθηναϊκός θα υποδεχθεί τον Ομπράντοβιτς. Και αμέσως μετά θα ταξιδέψει στην πόλη του Ζοτς για να συναντήσει τη Μακάμπι του Όντεντ Κάτας σε άδειο γήπεδο: άλλη μία χρυσή, διπλή ευκαιρία για μεγάλης σημασίας νίκες. Στον κοντινό του ορίζοντα, βέβαια, δεν έχει τους Ευρωπαίους εταίρους, αλλά το δεύτερο ντέρμπι της Basket League με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, τη Δευτέρα 22 Ιανουαρίου.

Όσο και αν οιστρηλατεί πλέον το κοινό του ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο, το εγχώριο ντέρμπι που έρχεται είναι (μέχρι το επόμενο) το ματς της χρονιάς για τον Παναθηναϊκό, αφού μπορεί να του χαρίσει οριστικά και αμετάκλητα το πλεονέκτημα της έδρας για τους τελικούς του Μαΐου. Απομένει να δούμε αν θα τον αποπροσανατολίσει κιόλας, όπως συνέβη τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν.