Η ομάδα που έβλεπε οράματα

Εάν ο Παναθηναϊκός τελείωσει τη σεζόν με γαλόνια στους ώμους ή με γυαλιστερούς δίσκους κρεμασμένους στο στήθος, θα έχει να θυμάται τη leap day που έρχεται μια φορά στα τέσσερα χρόνια: 29 Φεβρουαρίου στη Μαδρίτη, με μία παράσταση που θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω το ημερολόγιο τετραετίες ολόκληρες για να βρούμε όμοιά της.

«Being Funny In A Foreign Language», λέγεται το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας The 1975, που έπαιζε χθες βράδυ στο ίδιο Παλάθιος ντε λος Ντεπόρτες. Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε σαν να μιλούσε όλες τις ξένες γλώσσες φαρσί στα αυτιά των Ισπανών, που δεν είναι δα εξπέρ όταν η λαλιά ξεφεύγει από τη δική τους πεπατημένη.

Το μπάσκετ των «πρασίνων» στη Μαδρίτη παρέπεμπε μάλλον στο 2025, παρά στο 1975. Στο όραμα των ανθρώπων του, που βλέπουν κάτι τέτοια σαν το αποψινό, μελετούν τη βαθμολογία με γουρλωμένα μάτια και τσιμπιούνται για να βεβαιωθούν ότι δεν ονειρεύονται. Μέχρι που θα ξέχασαν την ήττα στον πρόσφατο τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, μέσα στο μεθύσι τους…

Δεν υπήρχε όμως κάτι μεταφυσικό στο μενού της βραδιάς. Ούτε είχαν όλοι οι παίκτες του νικητή γενέθλια. Ο Παναθηναϊκός, των 8 γενναίων, νίκησε όχι με στρακαστρούκες αλλά με μπασκετάρα και τριγωνομετρίες. Για να φτάσει πρώτος στο νήμα έλυσε σχεδόν όλες τις σπαζοκεφαλιές της βραδιάς, προκαλώντας βραχυκυκλώματα ακόμα και στα παινεμένα πικ-εντ-ρολ που έστηνε ο σπουδαίος Καμπάτσο.

Ο πολύς Αργεντινός μοίρασε 9 ασίστ, αλλά μπροστά στον Κώστα Σλούκα έμοιαζε μισό κεφάλι πιο κοντός, όπως και είναι. Ο νέος ηγέτης του Παναθηναϊκού (ο ίδιος που κάποτε πέτυχε νικητήριο buzzer-beater μπροστά στον Ταβάρες σε αυτό το γήπεδο, με άλλη φανέλα) σάλπισε το πρώτο «μη φοβάστε» όταν η Ρεάλ ξέφυγε χαρωπά με 22-13 και βροντοφώναξε «έως εδώ» όταν ξαναπήρε στα χέρια του τη μπαγκέτα του μαέστρου, στο 74-75.

Οι 8 απανωτοί πόντοι του Σλούκα που έφεραν το σκορ το 74-83 έφεραν τη στόφα του μεγάλου παίκτη και υποχρέωσαν τον προπονητή του να υποκλιθεί: «Τώρα πια παίζουμε το μπάσκετ του Σλούκα», είπε ο Εργκίν Αταμάν.

Αλλά δεν θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να κατατροπώσει ολόκληρη Ρεάλ με μαύρες τρύπες στη σύνθεσή του. Ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήρθαν από τον πάγκο για να μπαλώσουν χίλιες τρύπες στα δύσκολα του πρώτου ημιχρόνου. Ο Κέντρικ Ναν μοίρασε δώρα όποτε μπλεκόταν σε στενωπούς (7 ασίστ), έβαλε δύο καλαθάρες στη λήξη περιόδων και απέφυγε τις υπερβολές.

Ο Μάριους Γκριγκόνις και ο Ντίνος Μήτογλου ξελάσπωσαν τους εξαντλημένους συμπαίκτες στην δ’ περίοδο, όταν πέτυχαν οι δυό τους 16 από τους 30 πόντους. Ο Τζέριαν Γκραντ έβγαλε τα συκώτια του Καμπάτσο, του Τσάτσο και όποιου άλλου βρέθηκε αντίκρυ του.

Για τον τρομακτικό Ματίας Λεσόρ, που έμοιαζε με πεινασμένο λιοντάρι απέναντι σε δεινόσαυρους, δεν υπάρχουν αρκετά κοσμητικά επίθετα. Πού τη βρήκε τη δύναμη, την επιθυμία, την έμπνευση, τη σβελτάδα; Πώς και ένιωθε τόσο άνετα στη ζώνη του λυκόφωτος; Αλήθεια, πού κρύφτηκε εκείνος που έλεγε ότι ο Λεσόρ δεν κάνει για πρώτο πεντάρι σε ομάδα πρωταθλητισμού; Α, εγώ είμαι. Εδώ είμαι, αλλά κρύβομαι.

Απέναντι στον Παναθηναϊκό που ταξίδεψε στη Μαδρίτη με ελλείψεις (Βιλδόσα, Κ. Αντετοκούνμπο), η Ρεάλ παρατάχθηκε πλήρης και είχε την πολυτέλεια να αφήσει 10ο παίκτη τον Γιουλ, 11ο τον Ντεκ, 13ο τον Ρούντι. Ναι μεν μπήκε στο παιχνίδι ψιλοχαλαρή, αλλά στην πορεία σκύλιασε για να προστατεύσει το γόητρό της και, πολύ απλά, νικήθηκε.

Η νίκη των «πρασίνων» θα γίνει πυξίδα όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά και για όλες τις ομάδες που ψάχνουν τρόπο για να κάψουν τον μανδύα της «βασίλισσας». Ο Παναθηναϊκός το έπραξε με όλους τους πιθανούς τρόπους. Στη β’ περίοδο έπαιξε άμυνα που έκανε το γήπεδο να δείχνει μικρότερο, ενώ στο φινάλε σάρωσε στην επίθεση και έγραψε 30 πόντους σε ένα δεκάλεπτο αγγίζοντας την κατοστάρα.

Οι παίκτες του άλλαζαν τους ρόλους σαν να ήταν ευρύχωρα καπέλα, ο δε προπονητής του έφτιαξε ένα μικρό, ή μάλλον όχι ιδιαίτερα μικρό, αριστούργημα, με πολλές αλχημείες σε σχήματα και συστήματα, ακόμα και με αλλαγές τύπου χάντμπολ στη δ’ περίοδο. Το φύλλο της στατιστικής κρύβει ένα θαύμα βγαλμένο από Παναθηναϊκό άλλων εποχών: 22 ασίστ, 10 λάθη.

Ο φετινός μέσος όρος των «πρασίνων» είναι αντίστοιχα 16 προς 13, ενώ η Ρεάλ, με δύο δημιουργούς παγκόσμιας κλάσης στη σύνθεσή της, έγραψε 19 λάθη και μόνο 14 τελικές πάσες. Από τις αρχές της β’ περιόδου και μετά, οι «Λευκοί» της Μαδρίτης προηγήθηκαν μία και μοναδική φορά, 52-50 με το ξέσπασμα του Γιαμπουσέλ.

Το βαρύ τρίποντο του Κέντρικ Ναν έδωσε νέα ώθηση, αλλά το κρεσέντο του Βόσνιου Μούσα στην δ’ περίοδο, όταν οι ομάδες έφτασαν σε απόσταση επαφής (68-69, 70-71, 72-73, 74-75) ήταν μία πραγματική δοκιμασία για τα νεύρα και τον χαρακτήρα. «Εγώ», είπε τότε ο Κώστας Σλούκας.