Άπλωσε το χέρι και άγγιξε το ταβάνι

H παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου βρήκε τον Ολυμπιακό να χωλαίνει μελαγχολικός και οι Κασσάνδρες βγήκαν για να ψάλουν έναν πρόωρο επιτάφιο, αλλά χρειάζεται ειδική μορφή τύφλωσης για να παραβλέψει κανείς τη μεταμόρφωση που ακολούθησε. Μέσα σε ένα τριήμερο στα μισά της περασμένης εβδομάδας, οι «ερυθρόλευκοι» έψαξαν βαθιά μέσα τους και ανακάλυψαν τον ξεχασμένο σε κάποιο μισοσκότεινο αποδυτήριο Ολυμπιακό: την ομάδα που λειτουργεί σαν κομπιούτερ, που κοιτάζει την ήττα κατάματα και την αρνείται, που παίζει ένας για όλους και όλοι για έναν, που εμπιστεύεται τις αρχές, τη μέθοδο και το σύστημά της.

Όταν και οι δύο ομάδες αγγίζουν το ταβάνι τους και παίζουν στο 100%, ο Ολυμπιακός είναι μάλλον λίγο καλύτερος από τον Παναθηναϊκό. Ίσως επειδή αυτή η ομάδα έχει τρέξει περισσότερα δύσξκολα χιλιόμετρα από τον ορκισμένο αντίπαλό της στο μαρμαρένιο αλώνι της Ευρώπης τα τελευταία 4-5 χρόνια. Και ας μην έχει τρόπαιο στη βιτρίνα της.

Τη λυπητερή του προηγούμενου ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό πλήρωσαν πρώτα η Ρεάλ, κατόπιν η Μπαρτσελόνα και απόψε ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. «Είμαι βέβαιος ότι όλοι στον Πειραιά ανυπομονούν για το ντέρμπι της ερχόμενης Παρασκευής», έλεγα στο Old School της περασμένης Τρίτης, προειδοποιώντας ότι βρισκόμασταν μπροστά σε ένα πολύ διαφορετικό ματς. Να το παρακολουθείτε το podcast μας και ας μη σας πολυαρέσει η φάτσα μας. Εάν θέλαμε να χαϊδεύουμε αυτιά, θα δουλεύαμε σε οπαδικό μαγαζί.

Ο Ολυμπιακός μπήκε στο ΟΑΚΑ με τη σιγουριά της ομάδας που έχει μάθει να ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί και πήρε προβάδισμα 10 βημάτων πριν καλά καλά ζεσταθεί ο αντίπαλος. Ο αυστηρός κριτής θα τονίσει ότι ο Παναθηναϊκός θύμισε το πρώτο δίμηνο της περυσινής σεζόν, όταν εμφανιζόταν στα γήπεδα της Ευρώπης μαχμουρλής και ανέτοιμος. Στο δεύτερο μισό του ντέρμπι βρυχήθηκε, αλλά στο πρώτο χασμουριόταν. Και στο φινάλε, όταν προηγήθηκε και είχε το κοινό να του δίνει φτερά, άφησε τη νίκη να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια του.

Ό,τι και αν είχε στο μυαλό του ο Εργκίν Αταμάν, το εγκατέλειψε μέσα σ’ ένα πεντάλεπτο. Η πρώτη αλλαγή σχήματος (Παπαπέτρου αντί Γκραντ) έγινε μετά από 90 δευτερόλεπτα, η δεύτερη (Μήτογλου στο «5» αντί Λεσόρ) στο πεντάλεπτο, ενώ ενδιάμεσα είχε επιστρατευτεί και ο Σλούκας αντί του κοιμώμενου Μπράουν.

Ήταν όμως ήδη αργά. Οι «ερυθρόλευκοι» σημάδεψαν την καρωτίδα και άρχισαν να ξεμακραίνουν ξεκαρδισμένοι, αφού δεν αντιμετώπιζαν την παραμικρή αντίσταση: 1-11, 15-25, 20-33, 33-41 στο ημίχρονο. «Εάν θέλεις να κερδίσει τέτοιο ματς, πρέπει να δείξεις περισσότερο desire», ομολόγησε ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ με τα καλά αγγλικά που έμαθε στα βουνά του Κολοράντο. Η διαφορά ανάμεσα στο «επιθυμώ διακαώς» του Ολυμπιακού και στο «θέλω αλλά ψιλοβαριέμαι κιόλας» του Παναθηναϊκού καθρεφτίστηκε στο κυνήγι της αδέσποτης μπάλας.

Ο Ολυμπιακός ανανέωσε 10 επιθέσεις με μπροστάρη τον υπέροχο Μιλουτίνοφ (6), ενώ οι γηπεδούχοι χρειάστηκαν 32 λεπτά για να αρπάξουν το πρώτο επιθετικό ριμπάουντ. Τα επιθετικά ριμπάουντ δεν κερδίζονται με τις φανέλες και με τα βλέμματα, αλλά με ιδρώτα και αίμα.

Ο Παναθηναϊκός τελείωσε την γ’ περίοδο με 10/10 δίποντα και 4/6 τρίποντα και μολαταύτα έχανε με διαφορά 5 πόντων, αφού ο μεθοδικός και παροιμιωδώς ψύχραιμος Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα έβγαζε συνεχώς ελεύθερα σουτ και λέι-απ από θέσεις οφσάιντ. Ο ενορχωστρωτήςΤόμας Γουόκαπ μοίρασε 11 ασίστ και δικαιούται περίοπτης θέσης στο πάνθεον της βραδιάς μολονότι δοκίμασε όλο κι όλο ένα σουτ – και αυτό επειδή του ξέμενε η μπάλα στα χέρια.

Ο Σάσα Βεζένκοφ κυκλοφορούσε σαν σκιά στα πέριξ της ρακέτας και τελείωνε τις φάσεις αόρατος, λες και ήθελε να τιμήσει τη γιορτή του Μιχάλη Κακιούζη. Ο Σακίλ ΜακΚίσικ πρόσφερε το πολύτιμο εικοσάλεπτο της απροσμέτρητης ενέργειας, αυτό που τόσο έλειψε από τον Ολυμπιακό στο ντέρμπι του πρωταθλήματος. Ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος έβαλε το πρώτο σουτ, ένιωσε σίγουρος για τον εαυτό του και κράτησε τα ηνία με σπάνια αυτοπεποίθηση. Ο μεταλλαγμένος Λούκα Βιλδόσα κυνήγησε ό,τι περνούσε από το οπτικό πεδίο του και έδωσε 8+3+3+2 με δύο τρίποντα, σε στρογγυλό εικοσάλεπτο και αυτός.

Και ο Εβάν Φουρνιέ ήταν ο Φουρνιέ που σημάδεψε ο Ολυμπιακός όταν το όνομά του εμφανίστηκε τέλη Αυγούστου στη λίστα των free agents: ένας killer closer για τις δύσκολες ώρες, όταν το σύστημα του προπονητή γίνεται νεκρό γράμμα και αφήνει τη θέση του σε μπάσκετ ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ένας Ναν με κόκκινα! Kαι σόρρυ για τις αμερικανικούρες αυτής της παραγράφου...

Ο Γάλλος έβαλε τρία φαρμακερά σουτ στο τελευταίο τρίλεπτο, αλλά ειδικά το πρώτο, αυτό που σημειώθηκε από 8 μέτρα μπροστά στα απλωμένα χέρια του Όσμαν με το χρονόμετρο της επίθεσης να μηδενίζεται και την εξέδρα να κοχλάζει, ζύγιζε το βάρος της μπάλας στο χρυσάφι. Το πρώτο και μοναδικό προβάδισμα του Παναθηναϊκού (83-82 με τις βολές του Κώστα Σλούκα) εξανεμίστηκε σε μία στιγμή και δεν επέστρεψε ποτέ.

Η αμυντική επίδοση του Ολυμπιακού στο πέντε εναντίον πέντε (χωρίς αλλαγές στο ξεκίνημα, με αλλαγές μετά την είσοδο του Μήτογλου) δεν ήταν κακή, αλλά για μία φορά δικαιώθηκε εκατέρωθεν το δόγμα που θέλει την τέλεια επίθεση να νικάει την τέλεια άμυνα. Η υπεροχή των «ερυθρόλευκων» στο ποστ, ακόμα και με τους περιφερειακούς του παίκτες που αγκυροβόλησαν χαμηλά για να δημιουργήσουν από εκεί, αποδείχθηκε κλειδί του ντέρμπι, άσχετα με τις εκλάμψεις του Ματίας Λεσόρ.

Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματικός στα μετόπισθεν, ιδίως όταν κλήθηκε να αντιμετωπίσει set plays των «κόκκινων». Η νίκη του Μπαρττζώκα επί του Αταμάν στην περίπλοκη σκακιέρα του αγώνα ήταν εμφατική και αναμφισβήτητη, όπως η αντίστοιχη του Τούρκου στο προηγούμενο ντέρμπι. Στο Φάληρο η γκρίνια γίνεται ενίοτε μεταδοτικός ιός, αλλά ο αποψινός θρίαμβος θα φέρει νηνεμία.