Ώρα για επιστροφή στο θρανίο

Ο Παναθηναϊκός του Οκτωβρίου εμφανίστηκε στην εκκίνηση ζαλισμένος από το τρελό μεθύσι του Ιουνίου, ο Παναθηναϊκός του Νοεμβρίου παρασύρθηκε σε πολυήμερους εορτασμούς για το τρικούβερτο γλέντι εκείνου του κρίσιμου τριημέρου (Κωνσταντινούπολη, Φάληρο) και ο Παναθηναϊκός του Δεκεμβρίου είναι μία ομάδα που γίνεται ντίρλα με ένα σφηνάκι.

Ποιος του είπε ότι η ισχνή νίκη επί της ευάλωτης φετινής Μπαρτσελόνα με τα άνευ προηγουμένου ζογκλερικά του Κέντρικ Ναν ήταν αρκετή για να του δώσει καλό βαθμό σε αυτή τη στριφνή Νικολοβάρβαρη «διαβολοβδομάδα»; Σε μία έδρα που δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν, κόντρα σε έναν από τους ελάχιστους προπονητές που έχουν παλμαρέ λαμπρότερο από τον δικό του, απέναντι σε αντίπαλο που θα κάνει πολύ θόρυβο όταν δέσει για τα καλά, ο πρωταθλητής Ευρώπης ήταν ένα άκακο προβατάκι στην πόρτα του σφαγείου.

Η απόσταση από το πανηγύρι της Τρίτης μέχρι τον επιτάφιο της Πέμπτης ήταν η σπάνια ακεφιά του Ναν. Ο Αμερικανός ήταν ωσεί παρών στα χαρακώματα απέναντι σε έναν συνομήλικο συμπατριώτη του που έχει παίξει 80 ματς παραπάνω από τον ίδιο στο ΝΒΑ (Στέρλινγκ Μπράουν) και ο Παναθηναϊκός ξεγυμνώθηκε, με πιο ελαφρά ντυμένο απ’ όλους τον προπονητή του. Μετά το σκαλπ του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς πήρε και το μουστάκι του Εργκίν Αταμάν. Με την ίδια, μάλιστα, συνταγή.

Ο «Ζοτς» περίμενε καρτερικά τη φυσιολογική κόπωση των «πρασίνων» και σημάδεψε στην καρωτίδα με το ξεκίνημα του δευτέρου μέρους, στέλνοντας στο παρκέ ένα σχήμα καμικάζι που έκανε τη διαφορά αθλητικότητας και ταχύτητας να μοιάζει πιο αβυσσαλέα απ’ ότι αντικειμενικά ήταν.

Ο σολίστας Κάρλικ Τζόουνς θυσιάστηκε για αρκετή ώρα και οι πέντε που ξεκίνησαν την τρίτη περίοδο (Ουάσινγκτον, Μπράουν, Μαρίνκοβιτς, Μπόνγκα, Ταϊρίκ Τζόουνς) έκαναν το γήπεδο να μοιάζει πολύ μικρό. Μέχρι να πάρουν την πρώτη ανάσα ο Σλούκας και οι συνοδοιπόροι του, η Παρτίζαν είχε εξαφανιστεί στον ορίζοντα: 52-39, 60-46, 69-49.

Ο αποκαμωμένος από την υπερπροσπάθεια -και συγκινητικός- Ματίας Λεσόρ εγκατέλειψε τα κορ-α-κορ μετά το 3ο προσωπικό φάουλ του και όλα τελείωσαν, αφού οι σκόρπιες αστοχίες των Σέρβων διορθώνονταν με επιθετικά ριμπάουντ. Στην τρίτη περίοδο, ο Παναθηναϊκός σούταρε 3/9 δίποντα, 2/8 τρίποντα και 0 βολές, ενώ τα ριμπάουντ ήταν 12-4 υπέρ των γηπεδούχων.

Ο Αταμάν έψαξε βαθιά μέσα στο καπέλο του αλλά δεν βρήκε τίποτε χρήσιμο, αφού ναυάγησαν όλα τα πιθανά, απίθανα και ενίοτε απονενοημένα σχήματα που δοκίμασε. Η επίθεση ήταν χειρότερη από την άμυνα και η άμυνα ήταν χειρότερη από την επίθεση.

«Στο εξής θα ξεκινήσουμε προπονήσεις στο μποξ», σχολίασε ο Τούρκος, υπαινισσόμενος άδικη αντιμετώπιση από τους διαιτητές. Φρονώ ότι μία γερή δόση αυτοκριτικής, όπως αυτή που ακολούθησε στην επίσημη συνέντευξη Τύπου («με τέτοιο μπάσκετ δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε φάιναλ-φορ») θα ήταν πιο χρήσιμη απόψε από μπαταριές στα τυφλά.

Τουλάχιστον αυτή τη φορά ο Ναν δέχθηκε τις τεχνικές ποινές του -και πήρε την άγουσα για τα αποδυτήρια- όταν όλα είχαν κριθεί και η 6η φετινή ήττα είχε τελεσιδικήσει. Τότε είναι που προσπαθείς να περάσεις το μήνυμά σου και όχι πάνω στο τεντωμένο σχοινί, όταν κάθε πόντος κοστίζει.

Κακά τα ψέματα, ο φετινός Παναθηναϊκός υστερεί σε σκληράδα και το μάτι του δεν γυαλίζει πια. Οι άδειες βραδιές είναι πια περισσότερες από τις γεμάτες, τα ερωτηματικά πολλά και η ανάγκη για ανασυγκρότηση και αναθεώρηση των πλάνων επιτακτική.

Πού είναι ο πληθωρικός περυσινός Μήτογλου και πού είναι ο Μπράουν της Εθνικής Ισπανίας; Ο Όσμαν έπαιξε στο Βελιγράδι σαν να ήθελε να δικαιώσει τον Παπαπέτρου, ενώ ο Παπαπέτρου έπαιξε σαν να ήθελε να δικαιολογήσει τον πρόσκαιρο παραγκωνισμό του. Πώς γίνεται να μένει συνεχώς αβοήθητος ο συγκινητικός Λεσόρ; Γιατί αποσύρθηκε ο Καλαϊτζάκης μετά από μερικά δευτερόλεπτα συμμετοχής στο πρώτο μέρος, αφού έκανε άψογα τη δουλειά που χρεώθηκε;

Τι είδους άμυνα ήταν αυτή που έδωσε εύκολο σουτ στον «καυτό» Μαρίνκοβιτς σε κατοχή 6 δευτερολέπτων στο τέλος του πρώτου μέρους; Το δίλεπτο με τα τρία απανωτά τρίποντα του Σέρβου μετά το 35-37 αναφέρθηκε κάμποσες φορές -ως καθοριστικό- στις δηλώσεις που ακούστηκαν αμέσως μετά το ματς, αλλά θεωρώ αυτή την ανάγνωση απλουστευτική.

Ο διαζευγμένος με την άμυνα Παναθηναϊκός των αργών ποδαριών, των κουρασμένων μυώνων και των περιορισμένων λύσεων αργά ή γρήγορα θα έχανε την επαφή. Η Παρτίζαν μπορεί να έπαιξε χωρίς τον Λούντμπεργκ, αλλά έμοιαζε ύποπτα με ομάδα πλέι-οφ και με έκανε να αναρωτιέμαι πώς στην ευχή έχασε 8 από τα πρώτα 10 παιχνίδια της. Στα δύο «ελληνικά» ντέρμπι της εμφανίστηκε ικανή να δικαιώσει όσους πιστεύουμε ότι θα είναι το μαύρο άλογο του Απριλίου.