Εθνική πόλο: Ομάδα χωρίς ταβάνι

• Ένα σύνολο που γίνεται όλο και καλύτερο
• Η Εθνική πόλο έχει χαρακτηριστικά κορυφαίας ομάδας

Πάντα πίστευα ότι το σημαντικότερο στον αθλητισμό είναι να είσαι εκεί, να είσαι παρών, να πρωταγωνιστείς. Αν το κάνεις αυτό, προπονείς κάθε φορά τη δίψα σου για την κορυφή. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει η εθνική μας ομάδα πόλο ανδρών τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι εκεί. Και άμα είσαι εκεί μαθαίνεις, γίνεσαι καλύτερος, γίνεσαι εν τέλει πρωταγωνιστής και κάθε τόσο πρωταθλητής.

Από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας τα ελληνικά σκουφάκια δεν έχουν λείψει από καμία Ολυμπιάδα. Στο Παρίσι του χρόνου θα είναι η 12η συνεχόμενη φορά. Μόνο οι μεγάλες δυνάμεις στο άθλημα έχουν καταφέρει τέτοια ρεκόρ και η Ελλάδα έχει γίνει μια από αυτές. Ειδικά τα τελευταία χρόνια. Και ερχόμαστε στο σήμερα.

Ένα σύνολο που γίνεται όλο και καλύτερο

Μια ομάδα που πηγαίνει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα χωρίς έναν από τους καλύτερους παίκτες της, τον Άγγελο Βλαχόπουλο, αλλά που είναι παρών στις σκέψεις όλων των παιδιών, για να παίξουν και για τον Άγγελο. Μια ομάδα που έχει ένα ιδανικό μίγμα ενθουσιασμού από τους νέους παίκτες, πλούσιων παραστάσεων από τους πιο έμπειρους και σοφίας από τους ήδη μπαρουτοκαπνισμένους, όπως ο αρχηγός Γιάννης Φουντούλης.

Η μία «φουρνιά» διαδέχεται την άλλη και σε αυτήν την σκυταλοδρομία γενεών έχουμε την ευτυχία η κάθε γενιά να «κουμπώνει» άψογα με την προηγούμενη και το σύνολο να είναι κάθε φορά καλύτερο. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, είναι η δύσκολη δουλειά του προπονητή και εδώ έχουμε τον Θοδωρή Βλάχο, που κλείνει 8 χρόνια στο τιμόνι αυτής της ομάδας και ξέρει να διαβάζει το κάθε παιχνίδι, να παίρνει το 100% από τον κάθε παίκτη και να κτίζει αυτοπεποίθηση στην ομάδα, χωρίς να ξεπεράσει το όριο και γίνει αλαζονεία.

Η Εθνική πόλο έχει χαρακτηριστικά κορυφαίας ομάδας

Είμαστε πλέον μια ομάδα που κοιτάει στα μάτια κάθε μεγάλο αντίπαλο. Είμαστε πλέον μια ομάδα που ακόμα και «στην άσχημη», μπορούμε να κερδίζουμε καλές ομάδες. Είμαστε μια ομάδα που εμφανίζεται πνευματικά έτοιμη σε κάθε παιχνίδι και σε κάθε σημείο του παιχνιδιού, ακόμα και όταν πάει να «στραβώσει». Είμαστε μια ομάδα που παίζει ο ένας για τον άλλον και κάθε φορά υπάρχει και διαφορετικός παίκτης που μπορεί να πάρει το παιχνίδι πάνω του. Όλα αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά μιας μεγάλης ομάδας, είναι χαρακτηριστικά μιας κορυφαίας ομάδας όπως έδειξε ότι είναι η δική μας.

Η διαφορά με τα δικά μου τα χρόνια είναι ότι τέτοια μέρα τελειώναμε τα παιχνίδια για τις θέσεις 5-8 και ετοιμαζόμασταν να πάμε να ΔΟΥΜΕ τον τελικό. Τώρα τελευταία, ετοιμαζόμαστε να πάμε να ΠΑΙΞΟΥΜΕ στον τελικό.

Η πίστη μου σε αυτήν την ομάδα είναι μεγάλη, ότι και αν γίνει στον τελικό με τους Μαγυάρους. Όταν μάλιστα με ρώτησαν αν, τώρα που περάσαμε, θα πάω στον τελικό τους είπα «Ναι βέβαια, θα πάω στον τελικό, αλλά όχι στη Φουκουόκα, στο Παρίσι…».